Bloggang.com : มรรคณิชา : ไม่รู้ว่าลูกติดแม่ หรือแม่ติดลูก ...

ไม่รู้ว่าลูกติดแม่ หรือแม่ติดลูก ...

แม่หนีไปลองนั่งสมาธิด้วยตัวเองที่บ้านแกรนด์มาเสีย สองคืน... ได้ข่าวว่า ระหว่างนั้น นู๋ก็ตักข้าวกินได้เองนิ (แหง๋ละ ลองไม่กินดิ ม่ายมีครายง้อนิ) พอแม่กลับมา ชีวิตนู๋ก็กลับไปเหมือนเดิน คือ ทุกครั้งที่ถาม นู๋ก็จะตอบเสียงดังฟังชัด ไม่มีอับอาย
“ให้แม่ป้อน”
เด๋วนี้ แม่ก็เฉยๆ แล้วนะ เพราะรู้ว่า ให้กินเองนู๋ก็กินด้ายยย ถือเสียว่า ช่วงป้อนข้าวป้อนน้ำ ทำให้เราได้ใกล้ชิดกันละกันนะ

ภาษาไทยของนู๋ยังแจ่มแจ๋ว ตอนกลับจากไทยแรกๆ จะพูดว่า “แม่พูดอะไร นู๋ฟังไม่ถนิด” แก้ไขยังไง นู๋ก้อยืนยันว่า ต้อง “ถนิด” ไม่ใช่ “ถนัด” เด๋วนี้ ไม่ค่อยพูดผิดแล้ว
นู๋ยังติดใจเพลงเชียร์สีเหลืองของพี่ออน ขยันร้องบ่อยๆ พอร้องติดก็จะบ่น “อยากถามพี่ออน” หุหุ แม่ก็จะพยายามหมุนหาพี่ออนให้อาทิตย์ละหน นะลูกนะ นี่ลูกเลยต้องร้องเพลงธรรมะ คั่นสลับกะเพลงเชียร์สีเหลือง สาเหตุที่ลูกเริ่มจะร้องได้ เพราะแม่ปรับผังชีวิตของเราสองคนใหม่ เนื่องจากหาเวลาไม่ค่อยจะได้ แม่เลยรวบส่งนู๋เข้านอนด้วยการนั่งสวดมนต์หน้าเตียงนู๋น่านแหละ แม่ต้องนั่งหลับตา นึกถึงพระพุทธรูป แทนหนอนที่อยู่ตรงหน้า 55 ส่วนใหญ่ แม่สวดคาถาชินบัญชรยังไม่ทันจบดี นู๋ก็จะป๊อก ถ้ายังไม่ป๊อก ก็จะได้เห็นแม่เดินจงกรม กลับไปกลับมา น่าเบื่อมั่กๆ

อินโทรเสียนาน จะบอกว่า เช้านี้ แม่โทรไปเลื่อนเวลาหมอฟันของนู๋ คุณหมอนู๋เลยให้คิวด่วนตอนเกือบสิบโมงวันนี้เลย แม่เหลือบดูนาฬิกาแล้วก็ต้องตอบไปด้วยฟามเกรงใจว่า “แค่ครึ่งชั่วโมง เกรงว่าจะเตรียมคุณนู๋ ไม่ทันอะคะ” แต่คุณหมอใจดี จะรอ (คุณหมอเสตฟานี่เป็นเวียตนามแต่มีสามีเป็นคนไทย)
แล้วแม่ก็ทำได้ พอเดินเข้าไปร้านหมอปุ๊บ อู้วว์ พนักงานเฮกันใหญ่ เพราะแม่ตรงเวลาเป๊ะ คริคริ
การมาหาหมอฟันเป็นเรื่องสนุกสนานสำหรับนู๋ เพราะได้สวมแว่นกันแดดจ๊าบๆ มีพยาบาลใจดี นั่งบริการแปรงฟัน ใส่วิตามินรสอร่อยให้ แถมตอนจบ ยังได้เลือกของในหีบสมบัติปลายเตียง กับได้เหรียญสำหรับไปหยอด กดไข่ที่มีของเล่นข้างใน
มางวดนี้ คุณหมอบอกเห็นสีเทาๆ ที่ฟันข้างของนู๋ น่าจะเอ็กซ์เรย์ดูเสียหน่อย แม่ฟังแล้วก็ผวา กลัวจะผุเหมือนพี่ออน ขณะเดียวกันก็ไม่อยากให้นู๋ต้องเจอรังสีตั้งแต่ตัวน้อยๆ เลยตัดสินใจ ผุเป็นผุ ปล่อยไปก่อนละกัน ขอให้โตกว่านี้อีกหน่อยเหอะ
ออกจากร้านหมอ นู๋ก็นิสัยไม่ดีเลย พูดจาไม่สุภาพ เพราะมัวแต่สาละวนรื้อกู๊ดดี้ส์แบ็คที่พยาบาลหย่อนมาให้หลายอย่าง แม่เลยหมดอารมณ์นึกว่าจะพานู๋ไปเล่นในห้องสมุดซะกะหน่อย นั่นแน๊ ให้ลงจากรถ นู๋ทำงอน ยืนหน้าเบี้ยวนิ่งๆ ไม่ขยับเขยื้อน... โหย ร้ายนะยะ
แม่ให้นู๋ไปสแกนคืนหนังสือแล้ว แม่เกิดสองจิตสองใจ จะพานู๋ไปช้อปปิ้งซื้อรองเท้าดี หรือกลับบ้านดี ... ปรากฏ คุณพ่อโทรมาชวนไปชมออฟฟิศใหม่ ... เอ้า ไปสิ... แม่ขับรถเอ๋อๆ ไม่ทันไรก็ถึง
แม่ลูกเลยได้เพลิดเพลิน อู้ว์ มีบ่อปลาคาร์พตัวเบ้งๆ งามมาก... ที่แม่ชอบคือ ได้มีโอกาสเห็นเพื่อนร่วมงานของคุณพ่อตัวจริงเสียงจริง (หลังจากได้ยินพ่อนินทาแต่ฝ่ายเดียว เอิ้กก)

ถึงบ้าน ตั้งใจประดิษฐ์โปรตีนเกษตรผัดพริกขิง ... ฝากน้าเป๊ปป้าซื้อใบมะกรูดมาประกอบการผลิต... น้าเป๊ปป้าดันซื้อ ข่ามาให้เสียนี่... เอ้า ซีอิ๊วหมดอีกตะหาก ...ใช้ซอสแม็กกี้แทน... ผลงานออกมาเลยแปลกๆ ... ไม่ได้การ ต้องแบ่งไปให้น้าเป๊ปป้าช่วยกันรับผิดชอบกินคนละครึ่ง
ไม่เข็ด.. มื้อเย็น ทำเย็นตาโฟ...ก็ไม่ได้ใช้ฝีมืออะไร เอาซองเครื่องปรุงยำยำจัมโบ้นั่นแหละมาใส่ในน้ำซุป ปรากฏว่า รสไม่เข้มข้นมั้ง ...หยอดน้ำจิ้มสุกี้ลงไป (อันนี้ ได้ความคิดมาจากร้านอาหารไทยแหละ ลูก... มีอยู่ร้านนึง สั่งเย็นตาโฟ แต่เป็นเย็นตาโฟที่ใส่น้ำจิ้มสุกี้เห็นๆ 55) ปรากฏว่า ใครๆ กินก็ซี๊ดซ๊าด (ทำไมแม่รู้สึกว่ามันเผ็ดเลยแหะ)
อ้อ ให้มรรคณิชาแสดงฝีมือทำเจลลี่... ปรากฏว่า แม่เผลอ ไว้ใจมากไปหน่อย ไม่ได้คุม พอเอาเจลลี่เย็นแล้ว แม่อนุญาติให้นู๋หม่ำ นู๋กัดไปคำนึงแล้วก็บอกว่า อิ่ม ... แม่ก็บ่น (แม่บ่นเก่งจิงๆ ) “แม่ให้นู๋ตักจากถาด กะปริมาณที่จะกินได้หมด แล้วนู๋ก็ตักเอาๆ นี่ไม่ทันไร ไม่เอาซะละ ไม่มีความรับผิดชอบเลย”
ว่าแล้วแม่ก็คว้าช้อนตักเข้าปากไปคำ...แหวะ... “โยนทิ้งไปทั้งถาดเลยลูก ไม่ต้องกินแล้ว แม่ไม่ได้โกรธนะ แต่รู้สึกนู๋คนเจลลี่ไม่ทั่วจ๊ะ ดูสิ เป็นทรายๆ ไปหมดเลย”
นู๋ยิ้ม... ดีใจละเซ่
วันนี้ มีแต่ของไม่อร่อยวุ้ย

