อายุเท่าไหร่คะเขียนเก่งจัง

แหะๆ ตำรวจมักอยู่คู่ประชาชนค่ะ มาเมื่อไหร่เจอเมื่อนั้น อิอิ

ใช้ภาษาได้ดีจัง ชื่นชมๆ ^^


.

โรคเดียวกัน โรคขี้ลืม

พ่อช่วยเหลือดี...ด้วยการบอกว่า กำลังประชุม


...อย่างฮาเลยค่ะ ^^

แม่นู๋มรรคเป็นพลเมืองดีมากเกินไปแน่ๆ เวลาอยู่ใกล้ตำรวจแล้วกลัวตำรวจจนกลายเป็ยว่าทำตัวมีพิรุธทั้งๆที่ไม่ได้ทำความผิดอะไร ฮ่าๆ

ตอนเด็กๆเคยนั่งตกเก้าอี้เหมือนกันค่ะ ทั้งๆที่ไม่ได้นอนกลางวัน แต่ว่านั่งแบบเอนๆเอาก้นไว้ปลายเก้าอี้แล้วเอาหลังพิงพนักเก้าอี้(นึกออกมั๊ยคะ) แล้วมันก็ลื่นค่ะ ฮ่าๆ อายนะคะตอนตก แต่ว่าต้องทำเก๊กเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ที่บ้านรถไม่มีรถขับค่ะ อฟลตไม่มีที่จิดรถให้ แต่ว่าแฟลตอยู่ใกล้สถานีรถไฟเดินไปแค่สิบนาทีเอง

อันนี้เล่าให้ฟังเฉยๆนะคะ พอพูดถึงเรื่องเงินในร้านอาหาร คิดถึงทิปค่ะ ปกติมารน้อยขายเค้ก แมคารูน ทรัฟเฟิล ชาในร้านอาหาร แต่ถ้าเห็นเพื่อนพนักงานเสริฟยุ่งก็จะเดินไปช่วย เคยได้ยินว่าคนอเมริกันทิปดี เห็นมาที่ร้านทีไรไม่ค่อยให้ทิปเลย หรือว่าอยู่ลอนดอนนานเกินไปหรือว่าร้านชาร์จค่าเซอร์วิชชาร์จแพงก็ไม่รู้

ขอเม้าท์กะคุณมารน้อยฯหน่อยคะ
คิดเหมือนกันคะว่า ทำตัวมีพิรุธ
มะวานนี้ วุ่นจนวินาทีสุดท้าย นี่เพิ่งมานึกได้มะเช้าว่า เมื่อคืนต้องไปประชุมผู้ปกครองโรงเรียนใหม่ของนู๋มรรค ลืมเสียสนิทเลย โอ๊ะ อายอ่ะ เด๋วต้องเขียนอีเมล์ไปสารภาพ ครอบครัวดิฉันลืมคะ (รร.ใหม่นี่เน้นความร่วมมือของผู้ปกครองด้วยเซ่ เนียะ)

เข้าใจวิธีนั่งของคุณมารน้อยฯคะ สมน้ำหน้า เอ้ย ม่ายช่ายยยย สมควรตกอย่างยิ่ง นั่งปลายเก้าอี้นี่ ดิฉันก็ชอบคะ ตกประจำ 55 นี่นู๋มรรคเวลากินข้าวก็จะชอบนั่งแบบนี้เหมือนกัน ดิฉันก็เตือนไม่รู้จะเตือนยังไง แต่ที่ในห้องเรียนนี่ เด็กๆ ไม่ได้นั่งเอนๆ อย่างที่ว่าคะ เค้าก็นั่งกันตามปกตินะคะ แต่เวลาแย่งกันตอบคำถาม เค้าจะยืดตัว จังหวะหย่อนก้นลงนั่ง ไม่ได้โฟกัส มังคะ เลยพรวดลงพื้นแทน 55 เห็นกะตา

พูดถึงทิป ดิฉันว่า มันแล้วแต่บุพเพสันนิวาสคะ 55 ถ้าจะให้นินทา อาจจะต้องเปิดบล็อกพิเศษสำหรับเรื่องนี้โดยเฉพาะ
แหม๋ม คุณมารน้อยขายเบเกอรี่เหรอคะ ดีจังเลยคะ
เห็นคำว่า "แมคารูน" แล้วน้ำลายไหลย้อยเลย ตอนไปเที่ยวญี่ปุ่น ซื้อแมคารูนที่นั่นกิน ยังติดใจรสชาดไม่หาย ที่รัฐนี้หาของอร่อยยากเหลือเกิน จะกินแมคารูน ต้องแจ้นไปซื้อที่ร้านเทรดเดอร์โจ เค้ามีแบบโฟรเซ่นขาย ก็กินพอให้หายคิดถึง