สวัสดีค่ะ น๊านนนนนนนมว๊ววววกกก ที่ไม่ได้เข้ามาอัพเดทเรื่องราวในบล๊อคเลย เนื่องจากเบื่อการฝากรูป ที่โน่นที่นั่น เลยทำให้ไม่อยากจะเขียนอะไรที่ไร้รูปประกอบ อันเป็นส่วนสำคัญของการ เม้าท​์และโม้ ฮ่า

     จากวันนั้นถึงวันนี้ เอมี่ก็ได้มาอยู่ที่ญี่ปุ่นเนี่ย เกือบปีแล้วค่ะ (อย่าถามว่าพูดญี่ปุ่นได้หรือยัง เพราะว่ายังพูดไม่ได้)

      หลังจากกลับที่กลับจากไทยมา ก็คิดว่าจะเร่ิมหางานทำละ เป็นงานที่ต้องไปนอนค้างที่ร้านก็เอา ขออธิบายลักษณะงานของร้านนวดไทย ในญี่ปุ่นกันนิดนุง

       ร้านนวดไทยในญี่ปุ่น ลักษณะของการจ้างงาน จะเป็นแบ่งเปอร์เซนต์ ส่วนมากจะ 50/50 แล้วก็เงินค่าประกันรายได้ต่อวัน ประมาณ 5,000 เยน มากกว่าหรือน้อยกว่านี้ก็แล้วแต่ร้านค่ะ แต่ส่วนมากจะประมาณนี้ 

        ร้านจะเปิดกันสายๆ บางร้านก็เปิด 11 โมงเช้า ปิด ตี 5 ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะมีพนักงานสองกะ หรือบางร้านที่ เปิด บ่ายๆ ปิดเที่ยงคืน ตีสองก็มีค่ะ 

        ร้านส่วนมากจะมีที่ให้พนักงานนอนที่ร้านค่ะ บางร้านก็มีห้องให้ บางร้านก็นอนที่ห้องนวดนั่นแหล่ะค่ะ  เพราะว่าเลิกงานดึก รถไฟจะหมดก่อน กลับไม่ทันกันค่ะ ถ้าพนักงานนอนที่ร้านไม่ได้ ก็หางานยากค่ะ แบบเอมี่เนี่ยแหล่ะ แต่ถ้าร้านไหนไม่มีที่ให้พนักงานนอน ก็หาพนักงานยากเหมือนกัน นอกจากว่าจะปิดร้านก่อนเวลารถไฟหมดค่ะ แต่บางคนก็ว่าไม่คุ้ม เพราะค่ารถไปกลับทุกวันก็หลายเยนอยู่ ถ้ามีที่นอนให้จะดีกว่าค่ะ 

        การทำงานสามารถวิ่งรอกได้ (เหมือนนักร้องเลย ) คือ ทำร้านนี้ สามวัน ไปร้านโน้น สองวัน อะไรประมาณนี้ค่ะ แบบนี้ เขาเรียกว่า อะรุไบโตะ หรือพาร์ทไทม์ค่ะ 

        คราวนี้มาถึงเรื่องของเอมี่บ้าง ตอนแรกที่เอมี่ไปทำงาน ที่ร้านนวดไทย เข้างานบ่ายสองเลิก ตีสองค่ะ ดึกเหมือนกัน แต่ว่าอยู่ไกล้บ้านคิดว่าเดินกลับได้ 

        แต่ทำไปมา มันไม่ใช่แค่ตีสอง บางวัน ตีสามตีสี่ก็มี แต่น้อยครั้งมาก แต่ปาป๊าเป็นห่วง ตอนเดินกลับ เพราะเป็นเวลาที่พวกขี้เมาออกเดินตามถนนกันให้ว่อน  อีกอย่างที่ร้านที่ทำงาน เขาให้ลูกค้าสูบบุหรี่ในร้านด้วย เหม็น หายใจไม่ค่อยออก แล้วร้านไม่มีเตียงนวดน้ำมันนะคะ นวดกับพื้นอย่างเดียว ทั้งนวดไทยและน้ำมัน ทำให้เอมี่ต้องไปหาหมอเพื่อรักษาอาการปวดหลังค่ะ ทรมาณมาก พักหลังทำงาน ต้องใส่ที่พยุงหลังไว้ด้วยค่ะ ไม่งั้นจะปวดมาก ปาป๊าเลยบอกว่า เลยหยุดพักก่อนค่ะ แล้วก็กลับเมืองไทย เพ่ิงกลับมาเนี่ยแหล่ะ

