วันที่ 8-17 มีนาคม 2552 แม่เพิ่งมีโอกาสมาย้อนหลังบันทึกที่แม่เขียนไว้ให้

กับลูกและเรื่องที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวของเรา อินชอนจ๋าแม่ขอโทษนะคะที่

ครั้งนี้แม่มีความจำเป็นต้องขอรวบยอดเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในเดือนมีนาคมที่

ผ่านมานี้ ( ที่แม่ไม่อยากจดจำ ) เดือนที่เราสูญเสียสมาชิกในครอบครัวของเรา

ไปเลย นั้นก็คือลุงเคิลของเรา ถึงแม้นว่าเหตุการณ์อาจจะผ่านมาร่วมสองเดือน

กว่าแล้วที่แม่กว่าจะมาอัพเรื่องราวของลูกว่าในแต่ละวันที่ผ่านมาลูกได้ทำ

อะไรกับแม่บ้างก็ตาม ในวันที่ 8-17 มีนาคม 2552 นี้เป็นช่วงเวลาที่ครอบครัว

ของเราเป็นทุกข์เพราะลุงเคิลสุนัขที่รักของเราไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล

เกษตรฯบางเขน ตอนไปวันแรกคือวันที่ 8 มีนาคม พ่อเอ๋เป็นคนพาไป ตอนเช้า

ลุงเคิลนั่งรถพี่เสือน้อยคู่กับพ่อเอ๋ด้านหน้าด้วยหน้าตาแจ่มใสและเดินได้วิ่งได้

หม่ำได้ตามปกติก่อนจะไปโรงพยาบาลถึงแม้นลุงเคิลจะอ้วนก็ตาม ตามประสา

ลุงเคิลที่เห็นแก่กินแล้วมีความสุขมากที่ขอให้ได้กิน ( มาทราบทีหลังว่าการที่ลุง

กินเก่งเพราะมาจากโรคของลุงทำให้ลุงเคิลมาความอยากหม่ำอาหารตลอด

เวลา ) ก่อนออกจากบ้านเหมือนทุกครั้งแม่จะกอดลุงเคิลและบอกลุงเคิลว่าตอน

เย็นพบกันนะลูก แม่จะรอนะครับ และหอมลุงเคิล แต่พอตอนบ่ายพ่อโทรมาบ

อกว่าหมอทศพลให้ลุงเคิลนอนโรงพยาบาลเพราะลุงเคิลเป็นเบาหวาน ลุงเคิ

ลอยู่ในห้องแอร์ที่เราหวังว่าลุงเคิลคงจะได้รับการดูแลจากเจ้าหน้าที่เป็นอย่างดี

เหมือนที่อยู่บ้าน หลังจากที่ลุงเคิลอยู่โรงพยาบาล ครอบครัวของเราจะไปเยี่ยม

ลุงเคิลทุกวันเพราะไม่อยากให้ลุงเคิลเครียดเพราะตั้งแต่เกิดลุงเคิลไม่เคยนอน

ที่ไหนนอกจากบ้านเรา ถ้าจะนอนก็นอนตอนที่ไปเที่ยวกับครอบครัวของเราและ

พักในบ้านหลังเดียวและได้เห็นกันทุกวัน ในวันแรกที่ลุงเคิลค้างคืนที่โรง

พยาบาลและแม่ไปเห็นวันต่อมาลุงเคิลโดนยุงกัดท้องลายไปหมดแถมนอนจม

กองผ้าที่เปลื้นฉี่ของลุงเคิลอยู่นาน แม่ยังกลัวลุงเคิลจะเป็นปอดบวมซ้อนขึ้นมา

ด้วยซ้ำเพราะผ้าที่เปลียกมากๆ แม่สงสารลุงเคิลจับใจเพราะอยู่ที่บ้านลุงเคิลจะมี

ห้องของลุงเคิลอยู่และไม่มียุงกัดแถมผ้าก็จะมีแม่บ้านคอยเปลี่ยนให้เมื่อเห็นว่า

ผ้าเปลืยกและลุงเคิลหนาว แต่เมื่อลุงเคิลป่วยแม่ก็มีความจำเป็นต้องให้ลุงเคิลอยู่

ใกล้หมอ เพราะมีความหวังว่าลุงเคิลจะต้องไม่เป็นอะไรมากเพราะแม่จะพาลุง

เคิลมาตรวจสุขภาพทุกปี ถึงแม้นแต่เรื่องยาที่หมอบอกต้องสั่งจากนอกและมี

ราคาแพงแม่ก็ยอม เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของเรา ที่แม่และลูกรัก

