ขอบคุณภาพจาก deemagz.com
ฉันเผลอหลับไปในระหว่างการเดินทาง
กลับบ้าน แอร์เย็น ๆ กับความสั่นไหว
เล็ก ๆ น้อย ๆ ของรถยนต์ที่วิ่งอยู่บนถนน
บวกกับความอ่อนเพลียที่ฉันมีให้กับร่างกาย
ฉันได้หลับตาลงไปโดยไม่รู้สึกถึงอะไร
ไม่รู้ว่าอากาศมันเย็นแค่ไหน ไม่รู้ว่า
เดินทางมาไกลแค่ไหน ไม่รู้ว่าเวลาเท่าไหร่
ไม่รู้แม้กระทั้งว่าหลับตาลงไปแล้วจะมี
แต่ความมืดมิด มันไม่ใช่เลย ฉันหลับ
โดยที่ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า
ฉันลืมตาขึ้น เวลามันล่วงเลยผ่านมาแล้ว
ประมาณสี่สิบนาที ฉันแอบคิดไปเองว่า
ฉันคงหลับในระหว่างการเดินทางไปสี่สิบ
นาทีโดยไม่ได้ พูด ไม่ได้ ฟัง ไม่ได้คิด
เป็นเวลาสี่สิบนาที ฉันลืมตาขึ้นมองลอด
กระจกบานใสหน้ารถยนต์ออกเป็นถนนกว้าง
ถนนกว้างขนาดนี้ คนที่เกิดมาไม่เคยเห็น
ถนนอย่างในเมืองเลยเมื่อเห็นถนนกว้าง
ขนาดนี้เขาจะรู้สึกอย่างไรกัน เพียงแต่ฉัน
ไม่ได้รู้สึกถึงอะไรกับถนนที่อยู่ตรงหน้า
ฉันหยุดคิด...ได้แต่มองถนนข้างหน้า
มองท้ายรถกระบะ มองรถปาเจโร่ที่วิ่ง
แซงซ้ายขึ้นไป มองรถยนต์คันอื่น ๆ ที่
วิ่งอยู่บนถนน โดยที่ฉันไม่รู้ว่าจุดหมาย
ของพวกเขาคือที่ไหน ฉันรู้เพียงเท่านั้น
ฉันรู้เพียงแค่จุดหมายของฉัน บ้านของฉัน
ห้องของฉัน โลกของฉันยังรออยู่เบื้องหน้า
เพียงแต่ตอนนี้ ฉันอยู่ในยานพาหนะ
ฉันอยู่บนท้องถนน ฉันอยู่ในระหว่างการ
เดินทาง