เมื่อคิดถึงลูก....................รักจ๊ะ
ความเร่งรีบในตอนเช้า ทำให้มรรคณิชาติดนิสัยไม่ค่อยชอบหม่ำอะไรหนักๆ มื้อเช้าแร้น อย่างมากได้มะเขือเทศประมาณกำมือนึง (กำมือแม่นะ) กะนม 10 ออนซ์ ก็มากมายเหลือเกิน เมื่อวีคเอ้นท์ คุยกะพ่อด้วยความประหลาดใจ คุณพ่อถามว่า ทำไมแม่ต้องทำอาหารให้นู๋ก่อนออกไปทำงานด้วย...เหอ เหอ... ก็ตอบไปตรงๆ แหละว่า กลัวลูกอดตาย ขนาดทำประเคนเสร็จขนาดนี้ แค่เปิดไมโครเวฟอุ่น ยังหาคนช่วยยากเลย... คุณพ่อทำเสียงจริงจัง ต่อไปนี้ไม่ต้องทำ ให้ลูกกินที่ฉันทำให้ อ้าว แล้วถ้าลูกไม่ชอบละ ก็ไม่ต้องกิน ปล่อยให้หิว อือม์ นะ เลี้ยงแบบฝรั่งเลยนะ...เอาวะ ลองดูสักตั้ง เรื่องของเรื่องคือ แม่อยากให้นู๋ลองอาหารแปลกๆ ด้วยแหละ ทุกวันนี้ ทั้งปีทั้งชาติ นู๋กินเป็นแค่มะเขือเทศ แครอท บล็อคคอรี่ เท่านี้เองจริงๆ คะ พ่อแม่พี่น้อง หลังๆ นี่ บางวันทำเชิดใส่อีกตะหาก นี่แม่เริ่มขาดไอเดียเมนูลูกรักด้วย พอให้ลองไรใหม่ๆ มรรคณิชาชอบไม่ชอบ ก็ไม่รู้ใจตัวเอง เซย์โนไว้ก่อน ... แม่เคยเห็น เด็กฝรั่งที่ร้านอาหาร แค่ขวบเศษ พ่อแม่ช่วยกันป้อน แกงแพนงให้ลูกชิม...เออ แน่ะ เด็กก็กินได้ด้วยแหะ... ถามเพื่อนที่เป็นอินเดีย เค้าบอก เค้าก็ป้อนแกงให้ลูกกินตั้งแต่เล็ก...จึ๋ย์
ทำไมเขียนเรื่องอาหารของนู๋น๊อ อ้อ เมื่อเช้านู๋ตื่นมาตาแป๋วๆ คึกคักน่าดู ขอนมกินแต่เช้า แม่ละดีใจซ้า ... ไปโรงเรียนกันแต่เช้า ไม่สะดุด ราบรื่นดีเหลือเกิน... ตะแรก แม่นึกว่าส่งนู๋เสร็จจะรีบกลับบ้านมาเคลียร์พื้นที่หลังสงคราม ...ไปๆ มาๆ เปลี่ยนใจ... ไปนั่งอ่านหนังสือในสตาร์บัคส์ดีฝ่า สตาร์บัคส์แต่ละสาขา จะมีคนไปแฮงค์อราวด์กันแน่นร้าน... ถ้าเป็นกรุงเทพ ลักษณะคนไปสตาร์บัคส์คงคล้ายๆ กัน คือ กลุ่มกิ๊ปเก๋ยูเรก้า แต่ที่นี่ไม่เลย... อย่างสาขาหน้าปากซอย จะมีพวกนักศึกษารวมตัวกันทำรายงานเยอะมั่กๆ เป็นสาขาที่เปิดไม่มีปิด นั่งกันแน่นร้าน (55 ที่รู้เพราะแม่ชอบโผล่ไปดึกๆ ไง คราวที่แล้ว ตีสาม โห ที่จอดรถหาแทบไม่เจอ นักศึกษาที่นี่แต่ละคน น่ากินมั่ก) ส่วนสาขาใกล้โรงเรียนนู๋นี่ อะเฟรดหน่อยๆ มีแต่คนแก่ กะแม่ลูกอ่อน...
นั่งๆ แล้วก็คิดถึงนู๋นะ... เป็นเวรเป็นกรรม ของคนเป็นแม่จริงๆ ขนาดลูกห่างตัว ยังไม่วาย ไม่ยอมปลดตัวเองจากพันธนาการ แม่ว่า ที่นู๋พูดไม่รู้เรื่อง เพราะมีปัญหาเลือกไม่เป็น... ชีวิตเคยได้ทุกอย่างมาตลอดนิ...เด๋วนี้ แม่เริ่มถาม เริ่มให้เลือกละ... ลูกก็ยึดคำตอบ โน ไว้เป็นมาตรฐานคำตอบนางงาม เออ หรือ นางมารร้าย... นานๆ ที ถึงจะงัดคำตอบอย่าง เอาสองอย่าง มาใช้ กฎธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตอะเน๊อะ ต้องมีการทดสอบให้รู้จักความผิดหวังกันบ้าง เด็กถึงจะมีพัฒนาการ.. จะเป็นเด็กดี เด็กเลว ก็ได้รู้กัน มาลองคิดๆ ดูนะ ถึงคุณพ่อจะไม่ค่อยช่วยแม่เลี้ยงนู๋เอาเสียเลย แต่อย่างน้อย เมื่อคุณพ่อสอนนู๋ หรือสื่อกะนู๋ล้วนแต่เป็นสิ่งที่สร้างฐานที่ดีให้กะนู๋ทั้งสิ้น... นี่แม่นั่งคิดสรรเสริญพ่ออยู่ในใจนะ ถ้าไม่ได้พ่อเป็นคนปูเรื่องระเบียบวินัย ให้กะมรรคณิชา ป่านนี้ ลูกจะเป็นงัยน๊อ... แม่จำได้ว่า ตั้งแต่นู๋เล็กๆ คำชมที่ได้ยินมาตลอดคือ เด็กคนนี้อารมณ์ดีจัง ยิ้มหัวเราะตลอดเลย (อันนี้ ได้จากแม่เนื้อ ๆ เอิ้กก) กะอีกคำชมที่ตามมา คือ มรรคณิชาเป็นเด็กดีจัง ดี ที่ว่านี้ คือ เพราะโดยรวม มรรคณิชาจะเป็นเด็กพูดแล้วฟังรู้เรื่อง ไม่แหกกฏ เหมือนแม่...อิอิ ... ทุกวันนี้ แม่ยังคงใช้แนวการสอนของพ่อกะนู๋เสมอ เช่น สิ่งไหนที่ไม่อยากให้ลูกทำ เราจะไม่อนุญาติตั้งแต่ต้น ... เนียะแหละ มรรคณิชาถึงได้เป็นเด็กที่เหมือนแกะมาจากพิมพ์นิยม
การพูด โน ของมรรคณิชาในวัยใกล้สามขวบ แตกต่างจากตอนสองขวบมั่กๆ ... ตอนสองขวบนั่น พูดแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ทำอะไรไม่ถูก ขาดไกด์... แต่ตอนนี้ เป็นการพูดเหมือนหยั่งเชิง บางครั้งท้าทาย บางครั้งเพราะฟุ้งซ่าน จริงๆ นะเออ ใครว่า เล็กๆ หยั่งงี้ฟุ้งไม่เป็น อายุช่วงนี้แหละ เริ่มฟุ้งเป็นคุ้งเป็นแคว คุยกะ Invisible friend เป็นตุเป็นตะ บางทีแม่นั่งฟังก็ขำก๊าก เย็นนี้ พานู๋ไปทำตัวเป็นเจ๊ใหญ่ให้น้องมาตา อูว์ เก๋คะ... ช่วยน้าเป๊ปป้า เปลี่ยนผ้าอ้อมให้น้อง อย่างกะมือโปร เจ๋งมากเลยลูกเอ้ย พอน้าแอเนสกลับมา แม่เรียกให้สวัสดี เรียกให้ไหว้ ก็ไม่ทำ แต่พอแม่หันหลัง ถึงจะทำ...แพทเทิร์นนี้ คุ้นๆ นะลูก ใช้บ่อยจัง
ก่อนนอน นู๋เล่าให้พ่อฟังว่าทำไรมา ดูจะภูมิใจงานอาร์ตเสียเหลือเกิน อยากโชว์ให้พ่อดู บอกพ่อว่า Daddy I made paw prints เหอ เหอ ลูกอิฉันพิมพ์มือตัวเองนะคะ ไม่ได้ไปเอามือหมาที่ไหนมาพิมพ์ แต่นู๋ยังไม่รู้จักศัพท์ Hand prints คะ โม้ต่อ I play scooter อันนี้ ครูแพมซักแม่ใหญ่ตอนแม่ไปรับนู๋ว่า ทำไมมรรคณิชาเล่นเก่งจัง อ๋อ เธออยู่บ้านเล่นสเก็ตบอร์ดของพ่อคะ หุหุ ครูแพมฟังแล้วหงายเก๋งไปเร้ย แม่แอบเม้าท์ต่อหน้านู๋ด้วยว่า วันนี้ มรรคณิชาคงต้องปกป้องสิทธิ์ตัวเองเยอะที่โรงเรียนนะ เพราะขึ้นรถได้ ลูกพูดเค้นเสียงตลอดว่า Mine MINE MMMMine เล่าถึงตรงนี้ มรรคณิชาคงรำคาญพ่อกะแม่ จัดการไล่พ่อออกจากห้องซะเลย Daddy get away my room. I will shut the door พ่อหัวเราะก๊าก คำว่า get away นี่ ลูกก็คงเรียนมาจากเพื่อนๆ ที่มีพี่น้องโตๆ ในบ้านบีบคั้นหัวใจมาอีกที ก็ดีนะ อย่างน้อย ลูกจำได้แม่นว่า แม่ไม่ยอมให้พูดคำว่า โก อเวย์ นี่เลยเปลี่ยนเป็น เก็ท อเวย์ ต่อไปนี้ แม่คงต้องระมัดระวังมากขึ้น ไม่ห้ามนู๋เยอะเกินไปจนนู๋อึดอัด เพราะเท่าที่เลี้ยงนู๋มา แม่ให้อิสระค่อนข้างเยอะนะ แม่เพิ่งจะมาประสาทๆ ตอนนู๋จะ ทริปเปิ้ลทรี นี่แหละ อิอิ
ก่อนนอน ลูกเลือกหนังสือมาสามเล่ม เป็นสามเล่มที่แม่เกลียดๆ ทั้งนั้น แม่เลยแอบโยน เล่มแพนด้าเข้าไปใต้เตียง หวังว่า ลูกจะจำไม่ได้... หล่อนดันจำได้ จำได้ว่า มีสามเล่ม .... แต่จำเล่มแพนด้าผิด บอกว่า เล่ม กรัมปี้เบิร์ดหายไป...เฮ้อ โล่งหน่อย แม่ชอบกรัมปี้เบิร์ด ไปหยิบมาเลยลูก อยู่ในกล่องห้องนู้นแน่ะ
Create Date : 20 พฤศจิกายน 2550 |
|
10 comments |
Last Update : 20 พฤศจิกายน 2550 14:14:32 น. |
Counter : 709 Pageviews. |
|
|
|
นู๋มรรค น่ารักมากค่า........