ต้องไม่ลืมด้วยว่าแก่ตัวลง ก็เย็นชากับเรื่องอะไรต่อมิอะไรได้สุดขั้วเช่นกัน

อ้อ.... แวะมาบอกเรื่อง blog ที่จริงอันนี้เขียนไว้นานแล้วก่อนมาเขียนที่นี่ friday.diaryis.com จริงๆ ไม่ค่อยได้เขียน คิดจะเขียนแล้วก็เบื่อ - -' เซ็งตัวเองเหมือนกัน

แต่เราชอบโตเกียวไม่มีขาแหละค่ะ

ชอบแง่มุมที่แกไปในที่ที่ "นักท่องเที่ยว" ทั่วไปไม่มีโอกาสได้สัมผัสในหลายๆ อย่าง

ทั้งโรงหนังโป๊ การนอนข้างถนน ฯลฯ

มันเป็นอีกรสและอีกมุมของการเที่ยวญี่ปุ่นที่เราคงไม่สามารถทำได้น่ะค่ะ

แล้วหลายๆ ถ้อยคำก็โดนใจเราดี

นักเขียนต่วยตูนที่เขียนเรื่องอินเดียชื่อ ชัยชนะ โพธิวาระค่ะ ชอบอ่านเรื่องของแกเหมือนกันพวกแขกยิ้ม คลี่ส่าหรีจีบสาวแขก ยิ้มอาบัง ฯลฯ อะไรพวกนี้ สมัยเด็กอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกกี่ทีก็ขำ

โตเกียวไม่มีขา นี่ไม่เคยอ่านค่ะ แต่พูดถึงการรู้จักตัวตนของนักเขียนนี่สำหรับตัวเองเมื่อก่อนจะก้ำกึ่งทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้เลยค่ะ มีนักเขียนบางคนสำหรับตัวเองแล้วเขาเหมือนดาราไอด้อลของเด็กวัยรุ่นนั่นล่ะ กลัวว่าเกิดรู้จักตัวจริงเข้ามากๆ แล้วจะ เอ่อ... ก็เลยให้มันคลุมเครือไว้ดีกว่า แต่เดี๋ยวนี้เวลาผ่านไป ความอยากรู้อยากเห็นมันก็เริ่มมากขึ้นตามอายุ

อ่าน entry นี้ของคุณแล้วคิดถึงคำที่เคยอ่านมา(จำไม่ได้ว่าใครเขียน)ที่บอกว่านักเขียนจะมี 3 การเป็นพิเศษ คือ ประสบการณ์ สังเกตการณ์ จินตนาการ หากอันหนึ่งอันใดด้อยไป ก็ต้องมีที่เหลือมากขึ้นเพื่อทดแทนกัน

ก็เคยเป็นนะ อ่านข้อเขียนของใครแล้วนึกถึงตัวตนของคนเขียนไปด้วย

จริงที่ว่าตัวอักษรมันบอกอะไรเราหลายอย่าง แต่บางที การรู้จักคนเขียนมากไปก็ทำให้ภาพของความจริงในตัวอักษรเหล่านั้นพร่าเลือน

การรู้จักตัวตนของคนเขียน มันก็มีทั้งแง่ลบและแง่บวก

หากมาคิดดูอีกที มันก็เป็นประสบการณ์แปลกๆ ที่มีไว้ก็ไม่เสียหาย เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้ว่า มนุษย์แต่ละคน แต่ละนิสัย มีมุมมองอย่างไร และเขียนเรื่องราวออกมาได้อย่างไร

บ่อยครั้งที่พบว่า ชอบงานของคนที่ไม่ได้ชอบขี้หน้าเลย ทำให้คิดต่อไปได้ว่า เขาก็มีแง่ดีเหมือนกันนี่หว่า

ในขณะเดียวกัน ก็สามารถเกลียดงานของคนบางคน หรือเฉยๆ แต่กลับชอบใจในตัวตนของคนเหล่านั้นเอง

อืม คนเรานี่มันไม่ได้สมบูรณ์แบบจริงๆ นั่นแหละนะ

เอ่อ บ่นบ้าอะไรเนี่ย เจ๊อย่าถือสาเลย แค่อะไรติดในหัวใจว่า คนเขียนนี่ต้องสร้างภาพไหมว่าเป็นคนดีให้คนอ่านชื่นชม ถ้าเขียนดี แต่คนอ่านรู้สึกว่านิสัยไม่น่ายกย่อง(ไม่ได้เลว แค่อาจมีเห็นแก่ตัวบ้าง ตามประสามนุษย์โลก แล้วก็มีดีมีเลวมั่งตามสมควรเนี่ย) มันเลวร้ายถึงขนาดต้องประณามและบอยคอตงานเขียนเขาด้วยรึเปล่านั่น

ความจริงที่พบอีกอย่าง คนเรามักเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น แต่ไม่ได้มองลึกเข้าไปในตัวตนของเขาเลย ไม่แม้ปากจะบอกว่าได้อ่านงานเขียนที่บอกตัวตนที่แท้จริงของเขาด้วยซ้ำ

พิวจัง @ บางทีเย็นชาก็ดี บางทีเย็นชาก็ไม่ดี บางทีตื่นเต้นก็ดี แต่บางทีก็ตื่นเต้นก็ไม่ดี
เพราะงั้นไม่เลยรู้เลยว่าที่จริงอะไรถึงจะเวิร์คกันแน่เนอะ
งือ ๆ ไว้จะแวะไปที่ไดนุ เราเองบางทีก็อยากเขียนจนเลิกเขียนไม่ได้ แต่บางทีก็ไม่อยากเขียนเป็นนาน ๆ เหมือนกัน

คุณสาวไกด์ @ นับถือความใจกล้าของคนเขียนเลยละค่ะ ^^

คุณ vee vee' @ อ๊ะ ใช่แล้วละคับ คุณชัยชนะนี่เอง ชอบแกมาก ๆ เลยนะ แต่ว่ามาเจอหลังจากที่แกเขียนหนังสือมานานแล้ว เลยมีไม่ครบ ป่านนี้ไม่รู้ว่าแกจะยังเที่ยวอยู่หรือเปล่านะ
นักเขียนบางคนเราก็ไม่อยากรู้เพราะอยากจะเห็นภาพเขาเฉพาะที่ผ่านจากตัวหนังสือเหมือนกันค่ะ อย่างเวลานักเขียนที่ชอบบางคนแจกลายเซ็นงี้ เราก็ไปแอบยืนดูอยู่ห่าง ๆ ไม่ยอมเข้าไปใกล้เลย ไม่รู้เขาจะนึกว่าเป็นสโตกเกอร์หรือเปล่าเนอะ
ชอบ "สามการ (ณ์)" มาก ๆ เลยค่ะ รู้สึกว่ามันสรุปทุกอย่างที่จำเป็นจริง ๆ ด้วย แต่แอบ ๆ คิดว่าที่จริงมีอีก "การ" นึงเหมือนกันเนอะ คือ "วิกฤตการณ์" นั่นเอง อย่างเช่น "วิกฤตการณ์ทางมนุษย์ศาสตร์" ( บ.ก.โฮก ) หรือ "วิกฤตการณ์ทางการเงิน" ( ไส้แห้งแล้ว )
อะไรแบบนี้ล่ะค่ะ^^''

มิ้งค์ @ อย่างแรกเลยก็คือ เจ๊คิดว่าเราทุกคนต้องรับผลการกระทำของตัวเอง คนที่พยายามทำตัวดีเพราะกลัวถูกว่า แต่ก็รู้สึกอึดอัดเพราะไม่ใช่ธรรมชาติของตัวเอง หรือคนที่ทำตามใจชอบตัวเองอย่างไม่ยี่หระ แต่ก็ต้องเสี่ยงกับการถูกว่ากล่าว ทั้งหมดนี้ก็เป็นทางเลือกของตัวเอง ตัวเองเลือกอะไรไปแล้วก็รับผลอย่างนั้น ถือเป็นเรื่องสมเหตุสมผลด้วยประการทั้งปวง ในโลกนี้ไม่มีใครจะเอาได้แต่ของดีหรอก

ส่วนที่ว่าชอบหรือไม่ชอบนั้น เจ๊ก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนเจ๊ชอบเพื่อนบางคนแต่ไม่ชอบอาหารที่มันทำ ( อาจจะเพราะมันกระหน่ำใส่พริกลงไปจนทำให้เจ๊สยองขวัญ ) แต่ไม่กินกับข้าวของมัน เจ๊ก็ยังชอบมันได้

ที่ต่างกันอยู่อย่างก็คือคนทำงานศิลปะมักจะรู้สึกว่า งานของตัวเองเป็น "อีกตัวตน" หนึ่งของตัว เพราะอย่างนั้นเวลาที่มีคนมาบอกว่าชอบหรือไม่ชอบ ก็จะพลอยรู้สึกว่าตัวเองถูกชอบหรือไม่ชอบไปด้วย

แต่จริง ๆ แล้วกระทั่งตัวเราเวลาพูดด้วยปาก ตัวเราเวลาเล่าด้วยเรื่อง ตัวเราเวลาแสดงดนตรี ตัวเราเวลาสื่อสารด้วยสารพัดจะห้าร้อยวิธีในโลกนี้ มันก็ยังแตกต่างกันไปตามการแสดงออกของสื่อเหล่านั้น ต่อให้ไส้มันไส้เดียวกัน แต่ไม่คิดบ้างหรือว่าทำไมคนเล่นแชทนาน ๆ บางคนกลับคุยโทรศัพท์ไม่เก่ง

อีกอย่างหนึ่ง ถ้าหากเราสื่อสารออกไปด้วยงานศิลปะ ก็ต้องคิดด้วยว่าความชอบความชังของคนเสพนั้นต่าง ๆ กันไป ชอบร็อค หรือหนวกหูร็อคเกือบตาย ชอบเรื่องเศร้า หรืออะไรวะ ชีวิตก็บัดซบพออยู่แล้ว ยังต้องมาบัดซบกับเรื่องแต่งอีกเรอะ

มันไม่เหมือนคนนิสัยดีหรือนิสัยไม่ดี ส่วนตัวเจ๊คิดว่า "ความนิสัยดี" ส่วนใหญ่แล้วมันค่อนข้างสื่อสารได้เป็นสากล

ก็พูดไปแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตัวเองจะไม่ติดอยู่ในวังวนของความชอบหรือความไม่ชอบหรอกนะ

แต่หวังว่าสักวันจะออกไปได้เหมือนกัน ( แต่ถ้าออกไปแล้วจะยังเป็นมนุษย์อยู่ไหมนะ )

อ่านเรื่องโตเกียวไม่มีขาแล้วเหมือนกันครับ หลังจากซื้อมาปีกว่า(หยุดอ่านไปปีนึงเพราะอกหักอ่ะ)
อ่านแล้วมีส่วนที่ทั้งชอบและไม่ชอบครับ
แล้วก็รู้สึกว่าต้องไป tower record ของที่นั่นให้ได้เท่านั้นเอง