        กลับมา ก็ตัดสินใจละ เพื่อเงินช่างมันเถอะ ไปนอนที่ร้านก็ได้ อาทิตย์ละสามวันก็พอ บอกปาป๊าไปว่า ให้คิดเสียว่าเมียเป็นแอร์ฯ (ใครแปลเป็นแอร์กี่ โกรธ) บินไปที่โน่นที่นี่ ปาป๊าก็ขำๆ แต่เขาก็บอกว่า ยังไงตอนไปสมัครงาน ขอไปดูร้านด้วย ว่าเป็นยังไง 

       ก่อนหน้านี้ เคยคิดที่จะเปิดนวดในอพาร์ทเม้นท์ แต่มีเพื่อนๆหลายคนติงบอกว่า ส่วนมากอพาร์ทเม้นท์เขาไม่อนุญาติให้ทำธุรกิจ แต่ก็ซื้ออุปกรณ์มาแล้วอ่า เสียดาย ไม่รู้จะทำยังไง 

       เลยให้ปาป๊าโทรไปถามเอเจนซี่ที่หาบ้านให้ ว่าให้ถามเจ้าของทีว่า เราจะเปิดรับนวดในบ้าน รับเฉพาะผู้หญิง มีนวด ทำเล็บ เรื่องสวยๆงามของผู้หญิง เปิดอาทิตย์ละแค่ 3 วัน เจ้าของเขาบอกว่า เขาห่วงแต่ว่ากลัวจะเสียงดัง ปาป๊าบอกว่า ถ้ามีคอมเพลนว่าเสียงดังเราจะหยุดทำทันที เจ้าของถึงโอเคค่ะ 

        กรี๊ดดดดดด ดีใจเป็นที่สุดค่ะ เพราะว่าร้านนวดส่วนตัว ไม่มีทางเสียงดังแน่นอน และรับแต่ลูกค้านัดเท่านั้น รีบกลับไปจัดห้องเลยค่ะ เห่อมาก ทำคลิป ทำโปรฯ ลงเน็ต ทั้งทาง FB อะไรสารพัดค่ะ 

        ยังเงียบๆ เพราะว่ายังไม่กล้าลงเต็มตัวมาก ถือซะว่าเป็นการวอร์มก่อนค่ะ 

        คราวนี้มากังวลเรื่องการเสียภาษีค่ะ ว่าต้องมีการแจ้งหรือไม่ว่าได้ทำธุรกิจตัวนี้ขึ้นนะ ก็ขอให้ปาป๊าไปถามที่อำเภอ หรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเนี่ยแหล่ะค่ะ ได้ความว่า

         เคสของเอมี่ไม่ต้องแจ้งค่ะ นอกจากว่าจะมีการบริการต่อขนตา มีสปา มีอ่างน้ำ ร้านทำผม มีการสระผม อะไรที่เกี่ยวกับน้ำ อะไรประมาณนึ้ ต้องแจ้งค่ะ 

         อีกอย่าง ถ้าเป็นบุคคลพิการทางสายตาจะทำนวดก็ต้องแจ้งนะคะ 

ไปดูห้องนวดเล็กๆกันค่ะ 

มุมน้อยๆ ให้ลูกค้านั่ง ไม่มีห้องรับรองลูกค้านะคะ รับได้ทีละคน มาได้ทีละคนค่ะ ฮ่าๆ

เตียงนวดน้ำมัน ซื้อมานานแล้วเพิ่งได้ใช้งานเนี่ยแหล่ะค่ะ  อันนี้ห้องเก่า 

นี่ห้องใหญ่ค่ะ ยึดเป็นห้องทำงานไปเลย ไล่ปาป๊าห้องเล็กค่ะ แหะๆๆ

มีทำเล็บนิดหน่อยค่ะ ไปเรียนมา ก็เอามาเสริมค่ะ 

   ตอนนี้ก็ค่อยๆปรับไปเรื่อยๆค่ะ จัดห้องใหม่เกือบทุกอาทิตย์ ที่เปิดรับแค่สามวันเพราะว่าต้องไปเรียนภาษาด้วยค่ะ ไม่งั้นก็อยู่ลำบาก คิดไว้ว่า มีโอกาสอยากไปทำงานกับร้านญี่ปุ่นบ้าง เพื่อหาประสบการณ์ไปทำธุรกิจที่บ้านเราค่ะ 

     ไว้คราวหน้าค่อยมาอัพเดทใหม่นะคะ รักนะ จุ๊บุ๊