Bloggang.com : มรรคณิชา : สามคนอลเวง

สามคนอลเวง

พี่โทโมเอะ
เมื่อคืนวันพฤหัส คลาสพี่โทโมเอะจัดการแสดงของเด็กๆ ชื่อ อเมริกันดรีม เป็นการเอาเด็กๆมาแสดง เล่าเรื่องประวัติศาสตร์อเมริกา คล้ายๆ อย่างในเรื่อง kindengarten cop ที่พ่ออาร์โนลด์จับเด็กๆ มาแสดงแหละ
เด็กๆ ได้แสดงกันทุกคนและเสื้อผ้าก็ไม่ได้ลงทุนอะไรกันมากมาย ทำให้เห็นความแตกต่างของค่านิยมเรื่องการแสดงของเด็กไทย... สมัยแม่เด็กๆ จะคัดเอาเฉพาะที่สวยๆ ไปรำ ไปเต้น ...แม่เลยหลุดโผทู้กที เพราะออกแนวขบขัน.... พอมาถึงยุคของลูกพี่ลูกน้องของลูก...อือม์ ไม่สวยก็โชว์ได้ เพราะโรงเรียนทำการค้า... ถ้าเด็กๆได้แสดง พ่อแม่ก็จะขนกันมาดู โรงเรียนขายตั๋วโต๊ะจีนได้หลายใบดี
กลับมาเรื่องพี่โทโมเอะต่อ... เราแทบหาพี่โทโมเอะไม่เจอ เพราะตัวออกจะเล็ก แล้วยังไปยืนหลังๆ อีก... บทของพี่เค้าก็ไม่มีอะไรมาก แค่รอคิวเข้าแถว ทำเป็นว่าเซ็นสัญญาสงบศึกอะไรบางอย่าง.... พี่โทโมเอะค่อนข้างอาย...คงแทบไม่อยากให้พวกเราไปดูด้วยซ้ำมั้ง... ไม่ยอมสวมวิกจอร์จ วอชิงตันจนกว่าจะถึงคิว...แต่จะว่าไปแล้ว ผมพี่เค้าก็แทบไม่ต้องสวมวิก...หงิกขอดติดหัวซะ...เฮ้อ ไม่ค่อยยอมสระผม.... พอคุณพ่อเรียกให้สระทีไร ก็จะมีคำถามอยู่เรื่อย....
คืนนี้ พี่โทโมเอะก็ไม่ยอมให้พวกเราถ่ายรูป พอเอากล้องไปจ่อทีไร เธอหลบเสียเรื่อย ... เลยอดหารูปไว้แบลก์เมล์ตอนโตเร้ย
พอแสดงเสร็จ พี่โทโมเอะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว... ผิดปกติวิสัย... อย่างตอนไปเรียนว่ายน้ำ พี่เค้าก็จะวิ่งโทงๆ ทั้งชุดว่ายน้ำมาขึ้นรถ แม้อากาศจะหนาวแค่ไหนก็ตาม....
สรุป พวกเราสนุกกะการแสดงคืนนี้เป็นอย่างมาก... โดยเฉพาะมรรคณิชา ได้เจอเด็กๆ เป็นฝูงๆ แถมหนุ่มหล่อ 5 ขวบที่นั่งอยู่ด้านหน้าเรา ยังหันมาปิ๊งๆ เล่นกะลูกบ่อยๆ ... มรรคณิชาทำท่าจะวิ่งไปรวมกลุ่มกะพวกเด็กๆ ที่เล่นไล่จับกันอยู่หลังเก้าอี้นั่งชมก็หลายครั้ง แต่แม่กลัวนู๋จะถูกเหยียบตาย เลยต้องรั้งๆ ไว้... ลูกเองก็มีความสุขกะการแสดง ออกจะเอ๋อๆๆ นิดๆๆ เวลาได้ยินเสียงปรบมือ...ดูการแสดงไป ก็ถูกคุณพ่อกะพี่มากิเอะฟัดสลับ...เรียกเสียงเอิ้กอ๊ากได้ตลอด

