Hi-So : ความทรงจำเก่าๆ
by merveillesxx
Hi-So (2010, อาทิตย์ อัสสรัตน์, A+)
ดูแล้วเศร้าจัง พอดูจบคำแรกที่ขึ้นมาในหัวคือ “ไม่มีอะไรเป็นของเรา” เป็นคนรวย ไฮโซ เป็นลูกครึ่ง เรียนเมืองนอก มีสถานะเป็นดารา ฯลฯ แต่สุดท้ายก็ต้องค่อยๆ สูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป อพาร์ตเมนต์ที่ถูกทุบทลาย หมาที่กลับไปหาเจ้าของเดิม คนรักที่ต้องจากลากันไป
แต่สิ่งที่ไม่เคยเป็นของเราจริงๆ ในหนังเรื่องนี้คือความสัมพันธ์ มันช่างเปราะบาง เมื่อจบไปแล้วสิ่งที่เหลืออยู่ก็คงเหมือนกับที่ตัวละครของอนันดาพูดว่า “มันก็เหลือแต่ความทรงจำเก่าๆ” หนังเรื่องนี้เป็นการตัดภาพความทรงจำสองส่วนของหนุ่มหน้าตาดีบ้านรวยคนหนึ่งมาให้ดู เป็นดั่งด้านกลับของ Bangkok Blues เรื่องนั้นความทรงจำคือสิ่งอบอุ่นหัวใจ เพราะ ‘ความทรงจำจะอยู่กับเราตลอดไป’ แต่ Hi-So ความทรงจำคือซากพังทลายที่คงเหลือหลักฐาน เพราะ ‘ความทรงจำเก่าๆ เรื่องเก่าๆ จากอดีตจะอยู่กับเราตลอดไป’ เหมือนกับที่ ชุนจิ อิวาอิ เขียนไว้ใน Love Letter ว่า มนุษย์เจ็บปวด เพราะมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความทรงจำ
อาทิตย์ยังคงเล่นกับเรื่อง ‘สถานที่’ ได้อย่างน่าสนใจ ฉากที่ปิดความท้ายความสัมพันธ์ของทั้งสองพาร์ท เป็นภาพสถานที่ทั้งสิ้น พาร์ทแรกเป็นโรงแรมรกร้างจากสึนามี พาร์ทสองคืออพาร์ตเมนต์ที่กำลังถูกทุบ เมื่อลองถอยตัวเองออกมาก็จะเห็นความเชื่อมโยง, การล้อเลียน, ความเปรียบเทียบระหว่างเนื้อเรื่องสองส่วนที่น่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างเช่น ฉากนางเอกกับกระจกที่เลือกแค็ปมา ชอบความขัดแย้งแปลกๆ ที่พาร์ทแรกเลือกจบด้วยการห่างเหินของตัวละคร แต่พาร์ทสองจบด้วยการกอดกันแนบแน่น แต่สุดท้ายผลออกมาไปต่างกันคือการเดินกันไปคนละทาง อย่างไรก็ดี รู้สึกว่าฉากที่สร้างรอยเชื่อมโยง อย่างฉาก “ถามทำไม-ก็เพราะอยากรู้” จะดูจงใจไปสักนิด และโดดออกมาจากตัวหนัง
ยังมีองค์ประกอบเล็กๆ น้อยๆ อีกหลายอย่างใน Hi-So ที่ชอบ แน่นอนว่าต้องรวมถึงเพลงของ Desktop Error, ชอบเสียงประกอบในฉากอพาร์ตเมนต์ที่มีเสียงก่อสร้างตึงตังล้อมรอบตลอดเวลา, การแสดงชอบ เชอริส เหลียง อย่างมาก ดูเป็นธรรมชาติ และมีสเน่ห์ ส่วน เฟิร์น-ศจี น่าเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ท็อปฟอร์มเท่าตอน Bangkok Blues เหมือนในเรื่องนี้หนังพยายามดึง output จากตัวละครนี้มากเกินไป และยังชอบความน่ารักเล็กๆ ที่เห็นพี่ๆ ที่คุ้นหน้าหลายคนมาเดินไปเดินมาในหนัง
ฉากที่ชอบมากๆ อีกฉาก คือฉากสนามบินตอนจบ นอกจากจะเคลื่อนกล้อง วางเฟรมภาพจะสวยมากแล้ว ในฉากนี้มันยังนัยของการเบลอเรื่องสถานที่ด้วย คือเราไม่รู้ว่าพระเอกมันไปไหน ไปอเมริกา ไปต่างจังหวัด ย้ายบ้าน ไปเที่ยว หรืออะไรกันแน่ สุดท้ายตำแหน่งแห่งที่ของตัวละครก็ถูกลบเลือนไป เป็นเป็นฉากที่ค่อนข้างนามธรรม แต่อารมณ์และความหมายมันสั่นสะเทือนดี
ถ้ามีฉากที่รู้สึกติดขัดบ้าง ก็คงเป็นฉากโซอี้กินเหล้ากับเหล่าพนักงานโรงแรม (ซึ่งแวบแรกหลุดขำออกมาเลย) มันดูไม่เป็นงานฉลองชนชั้นแรงงาน แต่เป็นเหมือนปาร์ตี้ของเด็กที่นิวยอร์ก แต่จริงๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไรกับฉากนี้มาก ถึงจะดูเซอร์เรียล แต่การจับอารมณ์ของนางเอกในฉากนี้มันก็ดีมาก แล้วพอมันล้อกับฉากปาร์ตี้ไฟระยิบระยับในพาร์ทสองของเมย์ ก็ทำให้หนังดูสมบูรณ์ อีกสิ่งที่ดีในฉากนี้คือ มันบอกถึง root ของผู้กำกับได้ดี
และสุดท้าย สิ่งที่น่ายินดีใน Hi-So คือ การตอบโจทย์เรื่องการทำให้หนังส่วนตัว ให้มีประเด็นสากล ซึ่งเรื่องนี้น่าจะเป็นตัวอย่างที่ดี
| Create Date : 10 พฤศจิกายน 2554 |
| Last Update : 10 พฤศจิกายน 2554 9:54:12 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 4628 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [