Bloggang.com : มรรคณิชา : นู๋อยากไปโรงเรียน

นู๋อยากไปโรงเรียน

ฉวยจังหวะ คุณพ่อไม่ง่วงนอนตอนเช้า รีบลากไปดูเดย์แคร์ให้ลูก... ไม่อยากจะเชื่อ คิวยาวไปถึงเดือนกันยา ไม่ใช่ว่า อยากโยนลูกไปฝากเค้าก็เข้าไปได้ง่ายๆ

เดย์แคร์ที่นี่ ชื่อ เมกุมิ...อยู่ติดกะร้านหมอเก่าของนู๋นั่นแหละ คุณพ่อให้ความไว้วางใจใช้บริการตั้งกะสมัยพี่มากิเอะเป็นเด็ก จนมาถึงพี่โคโจ้ ลูกใหม่ของเมียเก่าพ่อก็ยังมาใช้บริการเลย...

ไปถึงก็ประทับใจด้วย ประตูซิเคียวริตี้ ...เรียกว่า เด็กๆ หนีโรงเรียนไม่ได้เลย อิอิ...เจ้าหน้าที่ด้านหน้าเป็นสาวญี่ปุ่น ท่าทางใจเย็น...ทีมงานที่นี่เป็นญี่ปุ่นเกือบทั้งหมด...เป็นที่ถูกใจคุณพ่อยิ่งนัก...แน่นอน เด็กๆ ที่นี่พูดญี่ปุ่นด้วย...ลูกแม่จะรอดไหมเนียะ

พอบอกกล่าวกับเจ้าหน้าที่เรียบโร้ย...พวกเราก็ขอชมสถานที่...เจ้าหน้าที่ก็ให้พวกเราเปลี่ยนรองเท้าก่อนเข้าไป...คุณพ่อถอดรองเท้าให้นู๋ด้วยนะ...ถึงแม้พวกเราจะอุ้มนู๋ไว้เกือบตลอด

เมื่อเราเดินไปเกือบสุดทางเดินแคบๆ ก็เจอรถไฟขบวนใหญ่แล่นสวนมา...มีเด็กเล็กวัยประมาณมรรคณิชานั่งคู่เรียงแถวนตอนกันไปทั้งหมด 6 คน ...ท้ายขบวน เป็นคุณครูเข็นอึดอยู่...พวกเรารีบหลบให้คุณครูผู้น่าสงสาร และโปรยยิ้มให้กะเด็กๆ ที่นั่งกันหน้าตาบ๊องแบ้ว... มรรคณิชาทำท่าจะไปจอยขบวนแต่ติดที่คุณพ่ออุ้มไว้เหนียวแน่น

ห้องแรกที่เราเยี่ยมชม เป็นห้องเด็กเล็กต่ำกว่า 1 ปี.... กลางห้องมีโต๊ะครึ่งวงกลม มากับเก้าอี้แบบยึดติดกะโต๊ะ 6 ตัว พร้อมมีร่างกลมๆ 3 ร่าง หัวโล้นๆ ซึ่งกำลังหม่ำๆ กันอย่างอเร็ดอร่อย....แต่ก็ทันหันมาดูพวกเราในทันทีที่เห็นสิ่งแปลกปลอมปรากฏที่หน้าต่าง... แน่ะ...เก่งกันจริงนะ....
มีเด็กอีก 2 คนนั่งทานกันที่พื้น...สงสัยออกฤทธิ์ไม่ยอมนั่งเก้าอี้แน่ๆ ... คุณแม่เห็นแล้วขำ...นึกถึงมรรคณิชาช่วงเพิ่งหัดนั่ง...ดูสิ...แต่ละคน นั่งกันง๊อกแง๊ก ๆ น่าร๊ากกกจริงๆ....มรรคณิชาก็ชอบใจ....ก็ช่วงนี้ นู๋ชอบเล่นโรลเพลย์เป็นพี่สาวคนสวยอุ้มน้องอยู่เรื่อยนิ

ต่อมา เป็นการทัวร์ห้องที่มรรคณิชาจะมา....เฮ้...ทำไมน่ากัวจัง เจ้าหน้าที่เอากระดาษสีๆ สวยๆ มาปิดหน้าต่างเสียสูงเขียว...ด้วยความสูงเกิน 150 มาหน่อยๆ ก็ต้องชะแง้

