Bloggang.com : อยากบอกว่าหลง

เหตุเพราะ

หนึ่ง

ประตู้เลื่อนอัตโนมัติไหลเลื่อนเปิดออก

ให้ฉันได้เดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ

แห่งหนึ่งตั้งอยู่ในส่วนหนึ่งของปั้มน้ำมัน

เสียงสัญญาณเชื้อเชิญเตือนให้รับรู้แล้ว

ว่าได้ย่างกรายเข้ามา ณ เขตแดนแห่งนี้

ที่แห่งนี้มีสินค้ามากมายให้เลือกซื้อ

ขนมปัง มันฝรั่ง ช๊อกโกแล็ต ลูกอม

นม น้ำอัดลม และอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน

หากสนใจหรือต้องการสิ่งใดก็เพียงแค่

หยิบมันขึ้นมาแล้วเดินตรงไปยังเคาเตอร์

เพื่อนชำระเงินตามราคาของสินค้า

ใช่ฉันเดินเลือกหยิบสินค้าที่ฉันต้องการ

ตามชั้นวางสินค้าเรียบร้อยแล้ว ฉันตรง

ไปยังเคาเตอร์เพื่อชำระเงิน มีเคาเตอร์

ชำระเงินอยู่สามช่องแต่มีคนแล้วทุกช่อง

ฉันยืนรออยู่ชั่วครู่หนึ่ง พนักงานเคาเตอร์

ช่องที่สองเรียกฉัน ทางนี้ค่ะ ฉันเดินไปตาม

ต้นเสียง ฉันเห็นท่าทางของเธอฉัน

ก็รู้โดยทันทีแล้วว่าเธอนั้นเป็นพนักงาน

ใหม่ของที่นี้ แต่ฉันไม่รู้ลึกขนาดที่ว่า

เธอทำงานมาแล้วกี่วันหรอก ฉันวางสินค้าลง

บนโต๊ะ เธอหยิบสินค้าขึ้นแล้วบรรจง

ยิงลำแสงสีแดงตรงเข้าไปที่รหัสแท่ง

ของสินค้าทีละชิ้น จนหมด จำนวน

เงินที่ฉันต้องชำระนั้นปรากฎขึ้นมาที่หน้าจอ

ฉันหยิบธนบัตรออกจากกระเป๋าสีน้ำ

เงินของฉันที่ฉันใช้มันมากหลายปีแล้ว

แต่มันยังสภาพดีอยู่ ฉันส่งธนบัตรให้

เธอ เธอถามฉันว่า มีเหรียญบาทไหมค่ะ

ฉันตอบเธอไปตามตรง ไม่มีครับ

ไม่นานนักเธอก็เดินไปที่เคาเตอร์หนึ่ง

เพื่อนแลกเงินบางจำนวนที่เธอต้องการ

แล้วเธอก็เดินกลับมาประจัญหน้ากับฉัน

เธอส่งเงินจำนวนหนึ่งให้ฉัน แล้วฉันก็

หยิบถุงสีขาวที่ใส่สินค้าไว้เดินออกมา

จากที่นั้น

เรื่องมันควรจะจบอยู่ที่ตรงนี้หากแต่ว่า

ฉันควรจะจ่ายเงินมากกว่านี้! พนักงาน

ใหม่ลืมแสกนบาร์โค้ดที่สินค้าหนึ่งชิ้น

วิ่งเข้าไปสู่นามธรรมในห่วงแห่งความคิดของฉัน

เธอลืมแสกนสินค้าชิ้นหนึ่ง เงียบไว้ดี

กว่าน่า หรือจะกลับไปบอกเธอดี ไม่

มันไม่ทันแล้ว ฉันรู้สึกสำนึกผิดอยู่ชั่ว

ระยะเวลาหนึ่ง ความเห็นแก่ตัวของฉันผุด

ขึ้น มันไม่ใช่ความผิดของเรา ความสำ

นึกผิดของฉันยังคงเกาะติดอยู่ในความ

คิดชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้วมันก็เลื่อนลาง

หายไป เงินจำนวนที่ฉันต้องจ่ายมันควร

จะเป็นเจ็ดสิบหกบาท แต่มันปรากฎบน

หน้าจอเพียงสี่สิบเอ็ดบาท ฉันมั่นใจได้

เลยว่าพนักงานใหม่คนนี้ลืมแสกนสินค้า

หนึ่งชิ้นเป็นจำนวนเงินสามสิบห้าบาท

สอง

ฉันยืนอยู่ท่ามกลางการสัญจรของยาน

พาหนะ ฉันเหยียดแขนออกไปไม่นาน

นักหรอก ยานพาหนะก็วิ่งมาจอดข้าง

ฉัน ฉันเปิดประตูด้านหลังออกแล้วเปล่ง

วาจาออกไปเพื่อให้เขาได้รับรู้ถึงเป้าหมาย

ที่ฉันต้องการจะไป เขาพยักหน้าหลัง

จากนั้นไม่นานฉันก็เข้าไปนั่งอยู่ใน

ยานพาหนะนี้พร้อมกับเพื่อนรวมเดินทาง

หนึ่งคน ฉันมองลอดผ่านช่องว่างระหว่าง

เบาะนั่งสองเบาะหน้า ฉันเดาว่าเขาคงจะ

มีเชื้อสายจีน ผิวสีขาวเหลือง ตัวอวบ

ฉันละสายตาจากเขาแล้วมือซ้ายของฉัน

ก็ล้วงกระเป้าซ้ายหยิบสามาร์ทโฟนขึ้นมา

ก้มหน้าก้มตาดูมันอย่างที่ฉันดูมันบ่อย ๆ

เสียงเพื่อนร่วมเดินทางพูดขึ้นเอ๊ะ...

เลยทางลงแล้วพี่ เสียงพูดสนทนากันอยู่

ครู่หนึ่งระหว่างเพื่อนร่วมเดินทางคนนี้

และคนขับยานพาหนะ ได้ข้อสรุปว่าไป

ลงด้านหน้าวนเข้าอีกทางหนึ่ง

กลายเป็นว่าคนขับพาหนะพาเราอ้อมไกล

อยู่พอสมควรทีเดียว ครั้งนี้กลายเป็นว่า

เพื่อนร่วมเดินทางคนนี้ต้องลงก่อนฉันเพราะ

ทุก ๆ ครั้งฉันจะต้องลงก่อนเขา เนื่องจาก

รถวิ่งอ้อมไปอีกทางหนึ่ง ค่าโดยสารทั้งหมด

สองร้อยบาท ฉันหารกับเพื่อนร่วมเดินทาง

จ่ายไปคนละหนึ่งร้อย วิ่งเข้ามาสู่นามธรรม

แห่งห่วงความคิดของฉัน แท็กซี่รู้ทางหรือไม่

รู้ทางกันแน่ รถสภาพก็เก่าพอดู น่าจะรู้ทาง

ดีน่ะ คงพาเราอ้อมแน่ ๆ

ฉันหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายไข่เจียวข้าง

ถนนโบกมืออำลากับเพื่อนร่วมเดินทาง ฉันถือ

ถุงใสใส่กล่องข้าวไข่เจียวแล้วตรงไปยังวินมอเตอร์

ไซค์รับจ้าง

สาม

หากปกติแล้วถ้าวิ่งทางเดิมที่ฉันเคยกลับกับเพื่อน

ร่วมเดินทางราคาค่าโดยสารควรจะเป็นเจ็ดสิบ

บาท แต่การกลับบ้านครั้งนี้อ้อมไปอีกเส้นทางหนึ่ง

ฉันต้องเสียค่าโดยสารเพิ่มจากเดิมอีกเจ็บสิบบาท

มันอาจไม่ใช่ความผิดของฉัน มันอาจไม่ใช่ความ

ผิดของคนขับพาหนะ มันอาจจะไม่ใช่ความผิด

ของพนักงานร้านค้าสะดวกซื้อ

หรือว่ามันจะเป็น

กรรม...

เจอกับตัวเอง..ถึงรู้ (กด > เพื่อฟัง)

⁞