Bloggang.com : มรรคณิชา : หิมะตก น้ำตาร่วง หาอะไรขำๆ ให้ลืมความเหงา เศร้า เดียวดาย (จนจะกลายเป็นมะโหแล้วนะ)

หิมะตก น้ำตาร่วง หาอะไรขำๆ ให้ลืมความเหงา เศร้า เดียวดาย (จนจะกลายเป็นมะโหแล้วนะ)

อะไรกันเนียะ เพิ่งเปิดเทศกาลฤดูใบไม้ผลิมาแป๊บๆ หิมะก็ตกกราวรูด... แม่กำลังสาละวนอยู่ในห้าง พยายามหาซื้อหนังสือเตรียมการทำโฮมสกูลให้นู๋อยู่เลย... เห็นหิมะแล้วก็รู้สึกเหงาจับจิตขึ้นมาทันที.... พร้อมกะผวาขึ้นมานิดๆ
“เอ .. ฆ่าเวลาในห้างจนถึงเวลาไปรับนู๋กลับจากโรงเรียนเลยดีไหมหว่า... “ ขณะที่คิดเพิ่งจะสิบโมงเอ๋ง....หมายฟามว่าต้องทำตัวเป็นวิญญาณเร่ร่อนถึงสี่โมงเย็นเลยนะ... ทำไงได้ละ ความกลัวว่า เกิดหิมะตกมากจนขับรถลำบาก ยิ่งบ้านเราเหมือนจะบ้านน๊อก บ้านนอกเสียด้วย
ก็นะ... ทำได้คะ...เสร็จจากร้านหนังสือ ก็โต๋เต๋ร้านนู้นนี้นิดหน่อย ก่อนจะไปแหมะที่ห้องสมุด... ขนหนังสือกลับไปฝากมรรคณิชาอีก 40 เล่มเห็นจะได้ (ไม่ได้พูดเล่นเด้อ)
ถึงเวลาไปรับนู๋... แม่เปิดประตูห้องเรียนเข้าไปเห็นก็อึ้ง มรรคณิชาก็อึ้ง...เพราะ
เสื้อสเว็ตเชิ้ตสีขาวแสนน่ารักที่โอบิจังของพี่มากิเอะส่งมาจากญี่ปุ่นเป็นของขวัญคริสต์มาสให้นู๋ บัดนี้ เสื้อได้กลายสภาพเป็นผืนผ้าใบละเลงไปด้วยสีสันตามอารมณ์อาร์ตติส... เอานะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ... แม่ส่งยิ้มให้นู๋ ๆ ดูจะดีใจ “รอดตัวแล้ววุ้ย” วิ่งเข้ามากอดแม่
แม่รอเตะถ่วงไม่ถามที่มาที่ไป ในใจคิดว่า ไปฟาดฟันกะเพื่อนๆ มาป่าวหว่า ถึงได้เละงี้... ครูเองก็ไม่เห็นพูดอะไร... เอ้า... แม่ก็คงต้องทำตัวหนักแน่นๆๆ ไม่อยากทำลายบรรยากาศวันศุกร์ แสนสุข... ก่อนเดินออกจากโรงเรียน เลยทำตัวเก๋ อนุญาติให้มรรคณิชาซื้อคัพเค้กกิน.. พอดีเป็นจังหวะโรงเรียนให้ผู้ปกครองเบคขนมมาขายหาทุนช่วยเหลือเด็กพิการ...
แม่หน่ะ ไม่ค่อยได้รู้ข่าวสารของรร.หร็อก เผอิ๊ญ เย็นวันพฤหัส (ที่นู๋แกล้งแม่งัย) แม่พยายามหักมุม เปลี่ยนบรรยากาศ... ถึงได้ชวนนู๋ทำเค๊กช็อคโกแลตกินกันไง... โชคดี เลยมีเบคเค๊ก ไปช่วยรร.
ปลื้ม เหมือนกันนะ ตอนเย็นที่ไปรับ เค๊กหายไปครึ่งก้อนแย้ว...เย้
ให้มรรคณิชาหยิบคัพเค้ก แม่เองอุดหนุนเค๊กตัวเอง... เดินไปไม่ทันถึงประตู ลูกก็ทำคัพเค้กหล่นพื้น....ง่า... ต้องวกกลับไปเพิ่มยอดเงินบริจาคอีก...คราวนี้ถือดีๆ หน่อยนะลูก
ถึงบ้าน แม่ลูกร่าเริง เพราะได้น้ำตาลเข้าไปอัดแน่นในกะเพาะ ... แม่ค่อยๆ ถามที่มาที่ไปของสีสันบนเสื้อ นู๋บอกว่า
“I paint myself like Max”
อ้อ ลูกโดนอิทธิพลของสื่อ นี่เอง...
“สวยดีนะลูก แต่แม็กซ์เค้าถอดเสื้อก่อนแล้วเพ้นท์ที่ตัวเค้านิ... คราวหน้านู๋ถอดเสื้อก่อนนะลูก แม่จะได้ไม่ต้องซักเสื้อง่ะ”
เป็นเสียหยั่งงี้ สอนให้ลูกทำอนาจารอีกแน่ะ

