เช้าวันจันทร์แม่ : เอื้อครับวันนี้แม่ต้องไปทำงานนะครับ
เอื้อ : (เริ่มหน้าเบ้ ตาแดง ๆ)
แม่ : เอื้อก็อยู่กับคุณปู่ คุณพ่อ พี่มะลิ เป็นเด็กดีนะลูก
เอื้อ : (ก้มหน้า พยักหน้ารับ ๆ น้ำตาหยดแหมะ)
แม่ : (เข้าไปนั่งใกล้) เอื้อครับไม่ร้องไห้นะครับ เดี๋ยวตอนเย็นแม่จะรีบกลับ
เอื้อ : (ก้มหน้า พยักหน้ารับ ไม่ยอมสบตา)
แม่ : (น้ำตาคลอ...)
เช้าวันอังคารเอื้อ : แม่ ๆ ๆ (เคาะประตูห้องน้ำ)
แม่ : (ฟองยาสีฟันเต็มปาก) คร้าบ... แม่แปรงฟันอยู่ลูก
เอื้อ : (โผล่หน้ามามอง.. แล้วก็เดินไป)
แม่ : ?!!?...
กลางคืนวันพุธเอื้อ : แม่ ๆ ตัวต่อ
แม่ : ตัวต่อที่เป็นของเล่นครับ หรือตัวต่อที่บินได้ครับ (ไม่ได้ยวนนะ)
เอื้อ : ตัวต่อที่บินได้ ??(ทวนคำถาม)
แม่ : มืดแล้วลูก มองไม่เห็นตัวต่อแล้วครับ
เอื้อ : ไม่ ๆ ๆ ตัวต่อของเอื้อ
แม่ : อ้อ.. ตัวต่อของเล่นของเอื้อเหรอครับ
เอื้อ : ตัวต่อของเล่น
(แม่แกล้งเอื้ออีกแล้ว)
หลังจากอาบน้ำให้เอื้อเสร็จแล้ว ก็ปล่อยให้เอื้อนั่งเล่นตัวต่อ (รอแม่อาบน้ำไปก่อน)
แม่ : (เอ้... ทำไมเอื้อเงียบจัง) เอื้อครับ มีอะไรเรียกแม่นะครับ
เอื้อ : แม่ ๆ ๆ แม่กุล(ทันทีเลย)
แม่ : (โผล่หน้าออกไปดู)
เอื้อ : เอื้อทาแป้ง (หยิบกระป๋องแป้งไป)
แม่ : ไม่ทำแป้งหกเลอะเทอะนะครับ
(หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงกระป๋องแป้งเคาะพื้น... ดังเป้ก ๆ ๆ)
แม่ : (...เอื้อคงไม่ทำแป้งหกเลอะเทอะหรอก... ปลอบใจตัวเอง)
เปิดประตูออกมานึกว่าอยู่บนปุยเมฆ ขาวโพลนไปหมด....
(ไม่ต้องบอกก็เดาได้) เอื้อละเลงแป้งอย่างสนุกสนาน
ภาพต่อมาคือเอื้อนั่งเก็บตัวต่อใส่กล่อง ส่วนแม่นั่งเช็ดแป้งบนพื้น
(รูปหมดสต๊อกแล้ว เดี๋ยวไว้โหลดภาพใหม่ ๆ มาก่อนนะ)
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
แต่ถ้าไม่ห้าม ก็ยิ่งสบายโก๋