น่าอาย  Royal Sprite

ในยุคนั้นจะมีแต่ขวดแก้วเป็นหลัก
ขวดพลาสติคแทบไม่มีเลย
เพราะการผลิตพลาสติคเป็นอะไรที่วุ่นวาย
และแพงมาก ๆ ในยุคนั้น
ความรู้ทางด้านเคมีและของเสียโรงงานผลิต
ยังแปรรูปกันไม่ค่อยเป็น
หรือไม่ค่อยเห็นคุณค่ากันมากนัก

---

เหล้าเบียร์ก็จะใช้ขวดแก้วเป็นหลัก
การผลิดเหล้าไม่ค่อยมีปัญหามาก
เพราะใช้ฝาเกลียวปิดปากฝา
แรงบิดแรงดันไม่ค่อยมีมาก
มักจะใช้แรงคนเป็นหลักมากกว่าเครื่องจักร

แต่ขวดเบียร์จะมีปัญหามาก
เพราะใช้เครื่องจักรปั้มปิดฝาจีบปิดขวด
ถ้าขวดผ่านการใช้งานมากกว่าสามสี่ครั้ง
เวลาฝาจีบปั้มฝาชวดมักจะบิ่นแตก
ใช้การไม่ได้หรือขายไม่ได้อีกเลย
น้ำเบียร์จะไหลหกรดสายพานการผลิต
ภาษีสรรพสามิตจะคิดตามฝาจีบ
ที่จ่ายออกมาผลิตแบบเรียกว่า
นับแต่ละฝาจีบจ่ายภาษีทีละฝาจีบ
เรียกว่าขวดนั้นเสียภาษีฟรี ๆ ไปก่อน

ส่วนน้ำเบียร์ที่ไหลหกต้องนำมา reproduct ใหม่
ค่อนข้างเสียเวลาคัดกรองสิ่งสกปรก/เศษแก้วออกมา
ทำให้บางครั้งโรงงานถ้ามียอดผลิตมาก ๆ เร็ว ๆ
ในช่วงรองรับเทศกาลยอมทิ้งเป็นของเสียไป
หรือขายให้คนงานเป็นลิตรในราคาถูก ๆ
หรือยอมนำมา rework ใหม่
บรรจุเป็นถังใหญ่ ๆ ขายในงานเทศกาลต่าง ๆ
คนไม่รู้ต้นสายปลายเหตุก็ซื้อมาดื่มกันแบบสบายใจ

---

เริญเป็นคนขยันขันแข็งและเรียบร้อยมาก
เถ้าแก่ขอบใจมากเลยเลื่อนตำแหน่งให้
เป็นคนคุมงานพนักงานล้างขวดทั้งหมด
แล้วตรวจสอบคุณภาพสินค้าก่อนส่งมอบ

ต่อมาให้เป็นคนติดตามคนขับรถยนต์ไปส่งของก่อน
พร้อมกับเก็บเงินจากลูกค้าแทนเถ้าแก่
หรือส่งเงินฝากเงินเข้าธนาคารต่าง ๆ แทนได้เลย
ต่อมาแกก็ขับรถยนต์ได้
ซึ่งในยุคนั้นคนขับรถยนต์ได้หายากมาก
เพราะรถยนต์ราคาแพงอย่างหนึ่ง
ยังไม่มีโรงเรียนสอนกันเป็นกิจลักษณะ
ถ้าไปเรียนก็แพงมากในยุคนั้น

ส่วนมากคนขับรถยนต์เป็น
ต้องอาศัยครูพักลักจำเอา
หรือมีคนใจดีจริง ๆ หรือญาติพี่น้อง
ที่ยอมสอนขับรถยนต์ให้จนเป็น

---

มียุคหนึ่งก่อนที่เหมาเจ๋อตงจะตายไป
ในช่วงปฏิวัติวัฒนธรรมจีน
เป็นช่วงที่บางคนว่า จีนก็มีอะไรโง่ ๆ เหมือนกัน
เติ้ง เสี่ยว ผิง ยังต้องไปใช้แรงงานในชนบท
คนจีนตายไปกว่าสิบห้าล้านคน
เพราะอดหยากกับไม่มีแรงทำงานในชนบท

