Bloggang.com : มรรคณิชา : ขอเขียนยาววววววต่ออีกวันนะคะ

ขอเขียนยาววววววต่ออีกวันนะคะ

เพิ่งจับลูกตบสลบไปเมื่อครู่นี้เอง...ผวาตื่นขึ้นมาร้องขอ "นมๆ" อยู่นั่นแล...ทั้งๆ ที่เพิ่งกินไปได้ไม่ถึงชั่วโมง....คงเพราะลูกยังฝังใจเรื่อง "นมเย็นๆ" แหงๆ...ก็จะอะไรเสียอีกละ...เด๋วนี้ไม่ยอมให้แม่ส่งนมอุ่นๆ ให้ดื่มอีกแล้ว ติดใจแต่นมเย็นๆ แถม มีการเอาแก้วมาแนบแก้มให้จี๊ดจ๊าดเล่นอีกต่างหาก...
วันนี้ ลูกนอนกลางวันไม่พอ...เอ่อ ต้องเรียกว่าแทบไม่ได้นอนมากกว่า...คืนนี้ เลยสลบอย่างรวดเร็วแบบไม่ได้แปรงฟันด้วย (คุณแม่ถามนู๋แล้ว นู๋ส่ายหัว พูดแต่คำว่า "เตียง").... คุณแม่ปล่อยเลยตามเลย ไม่อยากทำลูกลำบากเหมือนตอนกลางวัน....โธ่...มันตัดสินใจยากจริงๆ เลยอ่ะ....พานู๋ไปห้องสมุด...นู๋เกิดอึ๊ๆ ขึ้นมา...คุณแม่เลยรีบพากลับบ้าน กะจะล้างก้นให้หอมๆ หน่อย แม่ไม่ค่อยชอบใช้ไวเปอร์เช็ดหน่ะ... ตอนบึ่งรถอยู่ ยังได้ยินเสียงมรรคณิชาเจื้อยแจ้ว เรื่อง ไฟแดง ไฟเขียวอยู่เลย...
"แม่ๆๆ แดงๆๆ หยุดดดดดดด"
"เขียว....ปาย" (เคยรอจนให้ลูกสั่ง "ปาย" ปรากฏว่า โดนฝรั่งคันหลังกดแตรด่าจ๊ะ...แต่ตาลุงนั่นไม่แน่จริง เพราะแกไม่กล้าขับตามมาใกล้ๆ แม่ด้วยละ)
แค่อีกอึดใจเดียวก็จะถึงบ้าน..นู๋ก็สลบคาคาร์ซีทไปเสียก่อน....ทีนี้ละยุ่งละ...คุณแม่ตัดสินใจยากจริงๆ....ลำพังแค่แกะนู๋ออกจากคาร์ซีทแล้วอุ้มขึ้นเตียง (ซึ่งเอาที่กั้นลงไม่ได้อีกต่อไป และคุณแม่จะไม่ยอมขอร้องให้คุณพ่อซ่อมด้วย เชอะ) ก็ลำบากหนักหนา...โอกาสวางนู๋นุ่มๆ ลงเตียงหลับต่อได้ มีแค่ ห้าสิบห้าสิบ...
ในที่สุด บรีส เป็นผู้ชนะ...คุณแม่ตัดสินใจวางนู๋ลงกะหมอนนุ่มๆ ที่พื้น กะเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ ดีกว่าหมกไว้จนนู๋ตื่น....พอหลังนู๋แตะหมอน
อุ้ย...ยังหลับคะ
พอจะตั้งท่าเปลี่ยนผ้าอ้อม...คุณแม่เกิดเรื่องมาก...เอาก้นล้างน้ำน่าจะดีกว่า...เพราะเหม็นมั่กๆ เลยอ่ะลูก....ทำไงละ...เอางี้...อุ้มล้างใต้ก๊อกละกัน ไม่ต้องลงอ่าง....ทีนี้ พอจะเอาผ้าอ้อมออก ก็โกลาหลเล็กๆ คุณแม่กัวเลอะพื้น...ไปๆมาๆ คิดได้ไงไม่รุ...กระซิบให้ลูกยืนเกาะชักโครก คุณแม่จะได้ดึงผ้าอ้อมออกได้....ลูกก็เอาตัวครึ่งบนพาดชักโครก ห้อยหลับต่อได้ด้วยละ (ความสามารถพิเศษที่แม่ค้นพบวันนี้ เอิ้ก)....
มันเละมากเลย....
จัดการผ้าอ้อมเน่าๆ เสร็จ คุณแม่ก็คว้านู๋ฉีดๆ น้ำ ถูสบู่หน่อย...แย่เลย...ลูกแม่เจอน้ำก็ตื่น....สรุป คือ ตื่นแล้วตื่นเลย ไม่สามารถนอนต่อได้....
แม่ลูกนั่งดู ดีวีดี "บลู คลู" หมาสีน้ำเงิน... เป็นหนึ่งในรายการเด็กที่มรรคณิชาชื่นชอบ แต่แม่เบื่อมั่กๆ (อันอื่นดูได้ แต่ไม่รู้เป็นไง ไม่ชอบรายการนี้อ่ะ) เหมือนพระเจ้าเห็นใจ....จัดการให้ไฟดับ...อิอิ คุณแม่เลยไม่ต้องทนดู อิอิ... พวกเราเลยได้นั่งอ่านหนังสือใต้แสงเทียนโรแมนติค...
ตกลงไฟดับนี่ กลายเป็นอีเวนท์พิเศษทุกวีคเอ้นท์ไปซะละ....ไม่น่าเชื่อเลยนะลูก เมืองใหญ่ออกจะศิวิไลซ์....ดับบ่อยกว่ากรุงเทพอีก......วันนี้ ดีหน่อย ดับแค่ไม่กี่ชั่วโมง...ทำให้ไม่ลำบากมากเวลาทำอาหารเย็น

