|
เมื่อรู้สึกต๊อแต๊
คุณพ่อไปประชุม มีผู้ร่วมประชุมคนนึง แขนซีกซ้ายพิการและปากก็เบี้ยว เสียงพูดอ้อแอ้ๆ เหมือนคนปัญญาอ่อน หน้ากะตุกบ่อยๆ คุณพ่อก็ดี๊ด๊าเข้าไปคุยด้วยได้ความว่า ลุงคนนี้เคยโชคร้าย มีเรื่องกะชาวบ้าน โดนยิงจ่อหัว ฟื้นมาอีกที (ลุงมีเล่าด้วยว่า ขณะที่สลบไป แกเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์ แต่ตัดสินใจไม่เดินไปทางนั้น) กลายเป็นคนพิการ แขนขวาขยับได้นิดหน่อย และพอขยับปากพูดและกินได้... ลุงแกพยายามสู้มาตลอดเป็นปีเพื่อหวังจะฝึกเดินให้ได้ แต่ ก็ไม่สำเร็จเสียที ในที่สุด รู้สึกหมดหวังและเป็นภาระใครต่อใคร จึงตัดสินใจจบชีวิต ด้วยการขึ้นไปดาดฟ้าของสถานฟื้นฟูสุขภาพ ขณะที่ก้าวขึ้นไปบนหลังคาและมองลงไป แกนึกได้สองอย่าง
อย่างแรก คือ ระยะทางที่จะดิ่งลงไปเบื้องล่างนี่ ไกลไม่เบา
อย่างที่สอง คือ เฮ้ย นี่แกเดินขึ้นมาเพื่อจะฆ่าตัวตายเหรอเนียะ
นึกออกไหมคะ ความมุ่งมั่นที่จะฆ่าตัวตายมันมากจน ทำให้ขาที่ขยับไม่เคยสำเร็จ กลับสามารถยกพาตัวแกขึ้นมาถึงขอบดาดฟ้าได้ ทีนี้ คุณลุงเลยเปลี่ยนใจ ไม่อยากตายละ ลองพยายามฝึกเดินใหม่ จนสำเร็จอย่างที่คุณพ่อเห็นๆ แล
เฮ้อ คุณแม่ก็ต้องพยายามให้มากๆ เหมือนคุณลุงนะ
ระยะนี้แม่ มุกตันจังเลย ลูกเอ๊ย ปล่อยนู๋ self-learning หลายอาทิตย์แย้ว ... ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะทัน ขี้เกียจทำกับข้าว เบื่ออาหาร (อันนี้ ดีมั่กๆ 555 พุงยุบไปตั้งเยอะแน่ะ อิอิ) ... และที่เก็บมาเคียดๆ สุดๆ เห็นจะเป็นเรื่องลงทุนนี่แหละ
นี่ขนาดมาจดบันทึกให้นู๋ แม่ยังรู้สึกฝืดๆ เขียนไม่ค่อยจาถูกเร้ย... ทั้งๆ ที่ หลายวันที่ผ่านมา ออกจะหนุกหนาน...ไปซื้อชุดนางฟ้าน้อยงี้ อีสเตอร์งี้ ตัดผมมรรคณิชางี้ ฯลฯ อ้อ มะคืนฝันแปลกๆ ฝันเหมือนนอนบนเตียงที่ลอยกลางอากาศ และคุณแม่พยายามเบ่งคลอด โดยมีมรรคณิชาจับมือแม่อยู่ใกล้ๆ... อ้าว ไม่ทันไร น้าคลาร่าเมล์มาว่า น้าเป๊ปป้าวิ่งไปคลอดตอนตีสาม (55 ตรงกะเวลาที่แม่ฝันเร้ย อิอิ ) ป่านนี้ ห้าโมง เพิ่งเปิดได้ ห้าเซ็นต์ วูยยย ลุ้นจัง อยากไปรพ. จังเลย
| Create Date : 10 เมษายน 2550 |
|
7 comments |
| Last Update : 10 เมษายน 2550 14:53:39 น. |
| Counter : 765 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [