ดอกแวววิเชียร
.....
หรือ Forget me not ของไทย ไม่ใช่ ของแท้
หลวงบุเรศบำรุงการ จึงตั้งชื่อให้ว่าต้น "แวววิเชียร "
เหมาะสำหรับปลูกเป็นไม้ประดับ ตามริมทางน้ำ
ขอบบ่อ สวนหย่อม ริมทางเดิน เป็นไม้ล้มลุก
ชอบแดดจัด มีหลายสี เช่น ขาว ชมพู ฟ้าอมม่วง
มีกลิ่นเหม็นเขียว ถิ่นกำเนิดในบราซิล
นำเข้ามาในประเทศไทยครั้งแรกในปี 2453
โดยแหม่มคอลลินส์ จากเมืองมัณฑะเลย์ สหภาพพม่า
เดิมแวววิเชียร มีชื่อเรียกกันทั่วไปว่า
ต้น Forget me not ตามแหม่มคอลลินส์
แวววิเชียร ลำต้น สูงประมาณ 40-60 ซม.
ตามลำต้นและ ใบมีขนละเอียดปกคลุม
และมียางเหนียวๆ ติดอยู่ เมื่อสัมผัสจะติดมือ
ใบ เรียวยาว เป็นใบเดี่ยว ออกเป็นคู่ตรงข้ามกัน
ตามข้อต้น ลักษณะใบเป็นรูปใบหอก ขอบขนาน
ปลายใบแหลม สีเขียว กว้างราว 1.5 ซม.
ยาวราว 10 ซม.
ดอก เป็นดอกเดี่ยว แต่ออกติด ๆ กัน
ตามข้อต้นหรือง่ามใบ มักออกดอก
พร้อมๆ กันตลอดต้นไปจนถึงส่วนยอด
และออกดอกตลอดทั้งปี ดอกเป็นรูปกรวยเล็ก
โค้งเล็กน้อย ส่วนปลายดอกแยกออกเป็น 5 กลีบ
กลีบดอกมีสีม่วงแก่ ม่วงอ่อน และสีขาว
ใบและดอกของแวววิเชียรมีกลิ่นเฉพาะตัว
ที่จะติดมือเมื่อสัมผัส กลิ่นนี้บางคนที่ชอบ
ก็กล่าวว่าเป็นกลิ่น หอม
บางคนที่ไม่ชอบก็จะบอกว่าเหม็น
เช่นเดียวกับกลิ่นทุเรียน
กลิ่นของแวววิเชียรก็เป็นคุณสมบัติอย่างหนึ่ง
ที่ทำให้ผู้ที่ได้ ดมกลิ่น จะจำได้ไม่ลืม
แม้เวลาจะผ่านไปนานแสนนาน
ขอขอบคุณที่มา fb. Anna Jill
ขอขอบคุณเจ้าของภาพถ่ายทุกภาพค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [