ฉันจำไม่ได้จริง ๆ ว่าบ้านหลังนี้มันหลัง
ที่เท่าไหร่ ฉันจำได้เพียงว่ามันเป็นบ้าน
ไม้ ยังพอจำได้ลาง ๆ ว่าเมื่อฝนตก
จะต้องคอยหาขัน กะละมังมารองน้ำฝน
ที่ตกทะลุรอยรั่วของสังกะสีจากด้านบน
หลังคาบ้าน เพื่อมารองน้ำฝน
เวลาเดินก็มีเสียงเอี๊ยดอ๊าด
นั่งกินข้าวก็นั่งกับพื้นล้อมเป็นวงกลม
ของเล่นของฉันก็ไม่ค่อยมีอะไร จำได้
เพียงว่าเป็น "รถหุ่นยนต์" สีเหลือง
ที่มันสามารถ เป็นทั้งรถและหุ่นยนต์ด้วย
การแปลงร่าง ทุก ๆ ครั้งที่มีโทรศัพท์
เข้ามาเมื่อฉันรับ ฉันก็จะไปเรียก
คนที่ปลายสายอยากจะพูดด้วย
ในระแวกหมู่บ้าน ฉันก็จะได้ค่าเรียก
หัวละ 5 บาทเป็นค่าขนม รูปนี้ทาง
ซ้ายคือน้องของฉัน ส่วนตรงกลาง
เป็นใครเสียไม่ได้นอกจากแม่ของฉัน
และตัวฉันเองอยู่ทางด้านขวา
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
