...เพราะความเศร้า ความเจ็บปวด และความผิดหวังนี้เอง
หนูแหวนจึงเกิดขึ้นมา เหมือนกับแสงสว่างเรืองๆ ในความมืดมิด
โลกของหนูแหวนมีทั้งความแจ่มใส ร่าเริง และมืดมน หงอยเหงา
เป็นโลกเล็กๆ ที่ไม่มีใครเอาใจใส่ และดูเหมือนว่า
จะเป็นโลกที่อ่อนแอเกินกว่าจะเข้าไปอยู่กับความจริง...

“ตาย” หนูแหวนอุทาน “ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไม่ยอมออกไข่เป็นอันขาด”

“เธอจะหลีกเลี่ยงงานไม่ได้ดอก ชีวิตทุกชีวิตล้วนมีความยากลำบาก ถ้าเธอเลี่ยงงาน
เธอจะพบกับความยามลำบากนับไม่ถ้วน แต่ถ้าเธอทำงานแล้ว
เธอจะพบความยากลำบากแต่ในงานที่เธอทำเท่านั้น ..........อีกอย่างหนึ่ง
การทำงานตามหน้าที่จะทำให้เราภาคภูมิใจที่มีชีวิตนี้มา”
ผีเสื้อพูดเท่านั้นก็ตกลงไปตาย

.....ระหว่างที่เดินจากไปนั้น หนูแหวนก็บอกกับตัวเองว่า
“เราจะต้องทำอะไรอย่างหนึ่งที่ทำให้เราภูมิใจที่มีชิวิตมา
เราจะต้องทำงานช่วยเหลือผู้อื่น อ้อ รู้แล้วละ เราจะต้องกลับบ้าน”
หนูแหวนวิ่งตื๋อไป “ช่วยให้แม่ไม่ต้องออกมาตามเรา”

“ฉันรู้แล้วละ” หนูแหวนพูดขึ้น “เธอโกรธเก่ง เพราะเธอคิดว่าเธอมีพิษมีอำนาจ
แล้วเธอจะอวดพิษ อวดอำนาจนั้นด้วย ฉันจะต้องตัดหางเธอออกดีกว่า”

“อย่านะ” แมงป่องร้องขึ้นด้วยความตกใจ “ถ้าเธอตัดหางฉันออกฉันต้องตายแน่ทีเดียว”

“คนขี้โกรธก็เหมือนกับคนตายแล้วนั่นแหละ ยิ่งคนชอบใช้อำนาจยิ่งร้ายใหญ่ เหมือนอย่าง...”
หนูแหวนนึกถึงแม่แต่ไม่ได้พูดออกมา แล้วหนูแหวนก็หยิบไม้ไผ่บาง ถือกระชับอยู่ในมือ

“อย่านะ” แมงป่องร้องขึ้นอีก

“ไม่ได้หรอก ฉันต้องตัดหางเธอออกแน่ๆ” หนูแหวนพูดขึ้นแล้วคลานใกล้เข้าไปอีก
“คนเราพอมีพิษเข้าก็ชอบเอาแต่ใจตัว แล้วก็ขี้โกรธ
อยากจะให้คนอื่นเขานับถือเกรงกลัว แต่ใครจะนับถือความโกรธได้
ถ้าฉันปล่อยให้เธอวางอำนาจ ปล่อยหางเธอไว้
เธออาจจะต่อยตัวเองตายอย่างพ่อของเธอก็ได้”

......และเธอก็ไม่รู้ว่า เธอสงสารแมงป่องเพราะว่ามันขี้โกรธ
หรือเพราะว่ามันถูกตัดทอนอำนาจจนโกรธอีกไม่ได้
คนที่ชอบวางอำนาจและขี้โกรธ ในที่สุดก็จะมีผู้มาลิดรอนอำนาจไปจนได้

“ลูกฝรั่ง นี่เธอโตขึ้นจะเป็นอะไร”

“.....ฉันก็เป็นแม่ฝรั่งน่ะซี เธอไม่น่าถามเลย”

“ทำไมเธอไม่คิดเป็นอย่างอื่นบ้างหรือ อย่างเช่น เป็นมะพร้าวน่ะ” หนูแหวนถาม

“ฉันไม่เข้าใจพวกคนอย่างเธอหรอก” ลูกฝรั่งตอบ
“พวกเธออยากเป็นโน่นเป็นนี่มากมาย พวกเธอน่ะอยากเป็นในส่งที่ไม่มี
สิ่งที่มีก็บอกว่าไม่เป็น ทำไมพวกเธอจึงไม่อยากเป็นในสิ่งที่มีบ้างเล่า”

หนูแหวนหัวเราะ พูดว่า “คำแนะนำเธอนี่ดีมาก ฉันจะลองคิดว่าจะเป็นอะไรในสิ่งที่ฉันมีดี”
..........
หนูแหวนคลานเข้าไปใกล้ จับมือพ่อขึ้นมา ทันใดนั้นหนูแหวนรู้สึกเหมือน
ได้จับโลกทั้งโลก มือที่หยาบ แข็งและหนา มือที่ทำให้แผ่นดินแยก
ต้นข้าวงอก และเลี้ยงดูเธอให้เติบโตจนทุกวันนี้
หนูแหวนยกมือพ่อขึ้นแตะแก้ม แล้วพูดขึ้นว่า
“พ่อจ๋า หนูอยากเป็นมือพ่อ”

หนูแหวนวิ่งตื๋อนำผึ้งน้อยมายังริมคลอง
ที่นั่นดอกไม้นานาชนิดหลากสีกำลังบานรับลมร้อน
ผึ้งน้อยเห็นดอกไม้ก็บินเข้าไปหา ยื่นงวงดูดน้ำหวานอย่างขะมักเขม้น
โผจากดอกโน้นไปดอกนี้ หนูแหวนรอดูจนครู่ใหญ่
เมื่อเห็นผึ้งน้อยดูดน้ำหวานได้มากแล้วจึงพูดขึ้นว่า

“นี่ไงจ๊ะของฟรี ฉันพาเธอมาดูดน้ำหวานหรีๆ เธอชอบไหม”

“ฉันชอบมากจ๊ะ สและขอบคุณเธอมากด้วย” ผึ้งน้อยตอบ
“แต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นของฟรีหรือเปล่า เพราะว่าเธอก็ต้องลงแรงพาฉันมาที่นี่
ของทุกๆ อย่าง ก็ต้องลงแรงทำทั้งนั้น ไม่มีของฟรีหรอกจ๊ะ”

“คงเป็นอย่างเธอว่ามั้ง” หนูแหวนพูดอย่างครุ่นคิด
“ของฟรีจะเกิดขึ้น ก็เมื่อมีการทำอะไรฟรีๆ โดยไม่ได้รับผลตอบแทน”

ผึ้งน้อยยิ้มอย่างพอใจ “จริงด้วยจ๊ะ ฉันว่าเธอควรเลิกคิดถึงเรื่องของฟรี
แล้วคิดถึงเรื่องตั้งใจดีต่อกันดีกว่า”
ว่าแล้วผึ้งน้อยก็รีบบินเอาน้ำหวานกลับไปที่รัง

หนูแหวนเดินกลับบ้าน ตั้งใจจะทำงานบ้านต่อ หัวใจปลอดโปร่ง
เธอคิดว่าต่อไปคงจะไม่ติดใจเรื่องของฟรีอีก เพราะว่ามีสิ่งอื่นที่ดีกว่า
คือความตั้งใจดีต่อกัน เมื่อมีความตั้งใจดีต่อกัน
จึงจะสามารถมีของฟรีได้จริงๆ

โลกของหนูแหวน (วัยซน) หรือเล่ม 1 เดิม
"1 ใน 88 หนังสือดี วิทยาศาสตร์แนวแฟนตาซีที่เด็กและเยาวชนไทยควรอ่าน"

โลกของหนูแหวน (ภาคก่อนวัยรุ่น) หรือเล่ม 2 เดิม
"1 ในหนังสือดี 100 เล่มที่เด็กและเยาวชนไทยควรอ่าน
หนังสือรางวัลชมเชย ประเภทบันเทิงคดี สำหรับเด็กก่อนวัยรุ่น (12-14 ขวบ)
จากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ ปี 2528"