ส้มสื่อรัก

ผู้แต่ง โยสไตน์ กอร์เดอร์

ผู้แปล จิระนันท์ พิตรปรีชา

ส้มสื่อรักเรื่องราวของยอร์จ เรอร์ดเด็กชายวัย 15 ปี ผู้ซึ่งได้รับจดหมายจากพ่อที่เสียชีวิตไปแล้วด้วยโรคร้าย 11 ปีก่อนหน้า  พ่อซึ่งเขาจดจำไม่ได้พ่อมีเรื่องราวเล่าให้ลูกชายฟังเรื่องเกี่ยวกับสาวส้มหญิงสาวที่พ่อรักนับแต่วันแรกที่พ่อเจอ จนกระทั่งความรักนั้นก่อตัวขึ้น เรื่องราวต่างๆถูกบันทึกลงจดหมายจากพ่อถึงลูกไว้นานแล้ว แต่ต้องเก็บเรื่องราวเหล่านี้ไว้เล่า  เมื่อลูกโตพอที่จะรับฟัง และเมื่อวันนั้นมาถึงยอร์จได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดพร้อมกับคำถามที่พ่อทิ้งไว้เพื่อถามเขา

บางช่วงบางตอนจากจดหมาย...

“สมมุติว่าลูกกำลังยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าเทพนิยายเรื่องนี้เมื่อหลายพันล้านปีก่อนในระหว่างที่ทุกอย่างกำลังก่อรูปขึ้นแล้วลูกสามารถเลือกได้ว่าจะมาใช้ชีวิตในโลกนี้สักช่วงเวลาหนึ่งหรือไม่โดยที่ลูกไม่มีทางรู้ว่าตัวเองจะเกิดเมื่อไหร่หรือมีชีวิตอยู่ได้กี่ปีรู้แค่ว่ามันนานพอที่ลูกจะโตเป็นผู้ใหญ่ก็แล้วกันแล้วลูกยังรู้ด้วยว่าถ้าเกิดเป็นมนุษย์ในโลกนี้สักวันลูกก็จะต้องจากโลกไปโดยทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังนั่นอาจทำให้ลูกเจ็บปวดโศกเศร้าเสียใจเป็นที่สุดอย่างที่หลายคนพูดว่าแค่คิดขึ้นมาก็น้ำตาไหลแล้วเพราะว่าในโลกมีสิ่งที่สวยงามมากมายจนไม่มีใครทำใจได้เมื่อถึงวาระที่ต้องจากไป”

ลูกนั่งเงียบบนตักพ่อฟังพ่อพูดต่อว่า “ลูกจะเลือกอย่างไหนล่ะ...ยอร์จ? ถ้ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถดลบันดาลให้ลูกทำตามใจเลือกได้อย่างเช่นนางฟ้าใจดีที่คอยดูแลเทพนิยายแสนมหัศจรรย์นี่ ลูกจะเลือกไหม...กับการมีชีวิตอยู่บนผืนโลกสักระยะหนึ่ง...ไม่ว่าจะสั้นหรือยาวมันก็แค่จุดเล็กๆจุดหนึ่งในห้วงเวลานับหมื่นล้านปี...”

พ่อคิดว่าพ่อถอนใจหนักหน่วงสองสามครั้งก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงแตกพร่า “หรือลูกจะขอปฏิเสธไม่ลงสนามเพราะไม่ชอบกติกาการแข่งขัน ?”

