บนเส้นทางสายพระนิพพาน 237 บนเส้นทาง สายพระนิพพาน 237 237/01 อย่าคิดว่า ทำบุญ จะสบาย พอตอนตาย ต้องได้ ไปสวรรค์ ทำแล้วต้อง ภาวนา ควบคู่กัน ทำให้มัน ชินใจ นั่นใช่เลย 237/02 นั่นใช่เลย ภาวนา ถ้ายังพร่อง เราก็ต้อง นึกถึงบุญ จนคุ้นเคย หรือจิตจับ ภาพพระ ไม่ละเลย ทางไปเชย สวรรค์พรหม ชมนิพพาน 237/03 ความดีทำ วันละ แค่นาที เป็นความดี สะสม ไม่สลาย จะรวมตัว มอบให้ เมื่อใกล้ตาย จิตสบาย รวมดี ไม่มีชั่ว 237/04 ทำความชั่ว มั่วบาป ก็เช่นกัน พอถึงวัน ใกล้ตาย ก็ได้พบ ทำเขาไว้ อย่างไร ใช่จะจบ ก่อนเป็นศพ โวยวาย ใครก็ทวง 237/05 ใครก็ทวง ถามหา ความเป็นธรรม เหล่านายกรรม กำหนด จดจำแม่น ต่างมาตาม เอาเรื่อง กันเนืองแน่น ดิ้นโลดแล่น ไปทั่ว กลัวเอาคืน 237/06 พุทธองค์ ทรงห้าม ตามนึกถึง บาปที่ซึ่ง เคยทำ อย่าจำจด ชั่วอย่างไร ในอดีต ลืมให้หมด มุ่งกำหนด จำดี แต่นี้ไป 237/07 จำแต่ดี เท่านั้น ท่านให้จำ อีกไม่ทำ ความชั่ว แต่บัดนี้ ทำบุญทาน อะไร จำให้ดี ล้วนแต่มี คุณค่า เวลาตาย 237/08 หลวงพ่อบอก จะมิตร หรือศัตรู ก็เป็นครู ของเรา เอาไปคิด มีอาการ หวั่นไหว ไปตามจิต ทุกชีวิต บนโลกนี้ ไม่มีเที่ยง 237/09 ไม่มีเที่ยง จริงแท้ ไม่แน่นอน บทละคร ของโลก ต้องยอมรับ เดี๋ยวเป็นมิตร ศัตรู ไม่รู้ดับ ต่างกลายกลับ มาไป หนอใจคน 237/10 หนอใจคน มากล้น ด้วยความโง่ เป็นดังโซ่ ยึดเหนี่ยว ให้เลี้ยวกลับ แต่ผู้ที่ ปรารถนา จะลาลับ ก็บังคับ จิตตน จนสงบ 237/11 หลวงพ่อบอก ไม่ต้องการ ลงบาย นึกถึงตาย เข้าไว้ ให้มั่นคง ยึดพระพุทธ พระธรรม อริยสงฆ์ มาเป็นธง นำสู่ พระนิพพาน 237/12 รักษาศีล บริสุทธิ์ ขุดกิเลส ปฏิเสธ ทุกบาป สาปทุกชั่ว ด้วยจริงใจ จริงจัง ระวังตัว เพราะว่ากลัว หลังตาย ไปไม่ถึง 237/13 ชื่อว่าคน หรือเทพ พรหมก็ดี จงอย่ามี กับฉัน มันไม่สุด เป้าหมายมี เพียงหนึ่ง ซึ่งพาหลุด มุ่งสู่จุด สุดท้าย ปลายทางเลย 237/14 หลวงพ่อบอก เกิดเท่าไร ตายเท่านั้น จำให้มั่น ความตาย มันไม่เที่ยง วันเวลา สถานที่ ไม่มีเกี่ยง จะบ่ายเบี่ยง อย่างไร ก็ไม่พ้น 237/15 นึกเสมอ ว่าเธอ จะต้องตาย หัวใจวาย เดี๋ยวนี้ ก็ไม่แน่ อย่าประมาท คาดว่า จะได้แก่ อาจนอนแผ่ หลังกินข้าว