ไม่แน่  เกิดปัญหาขึ้นเมื่อจอยมันชาร์จแบตไม่เข้า ไม่รู้เป็นอะไร แต่น่าจะยังใช้การได้อยู่ เมื่อวานนำเรเวนไปเติมลม เสียห้าบาท วันนี้ออกไปข้างนอกแต่เช้าหวังว่าจะเป็น กาแฟสักแก้วเย็น ๆ ในช่วงเช้า แต่รอนานมาก เล่นเราซะกระวนกระวายกับการรอคอยไปเลย ไม่รู้ทำไมวันนี้ที่ร้านคนเยอะ เราก็คิดไปเรื่อย โทษคนนู้นที คนนี้ที ทำช้าบ้าง สั่งเยอะบ้าง หรือเป็นเพราะเราอารมณ์ไม่ค่อยดีก็ไม่รู้น่ะ แต่ไม่ค่อยมีอาการแบบนี้สักเท่าไหร่ ได้กาแฟมา แต่ถุงกระดาษที่ร้านเขาทำไว้สำหรับ ใส่สองแก้ว ก็เลยไม่มีถุงหิ้วสำหรับแก้วเดียว แต่ทางร้านก็ดีน่ะ นำแม็กซ์มาแม็กซ์ให้มัน ไม่เคลื่อนเวลาเราถือไปไหนมาไหน เวลาใส่แมสแล้วมันรู้สึกร้อนเหมือนกันน่ะ ทำให้ไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ พอได้ถอดแล้ว มันก็โล่ง ต้องเตรียมไว้ในรถเพราะกันลืมใส่ออกจากบ้าน เที่ยงนี้เป็นอาหารเช้าสำหรับเรา เราสั่งกระเพรา หมูกรอบ ไข่ดาว เอาไว้ บอกว่าเดี๋ยวมาเอา สักพักเราก็ไปเอา แต่ราคาถูกจนสะดุดใจไปเลยละ แล้วก็มานั่งคิด ร้านดีดีก็อยู่แค่หน้าปากซอย แต่ไม่ค่อยสั่งร้านเขากินไปกินซะไกลบ้าง ก็เลยเมมเบอร์ร้านเอาไว้ เพื่อว่าจะมีโอกาสสั่ง เพราะเรื่องหิวห้ามไม่ได้เลย อากาศร้อนดีทีเดียว เมื่อคืนก็คิดว่าเสียงอะไร บางอย่างเกิดขึ้นเป็น จังหวะ เราก็คิดว่ามันคงเงียบไปเองแล้วก็พยายามนอน ต่อ แต่ปรากฎว่าเสียงมันไม่หยุด ก็เลยลุกขึ้นมาดู โอ่ว...ไม่....น้ำแอร์หยด เป็นสาเหตุให้ต้องปิดแอร์ เลยละ แล้วก็วิ่งไปที่ครัวหาถาดมารองน้ำไม่ให้มัน เปียกที่นอนมากไปกว่านี้ แล้วก็เอาถาดมารองน้ำ มันก็หยดอยู่อย่างนั่น เราก็ฟังเสียงน้ำหยดจนหลับไป หรือว่าอะไรบางอย่างดลบันดาลให้เรานอนโดยไม่เปิดแอร์ ทีนี้ก็ต้องคิดแล้วว่าเปิดแอร์อีกน้ำมันจะหยดอีกไหม ถ้าหยดละก็คง เปิดแต่พัดลมไปก่อนละทีนี้ งานเข้าเลย ช่วงนี้น้ำเปล่าลดราคาบ่อยมากอ่ะ เราก็ซื้อแต่น้ำเปล่านี้และ แต่ก็มีเวลาลดราคาของมัน เสียดายมารู้ช้าไป จะหมดเขตซะแล้ว โอ่ว...ไม่ หมูหรือผัก อะไรบางอย่าง ในซอกฟัน มันติดอยู่ที่นั้น...