บนเส้นทางสายพระนิพพาน 148

บนเส้นทาง

สายพระนิพพาน 148

148/01

อันสังขาร..ทั้งหลาย..มันไม่เที่ยง

มันคอยเดี้ยง..มากทุกข์..สุขที่ไหน

มันใช่ตัว..ใช่ตน..ของเราไหม

ง้อเท่าไร..มันก็ไม่..อยู่กับเรา

148/02

อยู่กับเรา..ไม่ได้..ก็ไม่ว่า

ยังมาบ้า..โศกเศร้า..พร่ำรำพัน

ไม่สบาย..กายใจ..ไปกับมัน

แล้วใยฉัน..คับแค้นใจ..ทุกข์เหลือเกิน

148/03

ทุกข์เหลือเกิน..ไร้สุข..ถูกครอบงำ

ไฉนจะทำ..ให้สิ้นสุด..หยุดมันได้

ขอที่สุด..หยุดยั้ง..หลังความตาย

ไม่เสียดาย..พระพุทธองค์..ทรงนำทาง

148/04

ทรงนำทาง..ด้วยธรรม..ตามด้วยสงฆ์

ตายเป็นผง..กลายเป็นผี..จึงหนีได้

เมื่อยังอยู่..เป็นผู้รู้..ฝึกกายใจ

เพื่อจะไป..ด้วยจิตกล้า..หาเป้าหมาย

148/05

หาเป้าหมาย..ที่สุด..แห่งจุดจบ

สู้สยบ..กิเลส..และตัณหา

สวยงามจริง..ทุกข์สุดท้าย..ใช้ปัญญา

เห็นมายา..โลกา..คอยล่อลวง

148/06

คอยล่อลวง..ให้ร่วง..บ่อกิเลส

อันเป็นเหตุ..ทุกข์ทน..วนไม่สิ้น

ทางหูตา..จมูกปาก..อยากจนดิ้น

สัมผัสลิ้น..สัมผัสกาย..ตายก็ยอม

148/07

ตายก็ยอม..ความระยำ..แห่งกิเลส

ปฏิเสธ..ไปเถิดสู..เมื่อรู้ว่า

ผลสุดท้าย..ตายอนาถ..หวาดผวา

ก็เหมือนหมา..วัวควาย..ที่ตายกัน

148/08

ที่ตายกัน..มันไร้ค่า..การมาเกิด

ได้กำเนิด..ประเสริฐจิต..ไม่คิดตัด

มากตัวอย่าง..ผู้ดูเป็น..จะเห็นชัด

ปฏิวัติ..ด้วยจิตตน..ก้าวพ้นไป

148/09

ก้าวพ้นไป..แดนโลกีย์..ที่โลกา

เมื่อเกิดมา..ปรารถนา..อันยิ่งใหญ่

คือหลุดพ้น..จากบ่วง..ตัดห่วงใย

เดินหน้าไป..ถึงจุด..ที่สุดธรรม

148/10

ที่สุดธรรม..นำตน..พ้นเวียนว่าย

ไม่แพ้พ่าย..เสียท่า..การมาเกิด

ได้พบพาน..อาหารธรรม..อันดีเลิศ

ขอจงเปิด..กินอิ่มหนำ..ตามสบาย

148/11

ตามสบาย..มากมีธรรม..กว่าแปดหมื่น

ผู้รู้ตื่น..มาเก็บกิน..ดิ้นให้หลุด

ดิ้นจากไกล..สุดกู่..สู่วิมุติ

เพื่อจะหยุด..ชาติภพ..เลิกรบกัน

148/12

เลิกรบกัน..กับใจ..เมื่อไร้ทุกข์

หมดสิ้นยุค..กินน้ำตา..เป็นอาหาร

ต้องอดทน..หนาวเหน็บ..เก็บอาการ

อีกไม่นาน..เป็นขี้เถ้า..แล้วเจ้าเอย

148/13

มีสติ..อุดมการณ์..หมั่นฝึกตน

ไม่ลำบาก..ลำบน..จะรู้หรือ

มีความทุกข์..เป็นเบื้องหน้า..หาฝึกปรือ

ครางฮือฮือ..เจอหนักเข้า..เอาแล้วไง

148/14

เอาแล้วไง..ใจไม่สู้..รู้แค่เปลือก

ร้องตาเหลือก..เจอปัญหา..ช่างน่าขำ

ปัญหามด..ว่างานช้าง..นั่งระกำ

ต้องรู้ทำ..การฝึกหัด..ปฏิบัติตน

148/15

เกิดกี่ครั้ง..กี่หน..ต้องทนทุกข์

นั่งนอนลุก..เป็นคน..พอทนได้

สัตว์นรกเปรต..อสุรกาย..ทุกข์กองใหญ่

