คุณอาผู้เดียวดายกับเจ้าชายเลือดผสม (2 เล่มจบ) 

Shui Qian Cheng เขียน  เซียงเซียง แปล 

สำนักพิมพ์ Mee-D  ในเครือสยามอินเตอร์ 

500 บาท  528 หน้า 

#yaoi #นิยายวาย #BoysLove #นิยายแปล #แปลจีน #คุณอาผู้เดียวดายกับเจ้าชายเลือดผสม #ShuiQianCheng #MeeD #รีวิวนิยาย #ออโอ


 *นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย


 

หลังปก 

ติงเสียวเหว่ยผู้มีส่วนสูง 180 เซนติเมตร หน้าตาหล่อคม สมชายชาตรี ตามเหตุผลแล้ว เขาสมควรเป็นที่ชื่นชอบของสตรี แต่เพราะหย่าร้างกับภรรยาแมมีลูกสาวที่พูดไม่ได้ จึงต้องตกพุ่มม่ายกลายเป็นหนุ่มใหญ่ใจเปลี่ยว 

ทว่าวันนี้บุญหลุ่นทับติงเสียวเหว่ยเข้าให้แล้ว!? หนุ่มลูกครึ่งรูปงามที่ใส่นาฬิกาฝังเพชรนอนบาดเจ็บอยู่ข้างทาง ถ้าไม่ใช่ลูกเศรษฐีมีภัยแล้วจะเป็นอะไรได้ ดังนั้นต้องรีบเก็บ...เอ๊ย! ต้องรีบช่วยเหลือ 

บนศีรษะมีรอยแผล พี่ติงพาไปเย็บให้ ต้องการที่ซุกหัวนอน พี่ติงจัดหาให้ แต่พอฟื้นมา หมอนี่กลับความจำเสื่อม (?) แถมยังเชิญชวนหนุ่มใหญ่อย่างเขามา ‘ช่วยตัวเอง’ ด้วยกัน!? 

เฮ้อ พี่ติงคนนี้อับจนหนทางแล้วจริง ๆ ตอนนี้ติงเสียวเหว่ยไม่มีเงินไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งงานใหม่กับสตรีที่พียบพร้อมสักคน! 

คุยกันหลังอ่าน 

โอหาเรื่องนี้มาอ่านเพราะติดใจเรื่องอริหัวใจจากผู้เขียนเดียวกันค่ะ  

อาจมีคนสงสัย เรื่องนี้แนวไหน มีเจ้าชายเลือดผสมด้วย แฮร์รี่ พอตเตอร์หรือไง แฟนตาซีเหรอ ขอตอบตรงนี้นะคะว่า ไม่ใช่แฟนตาซีเลยค่ะ เป็นเรื่องของผู้ชายบ้าน ๆ คนหนึ่งที่ดันไปเก็บหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาดีที่บาดเจ็บหมดสติ (และคาดว่าน่าจะเป็นเศรษฐี) มาช่วย เพราะหวังเงินตอบแทนคุณความดี หนุ่มลูกครึ่งผู้ร่ำรวย ก็คือเจ้าชายเลือดผสมตามชื่อเรื่องนี่เอง 

แต่แทนที่จะกลายเป็นบ่อเงินบ่อทองของติงเสียวเหว่ย ชายหนุ่มคนนั้นกลับบอกว่าตนความจำเสื่อม (ที่ในสายตาคนอ่านอย่างเรา ๆ มองยังไง ก็แสนจะมีพิรุธ แต่แน่นอนว่าตัวเอกอย่างติงเสียวเหว่ยนั้นมองไม่ออก) กลายเป็นภาระครึ่ง ๆ กลาง ๆ จะทิ้งก็ไม่กล้า จะรับมาก็ออกจะหนักไป แต่เมื่อช่วยมาแล้ว ก็คงต้องช่วยต่อไป โจวจิ่นสิง ชื่อตามนามบัตรเปียกน้ำที่ติดมากับเสื้อผ้าของชายหนุ่ม จึงต้องผูกติดกับติงเสียวเหว่ยนับแต่นั้น 

โอประทับใจหลายอย่างในเรื่องมาก อย่างแรกคือตัวละคร ผู้เขียนสร้างตัวละครได้น่าสนใจ มีมิติ และสามารถใช้ประโยชน์จากแต่ละตัวละครประกอบเพื่อดึงแง่มุมของตัวหลักได้ดีมาก  

ติงเสียวเหว่ย ชายหนุ่มวัยสามสิบกว่า เมียทิ้ง มีลูกสาวหนึ่งคนที่พูดไม่ได้ ทำงานเป็นคนขับรถของบริษัทเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เขาหวังจะได้แต่งเมียเพื่อมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์อีกครั้ง แม้จะหน้าตาไม่เลว แต่เมื่อพิจารณาองค์ประกอบในตัวเขา ทำให้หญิงสาวหลายคนปฏิเสธที่จะสานสัมพันธ์ต่อ 

ติงเสียวเหว่ยโผงผาง คิดอะไรก็พูดออกมาโต้ง ๆ ไม่ค่อยรู้จักกิริยามารยาท งานบ้านงานเรือนก็ไม่ได้เรื่องได้ราว เห็นแก่เงิน แต่เขารักลูกสาวมาก ผู้เขียนใส่รายละเอียดได้ดี การเปิดเรื่องที่ติงเสี่ยวเหว่ยวิจารณ์เครื่องประดับกับคนผิวสีบ่งบอกว่าหมอนี่ไม่รู้จักมารยาทและธรรมเนียมปฏิบัติ ไม่รู้จักเก็บงำความคิด เขานอนกรน อาศัยในบ้านแคบ ๆ รก ๆ ตาวาวเมื่อเป็นเรื่องเงิน มีความเป็นผู้ชายดิบห่าม มีความเห็นแก่ตัว แต่ก็ไม่ได้ขาดความคิดหรือจริยธรรมจนเกินไป ผู้เขียนวางแผน สร้างรูปแบบ และรักษารูปแบบของตัวละครตั้งแต่ต้นจนจบได้ดีและไม่หลุด 

เรื่องอริหัวใจโอประทับใจการด่าคนของนายเอก เรื่องนี้ก็ยังประทับใจการด่าของติงเสียวเหว่ย แม้การด่าของเขาจะไม่ได้ใช้ถ้อยคำสวยหรู แต่ก็ตรงประเด็นและสร้างความเจ็บแสบได้เช่นกัน 

ตรงกันข้ามกับติงเสี่ยวเหวย โจวจิ่นสิงเป็นตัวละครที่เก็บงำความคิด ฉลาด มีมารยาท สามารถสร้างความประทับใจให้แก่ทุกคนเมื่อเขาต้องการ เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ เขาเข้าใจจุดอ่อนของทุกคน และใช้ประโยชน์จากทุกอย่างรอบตัวเพื่อให้ตนได้สิ่งที่ต้องการ คารมคมคาย โน้มน้าวคนได้ สามารถพลิกลิ้นกลับร้ายเป็นดีเข้าตัวได้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า สรุปคือ หมอนี่มันร้ายค่ะท่านผู้อ่าน 

โจวจิ่นสิงอายุน้อยกว่าติงเสียวเหว่ย เขาก็จะเรียกติงเสียวเหว่ย ว่า พี่ติง ทำอาหารเก่ง งานบ้านงานเรือนไม่มีบกพร่อง รักเด็ก และเข้ากับหลิงหลิง ลูกสาวของติงเสียวเหว่ยได้ดีมาก คุณผู้อ่านจะสามารถทั้งรักทั้งหมั่นไส้เขา โจวจิ่นสิงเป็นตัวละครสีเทาเช่นกัน ผู้เขียนแทบจะไม่ลงรายละเอียดชีวิตของโจวจิ่นสิงเลย แล้วเขาก็ไม่ใช่คนที่ช่างพูด แต่คนอ่านจะสามารถรู้ได้ว่าชีวิตของเขาก็ไม่ได้สวยหรูอย่างที่เห็น ถึงแม้เขาจะจัดการทุกอย่างได้อย่างดีไม่มีที่ติ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องลงทุนลงความคิด หรือลงแรง  

เมื่อสองคนนี้อยู่ด้วยกัน ติงเสี่ยวเหวยเลยดูเหมือนเป็นฝ่ายที่โดนโจวจิ่นสิงปั่นหัวหลอกไปทางนั้นทีทางนี้ทีฝ่ายเดียว ทั้งที่ความจริง ติงเสียวเหว่ยไม่ได้โง่นะคะ เป็นคนมีระบบความคิดดีมากคนหนึ่งเลย แต่ความฉลาดของโจวจิ่นสิงมีมากเกินไป โน้มน้าวคนเก่งเกินไป (ถึงเป็นคนอ่าน เผลอ ๆ ก็สามารถคล้อยตามอย่างง่ายดาย) อย่างเรื่องความจำเสื่อมของอีกฝ่าย พี่ติงก็สงสัยอยู่ แต่แกล้งถามกี่ครั้ง หมอนี่ก็ไม่หลุดไง แถมยังโดนจับจุดได้ว่าเรื่องเงินสำหรับพี่ติงคือเรื่องใหญ่อีก 

อย่างที่สองที่ประทับใจมากคือ ประเด็นในเรื่อง จากตอนแรกคิดว่าแฟนตาซี (ไม่ได้อ่านเรื่องย่อเลยไง) จริง ๆ นี่แทบจะเป็นนิยายชีวิตได้เลย ผู้เขียนแอบจิกกัดเสียดสีชีวิตสังคมที่ต้องดิ้นรนผ่านตัวละคร ผ่านเรื่องที่ตัวละครประสบ ผ่านการตัดสินใจของตัวละคร โดยเฉพาะตัวละครเอกอย่างติงเสียวเหว่ย ออกมาได้ลงตัวและน่าติดตาม และเป็นประเด็นที่โอไม่ค่อยเห็นนิยายเรื่องไหนเล่นด้วย 

เริ่มมาแบบตลกชวนหัว เข้าสู่ความโรแมนติก ก่อนจะพลิกไปดราม่า แล้วค่อยสู่ช่วงคลี่คลาย ตอนพลิกไปมานี่มีเรื่องชวนอึ้งอยู่เหมือนกัน แต่ก็เป็นหัวข้อที่นำไปสู่ประเด็นที่ผู้เขียนอยากแสดงให้ผู้อ่านเห็น แล้วโอก็คิดว่าทำได้ดีมาก  

รายละเอียดเรื่องของชีวิตของติงเสียวเหว่ยดีมาก มีความเป็นหนุ่มบ้าน ๆ จริง ๆ ขณะเดียวกันเรื่องของชีวิตการงานหรือครอบครัวของโจวจิ่นสิงก็จะพูดเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับพี่ติงของเราเท่านั้น 

มีครบทุกอารมณ์ ได้ทั้งน่ารัก วาบหวาม ตลก กดดัน จังหวะในเรื่องดี ชอบบทสนทนาด้วย ประทับใจ อยากอ่านงานของผู้เขียนอีก 

5 ดาว 


 

. 

. 

. 

 

ในหัวเขาตอนนี้สับสนเละเทะไปหมด แถมยังปวดหัวจะระเบิดอยู่แล้ว เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เอาผ้าห่มคลุมโปง แน่นิ่งไม่ไหวติง เขาอึดอัดใจเหลือเกิน อึดอัดจนไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น แต่ก็บอกไม่ถูกว่าตัวเองอึดอัดเรื่องอะไรอยู่กันแน่ 

นอนเหยียดบนเตียงที่เขาเคยนอนร่วมกับโจวจิ่นสิงกว่าครึ่งปี เขารู้สึกเหมือนมีเข็มตำทุกอณูของร่างกาย 

ชีวิตคนช่างอนิจจังโดยแท้ วันเวลาที่เหมือนจะได้ดั่งใจ ไม่รู้เมื่อไรจะเจอคลื่นกลืนกลบ คิดหลบก็หลบไม่ทัน วันนี้ติงเสียวเหว่ยก็โดนคลื่นระลอกใหญ่ซัดกระหน่ำจนมึนงง ซัดกระหน่ำจนเขาเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์ 
 

หน้า 87  บทที่ 10 

เล่ม 2 

 

. 

. 

. 

 

ติงเสียวเหว่ยเอี้ยวคอมา มองเขาแวบหนึ่ง ผุดยิ้มอุบาทว์ “เฮอะ ชอบ...นายชอบฉัน?” 

โจวจิ่นสิงมองเขาเงียบงัน 

ติงเสียวเหว่ยหัวเราะแห้ง ๆ สองคำ “เสี่ยวโจวเอ๋ย พี่ติงของนายอายุสามสิบกว่าแล้ว เจอเรื่องที่ชวนอ้วกมาก ๆ เข้า ใจก็ยิ่งเสาะขึ้นทุกที ตั้งแต่เมียฉันหนีไป บอกตามตรงสำหรับฉันแล้ว ไอ้ความรักอะไรพวกนี้ก็แค่ลมตด จนกระทั่งนายปรากฏตัว ฉันคิดว่าไหน ๆ ก็ยังไม่ถึงกับแก่หง่อมจึงอยากลองอีกสักครั้ง แล้วเป็นไง? ไม่ทันไรนายก็ทำให้ฉันกลัวจนหัวหด ฉันรู้สึกตัวเองคือไอ้งั่ง อายุปูนนี้ต้องมาขายหน้าคนอื่นด้วยเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ฉันเองยังรู้สึกหน้าชาเลย ส่วนตอนนี้นะหรือ ถ้าให้ฉันเป็นเพื่อนกินเพื่อนนอนกับนาย ฉันยังพอเล่นได้ แต่ถ้าให้ฉันคุยเรื่องความรักกับนาย ฉันสู้ไม่ไหวจริง ๆ” 

ติงเสียวเหว่ยคิดในใจ อันที่จริงตอนนี้โจวจิ่นสิงแคร์เขาหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่ควรใส่ใจสักนิด แค่ดูจากความเร็วในการพลิกสีหน้า วันนี้ซื้อใจเขาสำเร็จ พรุ่งนี้อาจเตะเขากระเด็นก็ได้ ชอบ? เฮอะ ใครเชื่อคนนั้นซวย 

หน้า 187  บทที่ 13 

เล่ม 2 

 

. 

. 

. 

 

“วัน ๆ นายคงยุ่งมากสินะ” ติงเสียวเหว่ยอดถามไม่ได้ 

“อืม พักนี้ที่บริษัทงานยุ่ง” 

“นายไม่เหนื่อยบ้างหรือไง” 

โจวจิ่นสิงชะงักเล็กน้อย ผินหน้ามายิ้มหวาน “คุณเป็นห่วงหรือ” 

ติงเสียวเหว่ยรู้สึกหนังหน้าตึง ๆ รีบบอกว่า “ความหมายของฉันคือนายยุ่งขนาดนี้ ไม่ต้องมาทำกับข้าวให้ฉันบ่อย ๆ ก็ได้ ฉันมีปัญญาจัดการเอง” 

โจวจิ่นสิงเอ่ยเบา ๆ “หากเหนื่อยมาทั้งวันแล้วได้เห็นคุณ นั่นคือช่วงเวลาผ่อนคลายที่สุดของผม” 

ติงเสียวเหว่ยรีบกวาดมองรอบห้องรับแขกว่าเด็ก ๆ อยู่หรือไม่ ดีที่สองคนนั้นอยู่ในห้อง 

ขณะกำลังไม่รู้จะรับมือกับคำพูดซึ้ง ๆ นั่นอย่างไร โจวจิ่นสิงกลับจับหน้าเขาหันมาแล้วกดจูบหนัก ๆ หนึ่งที “คุณปวดใจใช่ไหม” 

ติงเสียวเหว่ยผลักเขาออกห่างอย่างขัดเขิน “หัวใจฉันแข็งแรงดี นายอย่าแช่งมัน” 

โจวจิ่นสิงหัวเราะพรืด แล้วเดินกลับไปหั่นผักต่อ 

หน้า 192  บทที่ 13 

เล่ม 2 

 

. 

. 

.