ตอนเช้า
ฝนตกหนักเหมือนเคย....และคงจะตกทั้งวันเหมือนที่ผ่านมา....เล่นเอาคุณแม่แต่งตัวให้มรรคณิชาไม่ค่อยถูก เพราะผู้คนที่นี่ ไม่ค่อยใส่เสื้อฝนกันนะแม่ว่า... ถ้าเอาเสื้อฝนไปก็ต้องคอยจำ เอากลับบ้านด้วย ไม่งั้นจะลืมแขวนต่องแต่งไว้...คุณแม่เลยตัดสินใจไม่เอาดีกั่ว เอาร่มไป ขอยึดหลัก ใส่เสื้ออุ่นๆ ให้นู๋ดีกว่า...พะรุงพะรังพอควร....แล้วเด๋วนี้ นู๋หนักกว่าแต่ก่อนเยอะ...เล่นเอาหัวเข่าแม่เจ็บเลย...
อุ้มนู๋ฝ่าฝนไป ใจก็นึก...หวัดคงไม่กลับมาอีกนะ...เฮ้อ ลูกฝรั่งนี่ กระหม่อมหนากันจัง....
ในที่สุด แม่ลูกก็ไปร่วมฉลองเทศการการอ่านหนังสือที่ห้องสมุดได้ก่อนเวลา...เราสองคนคุยกันด้วยความตื่นเต้นว่าจะได้เจอ ดิวอี้ กะสเก็ทช์ หลายวันแล้วเน๊อะ....ดีใจจัง..
รายการแรกเป็นการร้องเพลงจากวง....อ้าว ตายแล้ว คุณแม่แก่แล้วแก่เลย...นึกชื่อวงเค้าไม่ออกจิงๆ ....เนียะ เป็นเพราะตอนชม คุณแม่มัวแต่เมมโมรี่ว่า คุณลุงสามคนนี้ เหมือนวงบีจีส์จัง...เหอ เหอ...แม่ว่าเค้าเล่นสนุกนะ มีการใส่ลีลาถูกใจหนุ่มน้อย สาวน้อยดี....แต่มรรคณิชามาแปลก...แค่คุณลุงเริ่มโซโล่เปิดรายการ...ลูกแม่ผวามากอด แล้วกระซิบบอกคุณแม่ว่า
"กลับๆๆ"
แม่ลูกเลยกอดกันกลมอยู่ตั้งนาน....โธ่ ลูกเอ๋ย...แม่หาโอกาสแดนซ์กระจายอยู่นะ ลูกดันไม่ให้ความร่วมมือ...นึกไม่ออกจริงๆ ว่านู๋กัวอะไร...ปลอบหลายวิธีก็ไม่ดีขึ้น...สุดท้ายต้องใช้ไม้ตายคะ...
"อะ ลูก...อย่ากลับเลย กินสโคน กันดีก่า"
อิอิ ได้ผลจ้า...แทะลืมกัวไปเร้ย
พอรายการเพลงจบไป เราก็ออกไปสิงแถวๆ "หนังสือเด็ก"....พี่สป็อตมาพอดี (พี่สป็อตเป็น มาส-ก๊อต หมาสีเหลืองไงจ๊ะ ที่ตอนแรก มรรคณิชาเห็นจะเรียก "แบร์ๆ" ท่าเดียว...ก็นู๋มองไงก็ไม่ใช่หมาหนิคะ) คุณแม่เลยถามว่า
"นู๋อยากให้พี่สป็อตอุ้มไหมคะ"
"อาววว"
อ่ะ ส่งลูกให้พี่สป็อตไปเชยชม....มรรคณิชาหลับตาพริ้มในอ้อมกอดพี่สป็อต ดูมีความสุขเสียเหลือเกิน มือที่โอบพี่สป็อตไว้ มีการตบพี่เค้าเบาๆ ด้วยนะ ...
ขำดี เวลาพี่สป็อตเดิน ต้องมีเจ้าหน้าที่ของห้องสมุดประกบ...คอยบอกทางให้ เพราะม่ายงั้น อาจเกิดโศกนาฏกรรม เท้ายักษ์ของพี่สป็อตเหยียบเด็กตายคาห้องสมุด เพราะวันนี้ เด็กเยอะมาก และเด็กๆ ก็ไม่สนใจอะไร นึกจะเอนลงนอนที่พื้นก็ลงไปเลย
ฆ่าเวลาเรียบร้อย ก็ไปฟังนิทานจากน้าแพ้ทตี้ต่อ.... ในสายตาคุณแม่นะ...น้าแพ้ทตี้ดูไม่รักเด็กเท่าไหร่...สู้น้าแค้ทไม่ได้...ยิ่งวันนี้ เด็กเยอะ น้าแพ้ทตี้จะยิ่งเข้มงวดกว่าปกติ...คือ คุณน้าไม่เคยว่าเด็กอ่ะนะ แต่น้ำเสียงเมตตานี่ ไม่เคยได้ยิน...แต่นั่นแหละ คุณแม่อาจคิดมากเกินไปก็ได้...