ลูกนั่งนิ่งบนตักพ่อ พ่อนึกสงสัยว่าลูกคิดอะไรอยู่ลูกคือชีวิตน้อยๆที่แสนมหัศจรรย์กลิ่นกรุ่นจากเส้นผมสีฟางข้าวของลูกชวนให้พ่อนึกถึงผิวส้มนึกถึงเทวดาน้อยที่มีเลือดเนื้อและชีวิต ลูกไม่ได้ง่วงหลับไปแต่ก็ไม่พูดอะไรเลย พ่อแน่ใจว่าลูกได้ยินสิ่งที่พ่อพูดลูกอาจตั้งใจฟังมันด้วย แต่พ่อเดาไม่ถูกว่าลูกคิดอะไรอยู่ เรานั่งแนบชิดกันแต่ก็มีอะไรบางอย่างขวางกั้นระหว่างเรา

พ่อกอดลูกแน่นขึ้นอีกลูกอาจคิดว่าพ่อกลัวลูกหนาว แต่ทันใดนั้นพ่อก็คลายมือที่กอดลูกไว้...ยอร์จเพราะพ่อเริ่มหลั่งน้ำตาร่ำไห้ พ่อรีบตั้งสติ พยายามระงับอารมณ์...แต่ก็ต้องร้องไห้จนได้

สองสามสัปดาห์ที่ผ่านมาพ่อถามคำถามนี้กับตัวเองไม่รู้กี่ครั้งกี่หนพ่อจะเลือกมีชีวิตในโลกมนุษย์ทั้งๆที่รู้ว่าสักวันหนึ่งจะต้องจากไป...อาจจะในช่วงที่กำลังมีความสุขที่สุดก็ได้หรือพ่อจะปฏิเสธไม่ไยดีกับเกม “มอญซ่อนผ้า” อันน่าระทึกใจนี้?เพราะถึงที่สุดแล้วเราถูกเลือกให้เข้ามาในแดนเทพนิยายเพียงเพื่อช่วยให้เรื่องราวดำเนินต่อไปจนกว่าจะถึงจุดอวสานของมันเท่านั้น!

พ่อไม่แน่ใจว่าจะเลือกอย่างไหนดีถ้าทำได้ พ่ออยากคัดค้านกฏกติกามากกว่า ถ้าให้มาเยี่ยมเยือนแค่ระยะสั้นๆแบบนี้พ่อขอปฏิเสธอย่างสุภาพ... หรือไม่ต้องรักษามารยาทเลยก็ยังได้พ่อน่าจะตวาดกลับไปว่า เงื่อนไขที่กำหนดไว้นั้นเหลวไหลสิ้นดีและพ่อไม่ขอทนฟังอะไรแบบนี้อีกแล้วนั่นคือสิ่งที่พ่อคิดในขณะนั่งกอดลูกอยู่ตรงระเบียงบ้านคืนนั้นพ่อเชื่อว่าพ่อสมควรคว่ำโต๊ะเจรจา โดยไม่ต้องไปสนใจเลยว่าผลที่ติดตามมาจะเป็นอย่างไร

ถ้าพ่อเลือกไม่เข้าไปในแดนเทพนิยายพ่อก็คงไม่รู้ว่าตัวเองเสียโอกาสอะไรไปบ้างลูกพอจะมองออกหรือยังว่าพ่อต้องการบอกอะไร? สำหรับมนุษย์ปุถุชนอย่างเราๆบางครั้งการสูญเสียสิ่งที่รักเป็นความทุกข์ยิ่งกว่าการไม่เคยมีสิ่งเหล่านั้นในชีวิตอย่างเช่นถ้าสาวส้มไม่รักษาสัญญาที่ว่าเราจะได้พบกันทุกวันเป็นเวลาหกเดือนหลังจากที่เธอกลับจากสเปนพ่อก็ขอเลือกไม่พบเธออีกเลยจะดีกว่า สำหรับเทพนิยายเรื่องอื่นๆก็เช่นกันลูกคิดหรือว่าซินเดอเรลลาจะอยากแต่งตัวไปงานเต้นรำในวังถ้ารู้ล่วงหน้าว่าจะได้เข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในนั้นเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์? มันจะทุกข์หนักขึ้นอีกเพียงใดถ้าเธอตกสวรรค์กลับมากวาดบ้านทำครัวรับใช้แม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกสาวทั้งสองของนางต่อไป?

