โครงการ...ฝันสลาย

มหาวิทยาลัยเราจะมีนโยบายให้แต่ละหลักสูตรคิดโครงการบริการชุมชน " 1 หลักสูตร 1 ชุมชน" ตอนแรกหลักสูตรเราไม่มีใครส่ง เราก็เลยอาสาจะส่งไป แต่มีเงื่อนไขว่าอย่าบังคับเราให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้หรือทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ

เราเสนอโครงการชื่อ "พอเพียง-เลี้ยงตน" ขึ้น เพื่อจะมีส่วนช่วยเปลี่ยนทัศนคติของชาวนาจากการประสบปัญหาในสถานการณ์ปัจจุบันที่ไม่ได้รับเงินจากโครงการรับจำนำข้าวของรัฐบาล เราอุตส่าห์ยกปัญหาระดับชาติมาอ้าง ความตั้งใจว่าจะเอาเด็กๆ มาช่วยทำสารคดีพอเพียงสนุกๆ แล้วไปฉายให้ชาวนาได้ดู พูดคุยสนทนาแลกเปลี่ยนความรู้กัน แต่ยังไม่ทันมีใครอ่านหรือฟังแนวคิดเราเลย แค่เราไม่ได้ทำในพื้นที่ที่เขาอยากทำ เขาก็ตัดโครงการของเราทิ้งทันที "แท้งตั้งแต่ยังไม่ตั้งท้อง"

ฝันสลายวันดอกฝ้ายบานเลยกู...

เบื่อกับนโยบายของมหาวิทยาลัย อยากให้"บูรณาการ"ทุกหลักสูตรในคณะเข้าด้วยกัน โดยไม่ได้แหกตาดูว่าสายวิทย์กับสายศิลป์มันคนละศาสตร์กัน มันจะไปบูรณาการกันยังไง ไม่ได้ไปทำบุญทอดกฐินนะเว้ย ถึงจะไปทำร่วมกันได้ ไม่เข้าใจธรรมชาติของแต่ละหลักสูตร แล้วจะบังคับให้เราอย่างที่เขาต้องการ เราก็โบกมือลาล่ะ

ยิ่งเห็นแบบฟอร์มของโครงการ ให้เขียนอธิบาย "ต้นน้ำ กลางน้ำ ปลายน้ำ" เราก็ยิ่งตัดสินใจง่ายขึ้นที่จะไม่ร่วมสังฆกรรมด้วย ภาพนายกฯ ลอยมาอยู่ตรงหน้า บอกตรงๆ เขียนไม่ถูกว่ะ จะอ้วก!

จมปลักอยู่กับชุมชนเดิมๆ เพราะคิดว่าคุยกับอบต.รู้เรื่อง แบ่งสรรปันส่วนกันเรียบร้อยแล้วสิท่า หมู่บ้าน ตำบลในมหาสารคามมีเป็นร้อย แต่ทำอยู่ที่ซ้ำๆ แทนที่กระจายกันออกไปทำ กลับไปกองอยู่ที่เดียวกัน

บริการชุมชนอะไรของมันวะ ไปสอนซ่อมคอมพิวเตอร์ ไปสอนใช้เฟซบุค ถุย!นี่เหรอวะ บริการชุมชนแบบยั่งยืน นักวิชาการคิดได้เท่านี้เหรอที่จะช่วยเหลือสังคม โคตรเป็นประโยชน์เลยจริงๆ ไม่คาดคิดว่านี่ความคิดของคนระดับด๊อกเตอร์ทั้งนั้น มันคือการทำมาหากินระหว่างอบต.กับนักวิชาการมหาวิทยาลัยล้วนๆ

เพราะเราไม่ได้เป็นด๊อกเตอร์ล่ะมั้ง ถึงคิดไม่ได้อย่างพวกเขา...

Create Date : 02 เมษายน 2557		0 comments
Last Update : 2 เมษายน 2557 21:14:26 น.
Counter : 1215 Pageviews.
Share Tweet