รุจ The Star 4 - ฟ้าร้องไม่อายใคร
ดอกไม้ที่ดูงดงาม ยังมีหนามทิ่มแทงให้เจ็บช้ำ
ความรักของเรามันเหมือนเมฆดำ ก่อตัวขึ้นช้าๆ
สุดท้ายถ้ามันรับไม่ไหว ก็เปลี่ยนฝนให้ลงมาเป็นน้ำตา
ฉันรู้รักเรามันเหนื่อยล้า โห้... เธอก็คงต้องไป
เมื่อรักมันสุดทาง รั้งเธอไปก็ไม่อยู่
คงทำแค่เฝ้าดู แม้ว่าเจ็บ เจ็บแต่ยอมให้เธอไป
ฉันอยากทำตัวได้เหมือนฟ้า เวลามันร้องไม่อายใคร
แต่รู้น้ำตาไม่ช่วยอะไร ยังไงเธอคงต้องลา
แม้หากทำตัวได้เหมือนฟ้า เวลามันร้องไม่อายใคร
แต่ฉันรู้ดีว่าคนจะไป ลำบากใจถ้าต้องเห็นน้ำตา
ที่ฉันนั้นดูไม่เป็นไร แค่ไม่อยากให้เธอลำบากใจ
สุดท้ายไม่ใครก็ใครสักคน มันต้องเสียน้ำตา
เมื่อรักมันสุดทาง รั้งเธอไปก็ไม่อยู่
คงทำแค่เฝ้าดู แม้ว่าเจ็บ เจ็บแต่ยอมให้เธอไป
ฉันอยากทำตัวได้เหมือนฟ้า เวลามันร้องไม่อายใคร
แต่รู้น้ำตาไม่ช่วยอะไร ยังไงเธอคงต้องลา
แม้หากทำตัวได้เหมือนฟ้า เวลามันร้องไม่อายใคร
แต่ฉันรู้ดีว่าคนจะไป ลำบากใจถ้าต้องเห็นน้ำตา
ฉันอยากทำตัวได้เหมือนฟ้า เวลามันร้องไม่อายใคร
แม้หากทำตัวได้เหมือนฟ้า เวลามันร้องไม่อายใคร
ถ้าฉันรู้ดีว่าคนจะไป ลำบากใจถ้าต้องเห็นน้ำตา
ไม่อยากให้เธอต้องเห็นน้ำตา
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
