กลรักสกัดครองโลก (3 เล่มจบ) 

ซาเสี่ยวหวาน เขียน  ล่วนชีปาจิ่ว แปล 

สำนักพิมพ์ไอริส 

1,220 บาท  1,279 หน้า 

#yaoi #BoysLove #นิยายวาย #นิยายแปล #แปลจีน #กลรักสกัดครองโลก #ซาเสี่ยวหวาน #ไอริส #รีวิวนิยาย #ออโอ


*นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย
 

หลังปกเล่ม 1 

ในที่สุด...ก็หลุดพ้น... 

โลกอันฟอนเฟะนี่...ทำลายมันให้สิ้น... 

-อวี้จือเจวี๋ย- 

ถ้าหากคุณเป็นฮีโร่ การจะช่วยโลกให้พ้นจากหายนะคงจะเป็นเรื่องง่าย แต่หากคุณเป็นแค่ตัวประกอบต๊อกต๋อยคนหนึ่ง คุณจะสามารถทำอะไรได้บ้างนะ 

เมื่อ “หลิงเซี่ย” มองเข้าไปในดวงตาของว่าที่ “จอมมาร” ตัวน้อย เขาก็ตัดสินใจแล้วว่า เขาจะเลือกหนทางที่ยากลำบากกว่า... เขาจะปกป้อง “อวี้จือเจวี๋ย” จากภัยอันตรายใด ๆ ทั้งปวง เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อหยุดยั้งไม่ให้เด็กน้อยที่แสนดื้อดึงคนนี้ เข้าสู่วิถีแห่งจอมมารให้จงได้! 

คุยกันหลังอ่าน 

 

เรื่องนี้ตัวเอกทะลุเข้าไปในนิยายและตั้งปณิธานว่าจะกล่อมเกลาตัวร้ายให้เป็นคนดี แต่สุดท้ายกลับได้ครองคู่กันสุขสันต์ฉันกับเธอแทน 

เปิดเรื่องมา ‘หลิงเซี่ย’ กำลังอารมณ์เสียขั้นสุดเพราะนิยายแนวแฟนตาซีฮาเร็มกำลังภายในที่ตนติดตามอ่านมานานดันมีตอนจบที่ชวนรับไม่ได้ ตัวร้ายอย่างท่านจอมมาร ‘อวี้จือเจวี๋ย’ ฆ่าฝ่ายพระเอกทิ้งเกือบหมดเกลี้ยง รวมถึงน้องนางในฮาเร็มคนหนึ่งของพระเอกที่เขาปลื้มเป็นพิเศษด้วย ประโยคเด็ดที่ท่านจอมมารทิ้งไว้ก่อนตายคือ “โลกอันฟอนเฟะนี่...ทำลายมันให้สิ้น” แม้สุดท้ายพระเอก ‘ซ่งเสียวหู่’ จะกำชัยไป แต่มันก็ไม่ได้น่าประทับใจสักนิด หลิงเซี่ยกอบโกยความโกรธทั้งหมดถ่ายทอดผ่านปลายนิ้ว พิมพ์สาปแช่งด่าทอคนแต่งอย่างมีสีสัน  

แล้วพอหลับไปตื่นหนึ่ง หลิงเซี่ยก็กลับผลุบเข้ามาในนิยายเรื่องนั้น กลายเป็นหนึ่งในตัวประกอบจืดชืดไม่มีแม้แต่ชื่อจริง ที่ในอนาคตได้แต่อุทิศตัวพลีชีพเพื่อให้พระเอกได้เติบโตต่อไป 

แน่นอนว่าหลิงเซี่ยไม่ยินยอม ในเมื่อเขาได้โผล่มาในช่วงเวลาที่ทั้งพระเอกและตัวร้ายยังเป็นเด็กน้อย ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังดีอยู่ และความมุ่งมั่นของทั้งคู่ยังไม่ขัดแย้งกัน หลิงเซี่ยชื่อว่าเขาจะสามารถกล่อมเกลาให้ทั้งคู่รักใคร่สามัคคี โดยเฉพาะว่าที่จอมมารอย่างอวี้จือเจวี๋ย ให้เขาได้เติบโตเป็นคนดีของสังคม! 