ดูๆ ไปมรรคณิชาก็เป็นเด็กตลกใช้ได้นะ
ก่อนนอน แม่อ่านหนังสือให้นู๋ฟัง จู่ๆ นู๋ก็มองหน้าแม่ บอกว่า
What’s that noise?
เอ๋อ เสียงไรเหรอ แม่ไม่ได้ยิน
It’s my stomach
แม่ยิ้ม ถามว่า “แล้วท้องนู๋มันทำเสียงยังไง”
ลูกก็ทำเสียง ครือๆๆ เกือบเหมือนจนแม่ต้องหัวเราะออกมา ลูกก็หัวเราะด้วยแล้ว ก่อนนู๋จะพูดสรุปว่า
My stomach makes music

คืนวันศุกร์ แม่พยายามหยั่งเชิงนู๋ เรื่องพาไปดูรร.บัลเล่ต์แถวๆ บ้าน... นู๋ปฏิเสธไม่มีเยื่อใย
“แม่ไป ชิชาจะเล่นกะพ่อที่บ้าน”
เสียวนะเฟ้ย.. แม่งี้ พยายามจะผลักดัน... เจ้าตัวกลับทำตัวล่อแหลม เหมือนไม่สนใจทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าบัลเล่ต์

อยากฝากบอก คุณแม่ๆ ที่อาจจะผลัดหลงมาอ่านบล็อกนะคะว่า
ถ้าสามารถทำได้ลองพยายามหาคลาสดนตรีหรือเต้นรำให้ลูกตั้งแต่ยังเล็กๆ เท่ามรรคณิชานะคะ อย่างการเต้นรำเนียะ ลูกจะได้พัฒนาการไม่ใช่แค่ทางร่างกายเท่านั้น แต่หน่วยความจำ จะดีขึ้น พร้อมๆ กะเป็นการสอนเลขเบื้องต้นให้ลูกไปในตัวด้วยน๊า...
แม่มั่นใจมากๆ ว่า ลูกจะ “เข้าใจ“ ตัวเลข” มากกว่าเพียงการ “ท่องจำ” เพราะการเต้นรำมีเสต็ป พร้อมกะได้เรื่องการเรียนแพทเทิร์นด้วย .. ลูกจะเข้าใจพื้นฐานวิชาเลขได้เร็วขึ้น
เขียนเป็นตุเป็นตะ คริ คริ

จริงๆ เช้าวันเสาร์ คุณแม่ประสพความสำเร็จงดงามในการผลักดันนู๋
ตะแรกก็เสียวๆ เหมือนกัน นู๋หน่ะ ซักอยู่น่านแหละ “แม่ ไปไหน”
“ฮื้อ ไปไหน เอ่อ ไปหาเซอร์ไพรส์ให้มรรคณิชา”
“โอว์ มายเพรสเซ่น... เบิร์ธเดย์เพรสเซ่น” ทุกครั้งได้ยินคำว่า เซอร์ไพรส์ นู๋จะนึกได้อย่างเดียว เฮ้อ
“ม่ายช่าย ยังไม่บอก อดทนรอก่อน”
ลูกก็ซักอยู่น่านแหละ ยิ่งตอนแม่ขับหลง (เบื่อตัวเองจังเลย จะมีไหมเนียะ ซักครั้งที่ขับไปไหนแล้วจะไม่หลง) ลูกก็นะ เหมือนรู้เลยว่า แม่หลงอีกแย้ว

วันนี้ มีผู้ปกครองมากมายมา สอดแนม ดูการสอนของโรงเรียน... นู๋อดใจรออย่างกระตือรื้อล้น อยากเข้าไปในสตูดิโอเร็วๆ แม่เริ่มใจชื้น
พอนู๋ได้เข้าไปดู นู๋ก็ไฟแรงเชียว นั่งไปติดที่พยายามเต้นตามตลอด แถมเขยิบเข้าไปใกล้กลุ่มนร.มากขึ้นๆ แม่พยายามรั้งตัวไว้พองาม เพราะเกรงใจไม่อยากรบกวนการสอนของครู.... แม่ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ นี่ขนาดลูกไม่มีพื้นฐานยังทำตามครูได้ดีพอควรเชียว
จบคลาส ครูแจกสติกเกอร์ให้เด็กๆ ก็อุตส่าห์เดินเลยเผื่อแผ่มาถึงนู๋ๆ ดีใจใหญ่เลย รีบเอามาแปะที่แม่... 55 ปาจำ... แม่ไม่เข้าใจเหมือนกัน ท่าทางจะรักแม่มาก ได้มาจากที่ไหนๆ ก็ต้องมาปิดตัวแม่ ๆ ก็แก่แล้ว ขี้หลงขี้ลืม ปล่อยให้สติกเกอร์ติดประจานตัวเองบ่อยๆ...

แม่ชักมั่นใจ จบคลาสแล้วเลยพานู๋ไปซื้ออะไหล่สำหรับบัลเล่ย์ริน่าตัวน้อยเลย... หื้อม์ ดีนะ ที่ร้านเค้าไม่ปิดป้ายราคาสินค้าเลย ไม่งั้น แม่อาจจะถอยกรูดดด
หมดเนื้อหมดตัวแล้วก็พานู๋กลับเข้าบ้าน

ต้องทนดู เอ๊ย ต้องช่วยนู๋เรื่องเต้นจนถึงดึกเข้านอน... ต่อรองกันเล็กน้อย เพราะนู๋อยากใส่ leotard กะ tight เข้านอน... ฉลาดนะ วิ่งไปขอพ่อ ๆ หน่ะ แทบไม่ได้หันมาดูด้วยซ้ำว่าลูกขออะไร หน้าจ่ออยู่กะเกมคอมน่านแหละ(น่าตื้บมากกก) ... ทายสิ มาถึงแม่แล้วจะได้ใส่ม่ะ

ตายละ มานั่งนึกๆ วันนี้ ปฏิเสธลูกไปหลายอย่างมากเลย
ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปสนามเด็กเล่นนะ
ไว้พรุ่งนี้ค่อยเล่นเกมแคนดี้แลนด์นะ
ไว้พรุ่งนี้ค่อยอ่านนิทานเล่มนี้นะ
ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปหาน้าเป๊ปป้านะ
ไว้พรุ่งนี้ค่อยขับรถไปเส้นที่มีหลังเต่านะ
ไม่อาวๆๆ แม่จะไม่เคียดๆ ก็นู๋หน่ะ ทำไมช่างขอนักละ ไอ้ที่ลิสต์มาเนียะ แค่ตอน ห้าโมงถึงสองทุ่มนะ แล้วจะให้ทำหมดทุกๆ อย่างได้ไงละ

Create Date : 30 มีนาคม 2551

Last Update : 30 มีนาคม 2551 13:18:20 น.

4 comments

Counter : 885 Pageviews.

อ่านแล้วอมยิ้มอีกแระ .. เรื่องราวของน้องมรรคณิชามีเยอะมากมาย
ให้คุณแม่เขียนแต่ละวัน ก็เชือว่าต้องเขียนได้แน่นอนเลยค่ะ เพราะแต่ละเรื่อง
มีให้ฮากันตลอดเลย

ว่าไปแล้วสือกับเด็กตัวเล็กๆ นี่ อย่าคิดว่าเค้าไม่รู้เรื่องนะค่ะ วันก่อนเรา
ก็เจอฤทธิ์หลานสาวตัวน้อยๆ เหมือนกัน รบเร้าจะไปซื้อผงซักฟอก
ที่เค้าเห็นในทีวี ประมาณว่าถ้าไม่พาไปซื้อก็คงไม่ได้นอนกันแนๆ
เลยต้องพาเค้าไปซื้อ ได้มาถุงเล็กๆ 1 ถุง แล้วเชื่อป่ะค่ะว่าซื้อมาแล้ว
ก็สนใจเก็บเอาด้วยล่ะ เพราะว่าเค้าไปหากระป๋องพลาสติก แล้วก็
เอาเก็บไว้อย่างดี แล้วเก็บที่ไหนไม่ว่า ดันเก็บเอาไว้บนหัวนอนด้วย
เค้าให้เหตุผลบอกว่า เดี๋ยวพี่แอม (พี่สาวอีกคน) จะมาขโมย ดู๊ดูสิค่ะเนี่ย
หวงได้แม้กระทั่งผงซักฟอก

.......................

สำหรับเรื่องของเพื่อนบ้านที่ไปเม้นท์เอาไว้ ก็อย่างนี้ล่ะคะ
จริงๆ อยุ่ใกล้ ๆ กันน่าจะอะลุ้มอะล่วยหรือว่าไม่ก็คิดถึง
ใจเขาใจเราเน๊าะ บางทีเราซะอีกเป็นฝ่ายโดนกระทำ
ยังต้องยอม แล้วไอ้คนทำน่ะมันก็ไม่ได้คิดถึงล่ะคะว่าทำความเดือดร้อน
ให้เรามากมายเลย

ของเราที่เจอเรื่องเผาขยะ ก็มาเจอเรื่องเลี้ยงหมาเยอะ กลางคืนนี่
แทบไม่ได้หลับ ไม่ได้นอนเลยค่ะ เพราะว่าเสียงหมาเห่าขรมมากเลย ...
เลยต้องยกโขยงย้ายมาอยู่บ้านเช่ากันแบบตอนนี้ล่ะคะ ...

โดย: JewNid

วันที่: 30 มีนาคม 2551 เวลา:16:09:30 น.

มาทักทายนะครับ

โดย: rb.515 (muansuk

) วันที่: 30 มีนาคม 2551 เวลา:21:06:55 น.

มาอมยิ้ม กับเรื่องราวของหนูน้อย มรรคณิชา ค่ะ.น่าเอ็นดูจริงๆ..

โดย: BLACK BERRIES

วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:19:57:16 น.

อ่านแล้วเพลินดี หนูมรรคคนสวย

โดย: Huiling

วันที่: 5 เมษายน 2551 เวลา:11:10:16 น.