จนเกิดใหม่..ได้เป็นคน..บนเศษกรรม

148/16

บนเศษกรรม..คลำหา..หนทางหนี

ทางอันมี..แสงธรรม..ส่องนำหน้า

ฝ่าม่านหมอก..ออกจากเขต..กิเลสหนา

เดินไปหา..แดนสุขล้น..พ้นกิเลส

148/17

พ้นกิเลส..ตัณหา..อุปทาน

ผู้ต้องการ..ฉุดรั้ง..หวังให้อยู่

ดุจแสงธรรม..ที่เห็น..เป็นศัตรู

ถ้ายอมอยู่..ย่อมแพ้พ่าย..ในภายหลัง

148/18

ในภายหลัง..ผู้ฝังจิต..ผิดเป้าหมาย

แสงธรรมฉาย..เฉิดฉันท์..หันหน้าหนี

ไม่ฝึกจิต..ลื่นไหล..ไกลความดี

โอกาสมี..ไม่รู้คว้า..ตาบอดเอง

148/19

ตาบอดเอง..มัวแต่เกรง..ใจคนอื่น

ไปตาตื่น..สิ่งรอบตัว..มัวเมาหลง

ยิ่งได้รับ..ยิ่งไปใหญ่..ไม่ยอมปลง

เวลาลง..ทุกข์หนัก..คอยดักรอ

148/20

คอยดักรอ..ท่านอยู่..ผู้เมามัว

เข้าถึงตัว..อาจตาย..ได้ทุกเมื่อ

เมื่อรู้ทุกข์..พบธรรม..คำว่าเบื่อ

ทุกข์ก็เพื่อ..ขุดค้น..หนทางหนี

148/21

หนทางหนี..อยู่ที่เรา..ท่านเจ้าขา

ไม่ค้นหา..ก็โดดคลุก..จนทุกข์ล้น

แล้วจึงคิด..เบื่อหน่าย..อยากไปพ้น

รู้ขุดค้น..จากแคว้น..แดนมนุษย์

148/22

แดนมนุษย์..สุดดี..อยู่ที่ศีล

ใจถวิล..ศีลห้า..พาสุขจิต

พาสังคม..สุขสบาย..มากมายมิตร

พูดทำคิด..จิตรู้..อยู่ในธรรม

148/23

อยู่ในธรรม..ไม่ทำลาย..ไม่ทำร้าย

ที่ตนใช้..คือความดี..มีมากล้น

ด้วยจิตดี..ไม่มีคต..รู้อดทน

รู้ครองตน..เป็นหลักใหญ่..ให้สังคม

148/24

ให้สังคม..เป็นสำคัญ..ไม่หวั่นไหว

ไม่หลงไหล..ลาภยศ..สรรเสริญ

เป็นผู้ให้..สังคมนี้..มีทางเดิน

ไม่เพลิดเพลิน..กอบโกย..โดยยื้อแย่ง

148/25

โดยยื้อแย่ง..ไม่เอา..เราแบ่งปัน

รู้เท่าทัน..ชีวิต..ไม่คิดชั่ว

เมื่อต่างคน..ต่างอยู่ได้..สบายตัว

ไม่เมามัว..กอบโกย..โดยลำพัง

148/26

โดยลำพัง..สุขเรา..แต่เขาทุกข์

มันจะสุข..ไปได้นาน..สักเท่าไหร่

ไม่กี่ปี..ก็ต้องพราก..จากกันไป

หรืออยากให้..คนสาปแช่ง..มากแรงแค้น

148/27

มากแรงแค้น..ให้เขาตาม..มากถามทวง

ผู้หลอกลวง..ทั้งตน..และคนอื่น

ชาติตระกูล..รุ่นหลัง..ล้มพังครืน

เพราะตนยืน..อย่างผู้แห้ง..แล้งน้ำใจ

148/28

แล้งน้ำใจ..อยู่ไป..เหมือนคนบ้า

ดีต่อหน้า..ลับหลังเจ้า..เขาถ่มถุย

อนิจจา..จะว่าไป..ดุจควายทุย

เที่ยววิ่งลุย..เหมือนควายบ้า..ตามล่าไล่

148/29

ตามล่าไล่..อยากได้..ไว้ที่ตน

ไม่เคยสน..ฆ่าเท่าไร..ขอให้ได้

ไม่เคยคิด..ไม่เคยรู้..สูก็ตาย

ชีพใกล้ตาย..วิปโยค..โชกน้ำตา

148/30

โชกน้ำตา..คราใกล้ตาย..เห็นโลงตั้ง

ก็ยิ่งคลั่ง..ไม่เคยฝึก..นึกไม่ถึง

ร้องดังลั่น..งันงก..ตกตะลึง

จะฉุดดึง..อย่างไร..ไม่อาจพ้น

148/31

ไม่อาจพ้น..คนป่วย..ผู้รอตาย

