| No. 889 สัญชาตญาณ (ตะพาบ) |
|
| เห็นหัวข้อที่ให้เขียนบทความ ผมนึกถึง นักมวยบัวขาว กับการเดินจงกรมนั่งสมาธิ |
ของหลวงพ่อจรัญ แห่งวัดอัมพวัน สิงห์บุรี...
เพื่อนบางคนที่ไกลวัดเหมือนผมคงคิดว่า อีตาไวน์นี่แปลก บ้าเปล่า...555 |
| คืองี้ครับหลายปีมาแล้วอ่านหนังสือที่วางไว้ตามโรงพยาบาล หยิบมาอ่านเพราะต้องนั่งรอคิวเข้าพบหมอวันนั้นดูแล้วน่าจะใช้เวลา |
| รออย่างน้อย 3 ชม. หนังสือที่วางไว้ส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือเกี่ยวกับพระด้านปฏิบัติหรือภิกษุที่ชอบอยู่ในป่า |
| |
จำได้ว่าอ่านอย่างเบื่อมาก ๆ แหะ ๆ แต่มีข้อความที่จำได้ดีว่า พระผู้ใหญ่ที่ปฏิบัติเคร่งครัดเข้าสมาธิแล้วจะรู้อะไรล่วงหน้าหรือดูเรื่อง
ในอดีตย้อนหลังหลาย ปีได้
|
| คนเขียนเล่าท่านเข้า ญานหรืออ่านว่า ยาน.. พวกเราไปไม่ถึงหรอกแค่ศิล 5 ยังทำไม่ได้ บางคนดื่มสุรา มุสาโกหกเป็นไฟไม่มีทางถึง |
| ที่ใช้คำว่าพวกเราก็แน่ละเมื่อก่อนผมดื่มน้ำพรรค์นั้นอยู่ ทำงานด้านมืดก็งานกลางคืนตามผับตามบาร์ |
| |
| พอว่างก็ดูมวยตู้ นักมวยเวลาขึ้นเวทีชก ส่วนใหญ่นักมวย เห็นคู่ต่อสู้ ชกหรือเตะถีบจะหลบอาวุธทันคงเพราะสัญชาตญานที่สั่งสมมา |
| ตอนนั้นก็รู้ว่า นักมวยจะเห็นหมัดพุ่งตรงมาก็หลบ เพราะเคยเจ็บจากครั้งก่อน ๆ เลยหลบด้วยความเคยชิน |
| |
| 10 กว่าปีผมเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง เป็นคนนิ่งแต่นิสัยแรงไม่ยอมคน ถูกหัวหน้ากาหัวไว้ว่า ฉันจะเอา |
| เธอออกจากงานให้ได้.. สาวคนนี้เริ่มกลุ้ม เลยไปปฏิบัติธรรมที่วัดอินทรวิหาร หลวงพ่อโต บางขุนพรหม 7 วัน |
| พอกลับมาอยู่บ้าน นิสัยที่ก้าวร้าวหายไป พูดจาอ่อนน้อมนิสัยเปลี่ยนไปมากเริ่มรักพ่อแม่ กราบเท้าแม่กับพ่อเฉยเลย 555 |
| |
| ผมเริ่มมีศรัทธาการปฏิบัติธรรมเริ่มอ่านหนังสือธรรมมะบ้างแล้วอ่านประวัติหลวงพ่อจรัญที่ ดร.สุทัศศา อ่อนค้อมเขียน |
| เรียบเรียงเพียงเล่มเดียว ติดใจเลยหาหนังสือมาอ่านเพิ่มอีก 5 เล่ม |
| อ่านที่นักเขียน ๆ สนุกหมายถึงผมอ่านสนุกน่าติดตามอ่านต่อส่วนท่านผู้เขียน อาจจะต้องคิดก่อนเขียนเดินไปเดินมาก็ได้ |
| |
| มีอยู่ตอนหนึ่ง ท่านพระครู ฯจะไปนอกวัดเพราะรับกิจนิมนต์ เห็นหญิงคนหนึ่งที่มาปฏิบัติธรรมจึงหยุดมอง |
| โยมระยะนี้ให้อยู่แต่ในวัดนะ ไม่ควรออกไปนอกวัด |
| เจ้าคะ |
| แต่เมื่อท่านกลับวัดในตอนเย็น ก็ทราบว่าหญิงคนนั้นประสพอุบัติเหตุเสียชิวิตเพราะออกนอกวัด |
| ท่านรำพึงว่า สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม คาดว่าท่านรู้ล่วงหน้า ว่าโยมผู้หญิงคนนั้นจะถึงฆาต...อ่านไปเรื่อย ๆ |
| รู้ว่าพระอาจารย์เป็นผู้ถึงี ฌาน กับ ญานรู้ เหตุการณ์ล่วงหน้าคาดว่าท่านฝึกเข้าสมาธินานหลายปี |
| |
| ยังครับยังไม่พออ่าน สัตว์โลกเป็นไปตามกรรมเล่มที่เท่าใด จำไม่ได้ 555 หลวงพ่อจรัญ เกิดอุบัติเหตบนถนนแห่งหนึ่ง |
