Bloggang.com : อัสติสะ - ๔๑๗ - เศษเสี้ยวของความทรงจำ

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ภัยแห่งสังสารวัฏนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าภัยอื่นใด - อัสติสะ

Group Blog

All blogs

๔๑๗ - เศษเสี้ยวของความทรงจำ

ช่วงปีใหม่ได้มีโอกาสกลับมายังบ้านเกิดอีกครั้ง ซึ่งก็เหมือนกับทุก ๆ ปีที่ผ่านมา เพียงแต่ปีนี้มีโอกาสอยู่บ้านนานสักหน่อย จึงมีเวลาในการทบทวนความทรงจำตอนเด็ก ๆ

เชื่อว่าทุก ๆ คนต่างก็มีความทรงจำในวัยเยาว์กันทุกคน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดีร้ายอย่างไรก็ตาม สำหรับความทรงจำบางเรื่องราวนั้น มันได้อาศัยอยู่กับเราจนวันตาย แต่สำหรับเรื่องราวส่วนใหญ่จะไม่ใช่อย่างนั้น มันน่าแปลกใจเกี่ยวกับกลไกลแห่งการเก็บความทรงจำของเรา ที่สามารถบันทึกเรื่องราวต่าง ๆ ไว้อย่างอัศจรรย์ สิ่งนี้เอง มีผลทำให้เรามีการวิวัฒนาการ สำหรับในแง่ของวิทยาศาสตร์ได้อธิบายว่า สมองของเรามีส่วนสำคัญในการเก็บข้อมูลความทรงจำ และเป็นหน่วยประมวลหลักที่คอยควบคุมการทำงานของร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นส่วนอัตโนมัติหรือในส่วนที่เราสามารถบังคับได้ ในแง่ของพุทธศาสนา ได้อธิบายเกี่ยวกับความทรงจำว่าเป็นหนึ่งหน่วยของขันธ์ ๕ มี รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ (ความทรงจำนี้ก็คือ สัญญา ) ซึ่งเป็นองค์ประกอบหลักของสิ่งมีชีวิตในภพ ภูมิ หรือมิติต่าง ๆ จะต้องมีองค์ประกอบพื้นฐานเหมือนกัน เพียงแต่แตกต่างกันตามอรรถภาพของรูป ตามภพนั้น ๆ ซึ่งเกิดจากผลของการกระทำ คือ กรรม ของสัตว์นั่นเอง

สำหรับสมองก็เป็นเพียงส่วนประกอบรูปในแง่ของขันธ์ ๕ ซึ่งจะกล่าวมาเป็นสัญญาหนึ่งที่ถูกแปรรูปให้เหมาะกับสภาพของรูปขันธ์ในภพภูมินั้น เพื่อรับใช้กระบวนการของจิต ให้สามารถตอบสนองต่อสิ่งเร้าได้เป็นระบบ

ย้อนกลับมาดูเรื่องราวสมัยเด็ก วันนั้นข้าพเจ้ามีโอกาสกลับไปยังสถานที่ที่คุ้นเคยในช่วงที่เรากำลังเติบโต ลองย้อนกลับมามองตัวเองตอนเด็ก ว่าเราจะสามารถจดจำเรื่องราวอะไรเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ได้บ้าง

ภาพเด็กน้อยที่ร้องไห้งอแง กำลังนั่งเรือข้ามแม่น้ำ เพื่อไปยังกระท่อมแห่งหนึ่ง ซึ่งพ่อกับแม่ใช้นอนพักสำหรับฤดูกาลทำนา เมื่อประมาณ ๓๐ ปีก่อน ซึ่งวันนี้ข้าพเจ้าได้มายืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีกระท่อมริมแม่น้ำแห่งนั้นอีกต่อไป แม่น้ำที่เคยมีสันดอนก็เปลี่ยนสภาพเป็นร่องน้ำลึก จนทบทวนความทรงจำในอดีตลำบาก ข้าพเจ้าพยายามมองหาร่องรอยเป็นเสาไม้เก่า ซึ่งเมื่อ ๑๐ปีก่อนยังพอเหลือให้เห็น แต่บัดนี้ไม่มีแล้ว ที่แห่งนั้นกลายเป็นป่า มีต้นไม้ใหญ่และเถาวัลย์ปกคลุมอยู่ประปราย

กาลเวลามันคงกำลังทำหน้าที่ของมัน ธรรมชาติก็ทำหน้าเปลี่ยนแปลงสภาพอย่างสมบูรณ์ สถานที่แห่งหนึ่งก็ทำหน้าบรรจุความจำน้อย ๆ เอาไว้ และจะคอยฟื้นคืนเมื่อเรากลับมาที่แห่งนั้นอีก ให้เราคิดถึงและทบทวนในที่ที่เราจากมาในครั้งนั้น

นั่นเป็นเศษเสี้ยวความทรงจำเล็ก ๆ ของข้าพเจ้า อาจจะเป็นความทรงจำที่สามารถสืบไปได้ไกลที่สุด ณ เวลานี้ แต่มันเป็นความทรงจำที่มีค่ามาก สำหรับคนที่กำลังค้นหาและสืบเสาะที่ไปที่มาของชีวิต

การเรียนรู้อดีตจากความทรงจำ ก็เพื่อบทเรียนสอนตัวเองเพื่อให้ระลึกถึงที่ไปที่มาของตัวเรา ให้รู้ว่าช่วงเวลาหนึ่ง เราเคยผูกพันกับสถานที่กับคนที่เลี้ยงดูเรามา กับวิถีชีวิตดั้งเดิมในครั้งอดีต และความทรงจำนี้อาจจะเป็นความทรงจำที่อบอุ่นที่สุด ที่พอจะหาได้ ท่ามกลางกระแสโลกภายนอกที่แสนจะวุ่นวาย ณ เวลานี้

ขอบคุณรูปภาพจาก //img.online-station.net มากมายครับ

Create Date : 08 มกราคม 2556

Last Update : 8 มกราคม 2556 22:03:38 น.

7 comments

Counter : 1084 Pageviews.