อ้าวตายห่า 237/16 หลวงพ่อชี้ กายนี้ เรารักมาก ไม่อาจลาก ไปด้วย ยามม้วยมุด แม้แต่คน รักเรา มากที่สุด ก็ไม่มุด ไปตาม ยามเราตาย 237/17 เรื่องของพระ ติสสะ อริยสงฆ์ พุทธองค์ ทรงเทศน์ แล้วเลี่อมใส จึงขอบวช ตลอดชีวิต ตัดสินใจ ไม่เท่าไร ทำถึงขั้น ฌานโลกีย์ 237/18 ฌานโลกีย์ นี้จิต ไม่มั่นคง บางวันทรง บางวันไม่ ใกล้ชีพจบ เกิดโรคร้าย กายเน่า ราวกับศพ ทรงตรวจพบ อยู่ใน ข่ายพระญาน 237/19 พระติสสะ จะบรรลุ อรหันต์ พระองค์นั้น ต้องช่วย จึงสำเร็จ เสด็จช่วย สงน้ำ ชำระเช็ด ชำระเสร็จ จิตโล่ง โปร่งสบาย 237/20 พุทธองค์ ทรงชี้ ด้วยแน่นหนัก ไม่นานนัก กายนี้ ไม่ต้องใช้ ต้องทิ้งไว้ ไร้ประโยชน์ ดุจท่อนไม้ ลูกจงใช้ ดวงจิต พิจารณา 237/21 พระติสสะ ละร่าง บรรลุธรรม ฟังเพียงคำ นำท่าน เข้านิพพาน ท่านมีกรรม ทำให้ ทุกข์ทรมาน ไม่ช้านาน หมู่สงฆ์ ทรงทูลถาม 237/22 พระติสสะ ทำกรรม อะไรเล่า กายจึงเน่า กระดูกแตก แหลกไปหมด ยังเน่าเหม็น ติดผ้า น่ารันทด พระสุคต นั่งลง แล้วทรงเล่า 237/23 ชาติก่อนโน้น เป็นพรานล่า ฆ่านกขาย ล่ามาได้ ขายหมด ทั้งสดย่าง ได้นกมาก หักปีก หักขาบ้าง ไม่มีทาง หลบหนี นี่คือกรรม 237/24 อาจิณกรรม ทำนก ทุกข์ทรมาน ดลบันดาล โรคร้าย ไล่ส่งผล จนไม่อาจ นั่งลุก ทุกข์เหลือทน ตามส่งผล ข้ามชาติภพ ลบไม่ได้ 237/25 ลบไม่ได้ ชดใช้ แล้วจึงหลุด ไม่ต้องผุด ต้องเกิด ประเสริฐสุด พระติสสะ ฐานะ พุทธบุตร สลัดหลุด เปิดประตู สู่นิพพาน 237/26 ผลบุญใด จึงได้ อรหันตผล บุญกุศล ใส่บาตร พระขีณาสพ อันละเอียด ประนีต อีกน้อมนบ ด้วยเคารพ สุดใจ ในชาตินั้น 237/27 หลวงพ่อกล่าว ที่เล่า มาตั้งนาน เพียงแค่ทาน เท่านั้น สำเร็จง่าย พระติสสะ ฆ่านก ตั้งมากมาย ชาติสุดท้าย ผลทาน พาท่านพ้น 237/28 ชื่อว่าทาน ไม่ใช่ แค่ใส่บาตร ขอประกาศ ให้รู้ ผู้มีบุญ สังฆทาน วิหารทาน ธรรมทานคุณ ไม่ลงทุน บอกทางให้ อภัยทาน 237/29 ทานทุกอย่าง มากมี อานิสงส์ ผู้ไม่หลง ทางไป จำให้มั่น ทำจากใจ ความนัย นี้สำคัญ อย่าทำมัน ส่งส่ง อานิสงส์น้อย 237/30 ไม่มีทรัพย์ ก็จับ อภัยทาน ยิ่งทำนาน เบิกบาน ในดวงจิต จิตเป็นนาย ไม่ทำลาย ทุกชีวิต พูดทำคิด รักเมตตา ออกมานำ 237/31 หลวงพ่อว่า อวิชชา ยังโง่อยู่ คือไม่รู้ จักทุกข์ เหตุแห่งทุกข์ ไม่รู้ดับ กลับเห็น ว่าเป็นสุข ทางดับทุกข์ ไปใหญ่ ยิ่งไม่รู้ 237/32 ยิ่งไม่รู้ เป็นผู้ เดินเวียนวน เพราะมืดมน ดวงจิต ปิดประตู ใครชี้ทาง สว่างให้ ไล่สุดกู่ ถึงข่มขู่ เรื่องกู สูไม่เกี่ยว 237/33 ไม่รู้จัก ทุกข์เพราะ ประมาทครับ เราไม่ดับ ลับไป ได้ง่ายดอก เรื่องความแก่ เจ็บตาย คิดไม่ออก ได้แต่บอก เวลานี้ มีแต่สุข 237/34 มีแต่สุข ได้ไง มีกายหยาบ น้ำต้องอาบ ฟอกสบู่ ถูเช้าค่ำ ฟันต้องแปรง เช้าเย็น เป็นประจำ งานต้องทำ เหนื่อยยาก ลำบากกาย 237/35 ลำบากกาย หากิน ไปจนแก่ ก็นอนแผ่ ป่วยไข้ ไม่สบาย จะลุกนั่ง เหมือนกัน ทรมานกาย ทุกข์กระจาย ไปทั่ว ทั้งตัวตน 237/36 อีกทั้งหิว ตาลาย ใช่หรือสุข อิ่มจนจุก ว่าสุข ไม่น่าใช่ มีปวดหนัก ปวดเบา เอาแล้วไง สุขแบบไหน กันหนอ ขอถามหน่อย 237/37 เห็นเขาตาย ไปเผา นับไม่ไหว ว่าโง่ไหม ไม่คิดว่า จะตายบ้าง เมื่อไม่คิด ปิดใจ เรื่องวายวาง ไม่เจอทาง แสงสว่าง ให้เดินไป 237/38 คนฉลาด ไม่ประมาท ในชีวิต พอฉุกคิด เกิดมานี้ มีแต่ทุกข์ หยุดการเกิด ดีกว่า มุ่งหาสุข ทางไปซุก ซ่อนไหน ไปหาเอา 237/39 ไปหาเอา ที่ไหน ไม่เห็นมี ตั้งหลายปี ตามหา ตามป่าเขา อ้าวตายห่า ดันผ่า อยู่ที่เรา ไปหาเอา สุดกู่ อยู่ข้างใน 237/40 อยู่ข้างใน ใจสู ดูที่จิต พูดทำคิด ปัญญา หาจนพบ รักษาศีล กับธรรม นำไปจบ ทำการลบ กิเลสร้าย ภายในจิต 237/41 ภายในจิต ของตน ค้นหาดู หมั่นขัดถู จิตใจ ให้สะอาด กล่าวโทษโจษ ผิดตัว กลัวผิดพลาด ไม่เป็นทาส ความโง่ โชว์ปัญญา 237/42 โชว์ปัญญา เกิดมา แล้วต้องตาย ชีวาวาย เวียนว่าย ในสงสาร วนเกิดแก่ เจ็บตาย ไม่ต้องการ ทำบุญทาน มีศีลธรรม นำหลุดพ้น 237/43 จิตรู้ นำหลุดพ้น เบื้องต้น รู้จักธรรม แล้วจึงนำ ไปหา รักษาศีล ได้จิตดี แจ่มใส เอาไปกิน ก็หลั่งริน เมตตา มาจากใจ 237/44 มาจากใจ ทำไง ให้มั่นคง ก็นำองค์ ภาวนา มาสมทบ เกิดปัญญา จิตรู้ สู่สงบ ก็จะพบ วิชชา มาเป็นพรวน 237/45 มาเป็นพรวน ล้วนวิชชา พาไปจบ ความสงบ เป็นทาง วางให้ตรง ใช้ปัญญา พาไป ตามประสงค์ ก็ไม่หลง ทางไป จากใจตน 237/46 จากใจตน จนมี กำลังจิต ก็รู้คิด ทำดี มีเหตุผล ปัญญาค้น รู้จริง