เมื่อวานแม่รีบกระวีกระวาดเก็บของ ออกจากที่ทำงาน เพราะคุณพ่อโทรมาบอกว่าให้รีบกลับบ้าน จะไปสนามบินสุวรรณภูมิกัน
อ่ะ ๆ ๆ ไม่ใช่ไปปิคนิค แน่นอนค่ะ
ต้องไปรับคุณย่าน้องเอื้อ ที่เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด
เส้นทางที่เราไปกันก็คือเส้นทางอ่อนนุช
แหม!! มันช่างติดได้ติดดี .... ทำเอาน้องเอื้อคิดว่าถึงที่หมายแล้ว ร้องบอกให้ใส่รองเท้า และให้เปิดประตู
แม่ก็พยายามอธิบายว่ายังไม่ถึงลูก รถติดไฟแดงอยู่
น้องเอื้อไม่พยายามฟังอะไรทั้งนั้น ก็รถจอดตั้งนานแล้ว ทำไมไม่ลงล่ะ จะลง ๆ ๆ ๆ
ปากก็ร้องโวยวาย มือก็เอื้อมไปเปิดประตูรถ
อ่ะ ๆ ๆ... ในความวุ่นวายโกละหล แม่ก็เห็นว่าน้องเอื้อสามารถเปิดประตูรถเองได้ แต่เพราะประตูมันล็อกอยู่ ก็เลยเปิดไม่ออก
ทั้งๆ ที่พยายามจับตัวน้องเอื้อให้อยู่นิ่งๆ ในใจก็คิดว่า ลูกเรานี่ช่างเรียนรู้ซะจริงๆ แม่ยังไม่ได้สอนเลยว่าเปิดประตูรถยังไง ลูกก็เปิดเป็นแล้ว....
ฮ่ะ ฮ่ะ ๆ ๆ
แอบภูมิใจ...
เอ๊ะ!! แต่จำได้ว่าลูกพี่ที่ทำงานพูดได้ตั้งแต่ยังไม่ขวบ แต่ลูกเราจะขวบครึ่งแล้ว ก็ยังไม่พูดนี่หน่า...
แต่ยังไง เราก็ภูมิใจในสิ่งที่เขาเป็น อ่ะจ๊ะ..ไปได้เรื่อยๆ
แล้วเราก็ไปถึงสุวรรณภูมิโดยสวัสดิภาพ
โดยมีน้องเอื้อนอนกินนมแม่ ทำตาปรือๆ ไปจนถึงสนามบิน....
แอบภูมิใจ...
วันที่: 31 ตุลาคม 2549 เวลา:15:30:50 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [