บนเส้นทางสายพระนิพพาน 237
บนเส้นทาง
สายพระนิพพาน 237
237/01
อย่าคิดว่า ทำบุญ จะสบาย
พอตอนตาย ต้องได้ ไปสวรรค์
ทำแล้วต้อง ภาวนา ควบคู่กัน
ทำให้มัน ชินใจ นั่นใช่เลย
237/02
นั่นใช่เลย ภาวนา ถ้ายังพร่อง
เราก็ต้อง นึกถึงบุญ จนคุ้นเคย
หรือจิตจับ ภาพพระ ไม่ละเลย
ทางไปเชย สวรรค์พรหม ชมนิพพาน
237/03
ความดีทำ วันละ แค่นาที
เป็นความดี สะสม ไม่สลาย
จะรวมตัว มอบให้ เมื่อใกล้ตาย
จิตสบาย รวมดี ไม่มีชั่ว
237/04
ทำความชั่ว มั่วบาป ก็เช่นกัน
พอถึงวัน ใกล้ตาย ก็ได้พบ
ทำเขาไว้ อย่างไร ใช่จะจบ
ก่อนเป็นศพ โวยวาย ใครก็ทวง
237/05
ใครก็ทวง ถามหา ความเป็นธรรม
เหล่านายกรรม กำหนด จดจำแม่น
ต่างมาตาม เอาเรื่อง กันเนืองแน่น
ดิ้นโลดแล่น ไปทั่ว กลัวเอาคืน
237/06
พุทธองค์ ทรงห้าม ตามนึกถึง
บาปที่ซึ่ง เคยทำ อย่าจำจด
ชั่วอย่างไร ในอดีต ลืมให้หมด
มุ่งกำหนด จำดี แต่นี้ไป
237/07
จำแต่ดี เท่านั้น ท่านให้จำ
อีกไม่ทำ ความชั่ว แต่บัดนี้
ทำบุญทาน อะไร จำให้ดี
ล้วนแต่มี คุณค่า เวลาตาย
237/08
หลวงพ่อบอก จะมิตร หรือศัตรู
ก็เป็นครู ของเรา เอาไปคิด
มีอาการ หวั่นไหว ไปตามจิต
ทุกชีวิต บนโลกนี้ ไม่มีเที่ยง
237/09
ไม่มีเที่ยง จริงแท้ ไม่แน่นอน
บทละคร ของโลก ต้องยอมรับ
เดี๋ยวเป็นมิตร ศัตรู ไม่รู้ดับ
ต่างกลายกลับ มาไป หนอใจคน
237/10
หนอใจคน มากล้น ด้วยความโง่
เป็นดังโซ่ ยึดเหนี่ยว ให้เลี้ยวกลับ
แต่ผู้ที่ ปรารถนา จะลาลับ
ก็บังคับ จิตตน จนสงบ
237/11
หลวงพ่อบอก ไม่ต้องการ ลงบาย
นึกถึงตาย เข้าไว้ ให้มั่นคง
ยึดพระพุทธ พระธรรม อริยสงฆ์
มาเป็นธง นำสู่ พระนิพพาน
237/12
รักษาศีล บริสุทธิ์ ขุดกิเลส
ปฏิเสธ ทุกบาป สาปทุกชั่ว
ด้วยจริงใจ จริงจัง ระวังตัว
เพราะว่ากลัว หลังตาย ไปไม่ถึง
237/13
ชื่อว่าคน หรือเทพ พรหมก็ดี
จงอย่ามี กับฉัน มันไม่สุด
เป้าหมายมี เพียงหนึ่ง ซึ่งพาหลุด
มุ่งสู่จุด สุดท้าย ปลายทางเลย
237/14
หลวงพ่อบอก เกิดเท่าไร ตายเท่านั้น
จำให้มั่น ความตาย มันไม่เที่ยง
วันเวลา สถานที่ ไม่มีเกี่ยง
จะบ่ายเบี่ยง อย่างไร ก็ไม่พ้น
237/15
นึกเสมอ ว่าเธอ จะต้องตาย
หัวใจวาย เดี๋ยวนี้ ก็ไม่แน่
อย่าประมาท คาดว่า จะได้แก่
อาจนอนแผ่ หลังกินข้าว อ้าวตายห่า
237/16
หลวงพ่อชี้ กายนี้ เรารักมาก
ไม่อาจลาก ไปด้วย ยามม้วยมุด
แม้แต่คน รักเรา มากที่สุด
ก็ไม่มุด ไปตาม ยามเราตาย
237/17
เรื่องของพระ ติสสะ อริยสงฆ์
พุทธองค์ ทรงเทศน์ แล้วเลี่อมใส
จึงขอบวช ตลอดชีวิต ตัดสินใจ
ไม่เท่าไร ทำถึงขั้น ฌานโลกีย์
237/18
ฌานโลกีย์ นี้จิต ไม่มั่นคง
บางวันทรง บางวันไม่ ใกล้ชีพจบ
เกิดโรคร้าย กายเน่า ราวกับศพ
ทรงตรวจพบ อยู่ใน ข่ายพระญาน
237/19
พระติสสะ จะบรรลุ อรหันต์
พระองค์นั้น ต้องช่วย จึงสำเร็จ
เสด็จช่วย สงน้ำ ชำระเช็ด
ชำระเสร็จ จิตโล่ง โปร่งสบาย
237/20
พุทธองค์ ทรงชี้ ด้วยแน่นหนัก
ไม่นานนัก กายนี้ ไม่ต้องใช้
ต้องทิ้งไว้ ไร้ประโยชน์ ดุจท่อนไม้
ลูกจงใช้ ดวงจิต พิจารณา
237/21
พระติสสะ ละร่าง บรรลุธรรม
ฟังเพียงคำ นำท่าน เข้านิพพาน
ท่านมีกรรม ทำให้ ทุกข์ทรมาน
ไม่ช้านาน หมู่สงฆ์ ทรงทูลถาม
237/22
พระติสสะ ทำกรรม อะไรเล่า
กายจึงเน่า กระดูกแตก แหลกไปหมด
ยังเน่าเหม็น ติดผ้า น่ารันทด
พระสุคต นั่งลง แล้วทรงเล่า
237/23
ชาติก่อนโน้น เป็นพรานล่า ฆ่านกขาย
ล่ามาได้ ขายหมด ทั้งสดย่าง
ได้นกมาก หักปีก หักขาบ้าง
ไม่มีทาง หลบหนี นี่คือกรรม 
237/24
อาจิณกรรม ทำนก ทุกข์ทรมาน
ดลบันดาล โรคร้าย ไล่ส่งผล
จนไม่อาจ นั่งลุก ทุกข์เหลือทน
ตามส่งผล ข้ามชาติภพ ลบไม่ได้
237/25
ลบไม่ได้ ชดใช้ แล้วจึงหลุด
ไม่ต้องผุด ต้องเกิด ประเสริฐสุด
พระติสสะ ฐานะ พุทธบุตร
สลัดหลุด เปิดประตู สู่นิพพาน
237/26
ผลบุญใด จึงได้ อรหันตผล
บุญกุศล ใส่บาตร พระขีณาสพ
อันละเอียด ประนีต อีกน้อมนบ
ด้วยเคารพ สุดใจ ในชาตินั้น
237/27
หลวงพ่อกล่าว ที่เล่า มาตั้งนาน
เพียงแค่ทาน เท่านั้น สำเร็จง่าย
พระติสสะ ฆ่านก ตั้งมากมาย
ชาติสุดท้าย ผลทาน พาท่านพ้น
237/28
ชื่อว่าทาน ไม่ใช่ แค่ใส่บาตร
ขอประกาศ ให้รู้ ผู้มีบุญ
สังฆทาน วิหารทาน ธรรมทานคุณ
ไม่ลงทุน บอกทางให้ อภัยทาน
237/29
ทานทุกอย่าง มากมี อานิสงส์
ผู้ไม่หลง ทางไป จำให้มั่น
ทำจากใจ ความนัย นี้สำคัญ
อย่าทำมัน ส่งส่ง อานิสงส์น้อย
237/30
ไม่มีทรัพย์ ก็จับ อภัยทาน
ยิ่งทำนาน เบิกบาน ในดวงจิต
จิตเป็นนาย ไม่ทำลาย ทุกชีวิต
พูดทำคิด รักเมตตา ออกมานำ
237/31
หลวงพ่อว่า อวิชชา ยังโง่อยู่
คือไม่รู้ จักทุกข์ เหตุแห่งทุกข์
ไม่รู้ดับ กลับเห็น ว่าเป็นสุข
ทางดับทุกข์ ไปใหญ่ ยิ่งไม่รู้
