Bloggang.com : ลวิตร์

ตีหนึ่งจะตีสองแล้ว

อ่านเรื่อง Fall of the Roman Republic ที่ซื้อมือสองมาดองไว้แต่ชาติก่อนจบ

เป็นหนังสือของพลูตาร์ช ( Plutarch ) ซึ่งเป็นนักปราชญ์กรีก ( แน่นอน เราไม่ได้อ่านเป็นภาษากรีก )

ตามอินโทรของหนังสือ เขาว่าพลูตาร์ชเป็นนัก "ชีวประวัติ" คือแกเป็นนักประวัติศาสตร์นั่นแหละ แต่แกจะเขียนงานในลักษณะเล่าเรื่องชีวิตของคน อย่างเช่นในเล่มที่เราอ่าน ก็มีชีวิตของคนหกคนในช่วงก่อนที่โรมันยุครีพับลิคจะล่ม ( และกลายเป็นโรมันยุคจักรพรรดิ ) มี มาริอุส ซูลลา เครสซัส ปอมปีย์ ซีซาร์ ซิเซโร

ที่จริงเนื่องจากทุกคนเกิดในยุคใกล้กัน และมีชีวิตซ้อนทับกันไปมา จึงมีอีเวนท์หลายอย่างที่ตรงกัน แต่พลูตาร์ชเก่งมาก สามารถเล่าได้โดยไม่ซ้ำ อ่านแล้วยิ่งอยากอ่านเรื่องของคนอื่น ๆ ในยุคเดียวกันอีก อย่างเช่น คาโต มาร์คแอนโทนี่ บรูตัส รู้สึกว่าพลูตาร์ชจะเขียนไว้เหมือนกัน แต่คนเรียบเรียงเขาไม่ได้เอามารวมไว้

ชีวิตบางคนก็อ่านข้าม ๆ มั่ง โดยเฉพาะมาริอุสกับซูลลา ซึ่งรบหูดับตับไหม้ แต่ชอบเรื่องของสามคนหลัง ปอมปีย์ ซีซาร์ ซิเซโรมาก รู้สึกว่าเป็นคนมีคาแรคเตอร์น่าสนใจทั้งสามคน ( ที่จริงชอบซิเซโรที่สุด เพราะปากแกสุดยอดมาก )

อ่านแล้วนึกถึงยุคชุนชิวจั้นกว๋อในประวัติศาสตร์จีน ขุนนางตัวเจ๋ง ๆ ออกมาหลายคนเหมือนกัน แต่ระบบของโรมกันระบบของจีนก็ต่างกันมากอยู่ ซึ่งทำให้ผลลัพธ์ที่ได้แตกต่างกัน

อยู่เอเชียได้อ่านเรื่องของจีนมากกว่า แทบไม่มีใครเขียนถึงเรื่องโรมัน แต่ถ้าเป็นเด็กฝรั่งคงได้อ่านเรื่องโรมันจนเอือมอ้วก ไม่นึกอยากอ่านอีก

นึกถึงตอนเด็ก ๆ คุณยายมีหนังสือการ์ตูน ที่เล่มสุดท้ายของชุดเป็น "ร้อยแปดบุคคลสำคัญของโลก" ( ถ้าจำไม่ผิด ) ในนั้นมีเรื่องของซีซาร์ด้วย แต่ simplify มาก เช่นตอนแรกก็ขึ้นว่ามีคนกุมอำนาจสามคนคือ เครสซัส ปอมปีย์ ซีซาร์ จากนั้นเครสซัสกับปอมปีย์ก็ตาย ซีซาร์เป็นใหญ่ ซีซาร์รักคลีโอพัตรา แล้วซีซาร์ก็ถูกแทงตาย จบ

อ่านไม่รู้ตั้งกี่รอบ ไม่เคยรู้สึกอะไรกับความตายของเครสซัสกับปอมปีย์เลย รู้สึกเหมือนแกเป็นผีไม่มีหน้าในประวัติศาสตร์ มีแต่ชื่อ ซีซาร์ก็ค่อยมีหน้าขึ้นมาหน่อยนึง แต่ก็ยังเฉย ๆ อยู่ดี

พออ่านของพลูตาร์ชแล้ว อ้อ...ปอมปีย์เป็นคนแบบนี้ เครสซัสเป็นคนแบบนี้ ( ปอมปีย์คาแรคเตอร์เป็นทหาร ส่วนเครสซัสคาแรคเตอร์นักการเมือง ) บางทีเผลอเชียร์ บางทีก็คิดว่า อ้อ...เป็นแบบนี้เหรอ แต่ละคนก็มีขึ้นมีลงในอาชีพ มีเรื่องส่วนตัวเรื่องส่วนรวม

คนเราที่ชนะก็พอจะมีหน้าบ้าง แต่คนที่แพ้ก็เป็นผีไม่มีหน้าในประวัติศาสตร์ เผลอ ๆ ก็คงเป็นผีทั้งตัวไม่มีใครรู้จักเลย เว้นแต่นักประวัติศาสตร์ที่เกิดมาสนใจ

เขาบอกว่าเพราะอย่างนั้นถึงต้องชนะเข้าไว้ จะได้มีเกียรติมีชื่อ ไม่เป็นผีไม่มีหน้า

แต่เราก็ไม่ได้คิดว่าคนเราเกิดมาเพื่อจะดัง เพื่อที่วันนึงชีวิตจะได้ถูก simplify ให้เด็กอ่านเล่นหรอก

เพราะงั้นตายไปจะเป็นไงก็เถอะ ตอนเป็น ๆ อยู่ก็ทำให้ดี ๆ ดีกว่า

รูปซิเซโร

คราวหนึ่งปอมปีย์รบกับซีซาร์ ข้างปอมปีย์จะแพ้ เวลานั้นซิเซโรอยู่ฝั่งปอมปีย์ มีทหารคนหนึ่งพูดหมายให้มีกำลังใจดีว่า "ฝั่งเรายังมีลางดีอยู่ เพราะมีนกอินทรีอยู่ที่กระโจมของท่านปอมปีย์ถึงเจ็ดตัว"

ซิเซโรตอบ ( ด้วยใบหน้าตายสนิท ) ว่า "เห็นจะมีลางดีอยู่จริง หากที่เรารบด้วยเป็นนกแจ็คดอว์ ( นกตระกูลอีกาพันธุ์หนึ่ง )"

มีเหตุผลอื่นที่ซิเซโรไม่ได้ให้กำลังใจพวกเดียวกันน่ะนะ แต่เราก็ยังชอบปากแกอยู่ดีแหละ > <'