เรื่องก็ดำเนินผ่านไป ทั้งพระเอกและตัวร้ายเข้าพรรคฝ่ายธรรมะเพื่อฝึกฝนฝีมือ  หลิงเซี่ยพยายามสนับสนุนช่วยเหลือทั้งคู่เต็มความสามารถ เจอน้องนางในฮาเร็มของพระเอกฉบับวัยใสโผล่มาเป็นระยะ พบสัตว์อสูรขั้นสูง ฝีมือเพิ่มพูน เจอวิกฤติพลิกผัน และหลิงเซี่ยก็ตาย... 

แวบ! ลืมตาตื่นมา หลิงเซี่ยตื่นในโลกอันสงบปกติสุขของตน เรื่องราวที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝันหรือไร เช็กหน้านิยายเจ้าปัญหา ปรากฏว่าเนื้อเรื่องได้เปลี่ยนไปแล้ว เนื่องจากมีตัวประกอบปริศนาเข้าไปขั้นกลางระหว่างซ่งเสี่ยวหู่และอวี้จือเจวี๋ย ทำให้กลุ่มสาววายมากมายมีทั้งหวีดและด่าทอ แต่พอถึงตอนจบ ก็ปรากฏว่าท่านจอมมารยังทำลายล้างโลกเช่นเดิม แต่ถ้อยคำที่ทิ้งท้ายไว้กลับเปลี่ยนไป เป็น “โลกที่ไม่มีเขา...ในที่สุดก็ทำลายสิ้นแล้ว...”  

แล้วหลิงเซี่ยก็ได้กลับไปโลดแล่นในนิยายอีกครั้ง... จากนิยายแนวแฟนตาซีกำลังภายในฮาเร็ม ก็กลายเป็นนิยายวายโดยสมบูรณ์... 

อารมณ์หลักของเรื่องคือตลก เปิดมาบทแรกที่ตลกมาก หลิงเซี่ยด่ากราดแบบหัวเสียมาก นี่ฉันโหวตให้ สนับสนุนอ่านตลอด เป็นแฟนพันธุ์แท้มาเป็นปี ทำไมจบอย่างนี้ โอขำน้ำตาเล็ดเลยตอนที่คนเขียนนิยายเรื่องเจ้าปัญหานี่ออกมาตอบประมาณว่า โอ๊ย นี่ก็แค่นิยาย อ่านขำ ๆ สนุก ๆ น่า เหมือนเขาแทนตัวของคนอ่านและคนเขียนไปพร้อมกัน ในเรื่องก็จะมีอารมณ์หยิกแกมหยอกในมุมมองของคนอ่านและคนเขียนเป็นระยะ เช่น มีตอนนึงที่หลิงเซี่ยจำเนื้อเรื่องบางอย่างไม่ได้เพราะเลือกจะอ่านแต่ตอนที่ชอบ ตอนที่ไม่ชอบก็อ่านข้าม ๆ ไป พอตัวเองหลุดไปอยู่ในนิยายจริงข้อมูลนี้ดันจำเป็นซะนี่ เหมือนแว่วเสียงคนเขียนหัวเราะเยาะปนสมน้ำหน้า เธอไม่อ่านที่ฉันเขียนให้ดีเอง อะไรอย่างนี้ ซึ่งมันคือเรื่องจริงเลยที่คนอ่านหลายคนเลือกที่จะอ่านแต่อะไรที่ตัวเองชอบ หรือตอนนึงที่พูดถึงนิยายทะลุมิติว่า อะไรที่ทะลุได้ก็ทะลุหมดจนจะเป็นตะแกรงแล้ว 

ชอบอารมณ์ขันของเรื่อง เหมือนเขาทันตัวละคร ทันมุกตัวเองพร้อมตบมุกไปพร้อมกัน เช่น มีตอนนึงที่หลิงเซี่ยต้องไปเป็นคนเลี้ยงสัตว์อสูร สุดท้ายกลับพบว่าตนต้องให้อาหารสัตว์อสูรที่ใช้เป็นอาหารของสัตว์อสูรอีกที 

เรื่องกระชับ ไม่หยุดนิ่ง เปิดตัวละครเร็ว เจอคนนั้นคนนี้ แนะนำว่าคือใคร มีผลต่อเรื่องอย่างไร แล้วก็เปลี่ยนประเด็น เห็นพัฒนาการได้ดีทั้งฝีมือและความสัมพันธ์ โดยเฉพาะความรู้สึกอวี้จือเจวี๋ยและหลิงเซี่ย จากไม่ชอบหน้า เป็นอยากช่วยเหลือ รู้สึกอบอุ่นที่มีกันและกัน พยายามเพื่อกันและกัน มีความตลกกลมกล่อมทำให้เรื่องสนุกน่าติดตาม ความคิดตัวเอกหลัก ๆ ดี รวมถึงหลิงเซี่ยด้วย ถึงเขาจะไม่ได้เก่งอะไร แต่ก็ไม่ได้โง่ เข้าใจเรื่องราวและมีความพยายาม สัตว์อสูรตลกน่ารักมีชีวิตชีวา โยงเรื่องราวต่าง ๆ ได้ดี ตัวละครทั้งหลักทั้งรองน่าสนใจทั้งหมด 

...จนถึงเล่มสาม 

เอาคำชมเมื่อกี้ของโอคืนมา 

ไม่รู้ผู้เขียนไปกินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่า จากเรื่องที่เดินตลอด มีอะไรให้ติดตามมากมาย กลายเป็นสะดุด แล้วแช่อยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน ประเด็นอะไรไม่สนแล้ว สนใจแต่พระเอกนายเอก แล้วมันก็คือเรื่องเดิม ๆ คนอ่านรู้อยู่แล้วว่าพระเอกรักนายเอก หวงนายเอกมาก เรารู้เขารักกัน แล้วยังไงต่อ มันไม่มีอะไรใหม่แล้วไง มันกลายเป็นเรื่องทางกายเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ เรื่องที่เราอยากอ่าน ที่มาที่ไป บทสรุปที่กล่าวถึงเหตุการณ์หรือตัวละคร มันไม่มีเลย ตัวละครดี ๆ โดนกลบหายเกลี้ยง เหมือนไม่อยากเขียนถึงประเด็น ถึงที่มา ถึงพล็อตแล้ว อยากจบแล้ว งั้นจบดื้อ ๆ งี้แหละ อะไรที่ผู้เขียนทำได้ดีมันหายไป เหลือแต่ฉาก แล้วโอว่าส่วนนี้เขาทำส่วนนี้ได้ไม่ดีนัก ส่วนตอนพิเศษนี่เหมือนเขียนแฟนฟิกให้นิยายตัวเองเลย ไม่สนแหละว่าเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวเนื้อเรื่องแต่อยากเขียน จะท่าไหนเวอร์ไหน ประหลาดอย่างไรขอฉันต้องการเท่านั้น สนองนี้ดตัวเองได้เป็นพอ เล่มสามโดยรวมคือเลอะเทอะ น่าเบื่อเป็นส่วนมาก เรื่องแนวคิดจิตใจนี่ไม่เห็นเลย แต่ก็ยังมีมุกตลกให้เราไม่เครียดกับเนื้อเรื่องที่ไม่ได้ดั่งใจมากไป 

ไม่คิดว่าเรื่องราวจากเล่มแรกจะกลายร่างเป็นเล่มสามอย่างนี้นะ จนตกใจอะว่าเกิดอะไรขึ้น นี่เราอ่านเรื่องเดิมอยู่เหรอ เสียดายเพราะเริ่มมาดีมาก กลางก็ยังดีมีแอบแผ่วปลายเล็กน้อย แต่ไม่ได้แย่ ปลายเริ่มมาพอไหว สุดท้ายดิ่งลงเหวหายลับไปเลย 

พูดถึงตัวละครพระนายบ้าง 

หลิงเซี่ย หนุ่มไอทีพนักงานเงินเดือนธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่หลุดไปในโลกแฟนตาซี กลายเป็นตัวละครจืดจางที่พยายามผลักดันไม่ให้พระเอกกับตัวร้ายกลายเป็นศัตรูที่ต้องห้ำหั่นกันในท้ายสุด 

เมื่ออยู่ในนิยาย หลิงเซี่ยกลายเป็นพี่ใหญ่ของทั้งซ่งเสียวหู่ และอวี้จือเจวี๋ย (พระเอกกับตัวร้ายอายุประมาณสิบขวบ หลิงเซี่ยอยู่ในร่างเด็กอายุสักสิบสามได้) สองคนนั้นก็เด็กเนอะ ยังมีอารมณ์เด็กน้อย ยังตรงไปตรงมา อ่อนไหว หลิงเซี่ยก็คอยดูแลช่วยเหลือ จนทั้งสองคนนั้นเกิดความนับถือ  

กับซ่งเสียวหู่ พระเอกในนิยาย (หลิงเซี่ยเรียกเจ้าหัวเม่นแคระ) หลิงเซี่ยไม่ค่อยกังวลมาก เพราะรู้ว่าในที่สุดแล้วเขาก็มีบารมีพระเอกปกป้อง ในอนาคตจะมีเพื่อนฝูงดี ๆ (ยังไม่รวมฮาเร็มหญิงงามอีกนะ!) ไม่เป็นอะไรง่าย ๆ แน่ 

แต่กับอวี้จือเจวี๋ยนี้ต่างออกไป หลิงเซี่ยจะดูแลเขา ใส่ใจความรู้สึกเขามาก เพราะรู้ว่าเขาเป็นเด็กมีปม ด้วยอุปนิสัยเย็นชาทำให้คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ ก็จะมีหลิงเซี่ยนี่แหละคอยใส่ใจ 

ตอนแรกโอนึกว่าหลิงเซี่ยไม่รู้ตัวนะว่าเขาใส่ใจอวี้จือเจวี๋ยมากกว่าซ่งเสียวหู่ แต่จริง ๆ เขารู้ค่ะ รู้ตัวมาแต่ต้น เหมือนใจมันสงสาร ใจมันใส่ใจมาแต่แรกเลย 

ส่วนอวี้จือเจวี๋ยก็ไม่มีใครเคยทุ่มเทให้เขาอย่างนี้มาก่อน ก็เลยอยากตอบแทนดูแล กลายเป็นความฝักใฝ่หมกมุ่นไม่ปล่อยวาง  

เรื่องก็จะมีดราม่าบ้าง แต่ไม่เครียดเท่าไรนะคะ อารมณ์เรื่องมันตลก ถ้าอยากลองโอก็ว่าคุ้มค่าที่จะลองนะ 

(4.5+3.5+2)/3 = 3.33 ดาว 

คำผิดมีประปราย ตอนแรกจดทุกคำ ตอนหลังไม่จดละเยอะเกิน มีแบบเล่มแรกผิด เล่มหลังถูก ครึ่งแรกถูกครึ่งหลังผิด โอไม่ค่อยชอบการเว้นวรรคในเรื่องเท่าไร เว้นวรรคตรงที่ไม่ควรเว้น หรือบางทีก็ไม่จำเป็นต้องเว้น บางที่สามารถเว้นได้ก็จริง แต่ถ้ามากเกินไปมันก็จะตัดอารมณ์เรื่อง 

สนใจไยดี ไย ใช้ไม้มลายนะ ไม่ใช่ไม้ม้วน 

ร่างร่างนี้ ใช้ไม้ยมกไม่ได้ค่ะ มันละคนละหน้าที่ คนละความหมาย (เหมือนกับ คนคนนี้ ที่ที่นี้) ร่างแรกหมายถึงร่างกายเป็นสามานยนาม ร่างที่สองเป็นลักษณนาม บอกว่า หนึ่งร่าง 

ทรมาทรกรรม ไม่มีน.หนู เหมือน ทรมาน เดี่ยว ๆ 

มุกตลก ใช้ ก.ไก่สะกด 

น้ำตาพานเอ่อ ใช้ พาน หมายถึงทำท่าว่า ในที่นี้แปลว่า น้ำตาทำท่าว่าจะเอ่อออกมา  

ภูตพราย ภูต ที่หมายถึงผีปีศาจ ไม่มีสระอิ ส่วน ภูติ หมายถึง ความรุ่งเรือง 

อ่ะ ถ้าตามหลักจริง ๆ ใส่ไม้เอกไม่ได้ค่ะ เช่นเดียวกับ สะ (สะใภ้ เราไม่สะกด ส่ะใภ้) ฉะ (ฉะนี้ เราไม่สะกด ฉ่ะนี้)