วันนี้คงเป็นวันธรรมดา ธรรมดาวันหนึ่ง
แต่กลับมีเสียงที่วิ่งโลดแล่นไปทั่วหัวของผมและมันคงไม่ออกไปง่าย ๆ
เสียงที่ดังกึกก้องกังวานไปทั่ว...มันไม่มีตัวตน มันสัมผัสไม่ได้
...มันถูกต้องหรือว่ะ
...มันใช่หรือว่ะ
...นี่กูทำถูกเปล่าว่ะ
เสียงที่ดังกึกก้องกังวานไปทั่วภายในจิตใต้สำนึก...
มันเข้ามากระทบสามัญสํานึกของผมอีกครั้งหนึ่ง...
แววตาของเขาเป็นอะไรที่น่าผิดหวังที่สุด
ความเสียใจที่ถายถอดออกมาเป็นความรู้สึก...
ปลดปล่อยมากระทบใครอีกคน ที่กำลังประจันหน้าเขาอยู่
ผมยัดเยียดความผิดหวังให้เขา
เขาปราถนาที่จะอยู่ เขาเลือกที่จะอยู่ในสถานที่นี้
แต่ด้วยความจำเป็นบางอย่าง ความผิดพลาดของใครสักคน
ความไม่เป็นระบบของอะไรสักอย่าง
มันกำลังทำร้ายความรู้สึกของคน โดยที่ผมได้แต่เฝ้ามองปราศจากทางแก้ไข
น้ำตาคล่อ...ในเบ้าตาของเขา อารมณ์ฉุ่น...ของเขา
ท่วงท่าความผิดหวัง กล่ำกลืน
เขาเดินทางมาด้วยความเหนื่อยล่า โดยเป้าหมายและความตั้งใจคือที่นี้
...กลับมาเผชิญหน้ากับ
ความผิดหวังเมื่อมาถึงจุดหมาย แล้วผมจะต้องทำอย่างไร
แสดงความรับผิดชอบจากอะไร หากเขาต้องการที่ 1
ผมก็ต้องสำรองที่ 2 ให้เขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช้อย่างที่เขาปราถณาไว้...
แต่อย่างน้อยมันก็เพียงพอที่จะทดแทน
มันทดแทนได้ แต่หัวใจที่ถูกเสียดแทงหลังจากความผิดหวัง
มันพร้อมที่จะดึงด้านมืดของใครหลาย ๆ คนออกมาเผชิญโลก
แล้วผมก็เป็นได้เพียงแค่ผู้ชมคนหนึ่งที่เฝ้ามอง บทร้ายของเขาจากความผิดหวัง
หนึ่งคำที่เปล่งออกมากลบเกลื่อนสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวคงไม่พ้นคำว่า"ขอโทษ"
ถ้าไม่พบความผิดหวังเราก็จะไม่รู้จักคำว่าสมหวัง
ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