| อ่านแล้วหลวงพ่อคงรู้แล้วว่า จะมีอุบัติเหตุเกิดแก่ท่าน.. มีคนไปพบว่าท่าน คอหักพับไม่รู้สึกตัวน่าจะมรณะภาพ |
| ลูกศิษย์หลายท่าน กับหลายคนปรึกษากันส่ง ร.พ.เลิดสินที่ กรุงเทพจำได้แม่นเพราะที่ทำงานผมอยู่ใกล้ ร.พ. พอรถหวอนำร่าง |
| ไปถึงก็เข็นรถขึ้นทางลาดชัน ให้บังเอิญเตียงที่นอนเบน ตกร่องนิด.. ทำให้คอของท่านกลับมาเหมือนเดิม |
| เมื่อแพทย์ตรวจดูอาการก็ทำการรักษาจนหายเป็นปกติ หลวงพ่อได้กลับวัด |
| |
| ผมเริ่มอยากจะรู้ว่า ถ้าเข้าสมาธิบ่อย ๆ จะทำให้จิตใจอ่อนโยนลง มีสติเมื่อมีความโกรธก็จะรู้ตัวว่าควรปล่อยวางให้เร็วที่สุดจริงหรือ |
| เลยไปร่วมฟังพระอาจารย์ อาจารย์ที่เป็นคนธรรมดา สอนด้วยภาษา ไทยนี่แหละรวมทั้งไปปฏิบัติธรรมเช่น |
| ก. วัดพระรามเก้า ข. วัดอินทรวิหาร ค. สำนักงานสงฆ์เขาพระครู อ.ศรีราชา ง. วัดธรรมมงคล จ.ร่มอารามธรรมสถาน |
| จะเขียนต่อว่าไปที่ไหนอีก แหะ ๆ ไล่อักษร ก ถึง ฮ. ไม่ค่อยได้เรียงไม่ถูกเลย ยกตัวอย่างมาแค่นี้ก่อน |
| |
| แต่ละแห่งจะพบว่าการฝึกเดินจงกรม จิตจะสงบ นั่งสมาธิบ่อยอาจจะรู้อะไรล่วงหน้าว่า แต่ต้องละเว้นบางอย่างในชีวิต แต่ไม่ทุกคน |
พระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์สอนไว้คล้าย ๆ กัน
|
| จิตจะสงบ ทำสมาธิบ่อยจะทำให้เกิดพลังจิตเพิ่ม บางคนขณะทำสมาธิเกิดความสุขอย่างหา ข้อเปรียบเทียบมิได้ |
| บางคนน้ำตาไหล มีความรู้สึกว่าขณะนั้นตัวลอยขึ้นจากพื้น บางคนเห็นร่างตนเองขาดหายไปบางส่วน |
| |
| ส่วนตัวแล้วไม่อาจจะบอกได้ว่า พบอะไรมาบ้าง ถึงขั้นไหนบ้างเป็นการโอ้อวดบอกได้เพียงว่า อยู่ในระยะต้น |
| ขณะทำสมาธินั่งนิ่งเงียบแต่ยังรู้สึกตัว รู้ว่านั่ง....แต่บางแห่งหรือบางขณะจะได้ยินเสียง หรือรู้ว่าจิตสัมผัสอะไรที่เป็นรูปร่างแต่ไม่กลัว |
| เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งได้กลิ่นของหอมมาอยู่ใกล้ เมื่อออกจากสมาธิขณะนั้นอยู่ห่างไกลคนในพื้นทีกว้ากว่า 600 ไร่ |
| แปลกดี |
| อ้อลืมบอกไปว่า เรียนเป็นครูสมาธิที่วัดธรรมมงคล ทั้งทฤษฏี ปฏิบัติ สอบผ่านเดินธุดงค์ เรียนติดต่อกันทุกวันหลังจากเลิกงาน |
| แถวสีลมคือรีบขับรถไปเรียน 6 เดือนยกเว้นวันเสาร์อาทิตย์ จุดประสงค์มิได้จะเป็นครูสมาธินะครับ |
| เพียงอยากจะรู้ให้ลึกไปอีก เพื่อให้เกิดความว่าง ความสงบในดวงจิต และเรียนเพื่อให้เกิดปัญญาและจะได้เกิดความ ริเริ่ม ทั้งหน้าที่ |
| การงานหรือทำงานอย่างไรให้สำเร็จและดีต่อกิจการเท่านั้นเอง |
| จากการเรียนและปฏิบัติตัวตามแนวทางพุทธศาสนาแล้ว รู้ได้เลยว่า เกิดความสบายใจ จิตจะนิ่ง มีคนแสดงก้าวร้าวทั้งกิริยา วาจา |
| รู้ว่ามีความโกรธแต่ครู่เดียว จิตสงบอย่างรวดเร็ว |
