พักตรพริ้ง : รักร้อน ละลายเร็ว
ในที่ยิ่งสูง ความบริสุทธิ์ใจในทางรักใคร่ก็ยิ่งเสื่อม
ท่านชายผู้ดีที่ทำท่าไม่รู้ว่าพักตร์พริ้งเปลี่ยนมือมาเป็นของฉัน
ไม่ใช่เพื่อรักษามารยาท
ท่านเหล่านี้ทำไม่รู้เพื่อแทะโลมพักตรพริ้งได้สะดวก โดยไม่ต้องถือว่า
แสดงกิริยาอันไม่น่าดูเช่นนั้นต่อหน้าสามี

“ทองจันทน์อย่าทำท่าโกรธดิฉันอีก คนที่เขาลงทุนซื้อดิฉันถึงหมื่นก็ยังไม่กล้าทำหน้ายักษ์ใส่หน้าดิฉัน”
...ผมถือ ผมเป็นยอดรักของพักตร์พริ้ง แต่ตามที่เธอพูดจะไม่ให้ผมฟังว่า
ผัวก่อนที่เธอไม่รักแต่มีสินสอดหนึ่งหมื่นนั้นมีค่าตัวแพงกว่าทองจันทน์กระนั้นหรือ .
..ฤทธ์ของคำพูดทำให้ผมออกจากบ้านของเธอโดยเร็ว..

โฉมฉาย : ครองรักก็คล้ายครองเกม
ผู้ชาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเภทเจ้านายทองจันทร์นี้ ถ้าเป็นฝ่าย “ให้”
จะปิติปลื้มกว่าได้เป็นฝ่าย “รับ” นี่แหละครองรักก็คล้ายครองเกมความสุข
ถ้าเราเกิดต่างกันเหมือนคู่ต่อสู้ในเกมที่มีฝีมือต่างชั้น
ไม่รู้สึกว่าเกมของเราออกรสและรำคาญสิ้นดี

...ในวันต่อมา โฉมฉายก็อยู่ความเข้าใจของคนอื่นๆ ทั้งบ้านว่าเป็นภรรยาผม
และการปรนนิบัติเอาใจที่อย่างวิเศษของเธอ ทำให้ผมค่อยแช่มชื่นและมีอะไรใหม่ๆ เกิดขึ้นในใจ
จึงในวันต่อมาๆ อีก โฉมฉายก็ไม่เพียงแต่จะเป็นเมียผมในด้านที่คนอื่นๆ เข้าใจอย่างเดียว
เป็นจริงๆ ...

...ผมเรียกการปรนนิบัติของโฉมฉายว่าเป็นการกระทำของนางฟ้านั้น ผมเรียกในเวลาเป็นคู่รัก
แต่เวลาเป็นคู่ครอง เธอคือคนที่ทรมานอารมณ์ผม เป็นต้นในคืนที่ผมทำงานของผมดึกๆ
ผมต้องการให้เมียรักของผมหลับสนิทอยู่บนที่นอน ผมไม่ชอบน้ำใจอันภักดีสุจริตของเธอที่รอเพื่อดูแลผมว่าจะต้องการสิ่งใด
โดยยกเอาการนั่งถักไหมพรมอยู่เงียบๆ บังหน้า จนกว่าจะถึงเวลาผมว่างงานเธอจึงจะเลิกด้วย..

...ผมบอกเธอไม่ใช่ห้วนๆ ทั้งชี้แจงแสดงเหตุ และทั้งเล้าโลมว่าเธอไม่ต้องเสียใจที่ทำความไม่ถูกใจผม
หากโดยเจตนาดีนี้ โฉมฉายรู้เรื่องแล้วร้องไห้ไม่นิ่ง คำเล้าโลมที่มีเหตุผลของผมไม่มีราคา
เธอเสียใจอย่างที่ประมวลความเสียใจทั้งหมดทั้งโลกมาไว้เสียคนเดียว
แล้วเรื่องที่ไม่นึกฝันว่าจะเกิดก็เกิดขึ้นในคืนนั้นเอง ประพันธ์
โฉมฉายไปจากผม หนีไปจากบ้านอย่างสาบสูญ ...เธอเขียนจดหมายสั้นๆ ไว้ว่า
“โฉมต้องการใช้ชีวิตของตัวทั้งหมด เพื่อความสุขความเจริญของทองจันทน์
จึงขอลา เพื่อความสุขสำราญของทูนหัวของโฉมสืบไป”

