ความทรงจำเก่า ๆ ก่อนจะลืมเลือนหายไปกับกาลเวลา
Group Blog
 
 
กุมภาพันธ์ 2552
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
 
16 กุมภาพันธ์ 2552
 
All Blogs
 
19 ปีเหมือนฝัน

เช้าวันนี้ขับรถยนต์กะบะนิสสันหน้าลาวสีแดง
ไปติดต่อธุระที่หน่วยราชการแห่งหนึ่งที่อยู่ต่างจังหวัด
เสร็จธุระแล้ว ประมาณสิบเอ็ดโมงเศษคิดถึงเพื่อนหญิงเก่าที่เคยจีบ
และอยากให้เป็นคนรักเก่าที่อยู่ไกลออกไปอีกจังหวัดหนึ่ง
แต่ไม่แน่ใจว่าจะต้องขับผ่านที่ไหนบ้าง
เลยโทรศัพท์ไปหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ
ซึ่งบ้านเดิมอยู่ใกล้ ๆ กับหมู่บ้านของเพื่อนคนนี้
พอทราบแล้วก็ขับรถยนต์ไปอีก 300 กิโลเมตร
แวะเข้าไหว้เกจิอาจารย์รูปหนึ่งซึ่งมรณะภาพ
แล้วร่างกายไม่เน่าเปื่อยกลายเป็นศิลา

จากนั้นก็ขับรถเข้าในตลาดสดที่เธอเคยค้าขายอยู่
ลองสุ่มหาบ้านเก่าของเธอที่เป็นร้านขายของชำในตลาด
สภาพยังไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากนัก
แต่ก็เดินวนหาอยู่หลายรอบ
จนเจอพนักงานธนาคารแห่งหนึ่ง
ที่เดินมารับเงินฝากกับลูกค้าในตลาด
" ถามว่ารู้จักเธอหรือไม่
พร้อมกับบอกชื่อจริง และชื่อเล่นของเธอ
และที่มาบ้านเกิดของเธอที่เคยอยู่บ้านเดิมเดียวกัน "
พนักงานคนนั้นก็บอกว่า " ไม่รู้จัก "
เดินวนเวียนอยู่หลายรอบ คลับคล้ายคลับคลา
เพราะเคยมาครั้งแรก หลังจากเธอแต่งงานมาแล้วปีเศษ
แฟนของเธอกับเธอก็ชวนไปกินข้าวเย็นและชวนค้างคืนที่นั่น
แต่ต้องปฎิเสธ เพราะต้องรีบกลับไปทำงานในเช้าวันรุ่งขึ้น

ไปอีกครั้งก็หลังจากนั้นอีกประมาณสี่ปีแล้ว
ถือโอกาสไปแวะเยี่ยมเธอพร้อมกับเพื่อนที่ทำงานแห่งใหม่
หลังจากไปดูสถานที่แห่งหนึ่ง
ที่หนังสือพิมพ์หัวเขียวรายใหญ่ของประเทศ
ลงข่าวว่าเจอของเก่าโบราณจำนวนมาก
ไปสถานที่ดังกล่าวแต่ไม่พบอะไรเลย
ตอนนั้นเธอกำลังท้องลูกคนที่สองแล้ว
คนแรกเป็นผู้ชายอายุประมาณสองปีเศษ
เจอเธอกำลังขายของในร้านชำของสามี
แล้วทั้งครอบครัวก็พาไปกินข้าวเย็น
ก่อนจ่ายค่ารถแท็กซี่ให้ทุกคนที่ไปเยี่ยมเยียนเธอ
สรุปไปครั้งนี้ห่างไปสิบห้าปีแล้ว
แต่ถ้านับถึงปัจจุบันก็สิบเก้าปีแล้ว

แม้ว่าห้าปีก่อนจะเคยไปที่นั่น
แต่ก็ไม่ได่แวะหาเธอแต่อย่างใด
เพราะเดินทางไปท่องเที่ยวกับเพื่อน ๆ
ไม่อยากเสียเวลาเพื่อนที่จะนั่งคุยกัน/กินเหล้ากัน

เจอร้านชำร้านหนึ่ง
คนขายผู้หญิงถามว่า " จะซื้ออะไร "
ตอบเธอว่า " ไม่ "
แล้วลองเดินไปอีกแห่ง สภาพใกล้เคียงแต่ไม่มั่นใจนัก
เลยลองถามเจ้าของร้านบอกชื่อของเธอ
เจ้าของร้านจำได้บอกเป็นญาติกัน
และบอกย้ายไปเปิดร้านขายของนอกเมืองไปนิดเดียว
พร้อมกับบอกเส้นทางที่จะไปและที่ตั้งร้านค้า
เลยขับไปหาเธอที่นั่น เจอลูกค้าและคนงานกำลังทำงานกันอยู่

เก้เก้กังกังไม่เห็นหน้าเธอ สักพักเธอเดินออกมา
ยังจำเธอได้ หน้าตาไม่เปลี่ยนแต่ผอมกว่าเดิม
เธอทักว่าไง รูปหล่อ และนั่งคุยกันภาษาพ่อขุนสักพัก
บอกว่าจะเอาหนังสือของหน่วยงานให้เธอดูเล่น
ไม่นานนักที่มาถึงแฟนเธอก็มาทัก และบอกให้เธอพาไปกินข้าว
ให้เธอนั่งรถไปกันเพียงสองต่อสอง พูดคุยกันหลายเรื่อง
เรื่องหลัก ๆ ก็ลูกของแต่ละฝ่าย
ส่วนของเธอลูกชายปีนี้กำลังจะเอ็นทรานซ์แล้ว

เวลาผ่านไปเหมือนช่วงสั้น ๆ แต่ก็เร็วเหลือเกิน
กินข้าวเสร็จ บอกว่าจำได้มีเพื่อนรุ่นพี่อยู่แถวนี้
จะขอแวะไปเยียมเยียนสักหน่อย
เธอบอกขอตามไปด้วย เพราะอยากนั่งคุยกันนาน ๆ
เลยพาเธอไปเยี่ยมเพื่อนรุ่นพี่ด้วย
จนเสร็จภาระกิจเลยพาเธอมาส่งที่ร้านใหม่ของเธอ
เธอย้ำว่าถ้าว่างให้แวะมาเยี่ยม
แต่บอกเธอแต่เพียงว่า ไม่ขอรับปาก
แต่จะมาให้ได้ถ้ามีเวลาว่างและมีโอกาส

ขากลับนั่งขับรถยนต์ด้วยความสุขใจ
มีความสดใสคิดถึงภาพฝันวันเก่า ๆ
และความทรงจำที่ดีวันนี้

หมายเหตุ เป็นเรื่องที่เขียนไว้ประมาณปี 2545


Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 19 พฤษภาคม 2554 20:08:59 น. 3 comments
Counter : 1073 Pageviews.

 
น่ารักจัง
มิตรภาพที่ดีต่อกัน
ทำให้มีความพยายามในการติดตาม



โดย: หมุยจุ๋ย วันที่: 15 มีนาคม 2552 เวลา:14:27:58 น.  

 
เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ


โดย: tuk-tuk@korat วันที่: 9 สิงหาคม 2552 เวลา:12:39:58 น.  

 



โดย: ravio วันที่: 19 พฤษภาคม 2554 เวลา:19:58:51 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ravio
Location :
สงขลา Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 32 คน [?]




เกิดหาดใหญ่ วัยเด็กเรียนหนังสือโรงเรียน Catholic คณะ Salesian มีนักบุญประจำโรงเรียน Saint Bosco, Saint Savio ชอบอ่านหนังสือ godfather เกี่ยวกับ Mafio ของพวกซิซีเลียน เคยเล่นเกมส์ Mario แล้วได้คะแนนนำเลยนำสระโอมาต่อท้ายชื่อเป็น Ravio ได้กลิ่นอายแบบ Italino เคยเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อเรียนวิชาชีพทำมาหากิน แต่ไม่ใช่วิชาที่ชื่นชอบมากนัก เรียนอยู่กว่าเจ็ดปี ต้องกลับมาทำงานเป็นกรรมกรที่บ้านเกิด จนเริ่มเกิดความหลงรักชีวิตบ้านนอก และวิถีชิวิตชุมชนท้องถิ่นที่ตนอยู่และไปร่วมวงเสวนา

เกิดเดือนมีนาคม แต่ลัคนาราศรีตุลย์ ชอบไปทุกเรื่อง สุดท้ายทำอะไรที่ได้เรื่องไม่กี่เรื่อง แต่ส่วนมากมักไม่ได้เรื่อง

ชอบขับรถยนต์ท่องเที่ยวชมภูเขา ป่าไม้ น้ำตก แต่ไม่ชอบทะเลหรือชายหาด เพราะรู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว เมื่อคิดถึงชีวิตตนเองที่มาเปรียบเทียบกับสองสิ่งสองอย่างนี้ รู้สึกว่ามนุษย์เป็นเพียงชีวิตที่เล็กน้อยมากที่มาอยู่อาศัยในโลกใบนี้

ชอบอ่านหนังสือ ท่องเที่ยวใน Internet ชอบเดินทางท่องเที่ยวแถว ในละแวกท้องถิ่นบ้านเกิด นาน ๆ ครั้งจะขึ้นไปเยี่ยมเพื่อนที่กรุงเทพฯ หรือไปหาซื้อหนังสือแถวสยามสแควร์ ถิ่นเก่าที่อยู่และที่เรียน






Friends' blogs
[Add ravio's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.