Bloggang.com : มรรคณิชา : วีคนี้เป็นอะไรที่...เค้าเรียกว่า “ซวย” มั้ง

วีคนี้เป็นอะไรที่...เค้าเรียกว่า “ซวย” มั้ง

เริ่มจาก แกรนด์มาวางแผนลับ ชิงตัวนู๋ไปให้ป้ามิเชลดู ... แกรนด์มาแก่แล้ว เลยคิดอะไรงี้ออกมา .. คุณพ่อมะโหใหญ่ โทร(ไป)สับแกรนด์มาใหญ่เลย .. งานนี้ คุณแม่เข้าข้างคุณพ่อนะ เพราะป้ามิเชลเอาความรู้สึกส่วนตัวกะคุณพ่อมาเป็นข้ออ้างที่ไม่เคยมาเยี่ยมนู๋ ...แถมทำตัวประหลาดๆ หลายอย่าง คุณแม่ไม่จดลงมานะ ไว้นู๋โตขึ้นคงเห็นเองแหละ
วีคนี้ โรงเรียนปิดสปริงเบรค... พี่โทโมเอะอยากใช้เวลาอยู่กะบ้านเรา... อ่า.. คุณแม่เลยต้องรับหน้าที่ เป็นพนักงานขับรถ ๆ ไปส่งพี่โทโมเอะ ซึ่งเผอิญมีคลาสเรียนขี่ม้าตอนบ่าย... เวลาตรงกะ แน็บไทม์ ของนู๋เลย ฮือๆๆ
วันแรก คุณแม่เคียดนิดๆ เพราะสนามม้าอยู่ไกล และจำได้ว่า ปีก่อนเคยขับมาส่งพี่มากิเอะแล้วหลง.. ทำให้แม่มั่นใจว่า งวดนี้ ต้องหลงอีกแน่นอน เพราะคุณแม่โรคจิต เวลาเลี้ยวที่ไหนผิด ก็ให้จำเป็นต้องผิดซ้ำๆ เดิมๆ ทุกครั้ง
หน๊อยแน๊ ขอยืมรถคุณพ่อ เพราะจะได้ใช้เครื่องนาวิเกเตอร์ .. คุณพ่อก็ดันงก ม่ายให้... คุณแม่เลยต้องกัดเรื่องยืมรถไปตลอดวีคนี้... และตั้งใจกัดไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีกำหนด 55
ถึงไหนแล้วละ... อ้อ... วันแรก มรรคณิชาเพิ่งนอนไปไม่ครบชั่วโมง คุณแม่ก็ต้องหามออกมาขึ้นรถ ยังดี ไม่เจอนู๋วีน... ตรงกันข้าม ลูกตาโต เพราะอยากเห็นม้าโพนี่... คุณแม่เลยให้รางวัลเด็กดี ด้วยการพาไปดูสัตว์อื่นๆ ที่สนามเค้าเลี้ยงไว้... มรรคณิชาตื่นเต้นมาก เห็นลูกแพะก็กรี๊ดๆ
“Sooooooo Cuteeeeeee” เสียงดัดจริตมากเลยคะ ขอบอก
แต่ตอนเห็น บา บา แบล็กชีพ นี่สิ... มรรคณิชาอึ้ง ทึ่ง เสี่ยวไปเร้ย... เพราะตัวจริงมอมมากเลยคะ เหม็นด้วย ไม่เห็นขาวๆ ฟูๆ เหมือนในนิทานเลยเน๊อะ
ส่วนไก่งวงตัวผู้นี่ ทำให้นู๋ตกใจอยู่เรื่อย ด้วยขนาดมโหฬาร แถมเวลาเดิน ขนมันลากดินเสียงดัง แกรกๆ อีกตะหาก.. ท่าทางมันจะลมเสียไงไม่รุ
ดูสัตว์ได้ไม่นาน พี่โทโมเอะเร่งให้กลับ เพราะหนาว พี่เค้าใส่เสื้อมาจำกัด... มรรคณิชาเสียดายมาก ไม่ค่อยยอม ... แต่พอบอกว่า พรุ่งนี้ก็ต้องมาส่งพี่เค้าอีก นู๋เลย โอเค... นี่ละน๊า โชคดีของคุณแม่ที่เป็นคนรักษาสัญญา ลูกเลยเชื่อใจ
คิววันแรกวุ่นวายพอควร เพราะพอขับรถรับพี่เค้ากลับ นั่งพักได้แป๊บๆ ก็ต้องบึ่งออกมาส่งไปเรียนกีต้าร์อีก... ขาขับกลับนี่สิได้เรื่อง จู่ๆ ลูกก็โวยวาย
“ห้องน้ำๆๆ” ในใจแม่คิดนะ ลูกคงอยากชื่นชมห้องน้ำของสถานที่ใหม่ๆ ที่ยังไม่เคยไปฝากรอยไว้แน่ๆ แต่เราไม่มีเวลานะลูก..แม่เลยบัญชาการว่า
“Hold it” พูดซ้ำๆ หลายๆ ที เหมือนทุกครั้งเวลาที่ต้องการให้นู๋ห้ามทัพข้าศึก เป็นคำพูดที่ได้ผล เพราะนู๋รู้จักการอั้นแล้ว
แต่
ความซวยมันเริ่มขึ้นตรงเนียะ
มรรคณิชาเถียงๆๆๆ ส่งเสียงดังมากในรถ ซึ่งนู๋ไม่เคยทำมาก่อน... คุณแม่เกือบสติแตก จำเป็นต้องทำตัวตายด้าน ไม่สนใจเว้ย ไม่คุยด้วยแล้ว ตั้งใจขับรถ... แต่เซลล์สมองบางตัวในหัวแม่ไม่ยอมตายคะ มานแอบกังวลเรื่องฉี่ๆ ของนู๋... ผลเลยกลายเป็นว่า คุณแม่จะเลี้ยวซ้ายที่สี่แยก ซึ่งปกติ ต้องรอรถทางตรงหมดก่อน... คุณแม่กลับไม่มีสติ เห็นไฟเขียว ก็เลี้ยวทันที...
เหว๋อออ
รถทางตรงพุ่งเข้ามากลางลำรถของเรา เรียกว่า คุณแม่มองไปหน้าต่างด้านคนนั่งข้างนี่ ตะลึง.. แต่ ยังมีสติ รีบๆ เหยียบคันเร่ง หนี เสียงแตรที่ชาวบ้านทั้งสี่แยกช่วยกันกดด่ากันให้ระงม
นี่ไง เห็นไหมลูก ผลของการโวยวาย เสียงดัง คุณแม่เกือบรถชนเลย ทีนี้ ลูกเลยนั่งเรียบร้อยได้

ยังคะ ความซวยไม่จบแค่นี้
เกือบจะถึงปากซอยใหญ่เข้าบ้าน คุณแม่กดไฟเตรียมเลี้ยวมาแต่ไกล เห็นมีรถสองคันจะออกจากซอย ซึ่งปกติ รถเราเป็นทางเอก เค้าไม่ควรออกมา...แต่ เค้าจะออกอ่ะ มันเลยมาจ๊ะเอ๋กะคุณแม่ ๆ ต๊กใจ ... คราวนี้ ตกใจมากก่ามะกี๊เยอะเลย กรี๊ดลั่นรถ มือสาวพวงมาลัย หักรถกลับออกมา รถตาลุงเลยมาจ่อก้น... คุณแม่ขับชลอ ก่อนจะเลี้ยวหักหัวเข้าไปบ้านใครไม่รุ อยู่แถวนั้น (หน้าบ้านเนินสูงเชียะ ท้องรถกะแทกครูด"อย่างแรง" น่าจะแย่ ไม่กล้าคิด)... ตาลุงมองหน้าตาเฉย ไม่มีสายตาขอโทษเลย... เวลลล เอ๊ย... พอคุณแม่หักรถกลับเข้าซอยได้ เจอรถคันที่สอง ซึ่งเค้าไม่ออกจากซอยมาเหมือนตาลุง สบตา ก็ยังดี มีสายตาเห็นใจ ให้หายเคียดๆ หน่อย
ถึงบ้าน
คุณแม่เล่าให้นู๋ฟังว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น ที่จริงไม่น่าเล่า แต่ความที่ หาคนระบายรับฟังไม่ได้ไงลูก... เอ่อ... ลูกฟังแล้วก็มีสีหน้าไม่ค่อยจะดี... ท่าทางลูกจะเข้าใจนะ... ตลอดเย็น ลูกเลยบ่นแต่ว่า
“คุณแม่รถชน” บ่นซ้ำๆ จนคุณแม่ต้องขอร้องให้พูดอย่างอื่นๆ เพราะคุณแม่ฟังแล้วเรียกขวัญกลับไม่ได้เลย
“พูดคุณแม่ขับรถดีๆ แทนละกันนะลูก”