| บางครั้งทำงานหรืออยู่ในสถานที่บางแห่ง มักจะรู้ว่า รอบกายมีปัญหา หรือบางครั้งจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น |
| น่าจะมาจากจิตนิ่ง สังเกตุเป็นหรือ เป็นสัญชาติญานที่ฝึกปรือมา |
| |
| หลังจากเรียนจบยัง ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงนักศึกษารุ่นน้องจนน้อง ๆ บางคนอายุมากกว่า เรียนจบ บางคนก็เรียนไม่จบ |
| รุ่นน้องอยู่คนหนึ่ง เป็นคนร่างสูงใหญ่ แข็งแรงเดินแรงเข้าเรียน ช้ากว่าคนอื่นบ่อยมาก มีนิสัยหุนหันไม่ค่อยยอมคน |
| เพื่อนที่เป็นพี่เลี้ยงเรียกมาคุยกันสองคน ทำนองตักเตือนขอความร่วมมือ |
| ไม่เรียนก็ได้วะ |
ว่าแล้วก็หุนหันเดินก้าวพรวด ออกจากห้องเรียนหายไปกว่าหนึ่งอาทิตย์
|
| อีกหลายวันต่อมาเห็นเข้าเรียน เข้าปฏิบัติทุกวันเห็นรุ่นที่เคยตักเตือนแนะนำก็ น้อมตัวยกมือไหว้ |
| ดูแล้วจิตน้องเขาสงบ เข้ากับเพื่อน ๆ ได้ดี... และไม่น่าเชื่อเมื่อต้นปี 2563 ผมไปวัดธรรมมงคลเห็นน้องคนที่ว่า ไปสวดมนต์รอบ |
| บ่ายสอง พุดคุย เลยรู้ว่าน้องเขามาสวดมนต์บ่อย ทั้งที่อาชีพเขาเป็นช่างซ่อมรถ สายช่างกลแรง ๆ นั่นแหละครับ |
| น้องคนที่ว่าเรียนด้านสมาธิจบมาแล้ว 8 ปีแล้ว |
| พวกเราที่เคยเข้าศึกษาด้านนี้ยังพบปะกัน เห็นในเฟซบุคหรือด้านอื่นเขาปฏิบัติธรรมตามปกติค่อนข้างบ่อยกว่าผมด้วยซ้ำ |
| เรามิได้หวังให้ ถึง ญาน(ยาน) เพื่อให้มีสัญชาตญานตามโจทย์นะครับนั่นสูงที่สุด |
| ขอเพียงเข้าสมาธิได้ง่าย เฉียด ๆ ใกล้ถึง ฌาน(ชาน)ก็พอใจแล้ว การเข้าถึงเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่งนะครับ |
| |
| อ้อมีเรื่องปิดท้ายนิด ไม่แน่ใจว่าจะเป็นสัญชาตญาน หรือไม่ |
| กาลครั้งหนึ่ง ผมต่อยกับนักเรียนห้องอื่นแถวโรงอาหารครูเรียกมาบอกว่าวันรุ่งขึ้นจะถูกตีหน้าเสาธงตอนเช้าให้ไปทั้งสองคน |
| เช้ามาหลังเคารพธงชาติแล้ว ก็ขึ้นไปยืนกอดอก ครูเงื้อไม้เรียวต่อหน้าเพื่อน ๆ |
| ผมยืนกอดอกเฉย ครูหวดเต็มที่ 2 ครั้งผมเฉยครูใช้มือตบ ๆ ตรงก้น |
| ครูอมยิ้มว่าแล้วก็ใช้ไม้เรียวหวดน่องแทน 5 ที... เจ็บซิครับ |
| ครูผ่านงานตีเด็กนักเรียนมาเยอะ รู้ว่าผมเอาหนังสือพิมพ์ยัดไว้ตรงก้นเนียน....เลยตีน่องแทน....อย่างผมทำนี่น่าจะเป็น |
| สัญชาตญาน เอาตัวรอดไม่ให้เจ็บน่าจะได้นะ 555 |
| คล้ายกับนักมวย ระหว่างชกเป็นกิริยาคู่ต่อสู้อย่างหนึ่ง เดาได้ว่ามันง้างมัดจะต่อยสูง ก็หลบหมัดเพราะสัญชาตญาณในการฝึกซ้อม |
| แต่ผมกับเพื่อนอีกหลายคน ไม่รู้จะหลบ รัดบานปฏิบัติไงกับพวกเรายามโควิดมา แหะ ๆ |
| ไปดีกว่า |
| |
| ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ |
| L |
| st. 1,678,029 |
| = |
| ขอบคุณเพื่อนที่แวะเข้ามาเยือน กรุณาทิ้งร่องรอยไว้นิดผมจะได้กลับไปเยือนได้ถูกครับ |
| |
| Diarist |
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 92 คน [
จองที่ก่อนนะคะ