237/32
ยิ่งไม่รู้ เป็นผู้ เดินเวียนวน
เพราะมืดมน ดวงจิต ปิดประตู
ใครชี้ทาง สว่างให้ ไล่สุดกู่
ถึงข่มขู่ เรื่องกู สูไม่เกี่ยว
237/33
ไม่รู้จัก ทุกข์เพราะ ประมาทครับ
เราไม่ดับ ลับไป ได้ง่ายดอก
เรื่องความแก่ เจ็บตาย คิดไม่ออก
ได้แต่บอก เวลานี้ มีแต่สุข
237/34
มีแต่สุข ได้ไง มีกายหยาบ
น้ำต้องอาบ ฟอกสบู่ ถูเช้าค่ำ
ฟันต้องแปรง เช้าเย็น เป็นประจำ
งานต้องทำ เหนื่อยยาก ลำบากกาย
237/35
ลำบากกาย หากิน ไปจนแก่
ก็นอนแผ่ ป่วยไข้ ไม่สบาย
จะลุกนั่ง เหมือนกัน ทรมานกาย
ทุกข์กระจาย ไปทั่ว ทั้งตัวตน
237/36
อีกทั้งหิว ตาลาย ใช่หรือสุข
อิ่มจนจุก ว่าสุข ไม่น่าใช่
มีปวดหนัก ปวดเบา เอาแล้วไง
สุขแบบไหน กันหนอ ขอถามหน่อย
237/37
เห็นเขาตาย ไปเผา นับไม่ไหว
ว่าโง่ไหม ไม่คิดว่า จะตายบ้าง
เมื่อไม่คิด ปิดใจ เรื่องวายวาง
ไม่เจอทาง แสงสว่าง ให้เดินไป
237/38
คนฉลาด ไม่ประมาท ในชีวิต
พอฉุกคิด เกิดมานี้ มีแต่ทุกข์
หยุดการเกิด ดีกว่า มุ่งหาสุข
ทางไปซุก ซ่อนไหน ไปหาเอา
237/39
ไปหาเอา ที่ไหน ไม่เห็นมี
ตั้งหลายปี ตามหา ตามป่าเขา
อ้าวตายห่า ดันผ่า อยู่ที่เรา
ไปหาเอา สุดกู่ อยู่ข้างใน
237/40
อยู่ข้างใน ใจสู ดูที่จิต
พูดทำคิด ปัญญา หาจนพบ
รักษาศีล กับธรรม นำไปจบ
ทำการลบ กิเลสร้าย ภายในจิต
237/41
ภายในจิต ของตน ค้นหาดู
หมั่นขัดถู จิตใจ ให้สะอาด
กล่าวโทษโจษ ผิดตัว กลัวผิดพลาด
ไม่เป็นทาส ความโง่ โชว์ปัญญา
237/42
โชว์ปัญญา เกิดมา แล้วต้องตาย
ชีวาวาย เวียนว่าย ในสงสาร
วนเกิดแก่ เจ็บตาย ไม่ต้องการ
ทำบุญทาน มีศีลธรรม นำหลุดพ้น
237/43 จิตรู้
นำหลุดพ้น เบื้องต้น รู้จักธรรม
แล้วจึงนำ ไปหา รักษาศีล
ได้จิตดี แจ่มใส เอาไปกิน
ก็หลั่งริน เมตตา มาจากใจ
237/44
มาจากใจ ทำไง ให้มั่นคง
ก็นำองค์ ภาวนา มาสมทบ
เกิดปัญญา จิตรู้ สู่สงบ
ก็จะพบ วิชชา มาเป็นพรวน
237/45
มาเป็นพรวน ล้วนวิชชา พาไปจบ
ความสงบ เป็นทาง วางให้ตรง
ใช้ปัญญา พาไป ตามประสงค์
ก็ไม่หลง ทางไป จากใจตน
237/46
จากใจตน จนมี กำลังจิต
ก็รู้คิด ทำดี มีเหตุผล
ปัญญาค้น รู้จริง ไม่วิ่งวน
สงบตน สงบจิต ปิดบัญชี
237/47
ปิดบัญชี โลกา ลากันที
กรรมที่มี ตามทัน ใช้กันไป
ติดบัญชี มีต่อ ก็ให้ไว
พอตายไป ชาตินี้ หนีเลยนะ
237/48
หนีเลยนะ ถ้าชนะ ความอยากได้
กิเลสใช้ ความอยาก มาลากจิต
เพราะมีกาย ระยำ มันทำพิษ
มองทั่วทิศ ล้วนสิ่งเร้า ให้เราหลง
237/49
ให้เราหลง ไปเกาะ เพราะความอยาก
ทั้งลิ้นปาก ตาหู การสัมผัส
คือเอาใป ปรุงแต่ง แบ่งแยกชัด
ก็ต้องซัด กลับไป ด้วยกายเน่า
237/50
ด้วยกายเน่า กลิ่นเหม็น เห็นจริงแท้
เป็นการแก้ จิตปรุง ให้พุ่งตก
แก้ไม่ทัน มันจะพา ลงนรก
จึงต้องยก กายเน่า ขึ้นมาบัง
237/51
ขึ้นมาบัง กายพัง ดีไหมเล่า
ก็ทั้งเน่า ทั้งเหม็น เห็นแทบอ้วก
ดีต่อใจ ปัดตก ไปสะดวก
ได้เปิดหมวก อำลา โลกาง่าย
237/52
ลาโลกง่าย ใช้กฏ ธรรมดา
ใครเกิดมา ก็ตาย ไปทั้งนั้น
แล้วต่อไป ก็ใช่ ต้องเป็นฉัน
หยุดเพ้อฝัน สะสม อารมณ์เฉย
237/53
อารมณ์เฉย เพื่อนเอย คือการวาง
รู้ทุกอย่าง เห็นทุกอย่าง วางไม่ฟุ้ง
ถ้าพอเจอ สิ่งเร้า เข้าไปปรุง
ก็พายุ่ง ไปหมด สะกดใจ
237/54
สะกดใจ วางไป ไม่เร่าร้อน
ดึงไฟฟอน ออกมา ไม่ช้าเย็น
มีอารมณ์ เฉยนำ คือทำเป็น
เป็นผู้เห็น สัจธรรม ความเป็นคน
237/55
ความเป็นคน บังคับ ให้รับกรรม
เป็นผู้นำ บุญบาป หาบมาส่ง
ให้เสาะหา ทางหลุด จุดประสงค์
พากันหลง เสียมาก ยากจะหลุด
237/56
ยากจะหลุด ขุดค้น ไปจนพบ
เปิดแนวรบ ในจิต รู้คิดอ่าน
ให้ตรวจทาน ถ้วนถี่ ก่อนที่ผ่าน
ต้องตั้งด่าน คัดกรอง ไว้รองรับ
237/57
ไว้รองรับ อารมณ์จิต ปิดปรับปรุง
ซ่อมบำรุง เสียบ้าง ล้างขัดถู
กันกิเลส ตัวร้าย อาศัยอยู่
ตามคอยดู ให้ดี มีสติ
237/58
มีสติ ตื่นตัว อยู่ตลอด
จึงอยู่รอด ปลอดภัย ไร้กังวล
รวมกับทำ บุญทาน งานกุศล
รอรับผล หลุดพ้น แดนโลกา
237/59
แดนโลกา อารมณ์ตาย สุดสำคัญ
พอถึงวัน เวลา อย่าดันเป๋
ดีตอนซ้อม ข้าศึกล้อม ดันจบเห่
ต้องร่อนเร่ ไปหา พระยายม
237/60
พระยายม บอกหลวงพ่อ จะให้ดี
ทำบุญที มีอุทิศ ส่วนกุศล
เชิญท่านเป็น สักขี พยานตน
พลาดร่วงหล่น ท่านจำให้ ไล่ขึ้นบน

 

 
 
 



Create Date : 22 กันยายน 2562
Last Update : 2 ตุลาคม 2562 16:53:13 น.
Counter : 951 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

เฒ่าจอย
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]



New Comments
กันยายน 2562

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
15
16
17
18
20
21
23
24
25
26
27
28
29
30
 
 
All Blog