เราเอาลิ้นทะลวงแต่ไม่ได้ผล มันยังติดอยู่ตรงนั้น น่ารำคาญเหมือนกันแฮะ ไม่ออกสักที ช่วงนี้พยายามงดน้ำหวาน มาดื่มน้ำเปล่าแทน แต่ก็อดไม่ค่อยได้ ยังยากดื่มน้ำหวานอยู่ แต่ต้องหาอะไรมาดื่มแทน ก็ได้น้ำเปล่าเนี่ยและ ช่วงลดราคาด้วย สบายกระเป๋าไปหน่อย ช่วงนี้มีอารมณ์บางอย่าง แทรกเข้ามามันเหมือนไม่ใช่ นิสัยเรา แต่ก็ทนเอา เพราะทำอะไรไม่ได้ ส่วนมดเหม็นที่ว่า มันก็เริ่มที่จะหายไปเองแล้ว แรก ๆ ไม่รำคาญหรอก แต่หลัง ๆ เยอะ ไปขึ้นผักซะ กำลังจะกินขนมจีน เลยอดใส่ผักเลย มดอะไรก็ไม่รู้ ขึ้นผัก แต่มันเริ่มไม่ค่อยมาแล้วละ สบายใจไปเหมือนกันน่ะ วันนี้ตื่นสาย ทำให้รู้สึกเพลีย ๆ อาจะเป็นเพราะนอนเยอะไป หน่อย แป๊ปเดียวบ่ายแล้วเวลาเดินทางได้เร็วมาก มีเรื่องมาเล่าน่ะ คือเราเพิ่งสั่งตัดเสื้อกักได้ไม่นาน เป็นเสื้อกักสีดำใส่กับเสื้อเชิ้ตสีขาว เราก็คิดว่าใส่ แล้วมันเท่ ดูดี ก็ใส่ไปเดินเล่นที่ ๆ อยากไป แต่พอเวลาเปลี่ยนมาดู คนอื่น ๆ ที่ใส่เหมือนเรา มันกลับให้ความรู้สึกว่าเชยยังไงไม่รู้น่ะ แรก ๆ ชอบ แต่พอได้ลองใส่แล้ว เห็นคนอื่นใส่บ้าง เรากลับไม่ชอบมันแล้วละ หลัง ๆ ก็เลยใส่ไม้แขวนเสื้อ ห้อยทิ้งไว้ ไม่ได้ใส่มันอีกเลย ความชอบคนเรา เปลี่ยนกันได้เร็วเหมือนกันน่ะ วันนี้เราชอบใช่ว่า วันต่อ ๆ ไปเราจะยังชอบมันอยู่ พอไม่ชอบเราก็ ไม่ใส่ ไม่ใช้ ปล่อยมันทิ้งไว้อย่างไร้ประโยชน์ เราเคยสัมภาษณ์งานที่แห่งหนึ่งน่ะ เขาก็พูดถึงเรื่อง จุดดี จุดด่อย ของตัวเองน่าจะรู้ แต่เราไม่รู้นี่ซิ เราก็เลยคิดว่า มันไม่แน่นอนน่ะเรื่อง จุดดี จุดด่อย เราอาจจะเขียนลงไปในประวัติส่วนตัว แต่ถ้าวันหนึ่ง มันอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ มันไม่แน่นอนอะไร เราไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเรื่องมองจุดดี จุดด้อย ของตัวเองหรอกน่ะ แต่เราว่าไม่รู้มันก็ไม่ได้เสียหาย อะไร แต่ถ้ารู้มันก็ดีเพราะจะได้พัฒนาตัวเอง ได้ถูกทาง เราว่าคนสัมภาษณ์งานคนนั้นคงอยากได้ คนที่ทำอะไรได้หลายอย่าง เป็นคอม ขับรถ ทำนอกเวลาได้ ออกต่างจังหวัดได้ แต่เราคุณสมบัติไม่พอเลยอดทำงาน ที่นั้น ก็มานั่งยิ้มน่ะ ไม่ได้ทำก็ดีเหมือนกัน เราก็ได้ทำที่อื่นแทนไง เราไม่ค่อยคิดถึงอนาคตเท่าไหร่ ไม่วางแผนอะไรเลย บางทีก็คิดว่าเราทำไมไม่ค่อยฉลาด บางทีคิดแบบนี้มันเหมือนดูถูกตัวเอง โชคดีที่ไม่ค่อย มีใครมาด่าว่าโง่เท่าไหร่ เลยพยายามพัฒนาตัวเอง มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรา พัฒนาตัวเองจนคิดว่าตัวเองฉลาด พูดจาคล่องแคล่ว แต่เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ตอนมันไม่โกรธมันก็ไม่เป็นอะไร แต่พอมีอะไรมาทำ ให้หงุดหงิดนิดเดียว มันเหมือนจะเบิดออกมาเลย โชคดีที่เราเป็นคนไม่ค่อยแสดงความรู้สึก เลยรู้ตัวทัน ช่วงที่เราพัฒนาตัวเองจนถึงจุดที่ว่าเราชอบมาก เขียนหนังสือลายมือสวย รูปร่างหน้าต่อหล่อ พูดคล่อง ช่วงนั้นเริ่มหันมาอ่านหนังสือ ทำให้ดูเป็นคนพัฒนาตัวเอง แต่เราก็เจอกับปัญหาซึ่งเราไม่ได้มองว่าเป็นปัญหา เราป่วย กินยา เขียนหนังสือไม่ได้ต้องเริ่มหัดเขียนใหม่ เขียนชื่อตัวเองยังยากเลย พยายามเขียนหน้าหนึ่ง หน้าสอง และต่อ ๆ ไป จนเริ่มกลับมาพอเขียนได้ จากหน้าตาดี เราก็เริ่มอ้วน จากที่เราฉลาด ความคิดเราก็เริ่มไม่เหมือนเดิม เราป่วยด้วยโรคจิตเวช เปลี่ยนยามาก็บ่อย จนปัจจุบันโชคดีที่ยังทำงานได้ ไม่เหมือนผู้ป่วยคนอื่น ๆ ตอนนี้ก็ยังมีผลข้างเคียง อยู่บ้าง แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เราผ่านมันมา เราว่าเราไม่โทษดวง ไม่โทษกรรม ไม่โทษอะไรเลย เรามองว่ามันไม่มีอะไรเลย เพราะเราไม่ได้คิดว่า มันเป็นโชคร้าย เราไม่ได้มองมันแบบนี้ เราว่ามันทำให้เรามีความสุขเหมือนกันน่ะ วันนี้รู้สึกว่าตัวเองเขียนเยอะกว่าปกติ บางทีเรา ได้เขียน ได้พิมพ์อะไรไปบ้าง มันก็สบายใจขึ้นมาบ้าง วันเกิดเราแต่เราไม่ได้บอกใคร ไม่ได้ตั้งแสดงในเฟส แต่คนที่มาแสดงความยินดีกับเราในวันครบรอบวันเกิด ในโลกโซเชียล มีแค่สามคน แต่มันดีมากน่ะ เขาจำได้ด้วย 5 5 5 สวัสดีทุกคน ขอให้เป็นวันที่ ทุกคนรู้สึกตัว
|
อยากบอกว่าหลง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] หวังไว้ว่าผู้ที่ได้อ่านจะผ่อนคลาย จากการงานและความเครียด ลงบ้าง All Blog
Friends Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
ผู้หญิงก็แบบนี้ละนะคะ เหมือนไม่อยากจะแก่ ทั้งๆ ที่หนังหน้ามันก็ไปไกลแล้ว
จะมาบอกว่าเป็นอีกคนนึงที่ไม่ค่อยกระตือรือร้นกับการเรียนรู้เท่าไร
เราเป็นพวก ทำอะไรที่อยากทำ อะไรที่เราไม่อยากทำเราก็ไม่ทำ
เราอยากใช้ชีวิตให้มันง่ายๆ ไม่มีมากเยอะไรหรอก แค่อยู่ได้
ไม่ต้องเบียดเบียนใคร ไม่ต้องเป็นภาระใคร ได้ทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ
ไม่ต้องถูกตีราคาเป็นมูลค่าหรือกำไรก็ได้ ขอแค่ทำแล้วมีความสุข
เราก็พอใจละ.. แต่พวกมักน้อยแบบนี้มันไม่รวยนะ..
ไม่รวยแต่ก็ไม่เหนื่อย มันก็สุขกันคนละแบบ สุกๆ ดิบๆ แล้วแต่คนมองนะคะ
นี่อ่านบล็อกแล้ว ทำให้เราอยากกินกาแฟอีกแหละ.. 555+