เรื่องนี้มีการชำระประวัติศาสตร์จีน
สรุปสุดท้ายต้องยอมรับว่า
เหมาผิด แต่ความดีเหมาในอดีตมากกว่า
หักล้างแล้วถือว่าเจ๊ากันไป

เพราะถ้ารื้อคิด ยิ่งรื้อแค้น
ละม้ายแม้น หาสังหาร
เมืองจีนคงวุ่นวายกันอีก
ได้หาคนมารับผิดและฆ่าตายกันอีกมาก
เอาแค่แก้งค์สี่คนรับผิดไปก็พอ
ได้จบเรื่องแบบไทย ๆ หรือ Bird Bird สบาย ๆ ไป

หลายเรื่องในประวัติศาสตร์
ก็มักจะจบลงเป็นเช่นนี้
เช่น สงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในเขมร
อัฟริกาใต้ ในละตินอเมริกา
ก็จะลากคอหัวโจกมาตัดสินคดี
ส่วนลิ่วล้อก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตัว
หรือให้หลบหนีไปไกล ๆ ซ่นตรีน
จะได้จบเรื่องจบราวหนี้แค้นกันไป

คนขับรถเมล์ในจีนแดงในยุคนั้น
จะรู้สึกว่าจองหองหยิ่งผยองมาก
เพราะถือว่าทุกคนต้องพึ่งพา
และเป็นอาชีพที่มีเกียรติกับถือว่าตนเองเก่งมาก
เพราะคนขับรถยนต์เป็นมีน้อยมากในเมืองจีน
แต่คนไทยดูแล้วรำคาญตากับทุเรศมาก
เพราะเคยนั่งรถแท็กซี่กับรถบัสเมืองไทยมาก่อน
ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย
เพราะเห็นแล้วรำคาญตากับกลัวเสียเวลาเดินทาง

---

อย่างที่บอกว่า น้ำเบียร์แพงกว่าขวดเบียร์
เวลาที่เริญไปส่งที่โรงงานเบียร์ตราสีหราชัยโยเจ้าฮะ
เบียร์เมืองนี้ที่เขาว่าเป็นเบียร์ของเกย์
หรือของผู้หญิงแปลงร่างแต่งตัวเป็นผู้ชาย
เพราะออกเสียงแบบ เจ้าฮะ ๆ ๆ
ถ้าอ่านออกเสียงตามภาษาต่างด้าวปะกิต

คนที่รับขวดเก่าที่เริญมาส่งที่โรงงาน
มักจะกำชับว่าเช็คปากขวดแล้วยัง
จับดูว่าเปราะหรือไม่ ถ้าเปราะทิ้งไปด้วย
เอาไปขายคนอื่นก่อนมาขายโรงงานนี้
รู้หรือเปล่าโรงงานนี้ซื้อของจากเถ้าแก่แกมากที่สุด
ให้รู้จักสำนึกบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนด้วย

แต่คนที่พูดเช่นนี้
ก็ไม่เคยตักข้าวให้เริญกิน หรือแจกถ้วยแกงให้เริญ
มีแต่ไล่เริญให้ไปกินรวมกับพวกคนงานตอนปีใหม่ตรุษจีน
แถมปีใหม่เถ้าแก่เริญต้องฝากเริญให้เอาเงินมาแต๊ะเอีย
หรือเรียกว่า ค่าสุนัขรับประทาน เก๋าเจี๊ยะ มาให้คนพูด
เพื่อจะได้ให้สั่งซื้อของโรงงานแกมากกว่ารายอื่น ๆ
หรืออำนวยความสะดวกในการจัดคิวส่งสินค้า

ซึ่งในวงการเรียกว่า พวกกินตามน้ำ
ตามหน่วยงานจัดซื้อจัดหาของหลายแห่ง
จะมีพวกทากพวกเหลือบแบบนี้มาก
โดยเฉพาะหน่วยงานจัดซื้อจัดหาในศยมกุ๊ก ๆ
ไม่เกี่ยวกับสยามประเทศที่มีคนดีศรีบุรพามาก
มีระบบควบคุมป้องกันที่ดีงามไม่หละหลวมแต่อย่างใด

---

" ครับ ๆ ๆ "