แถมแม่ยังมีน้องชายอย่างน้าโจพลังชีวิตของลูกและเพื่อนๆน้องๆชาวบล็อก

แก็งค์ที่น่ารักใจดีของแม่และลูกอินชอนอีกด้วยที่คอยมีน้ำใจแสดงความห่วงใย

มาทางครอบครัวของเราและเป็นห่วงลุงเคิลเสมอ ( ขอบคุณทุกๆคนมา ณ ที่นี้

ด้วยนะคะที่ดีกับครอบครัวของเราเหลือเกินค่ะ ขอให้ความดีเล่านี้มีผลบุญส่งให้

ทุกๆท่านมีแต่ความสุขด้วยนะคะและขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรงตลอดไปด้วยค่ะ )

ทุกๆวันแม่และอินชอนป้าปลาและพ่อเราจะไปหาลุงเคิลที่โรงพยาบาลเสมอหลัง

จากที่ลุงเคิลเดินได้ทานได้วิ่งได้พอเข้าโรงพยาบาลได้สองถึงสามวันสังเกตุ

จากภาพถ่ายที่แม่บันทึกไว้ในวันแรกๆและวันต่อๆไปลุงเคิลก็เริ่มแย่ลงหลังจาก

ที่ลุงเคิลพยายามมาป้วนเปลี้ยนแถวรถเพื่อขอกลับบ้าน และจนถึงวันที่ลุงเคิล

กลายเป็นหม่ำข้าวไม่ได้และจนกระทั่งเริ่มเดินไม่ได้เพราะผอมลงเรื่อยๆ มาถึง

ตอนนี้ผ่านมาแล้วถ้าสามารถย้อนเวลากลับไปได้แม่จะขอไม่พาลุงเคิลไปโรง

พยาบาลเลยถ้ารู้ว่าลุงเคิลต้องเสีย แม่ไม่เคยเสียดายเงินที่รักษาลุงเคิลเลย แต่

แม่เสียดายที่ลุงเคิลอยากกลับมาอยู่บ้านและขอตายที่บ้านมากกว่าหลังจากย้อน

คิดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันรักษาและถึงวันที่ลุงเคิลจะเสียแล้วฟื้นขึ้นมาจากเสีย

ไปแล้วและหมอตุ๊กตาหมอที่คลีนิคหน้าหมู่บ้านของเราปั๊มหัวใจของลุงเคิลขึ้น

มาและลุงเคิลทำท่าดีใจที่แม่บอกว่ากลับบ้านเราเถ่อะลุงเคิลแม่ยอมแล้วไม่

รักษาก็ไม่รักษา แล้วลุงเคิลก็ไปเสียในที่ๆลุงเคิลเคยนอนและในอ้อมกอดของ

คนที่ลุงเคิลรักมากที่สุดนั้นก็คือแม่ปูของลูกอินชอนนั้นเอง หลังจากผ่านเรื่อง

ราวเล่านี้ในวันที่ผ่านมาทั้งวันที่อินชอนไปเยี่ยมลุงเคิลทุกวันก่อนที่ลุงเคิลจะเสีย

และอินชอนก็ได้ไปเรียนที่เซ็นทรัลลาดพร้าวด้วยแล้วจึงไปเยี่ยมลุงเคิลที่เกษตร

ฯรวมถึงวันหยุดที่แม่พาลูกไปดูโรงเรียนที่แม่จะให้ลูกเข้าเรียนเมื่อครบอายุเข้า

เรียนเป็นโรงเรียนสองภาษาใกล้บ้านและแม่เห็นว่ามีคุณภาพและสภาพ

แวดล้อมรวมถึงครูเอาใจใส่ดีแล้วความสะอาดภายในโรงเรียนก็ผ่านการฆ่าเชื้อ

อย่างดีด้วยเช่นกันค่ะ เราก็ยังไปเยี่ยมลุงเคิลทุกวัน พอลุงเคิลเสียในวันที่ 17

มีนาคม 2552 นั้นแม่ถึงกลับต้องปิดบล็อกของลูกในบล็อกแก็งค์ชั่วคราวเพื่อ

หลบทำใจและทั้งเดือนแม่ก็แทบจะไม่อยากจะทำอะไรเลย ในวันนี้แม่จึงขอกลับ

มาลงภาพเหล่านั้นและภาพที่ยังไม่เคยลงมาให้ลูกดูอีกครั้งและขอระลึกถึงลุง

ไมเคิลสุนัขสุดที่รักที่ครอบครัวของเรารักมากอีกครั้ง ในวันนี้แม่ภูมิใจในตัวลูก

ที่สุดเลยค่ะอินชอนที่ลูกไม่เคยงอแงเลยที่มาเยี่ยมลุงเคิลและรอป้อนข้าวป้อนน้ำ

ให้ลุงเคิลจนมืดและให้ความเมตตาต่อสัตว์โลกเป็นเด็กดีมีน้ำใจจริงๆอินชอน

ลูกรักของแม่ แม่อยากให้หนูไม่ดื้อกับแม่ไปนานๆจังเลยค่ะ คืนนี้เหมือนเดิมแม่

ขอให้ลูกนอนหลับฝันดีนะคะ จุ๊บๆๆๆเหม่งน้อยอินชอนของแม่