บนเส้นทางสายพระนิพพาน 151
บนเส้นทาง
สายพระนิพพาน 151
151/01
อยากให้ใจ..ไร้รัก..อย่างกามา
รักเมตตา..ดีกว่าไหม..ไม่เร่าร้อน
มีสุขใจ..ได้อารีย์..มีอาทร
ได้รู้ถอน..ศรรัก..หักทิ้งไป
151/02
หักทิ้งไป..รักหลง..ลงบ่อทุกข์
อยู่เป็นสุข..กับการให้..ไม่นำพา
เพราะความรัก..ลากถู..สู่หน้าผา
มากปัญหา..ปัญญาเจ้า..เอาไปตัด
151/03
เอาไปตัด..กามา..ลากันที
พรหมวิหารสี่..มาตั้ง..ระวังจิต
ก็จะเกิด..ความงดงาม..พูดทำคิด
พาชีวิต..ที่เกิดมา..หาทางออก
151/04
หาทางออก..กงเกวียน..เวียนก่อกรรม
โดยมีธรรม..นำด้วยศีล..อยู่ข้างหน้า
เพื่อผลักดัน..ปฏิเสธ..กิเลสหนา
ปรารถนา..จะหลุดพ้น..จากโคลนตม
151/05
จากโคลนตม..ขมขื่น..รู้ตื่นตน
เปลี่ยนจากคน..วุ่นวน..เป็นมนุษย์
มาหาทาง..ขัดเกลา..เอาให้หลุด
เพื่อจะหยุด..ชาติภพ..จบเสียที
151/06
อย่าก่อบาป..ทั้งผอง..ให้หมองตน
ทำกุศล..ให้ถึงพร้อม..ท่านเจ้าขา
ชำระจิต..ให้แจ่มใส..ใจเมตตา
พระสัมมา..ทุกพระองค์..ทรงสอนสั่ง
151/07
ทรงสอนสั่ง..ขันติ..ความอดกลั้น
จงมุ่งมั่น..มันเป็นธรรม..เผากิเลส
ผู้อดทน..พ้นไปได้..ไม่ปฏิเสธ
กองกิเลส..มากมาย..สลายตัว
151/08
สลายตัว..เป็นดอกบัว..อันชูช่อ
บานหยอกล้อ..แสงตะวัน..อันสดใส
มุดจากโคลน..น้ำครำ..แหวกหมู่ใบ
โผล่พ้นน้ำ..ขึ้นมาได้..อย่างงดงาม
151/09
อย่างงดงาม..ความอดกลั้น..ที่มั่นมุ่ง
ก้าวผ่านยุ่ง..ความยาก..มากปัญหา
สู่จิตใส..ใจสบาย..ใช้ปัญญา
ไม่นำพา..ต่อสิ่งเร้า..เข้าหลอกล่อ
151/10
เข้าหลอกล่อ..ก็ไม่สน..คนรู้ทัน
ก็รู้กัน..รู้ดี..มากมีทุกข์
ฉาบข้างหน้า..คล้ายกับว่า..มากมีสุข
สุดท้ายทุกข์..ทับถม..ขมขื่นใจ
151/11
ขมขื่นใจ..ในที่สุด..ของจุดจบ
ความสงบ..จิตสงัด..จัดความคิด
สิ่งมีค่า..ควรปลูก..ต้นถูกผิด
ใช้ความคิด..ปัญญา..พิจารณาเอา
151/12
น้ำอุ่น:
ตื่นแต่เช้า ตั้งสติ ดำริชอบ
พึงประกอบ สัมมา อย่าให้หลง
เฉพาะหน้า กำหนดไว้ ไม่พะวง
ศีลหนุนส่ง จิตสงบ พบปัญญา
151/13
น้ำอุ่น:
กำหนดไว้..ไม่ประมาท ฉลาดยิ่ง
เพราะทุกสิ่ง แปรไป ให้ทุกขา
สุดท้ายก็ แตกสลาย ไม่นำพา
ใครยึดมั่น ก็เป็นบ้า เท่านั้นเอง
151/14
น้ำอุ่น:
ไม่ใช่เรา ของเรา จะยึดไว้
อย่าปล่อยให้ มิจฉา มาข่มเหง
รู้เท่าทัน อวิชชา อย่าไปเกรง
แล้วรีบเร่ง...ทำความดี... หนีเกิดตาย
151/15
สอนตัวเอง..ให้เห็น..อย่างเด่นชัด
ปฏิบัติ..ภาวนา..อย่างกล้าหาญ
รักษาศีล..พูดคิดทำ..จนชำนาญ
จนเป็นฌาน..อยู่กับศีล..มันชินใจ
151/16
มันชินใจ..อยู่ในดี..ไม่มีวุ่น
เป็นวัยรุ่น..ก็สงบ..สยบได้
มีสติ..เอาปัญญา..ออกมาใช้
เปลี่ยนจากร้าย..กลายเป็นดี..มีร่มเย็น
151/17
มีร่มเย็น..รู้เห็นธรรม..เฉพาะตน
เมื่อเริ่มต้น..ฝึกตนดี..มีผลแน่
พิจารณา..กลับไป..ที่ตนแล
มีเปลี่ยนแปร..อย่างไร..ใจรู้ดี
151/18
ใจรู้ดี..แต่ก่อนนี้..ตนหุนหัน
ขึ้นทันควัน..กับสิ่งล่อ..พอกระทบ
รักษาศีล..ปฏิบัติธรรม..นำสงบ
ยุงตัวใหญ่..กัดขบ..สงบดู
151/19
สงบดู..สูดูดเลือด..จากกายเรา
ดูดเบาเบา..เสียจน..ก้นพองโป่ง
เป็นเมื่อก่อน..หันไปพบ..มือตบโป้ง
เดี๋ยวนี้โล่ง..ปล่อยให้กิน..บินไม่ไหว
151/20
เมื่อใจจิต..ไม่คิดฆ่า..ไล่ล่าใคร
สบายใจ..ร่มเย็น..เป็นปกติ
ใครจะด่า..ว่าเรา..ช่างเขาซิ
เขาตำหนิ..ด่าว่า..ไม่ฆ่าเรา
151/21
ไม่ฆ่าเรา..หวังทำ..ช้ำอุรา
ไม่รับมา..สุขจัง..นั่งหัวร่อ
ถ้ารับมา..ชิงชัง..นั่งหน้างอ
จงหัวร่อ..จะหน้างอ..ทำไมกัน
151/22
ทำไมกัน..วันเวลา..ไม่คอยใคร
มันเดินไป..ข้างหน้า..ยิ่งพาแก่
ยิ่งใกล้วัน..หมดเวลา..ยิ่งอ่อนแอ
อย่ามัวแต่..คอยส่อเสียด..เบียดเบียนกัน
151/23
เบียดเบียนกัน..เมามันส์..วิ่งไขว่คว้า
แล้วได้มา..บ้างไหม..อยู่ไหนเล่า
ของนอกกาย..ต่างก็ไม่..ไปกับเรา
อย่ามัวเมา..หาอยู่เลย..เพื่อนเอยคิด
151/24
เพื่อนเอยคิด..ทรัพย์ภายใน..หาไม่ยาก
ยิ่งมีมาก..ยิ่งร่มเย็น..ยิ่งเป็นสุข
แม้ทุกข์กาย..ยิ้มละมัย..ใจไม่ทุกข์
ป่วยยังลุก..มายิ้มร่า..ข้าเพิ่งรู้
151/25
ข้าเพิ่งรู้..กูทำดี..ตลอดชีวิต
พอป่วยนิด..ไม่เหลือดี..นี่สงสัย
ใครมาเยี่ยม..คอยแต่ถาม..ดีบ้างไหม
พอป่วยไข้..เพิ่งจะรู้..กูดีน้อย
151/26
กูดีน้อย..คนคอยถาม..ดีหรือยัง
คงชั่วจัง..ตัวกูนี่..ดีไม่เห็น
รักษาศีล..ภาวนา..ทุกเช้าเย็น
มาก็เป็น..อันถามพี่..ดีหรือยัง
151/27
ดีหรือยัง..นั่งหัวเราะ..เพราะเลวอยู่
น่าจะรู้..ดีที่ไหน..ใครเขาเกิด
เขาก็ไป..แดนไร้ทุกข์..สุขเป็นเลิศ
คือเขาเปิด..พระนิพพาน..กันไปหมด
151/28
กันไปหมด..ยศทรัพย์..ไม่สนใจ
ผู้จะไป..สลัดทิ้ง..สิ่งห่วงหวง
เพราะรู้ว่า..โลกไม่จริง..เป็นสิ่งลวง
มากสิ่งหวง..เวลาตาย..กายยังเผา
151/29
กายยังเผา..เอาอะไร..ไปไม่ได้
เพราะเขาใช้..บุญกุศล..ของตนผ่าน
ไม่มีบุญ..ถ้าจิตคุณ..นั้นเป็นพาล
เชิญสำราญ..แดนนรก..ตกลงไป
151/30
ตกลงไป..ตามผลกรรม..ตนทำก่อ
ตามหลุมบ่อ..คนบาป..ให้หราบจำ
ให้เกิดตาย..เกิดตาย..มากมายซ้ำ
เพื่อตกย้ำ..เกิดอย่าทำ..ก่อกรรมชั่ว
151/31
ก่อกรรมชั่ว..ไม่เอา..เราจะดี
เพื่อจะมี..ใบผ่าน..ด่านทางขึ้น
ด่านทางลง..ไม่เอา..เมื่อเราตื่น
ความขมขื่น..ทุกข์ทน..วนไปมา
151/32
วนไปมา..หาแต่ทุกข์..มาใส่ตน
เกิดเป็นคน..ลบความจำ..ทำไงได้
ผิดซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า..ไม่เข้าใจ
โดนเข้าไป..จนน่วม..ดอกท่วมต้น
151/33
ดอกท่วมต้น..กรรมล้นตัว..หลงมัวเมา
เมื่อเราเอา..อารมณ์ตน..เป็นคนตั้ง
มีสิ่งล่อ..ก็ตามไป..ไม่รู้ยั้ง
จึงพลาดพลั้ง..เป็นนิด..ผิดประจำ
151/34
ผิดประจำ..นำชีวิต..สู่ทางต่ำ
หลงดื่มด่ำ..ถลำลึก..นึกไม่ถึง
ใกล้เวลา..กายพัง..หงายหลังตึง
มานึกถึง..มันก็สาย..ได้มาน้อย
151/35
ได้มาน้อย..ก็ยังดี..ยังมีค่า
เหตุเพราะว่า..ถ้าใจดี..พอมีหวัง
จิตเอาดี..ทำใจได้..ตอนกายพัง
เราก็ยัง..ไปได้เลย..เสวยสุขก่อน
151/36
เสวยสุขก่อน..ค่อยย้อน..มารับโทษ
ขอได้โปรด..อย่าลืมตน..บนวิมาน
ทำบุญน้อย..ตนย่อมรู้..อยู่ไม่นาน
ถ้าต้องการ..ที่จะอยู่..รู้บำเพ็ญ
151/37
รู้บำเพ็ญ..ก็เป็นบุญ..คุณรู้ตัว
มาเป็นบัว..เบ่งบาน..กันข้างบน
ไร้กายหยาบ..ขัดเกลาใจ..ไม่ทุกข์ทน
บำเพ็ญตน..ต่อไปได้..เป้าหมายมี
151/38
เป้าหมายมี..หนีไป..ได้โอกาส
อย่าให้พลาด..ร่วงหล่น..วนมาใหม่
นายเวรกรรม..เขายังตาม..อยู่มากมาย
พอเกิดกาย..ก็ได้ที..หนียังไง
151/39
หนียังไง..มีกายเนื้อ..เพื่อใช้กรรม
ที่ต้องทำ..คือใจ..ให้ยอมรับ
ทุกข์เพียงกาย..ขอใข..อย่าไปจับ
จิตขยับ..กายทุกข์มาก..ปากภาวนา
151/40
ปากภาวนา..พารวมใจ..ให้เป็นหนึ่ง
อย่างนี้จึง..เกิดปัญญา..หาทางแก้
ถึงจะทุกข์..มากมาย..ไม่ท้อแท้
ถึงพ่ายแพ้..แต่ยอมรับ..กับชะตา
151/41
กับชะตา..แห่งตน..คนมีกรรม
เมื่อมีธรรม..นำชีวิต..ก็คิดได้
เมื่อหนีทุกข์..ไม่พ้น..อดทนไป
ด้วยหัวใจ..นักสู้..ผู้บำเพ็ญ
151/42
ผู้บำเพ็ญ..อยู่เป็นนิจ..เกิดพิษน้อย
น้ำตาย้อย..มานาน..จนมันชิน
ถึงจะทุกข์..เท่าใด..ไม่ได้กิน
ไม่ไปอิน..กับทุกข์..ก็สุขใจ
151/43
ก็สุขใจ..อยู่ในโลก..โชกน้ำตา
ผู้เกิดมา..มีใครสุข..ทุกข์ทั้งนั้น
ที่ว่าสุข..ฉันขอบอก..แค่หลอกกัน
ชีวิตอัน..เปลี่ยนแปร..ไม่แน่นอน
151/44
ไม่แน่นอน..ดุจละคร..ในโรงใหญ่
ทุกดวงใจ..ถูกกำหนด..กฏแห่งกรรม
มีหัวเราะ..ร่ำไห้..ใจชอกช้ำ
จงจดจำ..ทำพูดคิด..ด้วยจิตงาม
151/45
ด้วยจิตงาม..ความเป็นเทพ..ในจิตคน
แม้กายตน..ประดุจไพร่..อย่าไปสน
ต่างมีสิทธิ์..ทำจิตใส..ได้ทุกคน
ทุกข์แห่งตน..ธรรมดา..ผู้มาเกิด
151/46
ผู้มาเกิด..มากปัญหา..มากระทบ
ฝึกรู้รบ..หลบหลีก..กระบวนท่า
รับรุกได้..ใช้สติ..ใช้ปัญญา
ทุกปัญหา..มีทางแก้..แต่ต้องทน
151/47
แต่ต้องทน..รุกรับ..กับปัญหา
ที่โถมถา..เข้าใส่..ไม่หยุดยั้ง
ไปจนกว่า..ล้มตาย..กายเราพัง
ถ้าจิตยัง..น้อมรับได้..สบายเลย
151/48
เมื่อเธอรู้..มีชาติภพ..หลังจบชีพ
ก็จงรีบ..ตั้งหลัก..เพื่อมรรคผล
อย่าแค่รู้..ลืมเลือนไป..ใจไม่สน
รู้แล้วค้น..หาทางออก..ดอกจึงควร
151/49
ดอกจึงควร..ชวนค้นหา..ว่าความจริง
ทั้งชายหญิง..ใช่เกิดมา..แค่ชาตินี้
ต่างเกิดเกิด..ตายตาย..มากมายมี
มีทั้งดี..ทั้งชั่ว..ในตัวตน
151/50
ในตัวตน..คนรู้..อย่าดูดาย
เราก็ตาย..เช่นกัน..วันข้างหน้า
อย่าประมาท..ไม่รู้..วันเวลา
เมื่อมันมา..ไม่ทันทำ..ก็กรรมแล
151/51
ก็กรรมแล..เป็นที่เรา..ปล่อยล่วงเลย
เพราะคุ้นเคย..ทางบาป..อกุศล
มากสิ่งล่อ..พอใจจิต..ชีวิตตน
ก็มืดมน..หนทางธรรม..ซ้ำลืมเลือน
151/52
ซ้ำลืมเลือน..เหมือนไม่มี..ประสบการณ์
พอเนิ่นนาน..กิเลสหนา..ก็พาหนี
กว่าจะซึ้ง..หลังสนุก..ทุกข์อีกที
มากบัญชี..นายกรรม..ตามถามทวง
151/53
ถามถามทวง..ทุกข์สมุทัย..นิโรธมรรค
รู้ตั้งหลัก..รับทุกข์..ที่ถาโถม
เมื่อรู้ทุกข์..เพื่อรู้ธรรม..ความระทม
ปัญญาคม..เข้าถึงเขต..เหตุเเห่งทุกข์
151/54
เหตุแห่งทุกข์..เจอของจริง..ต้องนิ่งอึ้ง
เสือกทะลึ่ง..ก่อกรรมไว้..หลายชาติภพ
ไม่รู้หนี..คงไม่มี..วันจะจบ
เพราะชาติภพ..วนเวียนไป..ไม่รู้เหนื่อย
151/55
ไม่รู้เหนื่อย..รู้หน่าย..การตายเกิด
มีกำเนิด..เกิดกำหนัด..กรรมจัดสรร
ผู้มีกาย..จำได้..แต่ปัจจุบัน
151/56
แต่ปัจุบัน..มันคือจุด..อันสุดดี
อดีตมี..แก้ไม่ได้..ผ่านไปแล้ว
ดีปัจจุบัน..จิตสดใส..ใจผ่องแผ้ว
เพาะบ่มแก้ว..ในใจ..ให้เป็นเพชร
151/57
ให้เป็นเพชร..ข้างใน..ประกายพราว
ทุกเรื่องราว..ผ่านกาย..ใจไม่หมอง
เดินถูกมรรค..จักได้ผล..ตนรับรอง
ใครจะมอง..เป็นหมูหมา..อย่าสนใจ
151/58
อย่าสนใจ..จะว่า..ก็บ้าดี
บ้าไม่มี..พิษภัย..ใจอบอุ่น
ใครก็อยาก..พูดจา..คบหาคุณ
ไม่วายวุ่น..ทำให้..ใครเดือดร้อน
151/59
ใครเดือดร้อน..กันเล่า..เราทำดี
ถึงไม่มี..เหมือนใคร..ไม่เดือดร้อน
พอง่วงเรา..ก็ล้มตัว..หัวฟาดหมอน
หัวพาดขอน..ก็หลับได้..ถ้าไม่มี
151/60
ถ้าไม่มี..ชีวิต..มีจิตใจ
แล้วจะไป..ทางไหนกู..ดูมืดมน
ไม่มีเงิน..ทุ่มทำทาน..การกุศล
จึงพาตน..มาฝึกหัด..ปฏิบัติธรรม
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]