บ้างก็คลาย..ได้กลับ..สู่เคหา

ถ้าไม้หาย..ญาติวุ่นวาย..ส่งกลับมา

บ้างก็ลา..กันที..ที่โรงพยาบาล

148/32

ที่โรงพยาบาล..คือสุสาน..ของคนเป็น

ให้เราเห็น..ล้วนแต่ทุกข์..สุขที่ไหน

มาที่นี่..ใกล้เน่าเหม็น..คือเข็นไป

หายกลับได้..ตายเข็นไป..เก็บห้องเย็น

148/33

เก็บห้องเย็น..รอญาติ..มารับร่าง

ทุกก้าวย่าง..เกิดจงรู้..สู่จุดนี้

เกิดแก่เจ็บ..แล้วตาย..วายชีวี

แต่บางที..ชีพวาย..ก่อนวัยควร

148/34

ก่อนวัยควร..ด่วนจาก..พลัดพรากไป

แล้วหัวใจ..ผู้ยังอยู่..รู้หรือไม่

เหมือนหัวใจ..ถูกควัก..จากอกไป

น้ำตาไหล..เป็นทางยาว..ราวหมดกาย

148/35

ราวหมดกาย..ใจโศกเศร้า..พราวน้ำตา

ธรรมดา..ของโลก..มากโศกเศร้า

มีพลัดพราก..ทุกข์เศร้าโศก..โลกของเรา

ผู้มัวเมา..ว่ายเวียนวน..ไม่พ้นเลย

148/36

ไม่พ้นเลย..ชีวิตแท้..เอาแน่ไม่ได้

มันก้คล้าย..เช่นเงา..กับความฝัน

ผู้ที่ยัง..ตรองดู..รู้เท่าทัน

ไม่ให้มัน..ตายไป..อย่างไร้ค่า

148/37

อย่างไร้ค่า..น่าเสียดาย..ได้กายคน

เรียนเสียจน..ตำราขาด..ไม่อาจพ้น

ไปหลงคิด..ว่าต้องได้..ไล่ขุดค้น

น้ำมันล้น..แล้วเวร..ไม่เห็นฝั่ง

148/38

ไม่เห็นฝั่ง..เพราะหวัง..เห็นโน่นนี่

เป็นนานปี..ไม่เป็นผล..สู้ค้นหา

หลวงพ่อบอก..อยู่ที่จิต..ผิดอะไรหว่า

อ้าวตายห่า..เขากำหนด..ลดละตัด

148/39

ลดละตัด..ปฏิบัติ..เพื่อไม่เอา

ตายห่าเรา..ดันจะเอา..หมดทุกอย่าง

ต่อให้ฝึก..ไปจนตาย..ไม่มีทาง

ถอยมาวาง..อารมณ์ใหม่..ยังไม่สาย

148/40

ยังไม่สาย..เกินกาล..นานเกินแก้

อันธรรมแท้..อยู่ที่เรา..เผากิเลส

แม้เณรน้อย..วัยเยาว์..ยังเข้าเขต

ตัดกิเลส..อันร้อนเร่า..เข้านิพพาน

148/41

คนจิตดี..จิตมีธรรม..นำไปพิศ

มีถูกผิด..มีสมหวัง..มีผิดหวัง

แต่ก็ทำ..ใจได้..สบายจัง

มีกำลัง..แรงใจ..ไปบนโลก

148/42

ไปบนโลก..อยู่กับโลก..ดุจละคร

อันทุกตอน..ทุกบท..อาจพลิกผัน

ตั้งสติ..สงบใจ..แม้ผูกพัน

แต่ว่ามัน..เป็นเช่นนี้..ที่บนโลก

148/43

ที่บนโลก..จงรู้โลก..ให้แจ่มแจ้ง

มีหน้าแล้ง..หนาวฝน..ปนกันอยู่

อันชาวโลก..เขาว่าดี..ต้องมีคู่

ส่วนผู้รู้..ท่านไม่ข้อง..เตรียมป้องกัน

148/44

เตรียมป้องกัน..ชีวิตตน..พ้นจากคู่

เพราะท่านรู้..ต้องพลัดพราก..จากวันหน้า

ต้องโศกเศร้า..มากมาย..ป้ายน้ำตา

ก่อนจะลา..มากเรื่องราว..เข้าบีบคั้น

148/45

เข้าบีบคั้น..อันคนคู่..อยู่ด้วยกัน

ใจตรงกัน..ทุกอย่าง..ก็หาไม่

มากปัญหา..มากขุ่นข้อง..มากหมองใจ

ทนไม่ไหว..ก็ด่าตี..มีสงคราม

148/46

มีสงคราม..น้ำลาย..ใช้อาวุธ

ในที่สุด..รักแทบตาย..กลายเป็นแค้น