ไม่วิ่งวน สงบตน สงบจิต ปิดบัญชี 237/47 ปิดบัญชี โลกา ลากันที กรรมที่มี ตามทัน ใช้กันไป ติดบัญชี มีต่อ ก็ให้ไว พอตายไป ชาตินี้ หนีเลยนะ 237/48 หนีเลยนะ ถ้าชนะ ความอยากได้ กิเลสใช้ ความอยาก มาลากจิต เพราะมีกาย ระยำ มันทำพิษ มองทั่วทิศ ล้วนสิ่งเร้า ให้เราหลง 237/49 ให้เราหลง ไปเกาะ เพราะความอยาก ทั้งลิ้นปาก ตาหู การสัมผัส คือเอาใป ปรุงแต่ง แบ่งแยกชัด ก็ต้องซัด กลับไป ด้วยกายเน่า 237/50 ด้วยกายเน่า กลิ่นเหม็น เห็นจริงแท้ เป็นการแก้ จิตปรุง ให้พุ่งตก แก้ไม่ทัน มันจะพา ลงนรก จึงต้องยก กายเน่า ขึ้นมาบัง 237/51 ขึ้นมาบัง กายพัง ดีไหมเล่า ก็ทั้งเน่า ทั้งเหม็น เห็นแทบอ้วก ดีต่อใจ ปัดตก ไปสะดวก ได้เปิดหมวก อำลา โลกาง่าย 237/52 ลาโลกง่าย ใช้กฏ ธรรมดา ใครเกิดมา ก็ตาย ไปทั้งนั้น แล้วต่อไป ก็ใช่ ต้องเป็นฉัน หยุดเพ้อฝัน สะสม อารมณ์เฉย 237/53 อารมณ์เฉย เพื่อนเอย คือการวาง รู้ทุกอย่าง เห็นทุกอย่าง วางไม่ฟุ้ง ถ้าพอเจอ สิ่งเร้า เข้าไปปรุง ก็พายุ่ง ไปหมด สะกดใจ 237/54 สะกดใจ วางไป ไม่เร่าร้อน ดึงไฟฟอน ออกมา ไม่ช้าเย็น มีอารมณ์ เฉยนำ คือทำเป็น เป็นผู้เห็น สัจธรรม ความเป็นคน 237/55 ความเป็นคน บังคับ ให้รับกรรม เป็นผู้นำ บุญบาป หาบมาส่ง ให้เสาะหา ทางหลุด จุดประสงค์ พากันหลง เสียมาก ยากจะหลุด 237/56 ยากจะหลุด ขุดค้น ไปจนพบ เปิดแนวรบ ในจิต รู้คิดอ่าน ให้ตรวจทาน ถ้วนถี่ ก่อนที่ผ่าน ต้องตั้งด่าน คัดกรอง ไว้รองรับ 237/57 ไว้รองรับ อารมณ์จิต ปิดปรับปรุง ซ่อมบำรุง เสียบ้าง ล้างขัดถู กันกิเลส ตัวร้าย อาศัยอยู่ ตามคอยดู ให้ดี มีสติ 237/58 มีสติ ตื่นตัว อยู่ตลอด จึงอยู่รอด ปลอดภัย ไร้กังวล รวมกับทำ บุญทาน งานกุศล รอรับผล หลุดพ้น แดนโลกา 237/59 แดนโลกา อารมณ์ตาย สุดสำคัญ พอถึงวัน เวลา อย่าดันเป๋ ดีตอนซ้อม ข้าศึกล้อม ดันจบเห่ ต้องร่อนเร่ ไปหา พระยายม 237/60 พระยายม บอกหลวงพ่อ จะให้ดี ทำบุญที มีอุทิศ ส่วนกุศล เชิญท่านเป็น สักขี พยานตน พลาดร่วงหล่น ท่านจำให้ ไล่ขึ้นบน |
เฒ่าจอย
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]
Group Blog All Blog
Link |
|||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |