|
A Story of Yonosuke : เรื่องราวในชีวิตเราจะเป็นประวัติศาสตร์ในใจใครได้บ้างหรือเปล่า?
by merveillesxx
A Story of Yonosuke (2013, Shuichi Okita, A+++++++++++++++++++)
เรื่องราวในชีวิตเราจะเป็นประวัติศาสตร์ในใจใครได้บ้างหรือเปล่า?
หนังยาว 160 นาทีชวนให้คิดว่าเป็นหนังมหากาพย์ชีวิต แต่ไม่ใช่เลย มันก็แค่เรื่องของหนุ่มท่าทางตลกๆ คนหนึ่งที่ชื่อโยโนสุเกะ เขาสอบที่วาเซดะไม่ติด เลยไปเข้าที่โฮเซย์แทน เรียนด้านธุรกิจ แต่หลุดไปเข้าชมรมเต้นแซมบ้าอะไรก็ไม่รู้
ระหว่างนั้นเจอเพื่อนผู้ชาย เพื่อนดันไปทำผู้หญิงท้อง ดราม่ามั้ย-ก็เปล่า ก็ลาออกไปเลี้ยงลูกอะไรกันตามเรื่องตามราว / ไปเจอเพื่อนที่เป็นเกย์แอบ แล้วได้กันมั้ย-ก็เปล่า เพราะพระเอกไม่ได้เป็นเกย์ พอเพื่อนสารภาพว่าเป็นเกย์ โยโนสุเกะก็แค่แบ่งแตงโมให้กิน / ไปแอบชอบสาวใหญ่ที่ดูแรงๆ ฮ็อตๆ คนนึง-แล้วได้กันมั้ย ก็เปล่า ก็แค่ได้บังเอิญเจอกันเป็นพักๆ แล้วเหมือนเจ้าหล่อนจะจำโยโนสุเกะไม่ค่อยได้ด้วย
ช่วงหนึ่งของชีวิต โยโนสุเกะเดทกับสาวลัลล้า (จนน่าตบ) ที่เป็นลูกคนรวยล้นฟ้า โอ้ อันนี้แหละ conflict ของเรื่องแน่ๆ บ้านฝ่ายหญิงต้องกีดกันแน่เลย พระเอกต้องพิสูจน์ตัวเองเพื่อรักแท้ใช่มั้ย -ก็เปล่า พ่อนางเอกเรียกไปคุยที่บ้าน ถามว่าเรียนอะไร แค่นั้น จบ แล้วพ่อก็บอกว่า ทำตัวตามสบายนะ แล้วก็เดินจากไป
นี่แหละ ชีวิตของโยโนสุเกะ ไม่ได้คิดค้นสิ่งประดิษฐ์มหัศจรรย์ ไม่ได้รับรางวัลโนเบล ไม่ได้กู้ชาติ ไม่ได้ไปเป่านกหวีด (หรือไปเป่าแต่หนังไม่ได้เล่า) แถมเล่าเรื่องในยุค 80 มาตลอด อยู่ดีๆ หนังก็ตัดสลับมายังช่วงเวลาสิบกว่าปีต่อมาเป็นพักๆ หนังพาเราไปเจอกับคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของโยโนสุเกะ พวกเขาอยู่ในวัยสามสิบกว่ากันแล้ว หน้าตาเหมือนเดิม (เพราะใช้นักแสดงเดิม) แต่ไม่มีเค้าหน้าของหนุ่มสาวที่ใช้ชีวิตต่อโลกอย่างทีเล่นทีจริงอีกแล้ว และเมื่อพูดถึงโยโนสุเกะ พวกเขาก็ทำท่าเหมือนจะจำได้ลางๆ คลับคล้ายคลับคลา "อ๋อ หมอนั่นน่ะเหรอ" "คนที่ตลกๆ คนนั้นใช่มั้ย" "อยู่ด้วยแล้วสนุกดีนะ" แต่เท่านั้นก็จบ พวกเขาก็กลับไปใช้ชีวิตต่อ ไปเลี้ยงลูก ไปทำงาน ไปคุยกับคนที่อยู่ด้วยในห้วงปัจจุบัน
แต่สิ่งที่เราไม่เคยเห็น (หรือหนังไม่ได้ให้เห็น) คือโยโนสุเกะในวัยสามสิบปี เราได้เห็นแต่ตอนที่เขาเป็นหนุ่มท่าทางบ๊องๆ ในช่วงวัย 18 ปี เราไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงห่างเหินกับเพื่อนๆ ไป, ไม่รู้ว่าทำไมถึงขาดการติดต่อกับพี่สาวร้อนแรงคนนั้น, ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลิกกับนางเอก, ไม่รู้ว่าตกลงแล้วเขาเติบโตมาเป็นอย่างไร ยังเป็นคนสดใสร่าเริงมั้ย หรือการเป็นแค่คนหยิบโหย่งไม่เอาถ่าน หรือเป็นแค่ตากล้องกิ๊กก๊อกที่ไม่มีใครจดจำ (เขาถ่ายรูปเพราะก็แค่ได้กล้องมาจากเพื่อนข้างห้อง)
โยโนสุเกะก็อาจจะเหมือนกับเราๆ ท่านๆ ที่สุดท้ายก็อาจจะไม่มีใครจำอะไรเกี่ยวกับเขาได้ กลายเป็นสิ่งที่ผ่านมาและผ่านไปในชีวิตของคนอื่น (อาจจะมีแม่ของเขาที่จดจำเขาได้มากที่สุด) แต่โยโนสุเกะอาจจะโชคดีกว่าเราตรงที่เขามีผู้กำกับชื่อ Shuichi Okita มาถ่ายทอดชีวิตอันเรียบง่าย ดูไม่มีอะไรของเขา ให้ออกมาลึกซึ้ง น่าประทับใจ แต่เราอาจไม่มีโอกาสเช่นนั้นอย่างโยโนสุเกะ
ฉะนั้นแล้ว เราอาจะเคยบ่นโวยวายว่า ฉันไม่อาจเป็นส่วนหนึ่งของโลกได้เลย แต่เวลาผ่านไป เรารู้ตัวว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของโลกอย่างขัดขืนไม่ได้ เป็นหนึ่งเดียวอย่างกลมกลืน แนบชิด จนกระทั่งสลายและเจือจางไปกับมันในที่สุด
| Create Date : 01 มีนาคม 2557 |
|
11 comments |
| Last Update : 1 มีนาคม 2557 19:12:42 น. |
| Counter : 12525 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [
อีกอย่าง ขอบคุณที่ยังคงเอาอะไรมาลงในบล็อกอยู่เรื่อยๆ เพราะเดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยเล่น facebook หรืออะไรพวกนั้นแล้ว (แต่ยังตามบล็อกที่น่าสนใจอยู่โดยใช้ feedy)