คือคำตอบที่นอบน้อมของเริญทุกครั้ง
และพยายามเช็คปากขวดก่อนส่งโรงงานนี้
ทำให้เจ้าของเริญได้ยอมรับในเรื่องคุณภาพขวด
มากกว่ารายอื่น ๆ ที่มาส่งโรงงานแห่งนี้
ทั้งในเรื่องความสะอาดภายในขวด กับปากขวด
เรียกว่าผ่าน QC ระดับเยี่ยมหรือ A+
ตลอดเวลาที่ทำมาค้าขายกับโรงเบียร์แห่งนี้

มีครั้งหนึ่งช่วงระหว่างรอขนขวดเก่าลงที่โรงเบียร์
เริญได้รับอนุญาตจากผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ
ให้ไปเดินเที่ยวภายในโรงงานเบียร์
พร้อมกับผู้จัดการฝ่ายผลิตเบียร์
เริญเห็นสายการผลิตเบียร์แล้วตื่นเต้นมาก
รู้สึกประทับใจกับแปลกใจมาก
เลยพูดความในใจออกไปเสียงดังว่า

" อยากทำโรงงานแบบนี้จัง "

คนของโรงงานระดับใหญ่ในนั้น
ที่เป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตโรงงาน
เป็นลูกท่านหลานเธอของบริษัท
หัวเราะเสียงดังมากแล้วพูดว่า

" น้ำหน้าอย่างคิง
ตายไปสิบขาติก็ไม่ได้ทำหรอก "

พร้อมกับนำเรื่องนี้ไปบอกเล่ากันในโรงงาน
กับคนภายนอกที่มาค้าขายกับโรงงาน
จนทำให้เริญกลายเป็นตัวตลกไป
แบบสติกเกอร์ไลน์บริษัทน้ำมันในยุคแรก
ที่แจกกันฟรีใน line ที่พูดได้ว่า

" ฮ่า ๆ ๆ หัวเราะขำมาก ๆ ๆ"

จนเริญได้ฉายาว่า เริญโรงเบียร์ ฮ่า ๆ ๆ

---

ภาษิตจีนหนังสือกำลังภายในบอกว่า
วิญญูชนยี่สิบปีแก้แค้นไม่สายไปหรอก
แล้วมีวันหนึ่งที่เริญแก้แค้นได้อย่างสาสม
และสะใจมากอย่างแรงทีเดียว

จนโรงงานเบียร์แห่งนี้
จากยอดขายกว่า 80% ในสยมกุ๋ก ๆ
หดหายจนต่ำกว่า 15%
ต้องดิ้นรนหนีตายไปขายเมืองนอก
กับต้องร้องเพลงของหนังเรื่องแฟนฉันว่า
น่าอาย หน้าอาย อาย ๆๆๆ ยะยะยา
แถมฟ้องสื่อมวลชนเรียกร้องความเห็นใจ
กับร้องหาแม่ ๆ ๆ แบบเด็ก ๆ
แบบน่าสมเพชเวทนามาก
กลายเป็นตัวตลกในวงการเหล้าเบียร์
เป็นกรณีศึกษาระดับนานาชาติไปเลยทีเดียว

หรือ Case Study ในวงการศึกษา
ระดับมหาวิทยาลัยเมืองนอกเมืองนา
ที่จัดว่าเป็นมหากาพย์ Episod ที่ดังมาก
ผลการแก้แค้นของเริญเรียกว่า
ธุรกิจกลุ่มนี้เกือบ chip หาย
ล้มละลายล้มหายตายจากไปวงการ

เพราะช่วงยุคทองก็หยิ่งผยองกันมาก
ลูกหลานบริวารก็มือเติบ หน้าใหญ่ใจโต
มีรสนิยมรักธรรมชาติชอบปลูกพืชเมืองหนาว
กว้านซื้อที่ดินแถวเมืองเหนือ อากาศดี
ใช้เงินทองกันสนุกสนานกับดูถูกคนจนกว่า
แบบว่าไม่เคยจนไม่เคยเจ็บ
ใช้เงินแบบไม่มีแผนคืนทุนหรือกำไรจริง
หรือขาดทุนจริงจากธุรกิจที่ไปลงทุน
ชอบทำบุญเอาหน้า ภาวนากันตาย
ตามที่เริญบอกเล่าให้เพื่อนพ้องน้องพี่คนสนิทฟัง