คุณแม่อุตส่าห์จองได้ที่นั่งหน้าสุด แต่ไม่วาย พอคุณน้าเริ่มเล่านิทาน ก็จะมีพี่ๆ 3-5 ขวบเดินมานั่งด้านหน้าของด้านหน้าอีก....พี่ๆ กลุ่มนี้ ยังไม่ค่อยรู้เรื่องดีเท่าไหร่ โดนน้าแพ้ทตี้สั่งให้นั่งลงบ่อยจน...จนไรละ...ไม่รุอ่ะ... พี่โซฟีนี่สุดๆ ขนาดถูกดึงตัวกลับไปนั่งแถวหลังแล้ว พอได้ปล่อยตัวกลับมา ความประพฤติก็ยังเหมือนเดิม และเธอยืนกรานเสียงแข็งว่า "นู๋มองไม่เห็นนี่"
ส่วนยัยฝาแฝดก็ป่วนจิงๆ คนนึงชอบยืน อีกคนชอบเดิน พร้อมกะโปรยขนมหกเต็มพื้น แหวะ...ป้าโรเมเนียคนนึง มะโหมาก เพราะคุณหลานไปเก็บเศษขนมนี่ คุณป้าเลยจัดการมาทำความสะอาดพื้นเสียเอง...สรุป คือ คุณแม่ดูพฤติกรรมแต่ละคนแล้ว นึกเห็นใจแม่ๆ ที่คุมนู๋ๆ ทั้งหลายมา...สงสัยคงหมดแรงนั่งแปะอยู่หลังห้องแหละ ปล่อยตัวป่วนออกแรงกันซ้า
มรรคณิชานะเหรอ.....อิอิ
น่าร้ากกกกอ่ะ
คือ ทุกที เวลาแม่พานู๋ไปฟังนิทาน นู๋จะนั่งติดกะแม่เรียบร้อย จนคุณแม่นึกสงสัยไอคิวของนู๋....แต่วันนี้ คงเพราะเห็นตัวอย่างป่วนหลายคนละมัง...ลูกแม่ก็เดินตลอดดดดคะ...อันนี้ แม่ดีใจนะ อยากปล่อยให้เดินไปเรื่อยๆ แต่เนื่องจากน้าแพ้ทตี้อาจจะสั่งไม่ให้ครอบครัวเราเข้าห้องสมุดเธออีกต่อไป คุณแม่เลยจำใจต้องกระซิบบอกนู๋ว่า
"ชิชา นั่งลงนะลูก"
ลูกซึ่งอยู่ไกลพอควร พอได้ยินภาษาไทย ที่ไม่ใช่ปะกิต...ก็ยอมนั่งลงโดยดี
"แท้งกิ้ว...ขอบคุณคะลูก กู๊ดเกิร์ลจ๊ะ"
และที่ดีมั่กๆ คือ วันนี้ ลูกอินไปกะกิจกรรมต่างๆ ของน้าแพ้ทตี้... ไม่ว่าจะเป็นการเดินรอคิวเข้าไปกอดเท้ดดี้แบร์ อิอิ คุณแม่ไม่ได้ลุกไปพานู๋เข้าคิวเลยนะ คุณแม่บอกให้นู๋เดินไปรอคิวเอาเอง...ผู้ปกครองบางคนก็แย่จัง...ไม่สังเกตุเด็กเล็กๆ อย่างนู๋เลย เกือบโดนเหยียบตายเหมือนกัน.... หรือ ตอนรอเทกระจาดเท็ดดี้ (กิจกรรมร้องเพลงนับเลขจาก 5 ถึง 0 ....พอนับไล่ลงทีละตัว ก็จะโยนเท้ดดี้แบร์ออกจากโต๊ะ ให้เด็กๆ ได้แย่งกัน) เห็นแล้วจี้ดี...มรรคณิชาพยายามเปลี่ยนมุมยืนเพื่อให้ได้มีสิทธิ์ใกล้จุดที่หวังว่าน้าแพ้ทตี้จะโยนเท้ดดี้แบร์ลงมา....ก็พยายามต่อไปนะลูก...เอิ้ก....
แต่
มรรคณิชาก็ไม่เคยสนใจฟังนิทานเหมือนเดิม.......แววขี้เกียจเรียนเหมือนคุณแม่คะ....ลูกชอบหันไปมองบรรดาเพื่อนฝูงลิงมากกว่า
พอใกล้ๆ ท้ายรายการ....มรรคณิชาเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นท่านอน แสนจะสบายอารมณ์ ไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น....(ถือเป็นการดูถูกความสามารถในการอ่านของน้าแพ้ทตี้อย่างใหญ่หลวง....) มีการหันมามองแม่ยิ้มๆ ด้วยนะ ประมาณว่า
"นู๋เท่ห์ไหมคะ"

ตอนบ่าย
จบจากห้องสมุดเคิร์กแลนด์ คุณแม่ขับรถเข้าบ้านก่อน กะพักสักเด๋ว และเผื่อฟลุ้ค มรรคณิชานอนก็จะมั่วนิ่มไม่ไปห้องสมุดเรดม่อนต่อ....ก็จนป่านนี้ ยังไม่ได้เจอ ดิวอี้กะสเก็ชเลยนะสิ...คุณแม่รู้สึกผิดหน่อยๆ เพราะคุยกะนู๋ไว้เยอะ...ปรากฏว่า คุณแม่ชะล่าใจไปหน่อย...พอไปห้องสมุดอีกที พัพเพ็ทโชว์ที่นั่งเต็ม....ลูกเลยไม่ได้ดูรายการนี้เลย...ผิดหวังอย่างแรง....และก็เป็นที่มาที่ไปว่า ทำไมแม่ถึงต้องไปหา ดีวีดี "บลู คลู" ของห้องสมุดมาให้นู๋นั่งดูที่บ้านแหละ

แกรนด์มา
น่าสงสารแกรนด์มาจัง ติดหวัดจากมรรคณิชาไปด้วยละ....คุณแม่ไม่น่าพานู๋ไปเรียนหนังสือกะแกรนด์มาวันพุธที่แล้วเลยเน๊อะ....คุณแม่เลยโทรสับไปถามไถ่อาการ...แกรนด์มาคงเหงา ขนาดเจ็บคอไอๆ อยู่ ยังเล่านั่นนี่ให้คุณแม่ฟังตั้งเยอะ...ที่เก๋ คือ แกรนด์มาบอกว่า เมื่อวันพุธ แกรนด์มาลืมให้กระดาษเท็ดดี้แบร์กะสติคเกอร์รูปหัวใจ กะมรรคณิชาเป็นรางวัลที่เรียนหนังสือเสร็จ แกรนด์มาเลยเอาเท้ดดี้แบร์ใส่ซองจดหมายส่งมาที่บ้านเราแระ...อู้ว์ ช่างน่ารักอะไรอย่างงี้นะ

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 5 พฤศจิกายน 2549 13:48:28 น.