ไม่ประหลาดใจเลยว่าทำไมต้องเอากระดาษมาปิด...เพราะทันทีที่พวกเราไปยืนส่อง...เด็กทั้งหมดในห้องหยุดกิจกรรมต่างๆ ที่ทำอยู่ หันมาดูพวกเรากันหมด...จ๊ะกึ๋ย...ขอโทษจ้า..ไม่ได้ตั้งใจรบกวนเยยย

เจ้าหน้าที่บอกว่า เงื่อนไขของเด็กห้องนี้ที่รับเข้ามา คือ ช่วยตัวเองขั้นพื้นฐานได้บ้าง เช่น หม่ำๆ ได้เอง...เอาละสิ...มรรคณิชา !!! .... จังหวะพอดีเจ้าหน้าที่ครัวเข็นรถอาหารมาเสริฟ....เอื๊อก น่ากินจังวุ้ย....แม่รีบเบิ่งดูเมนูที่ได้รับแจก...โอ้โห...แม่ว่า ตอนกลางวันแม่แวะมาป้อนข้าวนู๋ก็ได้นะ เผื่อไงเราช่วยๆ กันกินไงลูก...อาหารน่ากินทั้งนั้น...เช่น ข้าวราดแกงกะหรี่ สปาเก็ตตี้แบบญี่ปุ่น...ฯลฯ..แล้วดูปริมาณที่เค้าเสริฟสิ...โอโห...เท่ากับผู้ใหญ่....ตรงนี้มรรคณิชาสู้ได้สบายมากเน๊อะ

พวกเราเดินดูห้องถัดๆ ไป ซึ่งก็เป็นเด็กโตขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงอนุบาล...เหมือนได้เห็นพัฒนาการของเด็กแบบสั้นๆ เลย เพราะเด็กๆ เริ่มนั่งกันเป็นระเบียบมากขึ้นตามวัย...

ดูจนครบแล้ว เดินย้อนกลับมา พอดีกับที่เด็กก่อนอนุบาลเดินออกจากห้อง ... ได้เห็นพี่โคโจ้ด้วย...มียูมิจังปรี่เข้ามาทักทายมรรคณิชา...ไม่รู้พี่เค้าติดใจอะไรนู๋นักหนา...สงสัยยูมิจังต้องเป็นลูกคนเดียวของบ้านแหงๆ ร้อนถึงคุณครูต้องมาตามยูมิจังกลับเข้าห้องเรียน

ขากลับ แม่หยุดดูห้องที่มรรคณิชาจะมาอีกที...คุณครูกำลังทยอยให้เด็กล้างมือก่อนทานข้าว...อือม์น่ารักดี...
เจ้าหน้าที่มีหยอดบอกคุณพ่อว่า ทางเดย์แคร์เค้าช่วยฝึกอะไรให้เด็กๆ หลายๆ เหมือนกันน๊า ...อย่างฝึกนั่งกระโถนงี้...ฝึกร้องเพลง แน่นอน เพลงญี่ปุ่น...

เอ๊ะ นั่นอะไร...มีน้องผู้หญิงคนนึง นั่งแบะกะพื้นร้องไห้อยู่ และมีน้องผู้ชายอีกคน แวะมาเบิร์ดกะโหลกเด็กผู้หญิงเป็นระยะๆ หลายหนแล้วนะ แต่แม่ไม่เห็นคุณครูเค้าทำอะไรเลย...มีครู 2 คน เด็กประมาณไม่เกิน 10... อึ๋ยๆๆ เห็นแล้วอยากเข้าไปลากเด็กผู้ชายมาตบคว่ำจริงๆ ... คุณแม่แย่ไหม..ชอบลดตัวลงไปทะเลาะกะเด็ก 555

เออ...พอดูๆ ไปสักพักก็เข้าใจ...น้องที่ร้องไห้ คงรอคิวล้างมืออยู่...พอสักพัก คุณครูก็เรียกให้ไปล้างมือ...ครูไม่เข้าไปอุ้มโอ๋นะ แค่เรียก น้องเค้าก็ลุกไปหาทันที....อ๋า...มรรคณิชา...ทำงี้กะแม่บ้างดิ

แม่ประทับใจที่นี่มั่กๆ เลยนะ...สะอาดดีและไม่แพง...แม่รีบลงทะเบียนจองชื่อนู๋ไว้เลย.... กลับมาถึงบ้าน แม่รีบกำชับทั้งคุณพ่อและพี่มากิเอะให้คุยกะมรรคณิชาเป็นภาษาญี่ปุ่นเท่านั้น...ลูกแม่คงไม่งงนะ...เจอเข้าไป 4 ภาษาเลี้ยว