---

มีคนที่เป็นลูกหลานของตระกูลทำเบียร์นี้
เป็นคนแรกในศยมกุ๊ก ๆ ที่แปลพจนานุกรม
ฉบับภาษาปะกิตเป็นศยมกุ๊ก ๆ ได้ดีที่สุดคนหนึ่ง
จบการศึกษาวิศวกรรมเมืองแร่จากอังกฤษ
ติดคุกในฐานะนักโทษการเมือง
ที่เกาะตารุเตาห่างไกลจากตัวจังหวัดซีตุ๊ก หรือสะตัน
คามแบบคนจีนอ่าน หรือฝาหรั่งอ่านว่า Stul

ในช่วงเวลาที่ท่านติดคุกอยู่
ท่านพอจะมีเวลาว่างเลยมีเวลาแปลพจนานุกรม
แล้วค่อยทะยอยลงมาพิมพ์ขายในมั่งก๊ก (เมืองยุง)
ฉบับสมบูรณ์เล่มใหญ่มาก มีสองเล่มหนาปึ๊ก
ต่อมาท่านก็ย่อลงมาขายเป็นฉบับจิ๋ว

ท่านได้รับเงินจากการขายลิขสิทธิ์ในครั้งนั้น
จัดว่าเป็นเงินจำนวนมากมายในยุคนั้น
เลยซื้อรถยนต์สัญชาติปะกิต
ยี่ห้อออสตินมินิท่องทั่วไปพร้อมภริยา
บอกเส้นทางเดินทางกับการแก้ไขปัญหา

ท่านเคยเขียนเรื่องนี้ไว้ในหนังสือเล่มหนี่ง
เล่าเรื่องราวต่าง ๆ นานมากแล้ว
พร้อมบอกเล่าเหตุผลว่า
ส่วนหนึ่งไม่อยากให้ต้นตระกูลมัวหมอง
กับคนในตระกูลอีกฟากหนึ่ง
ไม่ยอมรับคนติดคุก คนติดตะราง
คนเป็นกบฏต่อรัฐ เป็นคนมีปัญหา
จะทำให้ธุรกิจครอบครัวมีปัญหา
เลยต้องแยกทางแบบรองเท้า Convert
ทางใครทางมัน อย่ามาเดินล้ำเส้นทางกัน

ท่านเลยจำยอมทำตนเป็นฤษีแปลงสาส์น
เปลี่ยนนามสกุลเดิมจากภาษาสันสฤต
เป็นภาษาไทยยุคจอมพลแปลก
สมัยมาลานำเราสู่มหาอำนาจ
ยุคสมัยสงครามมหาเอเชียบูรพา
ส่วนบางคนในสกุลก็ใช้นามสกุล
ตามบรรพบุรุษที่มีตำแหน่งแห่งหน
ตามยศช้าง ขุนนาง พระ ที่ได้รับการแต่งตั้ง
นามสกุลของท่านจึงมีสามสายหลัก

หนังสือเล่มนี้จมหายไปกับสายน้ำแล้ว

อ้อ นิทานนะครับ นิทาน
เขียนจากความทรงจำ มโนเอาก็แล้วกัน

---

ตำนานการแก้แค้นของเริญ
ที่แบบมาเฟียมักจะพูดกันว่า
การแก้แค้นเหมือนอาหารเย็นที่ต้องอดทนรอ
กว่าจะได้ดื่มกันอย่างเอร็ดอร่อยและสะใจ
หรือ ใจเย็น ๆ จะกินอาหารให้อร่อย ต้องใจเย็น ๆ

ไว้จะเขียนในบทต่อไปภายหน้า
ขอย้ำอีกครั้งว่า เรื่องนี้เป็นนิทานในศยมกุ๊ก ๆ
ชื่อพ้องหรือเรื่องราวใกล้เคียงกับใคร
ไม่เกี่ยวกับสยามประเทศแต่อย่างใด
ใครจะมโนว่าเป็นใคร ผู้แต่งนิทานไม่เกี่ยว
ไม่ขอรับผิดชอบแต่ประการใด
และขอยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ว่า นิทาน ๆ ๆ


เรื่องเดิม ตำนานเสี่ยโรงเหล้า ปฐมบท //goo.gl/yCl4aE