ช๊อคคะ... ทั้งหมา ทั้งแมว ป่วนกันสุดๆ
พี่เอ็กโค่อ้วกแตกอ้วกแตก เต็มพื้นชั้นล่าง ขณะที่พี่เคลลี่กลัวน้อยหน้า เลยขึ้นไปฉี่บนฟูกที่แม่เอามาปูในห้องคอม... ผลคือ พี่เอ็กโค่ได้รับอภัยโทษ ส่วนพี่เคลลี่ถูกขังเดี่ยว คุณพ่อประกาศว่า “เคลลี่เหลือชีวิตอีกแค่ชีวิตเดียว”...เอ่อ...คุ้นๆ เว้ย... คราวที่แล้วก็ประกาศประมาณนี้นะ อิอิ

เนื่องจากวีคนี้เป็นฮอลิเดย์ของนู๋ทั้งอาทิตย์ แม่กลัวนู๋เฉา เลยตามใจ พาไปเล่นที่พาร์ค นู๋ขอร้อง อยากไป Faraway Park แม่เป็นคนตั้งชื่อเองแหละ 55 เพราะ พาร์คไกลมากเลยนะลูก สมัยก่อนที่นู๋จะเข้าเรียน ช่วงเวลานอนตอนบ่าย แม่ชอบจับนู๋ลงรถเข็นแล้วบอกว่าจะไปฟาร์อะเวย์พาร์ค ซึ่งส่วนใหญ่นู๋จะป็อกในรถเข็นก่อนจะถึงครึ่งทางทู้กที... สงสัย ลูกแม่เลยฝังใจละมั้ง ต้องพยายามไปให้เห็นพาร์คนี้ให้ได้ 55
เดินไปพาร์คงวดนี้ แม่ลูกต้องหยุดเป็นระยะๆ นู๋บ่นตลอดทางว่า ชิชาเหนื่อย... แม่ก็ได้แต่ยิ้มๆ เพราะบอกย้ำนู๋หลายทีแล้วว่า งานนี้ ไม่มีขี่หลัง นะจ๊ะ
ว่าแต่ มันเหนื่อยจิงๆ นา... แม่ก็รู้สึกเมื่อยมั่กๆ ... เลยหากิจกรรมให้นู๋ทำระหว่างทาง นอกจากการนั่งพักเป็นระยะๆ คือ นู๋จะอ่านเลขที่บ้าน...
ฟังนู๋อ่านแล้วก็มะโหจิ๊ดๆ เลข 8 กะนู๋นี่มันยังไงฟระ อ่านไม่ได้ซักที คอยแต่จะอ่านเลขสโนว์แมนท่าเดียว..เฮ้อ ความผิดแม่เองแหละที่สอนนู๋แต่แรกว่า เลข 8 รูปร่างเหมือนสโนว์แมน

เล่าไปเรื่อยๆ มีภาพประกอบเสียหน่อย
แม่คว้ากล้องติดไปด้วย เลย “ขอร้อง” นางแบบซึ่งโก่งค่าตัวมาก พอรู้ว่าจะถ่าย ทำเป็นหลบพัลวัน แต่สักพัก อ้าว โพสต์กระจาย

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2552

Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2552 12:05:31 น.

4 comments

Counter : 682 Pageviews.