พี่มากิเอะ
เช้าถัดมาค่อนข้างยุ่งเหยิง เพราะแม่ต้องเร่งทำกิจวัตรให้นู๋ ก่อนที่แกรนด์มาจะมารับพวกเราสาวๆ ทั้งหมดไปเล่นที่บ้าน...ปล่อยให้คุณพ่อมีเวลาปล้ำเครื่องคอมพิวเตอร์ได้เต็มที่ ไม่มีใครกวน
แม่ป้อนข้าวนู๋เสร็จก็ปล่อยให้เด็กเล่นคุ้ยเขี่ยไปตามเรื่องตามราว แม่รีบเตรียมขวดนมกะกระเป๋าสำหรับเดินทาง..เห็นนู๋ไวๆ คว้าขวดโรลออนของพี่มากิเอะที่เพิ่งซื้อพร้อมกะไอติมเมื่อคืน หลังจากกลับจากงานของพี่โทโมเอะ ... แม่คิดว่าไม่เป็นไรมั้ง เพราะลูกยังเปิดฝาไม่เป็น
สักพัก พี่มากิเอะ ปราดเข้ามางัดปากนู๋ แล้วบอกให้บ้วนออกมาๆๆ เสร็จแล้วพี่เค้าก็คว้าตัวนู๋ไปตบหลังเสียงโครมๆๆ จนมรรคณิชาอ้วกเอาไข่ตุ๋นที่แม่อุตส่าห์ป้อนเข้าไปเสียเกือบครึ่ง (เสียดายง่ะ)
แม่งง เลยถามว่าเกิดไรขึ้น จังหวะเห็นขวดโรลออนพอดี เลยเดาเหตุการณ์ได้ บอกพี่เค้าให้เรียกพ่อมาช่วยกัน ระหว่างนั้น แม่ก็พยายามจับมรรคณิชาอ้าปาก นู๋ก็เอาแต่ส่ายหัวด๊อกแด๊ก ประมาณว่า ฉันไม่เป็นไรแล้ว
คุณพ่อลงมาถึง คว้าขวดไปอ่าน แล้วโวยวายใหญ่ บอกให้แม่เอาเบอร์ของหมอมา...พอแม่ค้านว่าลูกไม่เป็นไรมั้ง เพราะเห็นยืนยิ้มๆ พูดภาษาตากาล็อกจ๋อยๆ ...พ่อก็มะโหใหญ่....เฮ้อ....ฝรั่งนี่ตาแหกจังหงะ
ระหว่างนั้น แม่ก็คุ้ยเขี่ยเศษซากไข่ตุ๋นที่นู๋อ้วกออกมา... ก็เจอเศษชิ้นโรลออน ประมาณแปะกลับคืนไปที่ขวด ได้เกือบจะลงล็อกรอยที่นู๋ทึ้งออกมาพอดี.. แม่เลยค่อนข้างเบาใจ... นี่แหละน๊า.. ยังโชคดี ที่ปกติเวลานู๋กินอะไรใหม่ๆ แปลกๆ ลงไป นู๋จะยังไม่กลืน... เหมือนกะจะรอให้ผู้ใหญ่มาตรวจก่อน...
ตอนหมุนโทรสับ... พ่อก็หันมาดุแม่กะพี่ว่า พูดเสียงดัง แล้วก็ ฯลฯ เฮ้อ.. ก็สมควรอารมณ์เสียอะนะ ใครไม่เคยหมุนไปหาร้านหมอนี่จะต้องงงทุกคนแหละ เพราะเครื่องตอบรับอัตโนมัติ จะเจื้อยแจ้ว แจ้งเบอร์ที่ต้องกดเป็นลิสต์ยาวเหยียด สรุป คือ คุณพ่อไม่ได้พูดกะใครสักคน ได้แต่ฝากข้อความไว้... อิอิ ต้องถึงมือคุณแม่...แม่หมุนแป๊บเดียวก็ได้พูดกะพยาบาล แต่แม่อธิบายไม่ถูกใจคุณพ่อๆ เลยคว้าหูไปพูดเสียเอง
สรุปได้ความว่า ต้องเฝ้าดูอาการ... ลูกอาจจะ้อ้วก หรือถ่ายท้อง...
จบเรื่องหมอ...คุณพ่อก็มาจัดการพี่มากิเอะ.. ที่จริงจัดการไปแล้วตอนลงมาดูลูก คุณพ่อปราดไปที่กระดานเงินค่าเบี้ยเลี้ยงของพี่เค้า โดนหักทิ้งเกลี้ยงทั้งเดือนเลย... นับเป็นเดือนสุดซวยของพี่มากิเอะจริงๆ ถูกห้ามใช้คอม 1 เดือนแล้วยังไม่มีเงินอีกตะหาก...
คุณพ่อเรียกพี่เค้ามาถามว่า เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว ทำไมฉันไม่ไ้ด้ยินเธอขอโทษสัีกคำ... ปัดโธ่ พี่เค้ากลัวจะแย่แระ... คุณพ่อมะโหพี่เค้ามาก โยนขวดโรลออนทิ้ง...ตอนหลังมาบ่นกะแม่อีกว่า เมื่อคืน ถ้ารู้ว่า มากิเอะหยิบขวดนี้มา จะไม่ให้ซื้อ เพราะนอกจากจะมีส่วนผสมของอลูมิเนียม (ทำให้รักแร้ขาวๆ อย่างที่บ้านเราชอบโฆษณากันจัง) ลูกไม่เคยมีปัญหากลิ่นตัว...
พอคุณพ่อพาพี่เอคโค่ออกไปเดิน แม่เลยเรียกพี่มากิเอะมากอดปลอบใจ... มรรคณิชามองพี่เค้าร้องไห้งงๆ ...แต่แม่ว่า ลูกต้องเข้าใจแน่ๆ แหละ เพราะลูกดูเศร้าๆ ตามพี่เค้านะ ...เราสามคนเลยกอดกันปลอบใจกัน

