• หนังสือของตัวเอง
• ฮึ่ม ฮุ่ม โฮก [ที่หมีบ่น]
• Sing Along

กำลังคิดว่า... กำลังคิดว่าเราจะจัดแบ่งบล็อกใช้ยังไงดี - -" จริงๆ เรามีบล็อกหลักอยู่ที่ //shakri.exteen.com แปะรูป...แปะการ์ตูนไปตามเรื่อง พูดบ้าง คุยบ้าง แต่เราไม่ใช่คนที่ชอบคุยในบล็อกเสียด้วยสิ - -" เรื่องส่วนใหญ่ที่สนใจก็เอาไว้โน่นหมดแล้ว ทีนี้ก็คิดว่า แล้วที่นี่ฉันจะเอาไว้ทำอะไรดีนะ คุยเหรอ บ่นเหรอ ระบายเหรอ ไม่อะ...มันไม่ใช่ มันไม่ใช่อะกุ๊ก ! ถึงตอนนี้เราก็ยังคิดอยู่ว่าจะเอาที่นี่ไว้ทำอะไรดีนะ... เอาไว้พูดบ้างดีไหม ไว้ใส่มุมมองบางอย่างดีไหม ก็อาจจะดี...ก็อาจจะดี   Create Date : 19 พฤษภาคม 2550     Last Update : 19 พฤษภาคม 2550 14:13:47 น. Counter : 893 Pageviews.   1 comment Share Tweet

งานหนังสือ จุดนัดพบคนอ่าน คนเขียน (1) ครั้งยังเป็นคนอ่าน เมื่อก่อนไปงานสัปดาห์หนังสือในฐานะคนอ่าน ตั้งแต่สมัยข้างกรมศึกษาธิการน่ะ คิดดูแล้วกัน เดินไปจาก บก.ทบ. เพราะตรงนั้นเป็นที่ทำงานของลุง ลุงเป็นทหารบก และลุงเป็น ATM (ฮา) แม้ลุงจะบอกว่าเปลือง ซื้อหนังสือ แต่ลุงก็ซื้อให้อยู่ดี ตอนนั้นก็ไป ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก อยากซื้อไรก็ซื้อ อยากอ่านไรก็หยิบ ไม่ได้สนใจหรอก จะไปขอลายเซ็นนักเขียน จับมือ จูบแก้ม โอบรัด บลาๆ เราก็แค่ไปซื้อหนังสือ สงสัยตอนนั้นยังเด็กด้วยมั้ง เลยไม่ใส่ใจ แต่พอโตมาหน่อย งานหนังสือย้านไปศูนย์สิริกิติ์ เอาล่ะสิ... พื้นที่กว้างขึ้น... แอร์เย็นขึ้น... ของเยอะขึ้น... เป็นสัดเป็นส่วนมากขึ้น... และเราโตขึ้น... โอ การไปงานหนังสือนอกจากจะพาแม่ไปละลายตังค์แล้ว ยังเป็นงานที่ทำให้เราเจอคนที่เป็น idol ในใจ (แน่นอนว่าเป็นนักเขียน ไม่ใช่เสนาหอย) คนที่สองคนแม่ลูกอยากจะเจอคือคุณ ทมยันตี เพราะแม่อ่านงานท่านมาแต่สาวๆ ไอ้เราก็อ่านของท่านแต่เด็ก ไม่นับลุง(ฝ่ายพ่อ) และป้า(ฝ่ายพ่อ) ที่บ้าทมยันตีและนิยายทั้งบ้าน ก็จัดว่าแม่เราเป็นนักอ่านเข้าขั้นเหมือนกัน มันเลยถ่ายทอดมาที่ลูก ภายหลังพอแกทราบว่าโรงเรียนที่เเรยนมา 12 ปี ตั้งแต่ ป.1 - ม.6 คือโรงเรียนที่ท่านจบมา แม่ยิ่งปลื้มใหญ่ (แกเลือกโรงเรียนเอง) เวลาได้เจอนักเขียนที่ชอบนี่มันคือความสุข อย่างน้อยได้พูด ได้คุย สนทนาถามเรื่องที่สงสัย กระทั่งแค่ทักทาย เราก็แฮปปี้แล้ว หลายครั้งเราก็สงสัยว่าเขาเหนื่อยไหม? เบื่อไหม? กับการที่ต้องเจอคนมากขนาดนี้ แต่ก็ไม่รู้จะถามอย่างไรดี (ถ้าถามอาจจะมีโฟร์แฮนด์กลับมา) ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ โดยไม่รู้เลยว่าวันหนึ่ง... คนที่ให้คำตอบ ก็คือตัวเราเอง... (ต่อตอนหน้านุ)   Create Date : 03 กรกฎาคม 2549     Last Update : 3 กรกฎาคม 2549 23:27:31 น. Counter : 1453 Pageviews.   49 comment Share Tweet

หัวฟาดพื้นที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย วันสุดท้ายที่เขาจะเปิดไฟสวยๆแถวราชดำเนิน เราตกลงกับแม่ว่าจะไปดูไฟ แน่นอนว่าไปถ่ายรูป ลองกล้องใหม่ เห็นฝนตกปรอยๆ แต่เย็น ก็นึกว่าจะไม่ตกอีก ที่ไหนได้ พอไปถึง มันตกอีก แฉะเลยพื้น ลื่นมาก แถมยังใส่รองเท้าแตะเก่าๆ ลายประหนึ่งล้อแมกซ์ไม่ได้เปลี่ยนยางมาชาติเศษ จนดอกยางเหี้ยนไปหมด ด้วยเหตุนี้เราก็เลยต้องเดินระวังๆ เดินไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงอนุสาวรีย์ฯ เราก็คิดว่าจะไปตรงนั้นดีกว่า ถ่ายถนน คงสวย ก็ข้ามไปกับมารดาอย่างระมัดระวัง เราก็ยืนถ่ายรูปอย่างตั้งอกตั้งใจ แม่ก็ถ่ายกล้องของแกไป (สองคนแม่ลูกแยกกล้องกัน ไม่งั้นตบตีกันตาย) จู่ๆ เราก็ลื่นไปด้านหลัง หัวฟาดพื้นอย่างแรง สะโพกก็กระแทกพื้นถนน มันไม่เจ็บมากนะทีแรก แต่ตกใจ ก็ลุกขึ้น สิ่งแรกที่ห่วงคือ "กล้องจะเป็นอะไรไหมวะ" ก็กล้องเพิ่งซื้อมานี่ แพง เลยห่วง พอเงยหน้า เออ กล้องไม่เป็นอะไร ก็เลยลุก แม่ก็เดินมาดู ตกใจแหละ ล้มไปแบบ หัวฟาดจังๆ ตอนนั้นยังไม่เจ็บอะไร แต่คิดว่าคงเดินต่อไม่ไหว (เสียดายมาก ทีแรกกะจะเดินทะลุไปวังสวนจิตร เดินแบบตายกันไปข้าง) ก็เลยเรียกแท็กซี่ ได้นั่งแท็กซี่ดูไฟแทน (บ้านกลับทางซุ้มพอดี) ระหว่างนั่งอยู่พี่แท็กซี่ใจดี บอกว่าเปิดหน้าต่างถ่ายรูปตามสบายเลยครับ ไอ้เราก็ถ่าย ถ่ายไปได้สักพักเริ่มแย่ เพราะทีแรก ตอนล้มใหม่ๆ รู้สึกเวียนหัวจะอ้วก เริ่มมึนๆ แล้วมันปวดในหัว ปวดมากๆ พอใกล้ถึงบ้านก็ลงริมถนน ที่วัด (มีงานวัด) ลงไปซื้อกระเพาะปลามากิน ก็ยังมึนๆ แต่อยากเช็คว่าสายตายังโอเคอยู่ไหม ก็เลยลงไปยิงปืนอัดลม(ปืนสั้น) พบว่าตายังดีอยู่ - -+ แต่พอกลับมาถึงบ้านก็เริ่มมึน (กระนั้นซัดกระเพาะปลาไปสองถุง) วันแรกไม่เป็นอะไร...ไม่เป็นอะไร แต่ก่อนนอน... จอร์จจจจ คอร้าว ด้านซ้ายนี่ร้าวมากกกก ไม่สามารถวางหัวลงหมอนเองได้ ต้องเอามือประคองหัววางบนหมอน สะโพกขวาเจ็บจนนอนราบไม่ได้ ต้องเอาหมอนข้างหนุนไว้ เจ็บที่สุด นอนไม่ได้ พอวันที่สองอาการเริ่มดี...กลางวันร้อนๆ กางโต๊ะปิงปองตีกับพ่อแม่ในสวน แม้จะขยับลำบาก แต่มีความรู้สึกว่าเคลื่อนไหวแล้วกล้ามเนื้อคลายไวดี ตอนนี้อาการดีขึ้นเรื่องๆ แต่คิดว่าไปมหาลัยคงแย่ นั่งโต๊ะเลคเชอร์ TwT มันกดรอยตรงสะโพกหนู อะฮึก ช่วงนี้ฝนตกถนนลื่น คนเดินถนนระวังหัวฟาดกันนะคะ เพราะเราตระหนักแล้วว่า ชีวิตมันไม่เหมือนละคร...ไม่เหมือนนิยาย นางเอกล้ม มีแผลที่เข่านิดเดียวพระเอกถลาอย่างกับเจอกับระเบิดรถถังสมัยสงคราม แต่กะเรา ชิบเป๋ง ไม่มีหมาหน้าไหนมาหวานเลย โลกโหดร้ายโว้ยยยยย ป.ล. ตอนไม่สบาย ลูกชาย(อำพัน - แมว) เหมือนรู้ว่าไม่สบาย มานอนกับเราตลอด คืนแรกมาหนอนหนุนหมอนเรา ตื่นเช้ามาหัวเราหนุนพุงแมวอยู่ นิ่ม สบายจัง พอคืนที่สองเขามุดเข้าผ้าห่ม นอนเบียดเราอยู่ข้างๆ ท่านอนนี่มือนึงกอดแมว อีกมือกอดหมอน   Create Date : 03 กรกฎาคม 2549     Last Update : 3 กรกฎาคม 2549 20:25:24 น. Counter : 763 Pageviews.   6 comment Share Tweet

• Froggie
• นราเกตต์
• ลวิตร์
• รพินทร์
• ฯคีตกาล
• วัสส์
• ศรเมฆา ฟ้าแว๊บๆ
• Froggie
• =too=
• อมราวตี
• NiS*Za
• ทะเลกับความมืด
• thingummy
• เปียร์รุส
• rirerm
• จินตานุภาพ
• Roy_พิม
• ไวรัลยา
• รณกร
• NickyNick
• ~*~Moonshine~*~
• tutu_pianist
• Webmaster - BlogGang

• แกลลอรี่รูปที่วาดไว้
• เจเจ - บุ๊ค บ้านนิยายของเราเอง
• มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
• โรงเรียน PK
• blog บ้าๆที่ exteen
• BlogGang.com