Bloggang.com : มรรคณิชา : เวลามันหายไปไหนหมดนะ

เวลามันหายไปไหนหมดนะ

แหะ แหะ ไว้แม่มีอารมณ์จะเขียน รวบยอดทริปแคนาดานะลูก ตอนนี้ ชักนาน เลยกร่อยๆ
วันๆ แม่ทำอะไรๆ ไม่ค่อยจะทันเลยลูกเอ๋ย เวลามันหายไปไหนหมดนะ ขนาดส่งนู๋เข้าเรียนแล้วนะเนียะ นี่แม่เองก็เพิ่งกลับจากโปรแกรมรีทรีท แม่ไปกะแกรนด์มาช่วงวีคเอ้นท์ที่ผ่านมานี้ อบรมนู๋ให้อยู่กะคุณพ่อ... ใจก็นึกห่วงๆ เหมือนกัน พอโทรศัพท์มากู๊ดไนท์ นู๋ก็คุยแบบงงๆ ... แม่คุยกะนู๋เป็นภาษาไทย นู๋ก็ขอให้แม่พูดเป็นปะกิต เหมือนนู๋ฟังไทยไม่ออกไงงั้น เออ... ภาษาไทยชักตกต่ำลงทุกทีลูกคนนี้
พอแม่กลับมา นู๋ก็ไม่ได้ดี๊ด๊านักหนา (แหม๋ม เสียแรงคิดถึง) กลับวิ่งโผไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกะแกรนด์มาเสียอีก... พอนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันพร้อมหน้า... ลูกโผมาหาแม่ กระซิบข้างหู
“Mami, I don’t want you to die”
เอ๋... ระหว่างแม่ไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอจ๊ะ...
พอตกค่ำ มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองคน ลูกก็กระซิบข้างหูอีกว่า
“I missed you so much”
โอ๊ะ... ประโยคนี้ ฟังแล้วซึ้งจัดเลยนะ คริคริ

แม่ปลาบปลื้มกะโรงเรียนของนู๋เสียจริง วันนี้ นู๋คุยซักแม่เรื่อง กระดูกสันหลัง กะหัวใจ ... คงท่าจะเรียนมาละมั้ง ที่ชอบมั่กๆ คือ ลูกสรุปได้ว่า สัตว์ตัวไหน ไม่มีกระดูก ตัวนั้นเดินไม่ได้
อ้อ เรียนเรื่องเชื้อโรคมาด้วย ซักใหญ่เลยว่า เชื้อโรคอยู่ในตัวได้ยังไง แม่ไม่อยากตอบละเอียดมาก เด๋วเข้าตัว 55 เอาเป็นว่า รู้พื้นฐานๆ ว่า ต้องใส่รองเท้า ต้องแปรงฟันละกันนะลูก

เวลาไปรับมรรคณิชากลับ สิ่งแรกที่นู๋จะต้องโม้ คือ กินข้าวกลางวันหมด... อูยยย แม่ก็ดีใจ ลูกเอ๋ย เสร็จแล้วนู๋ก็จะนั่งกอดแบ็คแพ็ค... ที่แม่ยังคิดไม่ออกคือ ทำไมนู๋ถึงพยายามเอาแบ็คแพ็คบังหน้า บังตา ไม่ให้แม่เห็นขณะขับรถก็ไม่รู้ พอแม่พยายามมอง นู๋ก็จะเอ็ด “Don’t look at me!!” เนียะๆๆ แม่เจองี้ ทุกครั้งเลยน๊า
ถึงบ้าน ลูกก็จะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า สิ้นเปลืองเจงๆ แต่งอยู่น่านอ่ะ แต่งเสร็จก็จะนั่งเพ้นท์รูป..
อุ๊ย แม่เผลอหลับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตื่นอีกที จับได้ว่า เด๋วนี้ มรรคณิชาดอดไปหยิบสารพัดสแน็คกินเองด้วย... ต้องโทษคุณพ่อ ท่าจะปล่อยตามสบาย... ดูสิ มีใช้ให้นู๋ไปหยิบไอติมมาให้กินอีกตะหาก

Create Date : 23 กันยายน 2551

Last Update : 23 กันยายน 2551 10:55:58 น.

4 comments

Counter : 753 Pageviews.