Mommy's time out!!!!!!!

มะวานเพิ่งมีความสุขเหลือล้นแท้ๆ วันนี้ คุณแม่ตื่นมาแบบงงชีวิตอีกละ เอ้า กระตุ้นหน่อย สระผมแต่เช้าเลยละกัน ... ว่าแล้ว ก็ส่งนมให้มรรคณิชา... สั่งเสียเรียบโร้ย คุณแม่ก็เข้าไปสระผม...ออกมา
อ๋ายยย
ทำมายไม่กินฟระ...วันนี้ว่างๆ ไม่มีคิวอะไร ทำไมไม่กินๆ ลงไปละคะ... เด๋วจะได้พาออกไปเที่ยว ...ในหัวคุณแม่ มีติ๋มซำลอยเด้งไปมา มีภาพมิวเซี่ยมที่อยากไป ฯลฯ
คุณแม่จัดแจงปลดเสื้อผ้านู๋ออกทันที... ทำเวลาหน่อย... และดูเหมือนจะเป็นงี้ทุกครั้ง ถ้าคุณแม่รีบ นู๋จะมีหน้าที่เตะถ่วง....
จับสระผมซะเลย.... คุณแม่มั่นใจไปหน่อย... นึกว่า กำจัดโรคพิษสุนัขบ้าของนู๋หมดไปแย้ว
โฮๆๆๆ... กรี๊ดดดดๆๆๆ...
เล่นแรงแต่เช้าเลยนะคุณลูก !!!!

กว่าจะเสร็จ กว่าแม่ลูกจะกลับมาดีกันเหมือนเดิม ก็เกือบเที่ยง...ไปไหนไม่ทันแย้ว
เอ้า ลองให้กินนมอีกที...
ไม่เอาใช่ไหม
"ดี....นู๋จะไม่เห็นแก้วนมนี้ตลอดทั้งวัน ทั้งคืน"
ไม่ได้ขู่... แอบนึกในใจ เด๋วคืนนี้ นู๋ต้องอ้อนวอน งอนง้อ คุณแม่แน่ๆ อิอิ

ว่าแล้ว จัดแจงเปิดซุปมะเขือเทศกล่อง ใส่ไก่ ใส่ลูกชิ้น ให้นู๋ทาน.. อือม์ ยังดีกินได้เยอะ... เสียอย่างเดียะ ไม่ยอมตักหม่ำเอง ... ขนาดคุณแม่ลงทุนจับนู๋ใส่เสื้อฝนแล้วเชียวนะ

หม่ำเสร็จ คุณแม่ชวนนู๋ลงรถเข็น...
"ไม่อาวอะ"
"ไม่เอาแล้วเอาอะไร" คุณแม่ตวาดแว้ดกลับ มะโห ลูกฉลาดรู้ทันว่าจะถูกจับนอน ... มะโห ทำมายๆๆๆๆๆ
คุณแม่ยืนหน้าบึ้ง แป๊บ ก็ทำการเจรจาต่อรองใหม่
"งั้นลงเตียงเล่นๆ นะ"
"โอเคคะ" เสียงลูกทำไมร่าเริงนักหว่า
คือ นู๋มีแผนจะไม่นอนไงคะ ... ลงเตียงได้ทำเป็นคว่ำเหมือนจะหลับ แต่ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
"มรรคณิชานอนเล่นๆ ไปละกันนะ ไม่ต้องหลับก็ได้... เด๋ว คุณแม่นอนห้องข้างๆ นะ คุณแม่ง่วงมาก...แล้วอย่าปีนเตียงออกมานะลูก ไม่ปีนนะ"
"คะ ม่ายปีน โนๆๆ" ลูกรับคำแบบนี้ แม่เชื่อใจทู้กที... และก็ยังไม่เคยมีเหตุนู๋แอบปีนสักครั้ง ... เอ... หรือ ลูกแม่ควรจะซนก่านี้หว่า

ระหว่างที่คุณแม่เคลิ้มๆ ก็ได้ยินเสียงโครมๆ เป็นระยะๆ แรกๆ ก็วิ่งมาดู นึกว่า นู๋ปีนเตียง...ป่าวค๊า ไม่มีไร นู๋เอาเท้ากระทืบฝาตู้ที่อยู่ข้างเตียงเล่นค๊า

ครบชั่วโมง คุณแม่ไม่แน่ใจว่า ตัวเองงีบไปบ้างป่าว แต่ต้องจับนู๋ลุกแล้วละ... โผล่ไปดู... แหม๋ม ยิ้มแต้เชียงนะหล่อน... รีบลุกโผขึ้นมาให้แม่อุ้มออกจากเตียง

คุณแม่รีบทำกับข้าวเย็นแต่หัววัน คาดว่า นู๋ต้องงงงวยตอนเย็นๆ เหมือนมะวานแหง๋ๆ เพราะไม่ได้นอนกลางวันเลยนิ
ทำกับข้าวเสร็จ ยกมาตั้ง อัญเชิญคุณลูกมากิน

อุ้ย... เหมือนวิญญาณตัวมะวานเข้าสิงร่างนู๋ ทั้งๆ เพิ่งจะ 4 โมง... นู๋งอแงมั่กๆ
คุณแม่ก็แย่... รู้ทั้งรู้ว่า ลูกต้องเป็นงี้ ก็ยังอุตส่าห์ไม่พอใจสุดฤทธิ์ ในหัวคอยแต่จะคิด
"ปล่อยให้หลับตอนนี้ คืนนี้ ยาวววนะสิ"
คิดไปก็พาลมะโห... ตวาดใส่นู๋แว๊ดๆๆๆ แม่ลูกยื้อจานข้าวกันใหญ่

ในที่สุด คุณแม่คิดได้ หุบปากสนิท แล้วแยกไปอีกห้อง... ไทม์เอ้าท์ตัวเอง ให้สำนึกผิดหน่อย... โดยมีมรรคณิชายืนน้ำตาไหลพราก อยู่ใกล้โต๊ะอาหาร ปากนู๋ก็พร่ำบ่นว่า
"ชิชากินๆ แม่ ชิชา ตักเอง แม่ๆๆ ฮัคกี ไอเลิฟยู"

คุณแม่หายบ้าแล้วก็เดินมาอุ้ม กอดนู๋จับลงรถเข็น
"แม่ขอโทษที่เสียงดังนะลูก นู๋เหนื่อยมากละ นอนซะนะ เด๋วแม่เอาผ้าห่มลูกเจี๊ยบให้นู๋อุ่นๆ นะ"
พูดจบ ลูกหลับป๊อกเลย

ลูกหลับครบชั่วโมง แม่ก็ปลุกให้ตื่น และเตรียมใจรับการวีนของนู๋... คะ ... วีนแหลก แต่บางเรื่องก็จำต้องขืนใจ อย่างพานู๋เข้าห้องน้ำเนียะ ...มานหลายชั่วโมงแล้วเฟ้ย... ลูกนั่งได้ก็เอาเท้าถีบคุณแม่ให้ไปไกลๆ ปากก็ว่า
"ไม่ชอบ"
"ไม่ชอบอะไรคะ"
"ไม่ชอบคุณแม่"
คุณแม่เลยเดินออกจากห้องน้ำ
"คุณแม่ๆ กลับมา" กรี๊ดเรียกเสียงหลงเชียะ
"ไม่กลับอ่ะคะ นู๋ไล่คุณแม่นี่นา อีกอย่าง แม่ไม่ชอบเด็กร้องไห้เหมือนกัน" ไม่รุจะเดินกลับไปทนเสียง ทนเท้านู๋ทำมาย... พอได้ยินเสียงสวรรค์ ดัง ซู่ๆ แม่ถึงค่อยกลับเข้าไปอุ้มนู๋ล้างก้น

ออกจากห้องน้ำก็ยังวีนๆ... ต้องปลอบใจด้วย ดีวีดี... ซึ่งได้ผลเหลือเกิน... ลูกนั่งหัวเราะกั๊กๆ ... คนละอารมณ์กะมะกี๊เลยนะยะ... คุณแม่เลยปล่อยให้ดูแผ่นละสองรอบเสียเลย...อิอิ ป้อนข้าวได้จานพูนๆ

ก่อนนอน จับนู๋วัดส่วนสูง...เอ๋ วัดผิดป่าวหว่า เมื่อต้นเดือนยังแค่ 89 ซม. นิ แค่สองอาทิตย์ได้ 90 เลยเหรอ... เอา ยืนใหม่สิลูก
ไม่ยืนคะ กัวความสูงหด... ไว้ต้องหลอกมาจับวัดใหม่

เคยอ่านหนังสือเจอนะ เค้าว่า เด็กวัยนี้ สูงเร็วไม่น่าเชื่อ และบางที เด็กจะบ่นปวดขาบ้าง เพราะกล้ามเนื้อรองรับการเติบโตไม่ทัน... มรรคณิชาก็เคยบ่น... มีอยู่ช่วงนึง บ่นมากจนแม่ชักประสาท กัวลูกเป็นโปลิโอ ....กร๊ากกกกก

Create Date : 17 เมษายน 2550		7 comments
Last Update : 17 เมษายน 2550 14:11:14 น.
Counter : 669 Pageviews.
Share Tweet