กันยายน 2563

 
 
1
2
3
4
6
7
9
11
12
16
18
19
22
24
26
28
29
30
 
 
All Blog
อริหัวใจ Shui Qian Cheng เขียน
9/4/2019

 


 

อริหัวใจ Beloved Enemy (3 เล่มจบ)

Shui Qian Cheng เขียน  เหมยหิมะ แปล 

สำนักพิมพ์ Mee-D  ในเครือสยาม 

840 บาท  914 หน้า 



#แปลจีน #yaoi #BoysLove #นิยายวาย #นิยายแปล #อริหัวใจ #BelovedEnemy #ShuiQianCheng #MeeD #รีวิวนิยาย #ออโอ
 

*นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย 




 

หลังปกเล่ม 1 



 

‘กู้ชิงเผย’ ถูกจ้างมาเป็นประธานบริษัทด้วยค่าตัวแพงลิ่ว แต่หน้าที่แรกที่ได้รับ กลับเป็นการเลี้ยงลูกให้เจ้านาย?! นี่มันเผือกร้อนแท้ ๆ ! แต่เขาไม่เชื่อว่าตนจะสยบคุณชายจอมดื้อคนนี้ไม่ได้ 

 

ชายชาตรีอย่าง ‘หยวงหยาง’ ไม่เคยเจ็บใจอย่างนี้มาก่อน เจ้าคนหน้าเนื้อใจเสืออย่างกู้ชิงเผยนี่มันกวนประสาทนัก เขาแค่อย่างสั่งสอนให้อีกฝ่ายหลาบจำ แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าเรื่องจะเปลี่ยนผันไปเป็นอีกอย่าง! 





 

คุยกันหลังอ่าน 

 

พล็อตยอดนิยมของนิยายวายเลยค่ะ คนสองคนที่ไม่ถูกกัน ตีกันไปโต้กันมาสุดท้ายจบบนเตียง จากที่เกลียดก็เริ่มผูกพันจนดิ้นไม่หลุด 

 

กู้ชิงเผย นายเอก อายุสามสิบกว่า เก่งกาจด้านการบริหารธุรกิจ รู้จักกับพ่อของพระเอก เป็นที่สนิทสนมไว้ใจจนฝ่ายนั้นขอให้มาช่วยงาน แล้วก็เลยฝากฝังลูกชาย ซึ่งก็คือพระเอก ให้นายเอกช่วยสอนงานด้วย 

 

หยวนหยาง พระเอก อายุยี่สิบต้น ๆ ห่างจากกู้ชิงเผยเกือบสิบปี ในชีวิตไม่เคยสนใจเรื่องธุรกิจเลย บุคลิกหยาบกระด้าง และดื้อรั้น จึงต่อต้านกู้ชิงเผยอย่างหนัก 

 

สองคนเลยงัดข้อไม่มีใครยอมใคร เดิมกู้ชิงเผยคิดว่าถ้าฝึกหยวนหยางไม่ได้ ก็จะหาวิธียั่วโมโหให้ฝ่ายนั้นลงมือกับเขา จะได้เป็นข้ออ้างไม่ยอมทำงานเลี้ยงเด็กต่อ แต่หยวนหยางก็ไม่ยอมลงไม้ลงมือกับเขาสักที ฝ่ายหยวนหยางก็ไม่อยากเป็นฝ่ายแพ้ จึงอยากหาจุดอ่อนของกู้ชิงเผยโจมตี สุดท้ายก็ไปรู้โดยบังเอิญว่ากู้ชิงเผยเป็นเกย์ หยวนหยางวางแผนกับเพื่อนจ้างนกต่อไปหลอกและวางยากู้ชิงเผยเพื่อถ่ายคลิป แต่งานยังไม่สำเร็จนกต่อก็หนีไป หยวนหยางเห็นสภาพกู้ชิงเผยแล้วไม่อาจต่อต้านแรงยั่วยุในใจ สุดท้ายจึงใช้กำลังขืนใจอีกฝ่าย 

 

คืนแห่งความอัปยศของกู้ชิงเผยผ่านไป กลายเป็นว่าหยวนหยางมองกู้ชิงเผยเป็นคนของตน คอยวนเวียน ยั่วยุ สร้างความปวดหัวให้แก่กู้ชิงเผย แต่ใช่ว่ากู้ชิงเผยจะปล่อยให้อีกฝ่ายรังแกอยู่ฝ่ายเดียว กว่าเขาจะขึ้นมาอยู่ในจุดที่เป็นหัวหน้าคนก็ย่อมต้องมีเขี้ยวเล็บพอตัว สร้างความยุ่งยากให้แก่หยวนหยางไม่น้อย ทั้งสองฝ่ายยังคงโต้ตอบอย่างไม่มีใครยอมใคร เพียงแต่รูปแบบและสิ่งกระตุ้นนั้นเบี่ยงไปจากจุดเริ่มต้นแล้ว 

 

+++ 

 

อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ว่าตั้งใจซื้อเรื่องนี้เพราะอ่านตัวอย่างแล้วชอบนิสัยนายเอก อ่านเรื่องเต็ม ๆ ก็ยังคงชอบนายเอก และที่ดีมาก ๆ นอกจากนี้คืออารมณ์ ลำดับความคิด เหตุผล การโต้ตอบ มีหลาย ๆ ประโยคที่อ่านแล้วชอบมาก 

 

ที่รู้สึกไม่ค่อยโอเคก็มี เช่น เรื่องมีการใช้กำลังข่มเหง นิสัยพระเอกเป็นแบบพวกที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง รั้นเอาแต่ใจ นิสัยไม่โตน่ะค่ะ แล้วก็มีคำพูดยั่วยุแบบไม่น่าฟังนักด้วย ถ้านายเอกไม่ชอบกลับ หมอนี่จะเป็นตัวร้ายที่รับมือยากสุด ๆ ดื้อด้านตามตอแยเกาะติดแบบปลิงเรียกพี่ทีเดียว 

 

แต่อะไรที่ไม่ดีของพระเอกนี่โดนนายเอกด่าหมดนะ เหมือนพูดแทนใจเราเลย 

 

การกระทำและปฏิกิริยาโต้ตอบการกระทำในเรื่องนี้ค่อนข้างสมจริง อย่างการข่มเหงตอนแรก นายเอกโกรธมาก ๆ พอพระเอกจะแตะตัวอีกปฏิกิริยาโต้ตอบจึงรุนแรงมาก ซึ่งตอนกลาง ๆ เรื่องพระเอกขอโทษนายเอกเรื่องนี้ด้วย โอชอบที่เขาบรรยายว่านายเอกแปลกใจ อารมณ์แบบไม่คิดว่าพระเอกจะขอโทษ และถึงจะขอโทษ ความรู้สึกไม่ดี หรือเหตุการณ์ตอนนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนไป  แต่ก็รู้สึกว่ายังดีกว่าไม่พูด หรือตอนท้ายที่พระเอกพูดถึงเรื่องนี้อีก แล้วนายเอกก็ตอกว่าตอนนั้นน่ะ นายข่มขืน เอาเป็นว่าเรื่องนี้เป็นปมในใจทั้งคู่ ถึงช่วงแรกจะไม่หยิบยกมากล่าวถึงเป็นพิเศษ แต่มันมีผลต่อความรู้สึกและทิศทางการดำเนินเรื่องในช่วงหลังแน่นอน 

 

มุมดี ๆ หรือน่ารักของพระเอกเรื่องนี้ก็มีนะคะ ซึ่งมันก็ควรจะมีแหละ ไม่งั้นเราคงสงสัยว่านายเอกชอบพระเอกตรงไหน พระเอกเป็นคนรักษาคำพูด ตรงต่อเวลา มีวินัยและเคร่งครัดต่อสิ่งที่ตัวเองยึดมั่น ชอบอะไร ไม่ชอบอะไรก็จะแสดงออกตรงไปตรงมา (พระเอกเลยไม่ชอบนายเอกตั้งแต่แรก ที่เวลาพูดมีวาทะศิลป์ลื่นไหล หาว่าเป็นคนเสแสร้ง) ดูแลนายเอกดีมาก ทำอาหารให้ งานบ้านเก่งไม่เกี่ยง แล้วก็เป็นคนหัวดีค่ะ ติดที่ดื้อนี่แหละ 

 

นายเอกชอบเปรียบพระเอกเป็นหมา อารมณ์ดีก็มักมาคลอเคลียออดอ้อน เวลาได้ประโยชน์ก็ตาวาว หูตั้ง หางกระดิก ไม่พอใจก็ขู่แฮ่ แล้ววิธีรับมือกับหมาป่าตัวโตก็ห้ามใช้กำลัง ต้องพูดดี ๆ  

 

เมื่อตัดสินใจคบหาเริ่มต้นความสัมพันธ์ ทั้งสองเห็นตรงกันว่าห้ามให้พ่อแม่พระเอกรู้เด็ดขาด แต่ยิ่งความสัมพันธ์ดำเนินไปนานขึ้นเท่าไร โอกาสที่คนจะรู้ก็มากขึ้นเท่านั้น ในที่สุดเรื่องก็แดง พ่อแม่พระเอกก็รู้เรื่อง และความสัมพันธ์ที่กำลังจะเริ่มดีก็ต้องจบลง 

 

โอชอบเหตุผล และวิธีคิดของตัวละครในเรื่องแทบทุกคนเลยค่ะ  

 

เดิมนายเอกไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะยั่งยืนอยู่แล้ว พวกเขาแตกต่างกันทั้งช่วงวัย  นิสัย ความสนใจ พื้นฐานครอบครัว แถมรู้แก่ใจว่าเขาทั้งคู่เป็นคนเชื่อมั่นในตัวเองสูง พูดง่าย ๆ คือเป็นคนแรงทั้งคู่ ในเมื่อไม่มีใครยอมถอย มันก็มีแต่ต้องแตกหัก แต่ก็หลับตาข้างหนึ่ง ปล่อยให้ความรู้สึกนำไป มีตอนหนึ่งที่โอชอบและจำได้คือ นายเอกพูดว่าไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรกับพระเอก เพราะพระเอกไม่มีความรู้และไม่สนใจในด้านที่นายเอกรู้และสนใจ 

 

เข้าใจมุมมองพ่อแม่ที่ทั้งตกใจ ว่าลูกชายคบผู้ชายที่ตนฝากฝังให้ดูแลสั่งสอน ทั้งไม่คิดว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้จะจริงจีรัง เวลาแค่ไม่กี่เดือน ยังไม่พอจะตัดสินอะไร มองว่าเป็นแค่ความหลงใหลในสิ่งแปลกใหม่ ทั้งผิดหวังในตัวลูก ทั้งผิดหวังในตัวคนที่ไว้ใจ สุดท้ายก็โกรธ ส่วนนายเอกเองก็ทั้งรู้สึกผิด ทั้งละอาย พระเอกอายุน้อยกว่าตนเกือบสิบปี แถมถือว่าเป็นลูกเจ้านาย ตนเองมีวุฒิภาวะมากกว่ากลับควบคุมไม่ได้ ปล่อยให้ความรู้สึกนำเหตุผล สุดท้ายจึงตัดสินใจถอยให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้ แต่พระเอกไม่ยินยอม พ่อพระเอกจึงลงดาบหนักตรงจุดอ่อนของทั้งคู่ ซึ่งทำให้นายเอกโกรธจริง ๆ และทำให้พระเอกโกรธและผิดหวังในตัวพ่อด้วย 

 

โอชอบที่นายเอกโกรธ ชอบที่ผู้เขียนเปลี่ยนอารมณ์ตัวละครให้ไหลไปตามสถานการณ์ ชอบที่พระเอกผิดหวัง แต่ในความผิดหวังลึก ๆ ก็ยังมีความหวังว่าสุดท้ายคนที่ตนรักและครอบครัวจะสามารถกลับมาดีกันได้ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกในใจลูก และในใจพ่อแม่ด้วย 


 

สรุปสิ่งที่โอชอบในเรื่องคือโอชอบนายเอก ชอบวิธีคิด วิธีการแสดงออก ชอบรายละเอียดระหว่างเรื่อง การใส่อารมณ์ให้สอดคล้องกับเรื่องและเหตุผลของตัวเรื่อง ชอบการโต้ตอบของพระนายที่ต่างฝ่ายต่างใส่กันอย่างไม่ยั้ง อาจจะมีช่วงที่รู้สึกว่าซ้ำย้ำอยู่ แต่ก็อยู่ในขอบเขตของเรื่องและเป็นการดึงอารมณ์ให้ดิ่งลึก  


 

ลังเลระหว่างสี่กับสี่จุดห้า สุดท้ายตบที่ 4 ดาว 




 

เขาลงจากเครื่องบิน เดินออกมาทางช่องทางวีไอพีก็เห็นหยวนหยางยืนพิงผนังกระจก จ้องมองมาที่เขานิ่ง ๆ  

 

กู้ชิงเผยเลิกคิ้ว 

 

หยวนหยางเดินเข้ามา คว้ากระเป๋าเดินทางไปจากมือเขา “ประธานกู้ ฉันมารับนาย” 

 

“ฉันไม่ได้ให้นายมา ไม่ต้องขยันขนาดนั้นหรอก” 

 

หยวนหยางก้มตัวมากระซิบข้างหูเขา “ฉันเผลอทำนายเลือดออกตรงนั้น มารับนายสักหน่อยก็สมควรแล้ว ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ” 

 

กู้ชิงเผยฟังออกจากน้ำเสียงว่าเขากำลังไม่พอใจมาก ตอนนี้ขอแค่หยวนหยางไม่มีความสุข เขาก็มีความสุขสุด ๆ เขาพูดยิ้ม ๆ ว่า “ก็ควรนะ แต่คราวหน้าเวลามาเจอฉันอย่าลืมใส่ชุดเต็มยศ คนขับรถก็มีฟอร์มของคนขับรถ อ้อ จริงสิ รถฮัมวี่ของนายไม่อยู่แล้วสินะ เจ้าคันนั้นมันกินน้ำมัน อย่าขับเลย ถือว่าช่วยโลก” 

 

กล้ามเนื้อบนใบหน้าหยวนหยางกระตุกเล็กน้อย เขาแสยะยิ้มเห็นฟันขาว “จะจำคำสั่งสอนของประธานกู้ไว้ คราวหน้าถึงจะเป็นตอนที่เอากัน ฉันก็จะใส่เต็มยศเลย” 

 

“คราวหน้า?” กู้ชิงเผยยิ้มอย่างดูแคลน “เสี่ยวหยวน ถ้านายลีลาดีกว่านี้อีกสักนิด ฉันก็อาจจะดีใจนะ เวลาหาใครเหมาะ ๆ ไม่ได้ก็เล่นกับนายแก้ขัดไปก่อน แต่ว่า...นายยังต้องไปฝึกอีกเยอะ” กู้ชิงเผยก้าวยาว ๆ ไปที่ลานจอดรถ 

 

หยวนหยางถือกระเป๋าเดินตามหลัง สายตาจ้องมองคนข้างหน้าราวกับจะทะลุ 

 

ขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว จู่ ๆ กู้ชิงเผยก็พูดขึ้นมาว่า “เอ้อ ฉันลืมถามนายไป คืนนั้นที่หังโจวทำไงล่ะ” 

 

หยวนหยางแค่นเสียงหัวเราะ “ไปเดินเล่นที่ซีหู วิวสวยดี” 

 

“ก็ดีนะ สูดอากาศฟรี ๆ แล้วช่วงนี้มีข้าวกินหรือเปล่า อาทิตย์หน้าเงินเดือนออกแล้ว ทนไหวใช่ไหม” 

 

หยวนหยางกำพวงมาลัยรถแน่น “เช้ากลางวันกินที่บริษัท ตอนเย็นท้องว่าง ประธานกู้พอใจแล้วใช่ไหมครับ” 

 

กู้ชิงเผยเม้มปากยิ้ม “ก็ยังดี” 

 

หยวนหยางประชดว่า “นายยุ่งกับเงินฉันรถฉันหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแต่ห้อง ไม่ไปยุให้พ่อฉันเอาไปด้วยซะเลยล่ะ” 

 

กู้ชิงเผยพยักหน้า “ไว้ว่าง ๆ ฉันจะไปคุยกับประธานกรรมการหยวนนะ” 


 

หน้า 155-156 บทที่ 4 

เล่ม 1 

 


 

กู้ชิงเผยหัวเราะเย็นชา “นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร” 

 

หยวนหยางดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดมุมปากเขาแล้วเชิดคางพูดอย่างยโส “ผู้ชายของนาย” 

 

กู้ชิงเผยแค่นเสียงหนัก บ่งบอกถึงความดูแคลน 

 

หยวนหยางหรี่ตาลง “ยังไงสักวันต้องทำให้นายยอมให้ได้” 

 

กู้ชิงเผยเหล่ตามองเขา “นายอยากทำให้ฉันยอม ก็ทำงานที่ฉันมอบหมายให้ดีเสียก่อนเถอะ ฉันเคารพแต่คนที่มีความสามารถมากกว่า ไม่ใช่พละกำลังมากกว่า” 

 

หยวนหยางวางตะเกียบลงเสียงดัง “หมายความว่ายังไง” 

 

“ฉันหมายความว่าไงนายยังไม่เข้าใจ แล้วยังคิดจะทำให้ฉันยอมอีก” กู้ชิงเผยใช้ตะเกียบเคาะชามน้ำแกง “หยวนหยาง นายก็เหมือนชามนี้นี่แหละ ว่างเปล่า แล้วจะให้ฉันยอมอะไรนาย” 


 

หน้า 219  บทที่ 6 

เล่ม 1 

 

 

กู้ชิงเผยทอดสายตามองอาคารสำนักงานหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกตอนนี้เหมือนท้องฟ้าที่ถูกบดบังด้วยป่าคอนกรีต ไร้ซึ่งความปลอดโปร่งอย่างที่ควรมี เหลือเพียงช่องแคบ ๆ ที่เพียงกรองผ่านเรื่องเกี่ยวกับหยวนหยางก็จะตีบตัน ไม่ทะลุปรุโปร่ง ปัญหาที่หยวนหยางสร้างให้เขามากเกินกว่าภาระหน้าที่ที่ยากเย็นไปไกล เขาไม่อาจใช้ประสบการณ์ ความรู้ หรือแม้กระทั่งสามัญสำนักทั่วไปเอาชนะได้ ได้แต่ปล่อยให้หยวนหยางยั่วโมโหอย่างมืดแปดด้าน หรือไม่ก็ถูกหยวนหยางทำให้สะเทือนอารมณ์อย่างมืดแปดด้าน การมีตัวตนของหยวนหยางทำให้เขาสับสนขัดแย้งกันอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ 


 

หน้า 102-103  บทที่ 11 

เล่ม 2 

 


 

“ทำไมฉันถึงได้บอกว่าเราสองคนคุยกันไม่รู้เรื่อง เพราะว่านายไม่ใช่แค่อารมณ์หุนหันไม่ฟังเหตุผล แต่ยังไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น อยากทำอะไรก็ทำ ตรงข้ามกับฉันโดยสิ้นเชิง ฉันก็เลยไม่ชอบนิสัยดึงดันเอาแต่ใจของนาย ส่วนนายก็ไม่ชอบความเสแสร้งลื่นไหลของฉัน ถ้าเราไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเปลี่ยนก็คงต้องเป็นปฏิปักษ์กันไปแบบนี้ตลอดกาล แต่ฉันเปลี่ยนไม่ได้ หยวนหยาง ฉันเปลี่ยนนิสัยของฉันไม่ได้ ถ้านายอยากให้เรารักษาความสัมพันธ์แบบนี้ไปอย่างสงบสุข ก็มีแต่นายต้องเปลี่ยน หรืออาจไม่บอกว่าเปลี่ยน แค่เติบโตขึ้น ถ้านายไม่โตขึ้น เราก็จะไม่ถูกกันไปแบบนี้ ฉันก็จะไม่ชอบนายไปแบบนี้” 

 

หน้า 106  บทที่ 11 

เล่ม 2 

 

 

หยวนหยางจับแขนเขาแล้วพูดอย่างแน่วแน่ “อะไรที่นายอยากได้ วันข้างหน้าฉันจะหามาให้ทุกอย่าง ฉันให้นายแน่ แต่ตอนนี้นายไปจากฉันไม่ได้ นายเป็นของฉัน อย่าว่าแต่พ่อฉันเลย ไม่ว่าใคร...ไม่ว่าใครก็ทำให้เราแยกจากกันไม่ได้” 

 

กู้ชิงเผยก้มหน้าต่ำ “หยวนหยาง นายกลับไปก่อนเถอะ ตอนนี้ฉัน...อยากอยู่คนเดียว” 

 

หยวนหยางมองเขาอย่างลังเล สุดท้ายก็เชยคางเขาขึ้นมาจูบหนัก ๆ ทีหนึ่งแล้วพูดเสียงขรึม “กู้ชิงเผย ฉันจะไม่ยอมยกนายให้ใครเด็ดขาด” 

 

กู้ชิงเผยทอดถอนใจ “กลับไปเถอะ” 

 

หยวนหยางกำหมัดแน่นก่อนจะเปิดประตูออกไป 

 

กู้ชิงเผยทิ้งตัวนั่งบนโซฟา เหม่อมองบ้านที่เขากับหยวนหยางเคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ภาพตรงหน้าราวกับภาพนิ่งในจอโทรทัศน์ ทุกอย่างประทับอยู่ในสายตาเขา แต่ก็เหมือนมองไม่เห็นอะไร บ้านที่ไม่มีหยวนหยาง ถึงจะเปิดฮีตเตอร์อุ่นแค่ไหนก็ยังทำให้หนาวยะเยือกจากในใจ เมื่อคิดถึงว่าช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างราบรื่นจะไม่มีวันย้อนกลับไปได้อีกแล้ว หัวใจเขาก็ปวดมวน 

 

บนโลกนี้มีเรื่องราวหลายอย่างที่ยากเย็น และการทอดทิ้งความรู้สึกที่ทำให้ลุ่มหลงอาลัยก็เป็นเรื่องยากราวกับเชือดเฉือนเนื้อของตนอย่างไรอย่างนั้น เพราะหากใครคนหนึ่งมาอยู่ในใจแล้ว เขาก็จะอยู่ทุกที่ทุกแห่งหน ทั้งในความทรงจำ ในสายตา ในห้อง และยังในภาพอนาคต การโยนทุกสิ่งนี้ทิ้งไป จะต้องใช้พลังใจมากแค่ไหนกันนะ กู้ชิงเผยไม่อยากแม้แต่จะคิดเลย 

 

หน้า 183  บทที่ 13 

เล่ม 2 

 

 

 










Create Date : 23 กันยายน 2563
Last Update : 23 กันยายน 2563 12:39:13 น.
Counter : 8260 Pageviews.

7 comments

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณเริงฤดีนะ, คุณคนผ่านทางมาเจอ

  
เจิมๆๆ
ตามอ่านไม่ทันเลย
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 23 กันยายน 2563 เวลา:12:30:53 น.
  

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
สายหมอกและก้อนเมฆ Photo Blog ดู Blog
tuk-tuk@korat Travel Blog ดู Blog
แมวเซาผู้น่าสงสาร Review Food Blog ดู Blog
ทนายอ้วน Travel Blog ดู Blog
หอมกร Movie Blog ดู Blog
ดาวริมทะเล Review Food Blog ดู Blog
ออโอ Book Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Book Blog ดู Blog
โดย: katoy วันที่: 23 กันยายน 2563 เวลา:13:32:20 น.
  
น้่ติดตามจังค่ะ
ปกก็สวยสดใส




บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
katoy Food Blog ดู Blog
สายหมอกและก้อนเมฆ Photo Blog ดู Blog
ปรศุราม Literature Blog ดู Blog
Brighten your day Sports Blog ดู Blog
แมวเซาผู้น่าสงสาร Review Travel Blog ดู Blog
เริงฤดีนะ Movie Blog ดู Blog
life for eat and travel Parenting Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Book Blog ดู Blog
Tui Laksi Sports Blog ดู Blog
ออโอ

โดย: คนผ่านทางมาเจอ วันที่: 23 กันยายน 2563 เวลา:14:09:01 น.
  
อันนี้เป็นวิถีชีวิตเมืองเมืองในปัจจุบัน
น่าทำเป็นภาพยนตร์เชียวนะคะ
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 23 กันยายน 2563 เวลา:15:25:26 น.
  
คุณเริงฤดีนะ เร็วเพราะเป็นรีวิวเก่าค่ะ แค่ขนของมาลงอย่างเดียว ลงไว้ จะได้หาง่าย ๆ เป็นคลังสำรองด้วย เผื่อวันหนึ่งเฟซปลิว ร้องไห้เลยนะถ้าอย่างนั้น ขอบคุณที่โหวตให้นะคะ

คุณkatoy ขอบคุณมาก ๆ ค่า

คุณคนผ่านทางมาเจอ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมและโหวตให้ค่า แต่ปกเล่มสุดท้ายดึงสายตา ออกไปทางซาฟารีแบบงง ๆ
โดย: ออโอ วันที่: 24 กันยายน 2563 เวลา:13:00:30 น.
  
เรื่องนี้สนุกมาก
โดย: toro IP: 180.180.94.58 วันที่: 11 มีนาคม 2565 เวลา:9:39:16 น.
  
คุณtoro สนุกเนอะ ขอบคุณที่แวะมาพูดคุยกันค่ะ
โดย: ออโอ วันที่: 3 เมษายน 2565 เวลา:17:26:49 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ออโอ
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [?]



โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
New Comments