วันที่ลุงเคิลจากอินชอนกับแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับ
วันที่ 17 มีนาคม 2552 วันนี้อินชอนกับแม่ตื่นสายทีเดียว กว่าจะได้ทานข้าวก็ เกือบเก้าโมงเช้า พอทานเสร็จอินชอนก็ขึ้นไปเล่นบนห้องป้าปลา ผ่านห้องพ่อ กับแม่อินชอนก็เห็นพ่อเข้าไปอาบน้ำ หลังจากที่พ่ออาบน้ำกำลังจะไปทำงาน ในเวลาสิบโมงกว่าๆพ่อก็เดินมาบอกแม่ว่าให้รีบไปโรงพยาบาลสัตว์เพราะมีเจ้า หน้าที่โทรมาบอกว่าลุงเคิลอาการไม่ดีให้รีบไป แม่ตกใจรู้สึกขวัญเสียและยัง ไม่ทันตั้งตัวที่จะต้องมาให้ยินคำๆนี้เลย พ่อกับแม่ ป้าปลา พี่น้อง และอินชอน รีบขับรถขึ้นทางด่วนไปโรงพยาบาลทันทีใจก็ภาวนาอย่าให้ลุงเคิลของพวกเรา ต้องมาเป็นอะไรไปเลย ( อยากจะบอกว่าตอนนี้ใจเราไปถึงโรงพยาบาลตั้งแต่ วินาทีที่เจ้าหน้าที่โทรมาบอกพ่อและพ่อมาบอกกับแม่แล้วด้วยซ้ำไป ) พอแม่ไป ถึงโรงพยาบาล ลุงเคิลพยายามเงยหน้ามอง บ่อน้ำตาแม่ก็แตกทันทีทั้งฉี่ทั้งอึ เปลื้อนเต็มไปหมด และแห้งติดก้นลุงเคิลเต็มไปหมด แม่ค่อยๆเอาผ้าชุบน้ำมา เช็ดก้นลุงเคิลให้หายเปลื้อนจนหมดจากนั้นจึงใส่ชุดสุดหล่อชุดใหม่ล่าสุดที่แม่ ไปซื้อที่อุตรดิตถ์ให้พี่ๆน้องหมาของอินชอนทั้งสามตัวซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือลุง ไมเคิลนั้นเอง หลังจากที่แม่ใส่เสื้อผ้าให้ลุงเคิลแล้วแม่ถามลุงเคิลว่าอยากกลับ บ้านของเราใช่ไหมลูก หนูอยากกลับแย่แล้วใช่ไหม ลุงเคิลกระดิกหางแล้ว พยายามลุกขึ้นแต่ลุกไม่ไหว แต่แม่ดูสายตาที่อ้อนวอนของลุงเคิลแล้วแม่รู้แล้ว ว่าหนูอยากกลับบ้านเราจริงๆ แม่ตัดสินใจบอกคุณหมอทศพลทันทีว่าจะพาลุง เคิลของพวกเรากลับบ้าน ( ในใจก็คิดว่าดีกว่ามาดูใจลุงเคิลไม่ทันถ้าเกิดลุงเคิล ต้องจากพวกเราไปแต่ลุงเคิลจะต้องจากไปโดยปราศจากคนที่ลุงเคิลรักและรัก ลุงเคิลอยู่ใกล้ๆ ) คุณหมอคงงง แต่ตอนนี้แม่ไม่สนใจอะไรแล้วคิดว่าจะพาลุง เคิลไปอยู่ที่คลีนิคหน้าหมู่บ้านซึ่งใกล้กว่าที่นี่แม่ตัดสินใจชำระเงินหมื่นกว่าบาท จากนั้นก็พาลุงเคิลกลับบ้านด้วยน้ำเกลือสองขวดระโยงระยายที่หมอเสียบที่แขน และขาลุงเคิล ( น่าสงสารลุงเคิลที่สุดทำไมลุงเคิลผู้ที่เป็นที่รักของทุกคนต้องมา เจอสภาพแบบนี้ด้วยนะ แม่คิดอย่างนั้น ) พอถึงระหว่างทางน้ำเกลือไม่เดินซึ่ง ทำให้ลุงเคิลร้องด้วยความเจ็บปวด แม่จึงแวะที่โรงพยาบาลสัตว์เมืองเอกเพื่อให้ เค้าช่วยเช็คสายน้ำเกลือใหม่ ทั้งเจ้าหน้าที่และคุณหมอที่นี่น่ารักมากเลยค่ะให้ รายละเอีอดดีมากๆเลย เมื่อแม่ถามว่าถ้าน้ำเกลือไม่หยดควรจะทำอย่างไร ไม่ใช่แค่บอกก็เลื่อนๆเฉยๆ ที่นี่ให้รายละเอียดตั้งแต่ให้ดูว่าเลือดของลุงเคิลข้น และอุดตันน้ำเกลือไม่ให้เดินไหมไปจนถึงให้อุ้มลุงเคิลให้นอนเหยียดแขนขาไม่ ให้งอแขนขาหรือแม้นกระทั้งพูดถึงถ้าให้น้ำเกลือหยดเร็วๆอาจทำให้น้ำท่วม ปอดและเสียชีวิตเพราะไตวายได้ แม่ชอบที่น่ีจังเลยค่ะ เพราะให้ข้อมูลดีมากๆ ไม่ใช่ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ แล้วยังจะให้ดูอาการไปเรื่อยๆกว่าจะรู้ว่าเป็น อะไรจริงๆก็ลุงเคิลอาการแย่สุดๆแล้ว จากที่ยังดีๆอยู่ รวมถึงเรื่องขนที่ร่วงด้วย ค่ะรักษามาเกือบปีคุณหมอแต่ละท่านพูดไม่เหมือนกันซักคนแถมคุณหมอก็ เหมือนเพิ่งจบใหม่ๆทั้งนั้นเลย ประสบการณ์คงไม่น่าจะยังมีมากเท่าไหร่นักถ้า เป็นแต่ก่อนจะมีคุณหมอที่มีประสบการณ์มากๆเลย หรืออาจเป็นความโชคร้าย ของลุงเคิลก็ได้ที่ต้านทานโรคไม่ได้เอง หมออาจจะเก่งไม่เป็นอย่างที่แม่คิด ก็ได้เพราะหมอก็ต้องรับผิดชอบและดูแลสุนัขอื่นๆด้วยเช่นกัน น้องหมาทุกตัว เมื่อเจ็บป่วยน่าสงสารทั้งนั้นเลยละค่ะส่วนที่โรงพยาบาลเมืองเอกแห่งนี้แม่ก็เพิ่ง มาเป็นครั้งแรก การวิเคราะห์ในทุกๆอย่างที่พูดออกมาตรงกับอาการของ ลุงเคิลทุกๆอย่างเลยค่ะ จากนั้นเราก็ออกเดินทางโดยแม่คอยโทรศัพย์ประสาน งานกับคุณหมอตุ๊กตาคลีนิคน่าหมู่บ้านซึ่งจะดูแลลุงเคิลตลอดเมื่อลุงเคิลอยู่ที่นั้น พอเราไปถึงที่คลีนิคของคุณหมอตุ๊กตา แม่ก็พาลุงเคิลไปให้คุณหมอดูโดยมีป้า ปลาคอยไปจัดที่นอนให้ลุงเคิลใหม่โดยให้นอนที่ห้องป้าปลาเลยเพราะพี่กังฟูกับ พี่ดำแดจะได้ไม่กวนลุงเคิล หลังจากที่ป้าปลา พี่น้องและอินชอนกลับบ้านไป แล้วและแม่ก็อยู่เป็นเพื่อนไมเคิลที่คลีนิคคุณหมอตุ๊กตา พอแม่พูดว่าจะฝากให้ ลุงเคิลนอนกับหมอตุ๊กตา ลุงเคิลมองหน้าแม่นานมากเลย จากนั้นก็ขาดใจตาย แม่รู้สึกช็อค ร้องไห้เหมือนคนบ้าและบอกลุงเคิลว่าอย่าทิ้งแม่ไป โดยมีใครก็ ไม่รู้หลายคนที่พาน้องหมามารักษามาถามใกล้ๆว่าลุงเคิลเป็นอะไร หลายคน แต่ตอนนั้นแม่ไม่มีอารมณ์จะมานั่งตอบใครทั้งนั้นเพราะยังรู้สึกเสียใจอยู่ จน คุณหมอตุ๊กตาทนสงสารกับสิ่งที่แม่ร้องคร่ำครวญไม่ไหวจึงพยายามปั๊มหัวใจลุง เคิลอยู่ซักพักนึงจนลุงเคิลฟื้นและพอป้าปลามาถึงบอกกับลุงเคิลว่าอยากกลับ บ้านมากใช่ไหม งั้นพยายามลุกให้แม่เห็นหน่อยซึ่งลุงเคิลก็พยายามลุกจริงๆ ( แม่อยากบอกลูกนะครับไมเคิลทุกๆครั้งไม่ว่าเหตุการณ์นั้นจะเกิดขึ้นใหม่ๆ หรือมาถึงเวลานี้ที่กว่าแม่จะมาอัพบล็อกให้น้องอินชอนโดยมีเรื่องราวของหนู อยู่ด้วย น้ำตาของแม่ก็ไหลออกมาอย่างสม่ำเสมอและมันก็ไม่มีทีท่าที่จะหยุด ไหลเลยเมื่อแม่ย้อนนึกถึงเวลานั้นทีไร แม่รักหนูนะครับไมเคิล ไมเคิลดีกับแม่ เสมอจนทำให้แม่ไม่อาจลืมหนูไปจากหัวใจของแม่เลยนะครับ แม่แค่อยากให้ ไมเคิลรู้ไว้ว่าแม่รักหนูมาก )ตอนที่ป้าปลาบอกให้พาลุงเคิลกลับบ้าน คุณหมอ ยังชมลุงเคิลของอินชอนเลยว่าเป็นสุนัขที่ทั้งใจดีและเป็นนักสู้จริงๆลุงเคิลเป็นสุ นัขที่น่ารักไม่โวยวายและซื่อสัตย์ต่อเจ้าของจริงๆ ลุงเคิลส่งเสียงดีใจใหญ่เลย จนกระทั้งรถเข้าบ้านลุงเคิลก็กระตุกอีกครั้งและไปเสียในอ้อมกอดของแม่และ ตรงที่ๆลุงเคิลนอนกับพี่ๆซึ่งเป็นลูกของลุงเคิลทันที ยากระตุ้นหัวใจที่คุณหมอ ตุ๊กตาช่วยได้นี๊ดเดียวก็จริงๆแต่แม่ก็ต้องขอขอบคุณมากๆเลยที่คุณหมอช่วยทำ ให้ลุงเคิลฟื้นขึ้นมาว่าลุงเคิลอยากกลับบ้านและมาตายที่บ้านในอ้อมกอดของ แม่จริงๆ แม่ใส่เสื้อผ้าให้ลุงเคิลด้วยเสื้อทีมฟุตบอลสีแดงแล้วพาลุงเคิลไปนอน ในโอ่งใหญ่โดยใส่ดินและปูนขาวลงไป จากนั้นจึงเด็ดดอกไม้มาโรยและจุดธูป บอกเจ้าที่ที่บ้านตามที่น้าเพชรคุณแม่น้องปันปันแนะนำ ลุงเคิลอยู่ใต้ต้นจำปีที่ หอมและอยู่ติดกับห้องนอนของพ่อและแม่และน้องอินชอน เราอยู่ใกล้ๆกันและ แม่ก็จะเปิดไฟให้ลุงเคิลด้วย ลุงเคิลจะได้ไม่เหงา จากนั้นพอตอนกลางคืนดึกๆ แม่ก็มาขอปิดบล็อกชั่วคราวเพื่อหลบทำใจ โดยแจ้งเรื่องการสูญเสียลุงเคิลกับ เพื่อนๆและน้องๆที่น่ารักชาวบล็อกแก็งค์ของน้องอินชอนกัับแม่ คืนนี้ถึงมันอาจ จะเป็นวันโหดร้ายสำหรับครอบครัวของเรา แต่แม่ก็ขอภาวนาให้ทุกๆคนใน ครอบครัวของเรานอนหลับฝันดี มีแต่ความสุขตลอดไปรวมถึงลุงไมเคิล คุณ ยายมั่วนิ่ม และพี่น้องหมาทั้งหมดที่เข้ามาในชีวิตของแม่ ( ที่เสียขีวิตไปแล้ว ) และพี่กังฟูและพี่หัวเทียนบอด (พี่ดำแดของอินชอน ) ที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยคะ จุ๊บๆ รักมากมายค่ะ
Create Date : 14 มิถุนายน 2552 |
|
20 comments |
Last Update : 14 มิถุนายน 2552 0:24:06 น. |
Counter : 888 Pageviews. |
|
|
|