ทีนี้...ก็ถึงวาระที่ลูกจะต้องตอบคำถามข้อนี้บ้าง...ยอร์จพ่อตัดสินใจว่าจะต้องเขียนจดหมายยาวๆ สักฉบับถึงลูกตอนที่เรากำลัง “นั่งคุย”กันอยู่ที่ระเบียงบ้านคืนนั้นเอง มันทำให้พ่อต้องหลั่งน้ำตาไม่ใช่เพราะหวาดกลัวการจากลูกกับสาวส้มไปพ่อร้องไห้เพราะลูกยังเล็กมาก...เราสองพ่อลูกจะไม่มีโอกาสได้นั่งคุยสื่อความคิดความเข้าใจอะไรกันเลย

วันนี้ พ่อขอถามอีกครั้งว่าลูกจะเลือกอย่างไหนถ้าสามารถเลือกได้? จะมีชีวิตอันแสนสั้นอยู่ในโลกแล้วต้องพรากจากทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่มีทางหวนคืน?หรือจะเลือกปฏิเสธง่ายๆว่า “ไม่ล่ะครับ...ขอบคุณ”

ลูกมีสองทางเลือกเท่านั้นและนี่คือกฏกติกา...ถ้าเลือกเกิดมาในโลก ก็เท่ากับว่าเลือกตายจากโลกด้วย

ยอร์จลูกต้องสัญญากับพ่อก่อนว่าลูกจะใช้เวลาไตร่ตรองอย่างรอบคอบก่อนตอบคำถามนี้ของพ่อ

พ่ออาจจะลงลึกเกินไปหรือพยายามยัดเยียดอะไรให้ลูกมากเกินไปพ่ออาจไม่มีสิทธิทำอย่างนี้เลย แต่คำตอบของลูกสำคัญสำหรับพ่อมากเหลือเกินเพราะว่าพ่อคือผู้รับผิดชอบในการทำให้ลูกเกิดมาในโลกนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อลูกก็ไม่มีวันที่จะเกิดมาเป็นตัวเป็นตนอย่างนี้ได้

พ่อรู้สึกผิดไม่น้อยที่มีส่วนในการนำลูกมาอยู่ในโลกนี้ในแง่หนึ่งพ่อคือผู้ให้กำเนิดชีวิตลูก...ทั้งพ่อและสาวส้มนั่นละแต่เราก็รับบทเป็นผู้ยึดชีวิตไปจากลูกด้วยเหมือนกัน การให้กำเนิดชีวิตแก่เด็กสักคนไม่ใช่แค่การยกโลกทั้งใบให้เป็นของขวัญเท่านั้นหากยังหมายถึงการจัดวางสร้างเงื่อนไขให้ของขวัญล้ำค่าถูกยึดคืนไปในที่สุดด้วย

พ่อต้องบอกลูกตรงๆ...ยอร์จ...อย่างที่บอกไปแล้วว่าถ้าเลือกได้พ่อจะไม่ยอมรับข้อเสนอประเภท “ทัวร์แป๊ปเดียวเที่ยวรอบโลก”แต่ถ้าลูกคิดเหมือนพ่อพ่อก็คงเสียใจและรู้สึกผิดในฐานะที่เป็นตัวการทำให้เกิดวงจรนี้ขึ้นมา

ยอร์จมีคำตอบสำหรับคำถามที่พ่อทิ้งไว้ถามเขาแล้ว เราล่ะลองถามคำถามนี้แล้วมีคำตอบหรือยัง

ส้มสื่อรักหนังสือนิยายจากปลายปากกาของกอร์เดอร์เสน่ห์ของเธออยู่ที่การทำเรื่องยากให้เข้าใจง่ายบวกกับการสร้างพล็อตนิยายด้วยจินตนาการเร้าใจเพื่อตั้งคำถามเกี่ยวกับสาระของชีวิต โดยผ่านทางความรู้สึกนึกคิดของตัวละครที่เป็นเพียงเด็กวัยรุ่นธรรมดาๆ หนังสือเล่มนี้เป็นอีกเล่มที่ชอบมากและอยากแนะนำค่ะ

เอนทรี่นี้เพื่อนๆไม่ต้องโหวตนะคะแค่แวะมาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