แทงจนพรุน..มอบกระสุน..ให้กันแทน

รักแรงแค้น..ฆ่าตัวตาย..ไปด้วยกัน

148/47

ไปด้วยกัน..ผูกพันจิต..ติดโลกีย์

ไม่เคยมี..ความคิด..จิตหลุดพ้น

ผู้มีธรรม..จึงเป็นผู้..รู้ครองตน

ไม่กังวล..กับคู่..อยู่เอกา

148/48

อยู่เอกา..ผู้เดินมา..ทางสายธรรม

จะไม่นำ..เอาจิต..ไปติดคุก

ปฏิบัติ..ทุกอย่าง..เพื่อวางทุกข์

โดดเข้าคลุก..ก็บรรลัย..ไฟโลกีย์

148/49

ไฟโลกีย์..ที่โลกา..พาร้อนเร่า

ตัณหาเรา..จะพูนพอก..ออกไม่ได้

ผู้ข้องอยู่..ปิดประตู..ออกได้ไง

หนทางไป..อย่าหวัง..ยังมืดมน

148/50

ยังมืดมน..ในวังวน..โลกโลกา

ผู้เกิดมา..ได้เจอทุกข์..รุกกระหน่ำ

เมื่อผู้รู้..อดทน..รับจนหนำ

มานั่งขำ..ตัวตน..ทนได้ไง

148/51

ทนได้ไง..ใจจิต..ปิดทางต่ำ

ถูกทิ่มตำ..เพราะจิตรู้..ผู้เคยก่อ

หลายชาติภพ..รบกับใจ..ใช้ให้พอ

แต่ยังก่อ..กรรมใหม่..ไม่เคยหยุด

148/52

ไม่เคยหยุด..หลุดชาตินี้..ลืมชาตินู้น

ก็พอกพูน..เวรกรรม..ทำไปเรื่อย

กิเลสตัณหา..พาตน..ล่อจนเปื่อย

เกิดแรงเฉื่อย..ด้วยปัญญา..ค้นหาธรรม

148/53

ค้นหาธรรม..นำยื้อยุด..คอยฉุดดึง

อย่าเท่งทึง..ด้วยความชั่ว..จิตมัวหมอง

หยุดชั่วหนอ..ก่อแต่ดี..จิตใสครอง

จงไตร่ตรอง..ทุกก้าวย่าง..อย่างผู้รู้

148/54

อย่างผู้รู้..ทางไป..ไม่หวนกลับ

เป็นผู้หลับ..ชั่วกาล..งานของโลก

เป็นผู้วาง..ลงไป..ใจเศร้าโศก

ไม่ยอมโชก..น้ำตา..หวนมาเกิด

148/55

หวนมาเกิด..ทำไมกัน..ท่านทั้งหลาย

โลกก็ฉาย..ให้เราเห็น..เป็นฉากฉาก

ผู้มาเกิด..แดนมนุษย์..ทุกข์ฉุดลาก

หลุดรอดยาก..แต่จิตใส..พาไปพ้น

148/56

พาไปพ้น..อยู่ที่ตน..ค้นหาเถิด

ขอจงเปิด..ประตูใจ..ไปค้นหา

อันพระพุทธ..พระธรรม..พระสังฆา

รอปัญญา..ท่านเปิดรับ..ครับทุกท่าน

148/57

ครับทุกท่าน..ผู้มุ่งมั่น..จึงหาพบ

ผู้ที่รบ..กับจิต..จึงคิดได้

รู้หาชั่ว..ในตัว..ไล่เปิดไป

แล้วไม่ให้..ชั่วใหม่..หลุดเข้ามา

148/58

หลุดเข้ามา..แค่คิด..จิตไล่เปิด

อย่าเตลิด..ไปพูดทำ..ก่อกรรมได้

รักษาศีล..อย่าให้พลาด..ชาติสุดท้าย

อย่าแพ้พ่าย..ให้จิตชั่ว..ในตัวครอง

148/59

ในตัวครอง..ศีลอยู่..รู้สติ

ก็แตกผลิ..ร่มเย็น..เป็นมรรคผล

ไม่รู้สึก..ไม่รู้สา..ทุกข์แห่่งตน

ก็แค่คน..ธรรมดา..เพื่อมาทุกข์

148/60

เพื่อมาทุกข์..เพื่อมาเบื่อ..เพื่อจะลา

ผู้เกิดมา..เกิดแก่..และเจ็บตาย

มาพลัดพราก..มากโศก..ไม่รู้คลาย

มันน่าอาย..มีปัญญา..ไม่หาทาง

Create Date : 06 กันยายน 2556 Last Update : 8 กันยายน 2556 4:30:12 น. Counter : 657 Pageviews.		0 comments
Share Tweet