มรรคณิชา
ลูกมีความสุขกะสมบัติที่บ้านแกรนด์มาเป็นอย่างมาก แกรนด์มาเองก็น่ารัก...แม่รู้ว่า ที่จริงแกรนด์มาหวงและรักสมบัติทุกชิ้น...แต่แกก็ยอมให้นู๋จับเล่น...แถมพูดปลอบใจตัวเองว่า ถ้าเซย์โนกะนู๋ทุกๆชิ้น เด๋วนู๋เบื่อไม่อยากมาบ้านแกรนด์มา...โธ่ๆๆๆ แกรนด์มา
แม่รู้สึกผิดเหมือนกัน...เพราะสรุปวันนี้ นู๋หักขาตุ๊กตาม้าหยกของแกรนด์มาไปง่ะ... แกรนด์มาไม่ว่าซักคำ
วันนี้ หาคนดูแลนู๋ไม่ได้ เพราะพี่ๆ เค้าหนีไปนั่งวาดรูปกัน ส่วนแม่ก็ลองทำโรตีบอยสุดฮิต...กล้าหาญมากไหมลูก...เกิดมาไม่เคยอบหนม ทำขนมมาก่อนในชีวิต
ลูกแม่เลยเป็นอิสระสุดๆ เดินไปคว้าดินมากิน...เอ้า...กินเข้าไปขับพิษตอนเช้าเหรอลูก...
แกรนด์มามองหน้าคุณแม่ คงประมาณว่า เด็กคนนี้นี่ อันตรายจริงๆ ... แม่ก็เขินเหมือนกันนะ...เป็นแม่ประสาอะไรฟระ
โรตีบอยทำแม่เสียเวลาไปเกือบ 3 ชั่วโมง และเกือบไม่สำเร็จ ถ้าไม่ได้แกรนด์มาช่วยดู สงสัยแม่คำนวณสูตรจากกรัมเป็นถ้วยผิดแหงๆ เฮ้อ ไม่เก่งเลขนี่ อบขนมไม่ได้เลยนะเนียะ
พอทำเสร็จ...หนมออกมาหน้าตาประหลาด...ถาดแรกเจอน้ำท่วมหนัก...

ถาดสอง ไหม้แห้งซะ....

โดยรวมๆ หน้าแตกเกินกว่าครึ่ง... แต่พอชิมที่ออกมาจากถาดร้อนๆ เฮ้ย หร่อยวะ...

วันนี้ ลูกแม่ก็มีทีเด็ดเหมือนกัน
ค้นพบการเดินถอยหลังแบบมูนวอล์กเกอร์.... ท่าทางนู๋จะติดใจ...จริงๆ แม่ไม่ค่อยอยากให้นู๋เดินถอยหลังสักเท่าไหร่ เพราะปกติเดินหน้า นู๋ก็ซุ่มซ่ามจะแย่...
แถมวันนี้ คงจำการปรบมือเมื่อคืนได้ วันนี้ พอนู๋รู้สึกดี๊ด๊าทีไร...ก็จะปรบมือเริงร่าไปเรื่อย
ผื่นแดงก็หาย แสดงว่า desitin นี่ดีจริงๆ

มื้อเย็นนี้ พวกเราอิ่มแปร้กันทุกคน แม่อิ่มจนไม่สามารถจะกลิ้งไปกิน ช็อคเค๊กไส้ไอติมเชอร์รี่ได้...เสียดายมั่กๆ

ปล. โรตีบอยพอเย็นแล้วไม่ค่อยอร่อยเลยอะ เด๋วพรุ่งนี้ต้องขู่เข็ญให้ทุกคนหยิบกินกันไปคนละชิ้น ฮึ่ม

Create Date : 04 มีนาคม 2549

Last Update : 7 มีนาคม 2549 13:29:00 น.

0 comments

Counter : 907 Pageviews.