ที่สำคัญ คือ แม่ต้องติวเข้ม สอนนู๋ให้รู้จักหม่ำๆ ช่วยตัวเอง...ช่วงนี้ แม่เลยปล่อยให้นู๋กินเลอะๆ เทอะๆ ตามอัธยาศัย เปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยหน่อยก็ไม่เป็นไร...จะใช้มือแทนช้อนแม่ก็ไม่ว่า ขอให้ลูกแม่หม่ำได้เองก็พอ

วันนี้เอง พอนู๋ทานเสร็จ แม่ปล่อยให้นู๋ยืนเล่นบนเก้าอี้...ส่วนคุณแม่กะคุณพ่อก็คุยกันอยู่ใกล้ๆ

ผลั่ก !!!!!!!!!!!
ลูกแม่ร่วงจากเก้าอี้ไปแป้กกะพื้น
แม่น้ำตาร่วง หัวใจสลายทันที
คุณพ่อคว้าตัวนู๋มาอุ้มปลอบ แป๊บเดียวนู๋ก็ยิ้มแฉ่งมองแม่แบบงง งง .......แม่เป็นไรว๊า...
โธ่ ลูก แม่ตกใจง๋ะ...ไม่เห็นลูกบาดเจ็บแรงๆ มานานแระ...มันเลยไม่ชินไง

ต่อไปนี้คงต้องระวังนู๋ให้มากก่าเดิม...เพราะมรรคณิชาชอบลองของแปลกบ่อยๆ โดยเฉพาะกะเก้าอี้และความสูงทุกชนิด...
...วันก่อนก็ปีนขึ้นรถเข็นไปเล่นกายกรรมกะเบลท์...
...เผลอๆ แป๊บเดียวก็เอาเก้าอี้มาต่อๆ เรียงๆ กันกลางครัว พร้อมกะปีนขึ้นไป พยายามหาทางเดินจากเก้าอี้ตัวหนึ่งไปอีกตัว...
...เด๋วนี้วางของเล่นชิ้นใหญ่ในเตียงนู๋ก็ไม่ได้เลย..นู๋จะเหยียบย่ำเพื่อไต่ออกมา...ไม่ต้องพูดถึงราวกั้นเตียง...ตกมาแล้วนิ...ไม่เอาขึ้นไม่ได้เด็ดขาด...ช่วงเช้าๆ นู๋ตื่นมา นู๋ชอบสำรวจโต๊ะข้างเตียงอยู่เรื่อย เือื้อมหยิบหมด

อะไรอีกละ ...แม่นึกไม่ออก...ตอนนี้แม่ปวดหัวจัง ...แม่ว่า แม่ไปนอนพักก่อนดีก่า...วันนี้ เหนื่อยมากเลย...สงสัยเพราะเจอฝนวันนี้แน่เลย....

Create Date : 18 มีนาคม 2549

Last Update : 18 มีนาคม 2549 18:09:33 น.

4 comments

Counter : 757 Pageviews.

อ่านเรื่องแล้วน่ารักดีจังเลยค่ะ...เป็นกำลังใจให้คุณแม่ด้วยน่ะค่ะ^_^แล้วจะแวะมาทักทายอีกค่ะ

โดย: หนุอุ๋ม (tenno_jung

) วันที่: 18 มีนาคม 2549 เวลา:22:24:33 น.

หุหุ ไหนอี๊บอกว่าอยากให้เดินได้เองจังไงเอิ้กเด๋วนี้พอเดินได้เองรู้สึกว่า หนูแบบซ่าขึ้นเยอะเลยใช่ป่าววคิคิ

โดย: พี่ออน IP: 61.91.142.67 วันที่: 18 มีนาคม 2549 เวลา:22:39:32 น.

น้องมรรคจะเข้าโรงเรียนแล้วเหรอคะ ดีจังค่ะ จาได้มีเพื่อนเยอะๆ

คุณแม่เองก็ต้องรักษาสุขภาพนะคะ ^^

โดย: ktycoons

วันที่: 18 มีนาคม 2549 เวลา:22:54:27 น.

อี๊ลองเข้าไปดูเวปนี้น้าเผื่อช่วยเหลือการทำเค้กได้

//www.pantip.com/cafe/jatujak/topic/J4206938/J4206938.html

โดย: พี่ออน IP: 58.10.95.83 วันที่: 19 มีนาคม 2549 เวลา:21:58:30 น.