วันที่สอง
คุณแม่พยายามเตรียมลูกให้พร้อมกะการต้องไปขลุกอยู่สนามม้าสองชั่วโมง... เริ่มจากพยายามอัดอาหารลงกะเพาะนู่ให้มาที่สุด ลูกเลยกินยาววว.... กินเสร็จ น้าเป๊ปป้า โทรมาขอความช่วยเหลือ... หน่วยสังคมสงเคราะห์เลยต้องไปดูเหตุการณ์... เหอ เหอ คุณน้าอยากให้คุณแม่ช่วยปิดฟิลม์กรองแสง กัวเบบี้ที่จะเกิดมา ปรับเวลากะแสงที่ส่องมาตอนเช้าไม่ได้... เหอ เหอ... น้าเป๊ปป้าช่างลึกซึ้งอะไรเช่นนี้... คริ คริ... เห็นข้าวของเครื่องใช้ของเบบี้แล้ว คุณแม่อดอิจฉาไม่ได้... เพียบเลยวุ้ย แถมน้าเป๊ปป้าจัดเรียบร้อย เรียกว่า ถ้าเบบี้เกิดมาตอนนี้ ทุกอย่างพร้อมค่ะ
เสร็จจากบ้านน้าเป๊ปป้า คุณแม่รีบบึ่งส่งพี่โทๆ... ง่า ขนข้าวของไปเพียบ เหมือนจะไปค้างแรม อาหาร หนม เพียบ...
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เริ่มจาก คุณแม่หลอกนู๋กินนู่นนี่ (ทั้งๆ ที่เพิ่งห่างจากมื้อเช้าแค่ชั่วโมงเดียว) อีก และตบด้วยนมสิบออนซ์
“มรรคณิชาดูดนมให้หมดนะ แล้วแม่พาไปดูสัตว์”
เอ้า ดูดหมดแล้ว แม่ๆ ไปหรือยัง
“ไปสิๆ มรรคณิชาเอนๆ ตัวลงรถเข็นนะ เด๋วแม่เข็นพาไปดู อุ้ย ทางไกลจัง” จริงๆ ไม่ไกลหรอกคะ คุณแม่แกล้งเข็นวนๆ เวียนๆ จนนู๋สลบป๊อก... ฮี่ๆ เย้ๆ...ลูกหลับบนรถเข็นได้ตั้งชั่วโมง... พอตื่นมา คุณแม่เลยต้องรีบทำตามสัญญา
งวดนี้ มรรคณิชาหนิทหนมกะสัตว์ต่างๆ มากขึ้น พยายามยื่นมือไปจับ ไปลูบ...ลูกมีความสุขมากมาย... พอเรียกให้กลับ ก็ร่วมมือกะคุณแม่ดี ส่งเสียง บ๊ายบายดังลั่น
กลับมาบ้าน... แม่ให้นู๋เปลี่ยนเสื้อ นู๋จัดการเลือกชุดเอง... เกิดอยากจะนุ่งกระโปรง... เอ้าตามใจ ...เธออยากสวย... นุ่งได้ไม่นาน.. ลูกบอกแม่ว่า “เอากางเกง” คุณแม่ให้เลือกเองอีก...พอนู๋หยิบมา มีการบอกแม่ว่า
“เอากางเกงนี่ หนาๆ นุ่มๆ “ เหอ เหอ หนาวละจิ
ตอนนี้ กะลังฝึกให้นู๋ให้ใส่เสื้อผ้าเองคะ... ลูกออกจะติดสบาย ใช้แม่ใส่ให้เสียเรื่อย... แม่ก็ลืมตัวบ่อยๆ คอยรับใช้ใกล้ชิดเรื่อย.. นี่ได้หนังสือดีมาก I can do it too มรรคณิชาชอบหยิบไปอ่านในเตียง อ่านแบบพากย์ไทยนะ
“เทน้ำส้ม... ทำได้” ตรงทำได้นี่ เน้นเสียงมากเลยก่ะ
“แต่งตัว...โอ๊ะ...แม่ช่วย” ทำหน้าตาน่าฉงฉาร
“อ่านหนังสือ...ทำได้” เสียงเน้นอีกแล้วคะ
“ทำคุ๊กกี้...มากิเอะๆ ชิชาทำ อิ้วๆ ทำได้” ปามาณว่า นู๋เคยช่วยพี่มากิเอะทำคุ๊กกี้นิน่า เลอะเทอะไปหมด ( ที่มาของคำว่า อิ้วๆ)สรุปว่า นู๋ทำได้ ว่างั้น
“ถีบจักรยาน ...ม่ายได้ แม่ๆ ฝึก”
ฯลฯ

หลังมื้อเย็น แดดดีจัง ทุกคนไปสนามเด็กเล่น
ลูกกะพี่โทโมเอะ แวะแกล้งเป็ดแมนดารินหน้าบ้าน เป็นออเดิฟ.. ตลอดทางที่เดิน มรรคณิชาส่งเสียงลั่น คงตื่นเต้น เพราะนานๆ ที จะแซะพี่ กะพ่อ ออกจากหน้าจอคอมฯได้ มรรคณิชาโหนบาร์เดี่ยวโชว์ ห้อยต่องแต่งได้นานก่าพี่โทๆ เสียอีก
....เอ่อ พ่อมัวแต่ห่วงเล่นกะพี่โทๆ ... คุณแม่ต้องจิกให้หันมาสนใจความสามารถของเด็กตัวเล็กๆ อย่่างนู๋บ้าง

เฮ้อ ว่าไป แม่เหมือนมีลูกชายคนโต เลยนะ... ว่าม่ะ

Create Date : 04 เมษายน 2550

Last Update : 4 เมษายน 2550 14:18:43 น.

7 comments

Counter : 649 Pageviews.