จิระวัต : เมื่อค่าของเงินขึ้น ค่าของความรักก็ตก
เธอศรัทธาในวิธีทำเงินอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้เช่นนายทองจันทน์
จิระวัตรู้ว่าผมมีรายได้ดีในการเขียน แต่เธอเพิ่งเห็นจริง เธอคลั่ง
เธอถือว่าเธอมีของประหลาด คือมีโรงกษาปณ์เล็กๆ ซึ่งไม่ใช้โลหะ ใช้น้ำหมึกแล้วก็บีบออกมาเป็นเงิน

...ผู้หญิงคนนี้มีความคิดที่เร้นอยู่ภายในชนิดหนึ่ง คือความคิดที่อยากเป็นแม่ หรืออย่างน้อยที่สุดก็เป็นพี่ผม
เธอมีความเข้าใจอย่างลับๆ ว่าผมได้ผิดได้ชั่วไป เพราะเหตุที่ไปได้ผู้หญิงสองคนเป็นเมีย
เธอต้องการแสดงให้ประจักษ์ ว่าเธอดีกว่าพักตรพริ้งและโฉมฉายในด้านที่เป็นแม่หรือผู้ควบคุมให้ผมทำความดี!...

...ไม้สักใครๆ ก็รู้ว่าเป็นสินค้าสำคัญของไทย ไม้สักของผัวเก่าทำเงินให้จิระวัตเลยเห็นไม่ค่อยแปลก
หนังสือตัวเล็กทำเงินได้ แปลกสำหรับคนไทยและจิระวัต เธอเคี่ยวใหญ่ เธอเป็นแม่ที่ดุ
ถ้าผมจะนั่งโต๊ะน้อยกว่าเวลาที่กำหนด เราเถียงกันบ้างและบ่อยขึ้น
ผมรู้ว่าผมเขียนหนังสือเลวลงทุกวัน เพราะเขียนอย่างเอาใจเมีย ไม่ได้เอาอารมณ์เป็นสำคัญ
...เธอรำพันความดีของผัวเก่าในทางทำเงิน ในที่สุดเธอว่า
“ดิฉันไม่มั่งมีเหมือนคุณพักตร์พริ้ง
คุณพ่อก็เหมือนนั่งกินทุนเดิมของเท่าเพราะแก่ลงทุกวัน ทำงานไม่ไหว
พี่อยากเกาะผู้หญิงมั่งมีเงิน พี่ควรกลับไปง้อคนอย่างพักตร์พริ้ง”
...สวรรค์โปรดเถิด พูดอะไรกัน! พูดอะไรกับเจ้านายทองจันทน์
ผมถูกตีที่ขนดหางอีกแล้ว ....เมื่อน้ำเงินเป็นใหญ่ น้ำรักก็ลดนะ ประพันธ์
ผมเปิดหมวกลาคุณลุงและจิระวัตด้วยประการฉะนี้

บังอร : ในเรื่องรักอย่าถือประเพณีจัด!
ศีลธรรมยอมให้ผมเป็นผัวผู้หญิงที่เป็นเมียผม และกำลังอุ่นอยู่กับอกผมอย่างเต็มที่ทีเดียว
ศีลธรรมมิได้ลุกขึ้นยืนของร้องอะไรกับผมเลย ค่าที่ผมมิได้ทำผิดในความเป็นมนุษย์
แต่เป็นวันพระ วันเกิดของเรา วันอุบาทว์ วันโลกาวินาศของโลกตามจันทรคติ ได้ยืนขึ้นยืนยันสิทธิของมัน

...ผมจำเป็นต้องเอาเหตุการณ์ในห้องนอนมาเล่าให้คุณฟังเสียแล้ว
บังอรไปได้รับการอบรมสั่งสอนจากท่านผู้ใหญ่ของเธอเพิ่มเติมมาใหม่ และได้เริ่มใช้กับผม
พร้อมกับที่เริ่มระวังประเพณีและสวัสดิมงคลทั้งหลายนั้นด้วย ทุเรศตัวเองเหลือกำลังละเพื่อนรัก
ทั้งที่ผมสมบูรณ์ในความเป็นผัวของบังอร ไม่ว่าจะพิจารณาด้วยอะไรทุกสิ่งนี้
แต่ด้วยความเคร่งทางไสยศาสตร์และสวัสดิมงคล วันเหล่านี้คือ
วันพระ วันตัวเกิดของผม วันตัวเกิดของเธอ วันโลกาวินาศ วันอุบาทว์
ผมมีสิทธิเป็นเพียงคู่รักเธอเท่านั้นเอง...การเชื่อโชคเชื่อเคราะห์เป็นใหญ่กว่าความรักของเรา
ผมไม่ผิด ถ้าผมจะเรียกตัวเองตอนนี้ว่า เป็นชีวิตของสามีปฏิทิน...

สมสวาท : ความรักไม่ใช่นักโทษอุกฉกรรจ์
ตามไปเที่ยวค้นคว้า ราวกับว่าทองจันทน์นี้เป็นลูกสาวของแก แทนที่จะเป็นผัว
--- กำลังกินเหล้าที่สโมสร – เมียไปตาม กำลังคุยกับเพื่อนที่บ้านหลวงฤทธิ์ – เมียไปตาม
แม้ที่สุดมีงานด่วนต่องทำนอกเวลาที่สำนักงาน สมสวาทก็ไปตาม อ้างว่าเป็นห่วง
ทีนี้อ้ายเพื่อนทุกคนก็ลือสนุกกันใหญ่ สักแต่ว่ามีคนไปบอกว่ามีคนมาหาผม มันก็หัวเราะเยาะกันเสียแล้ว

...ด้วยเหตุที่สมสวาทรักผมจนเกินไปนี่แหละ ผมจึงคิดว่าต้องสอนเธอด้วยวิธีแข็งข้อเสียบ้าง
....สมสวาทตามได้ตามไป ตามมาเถอะ ผมแกล้งทำเมาไม่ได้ความ จูบซ้ายจูบขวาแม่นางบำเรอที่นั่งข้างๆ ผมให้แกดูต่อหน้าต่อตา
วันหนึ่งผมกลับจากออฟฟิศ พบจดหมายสมสวาทรออยู่ บอกว่าเดินทางไปหาคุณพ่อที่ปราจีน
ยอดมิตร ไม่มีความระยำอันไหนจะเลวเท่าที่ญาติข้างเมียมักจะพอใจสนับสนุนให้เด็กของตัวหัวแข็งกับสามี
มันช่างคล้ายๆ กันไปเสียหมด ..ดังนี้แหละ ผมกับสมสวาทจึงต้องแยกทางกันเดิน
ผมยังคงรักและซื่อตรงต่อสมสวาทอยู่ เรายังคงมีนิสัยไม่ตรงกันข้อเดียวเท่านั้น
แต่มันก็ทำให้อีกร้อยข้อพันข้อที่เราตรงกันพลอยฉิบหายไปด้วยหมด...

อุษา : รักที่ราบรื่นไม่ต้องการเรื่องเหลื่อมล้ำ
กระหม่อมทนได้ ขอให้คนทั้งโลกเหยียบมาเถิด เดินตะลุยมาบนหน้าของกระหม่อม
แต่ขอคนเดียวอย่าพลอยก้าวมาตามเขา หรือแม้จนขยับจะก้าวก็ไม่ได้ คนคนนี้คือท่านหญิงอุษา
เพราะถึงทองจันทน์จะตัวเป็นคนหน้าเป็นหมา
คนที่ควรจะเมตตาทองจันทน์เพราะตัวเป็นคนหน้าเป็นหมา
ก็ยังต้องเป็นท่านหญิงอุษา...
แต่บัดนี้ กระหม่อมจะชื่นใจในสิ่งนั้นได้ต่อไปหรือ?

...เราตั้งต้นสนทนาด้วยความสัพยอกไม่เป็นล่ำเป็นสัน ตามวิสัยของความชื่นใจที่พบกันนิดหน่อย
แล้วเราก็พูดกันด้วยเรื่องราวของความรักอันยิ่งใหญ่ ชั่วโมงและชั่วโมงผ่านไป
แล้วผมก็ทูลเธอว่า “กระหม่อมจะเอาชีวิตของกระหม่อมผูกไว้กับข้อพระบาทของอุษาฯ”
– “ไม่เอ๊า หญิงจะเก็บของหญิงขึ้นไว้ในดวงใจ” -
- “ถ้ากระนั้นกระหม่อมคงจะหนีขึ้นไปอยู่ที่ปรางและที่โอษฐ์ได้บ่อยๆ” ผมได้จูบเธอเป็นครั้งแรก ...

.”ไว้จนกว่าเรื่องมันจะปิดบังเขาไม่ได้เสียก่อน จึงค่อยคิดอ่านกันต่อไป
อนึ่งถ้าแม่เล็กยังอยากทำบุญแก่แม่บ้าง ก็ขอไว้อย่างหนึ่งว่า
เวลาแม่คิดถึงลงไปเยี่ยมเยียนนั้น อย่าให้เจ้าคนนั้นเสนอหน้ามาให้แม่เห็น
แม่เกลียดสัตว์หลายชนิดรวมทั้งเจ้าหมอคนนั้น”

...เพราะพ่อเจ้าประคุณบอกว่าเขียนไม่ออก ทางโรงพิมพ์ก็เกิดปั่นป่วน เพราะตัวพิมพ์ค้างระหว่างยก
ทางสำนักงานนายเมตตาก็อลเวง เพราะทุนลงไปจมอยู่ ปกก็ทำเสร็จเรียบร้อย
ประกาศกำหนดวันออกก็ประกาศไปแล้ว หนังสือไม่เสร็จจะว่าอย่างไร

วันหนึ่งข้าพเจ้าไปที่สำนักงานนายเมตตา พบโชติที่นั่นพอดี ข้าพเจ้าก็ถามว่าเมื่อไรอยู่เพื่อความนรักจะออก
เมตตาชี้ไปทางโชติบอกว่า “ถามเขาดูซี ปวดหัวจะตายแล้ว”
ข้าพเจ้าแลดูโชติ เขาหัวเราะ ตอบอย่างอารมณ์ดีว่า “ออกไม่ได้ เพราะต้นฉบับยังเขียนไม่เสร็จ”
...
“หมู่นี้มันไม่เกิดอารมณ์ที่จะเขียน คุณก็รู้แล้ว ถ้าไม่เกิดอารมณ์ก็เขียนไม่ได้”
...
“เอางี้ได้ไหมล่ะ คุณช่วยผมหน่อย ...ช่วยเขียนคนที่ 5 แทนผม แล้วผมจะเขียนคนที่ 6 สุดท้ายเป็นบทสรุปเลย ยังงี้ละก้อพอไหว”

เมตตาทำนัยน์ตาโตซึ่งปรกติก็โตอยู่แล้วให้โตยิ่งกว่าปกติอีกเท่าหนึ่ง
“ว่าไงนะ ให้คุณพัฒน์เขียนแทนนาย แล้วมันจะเข้ากันได้หรือ? คนอ่านเขาก็รู้กันทั้งเมืองเท่านั้นเอง”

โชติโบกมือห้าม “เฉยๆ ไว้เถอะ ฉันรู้ว่าใครเขียนได้ ใครเขียนไม่ได้ นายมีหน้าที่พิมพ์ จงพิมพ์ไป อย่ามารู้ดีหน่อยเลย...
คอยดู พนันกันก็ได้ พ. เนตรรังษี เขียน แต่ใส่ชื่อ ยาขอบ ดูทีหรือ คนอ่านจะรู้ไหม?”

ข้าพเจ้าเห็นว่า ถ้ามันจะสนุกดีเหมือนกัน ทั้งอยากช่วยให้หนังสือได้ออกวางตลาดเร็วๆ ด้วย จึงรับคำ
ตกลงข้าพเจ้าเขียนคนที่ 5 ในตอนร้างคือ สมสวาท และใส่ชื่อยาขอบ บางทีจะมีผู้รู้เรื่องนี้เพียง 4 คนเท่านั้น