13 comments

Counter : 729 Pageviews.

โดย: d__d (มัชชาร

) วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:15:00:07 น.

Sorry, I still can not read thai...

Please, write me in english !

Take care,
Gábor

โดย: Gábor® (Picike

) วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:16:04:25 น.

สวัสดีค่ะ..ดิฉันนันทพรค่ะ..ขอขอบพระคุณนะคะที่ไปทักทายที่บล๊อกของดิฉัน..ยินดีมากเลยค่ะ..
ที่ดิฉันชำนาญทีสุดก็ โหราศาสตร์..ว่างเมื่อไร? ไปเที่ยวอีกนะคะ..ยินดีต้อนรับค่ะ..

โดย: นันทพร (นันทพร

) วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:17:45:20 น.

ชอบจังค่ะ มีเทศกาลอ่านหนังสือห้องสมุดด้วย ดีจังเลย

มีความสุขมากๆกับเทศกาลลอยกระทงนะคะ

โดย: รักบังใบ

วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:19:49:35 น.

แวะมาทักทายครับอิอิ เรื่องยาวยังมะมีเวลาอ่านตอนนี้ครับ
ขอให้สุขสันต์วันลอยกระทงนะครับผม

โดย: smack

วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:21:21:14 น.

ยาวแต่ก้ออ่านจบนาาาา ขอบอก ฝันดีจ้า

โดย: Baby I love you

วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:21:51:04 น.

ดีใจแทนหนูมรรคนะค่ะมีคุณแม่ใจดีพาไปเทศกาลอ่านหนังสือที่ห้องสมุดด้วย ที่เมืองไทยไม่ค่อยปลูกฝังการอ่านตั้งแต่เด็กๆเท่าไหร่ ส่วนมากก็ไปติด่านการ์ตูนกันซะส่วนใหญ่อ่ะค่ะแม่หนูมรรค

ที่นั่นมีงานลอยกระทงมั้ยค่ะ ให้หนูมรรคได้รู้จักกับประเพณีไทยตั้งแต่เด็กๆก็ดีนะค่ะ

โดย: i_am_redangel

วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:22:02:20 น.

ถึงยาวก็อ่านจบนะ สนุกดีค่ะ ดีจังเลยนะที่โน่นมีเทศกาลอ่านหนังสือด้วย แสดงว่าเค้าให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากๆ เลยนะคะ

โดย: แม่หนมจีนน้อย (แม่หนมจีนน้อย

) วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:22:25:56 น.

มีลูกนี่ สนุกดีนะคะ

โดย: ตา (Febie

) วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:22:28:58 น.

ถ้าอยากเข้าไปดูรูปในอัลบัมส่วนต๊ว ส่วนตัวเนี่ยต้องทำงัยถึงจะได้รับอนุญาตล่ะคะ

โดย: hamble pie (hamble pie

) วันที่: 5 พฤศจิกายน 2549 เวลา:23:07:11 น.

แวะมาทักทายคะ
วันนี้ยาวเชียวแต่ก็อ่านนะ

โดย: miz u so much

วันที่: 6 พฤศจิกายน 2549 เวลา:8:46:19 น.

แวะมาทักทายค่ะ

โดย: ทูน่าค่ะ

วันที่: 6 พฤศจิกายน 2549 เวลา:11:10:37 น.

สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่ไปเยี่ยมนะคะ หนังสือที่ใช้อยู่ยังไม่ถูกใจที่สุดค่ะ แต่ก้อพอใช้ได้ อยากได้อีกเล่มนึงแต่แพงค่ะ ...ฮี่ๆๆๆ เอาเล่มนี้ไปดูก่อนก้อได้นะคะ ...แต่ถ้าจะให้ดีไปดูเองก็ดีค่ะ เพราะเราจะได้รู้ว่าเราชอบแบบไหนยังไง

โดย: angel in the blue (ANGEL IN THE BLUE

) วันที่: 6 พฤศจิกายน 2549 เวลา:12:22:15 น.