Group Blog All Blog
|
ตัวร้ายอย่างข้า...จะหนีเอาตัวรอดยังไงดี โม่เซียงถงซิ่ว เขียน
โม่เซียงถงซิ่ว เขียน ลาเวนเดอร์ แปล สำนักพิมพ์ Sense Book 1,227 บาท 1,173 หน้า
หลังปกเล่ม 1
“เจ้าจะลงไปเอง หรือจะให้ข้าลงมือ”
เสิ่นหยวน ไม่คาดคิดมาก่อนว่าหนึ่งชีวิตของตนจะต้องมาสวมบทบาทเป็นชายใจโฉด
ถูกลิขิตให้ต้องลงมือฆ่าลูกศิษย์อย่างโหดเหี้ยม เดิมทีเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มใกล้ตายคนหนึ่ง
เมื่อลาจากโลกไปแล้วกลับตื่นขึ้นมาพบว่าตนอยู่ในร่างของ ‘เสิ่นชิงชิว’ ตัวร้ายของนิยายฮาเร็มที่เขาเคยอ่าน
ตามเนื้อเรื่องแล้ว เสิ่นชิงชิวผู้นี้บุคลิกสง่างาม ทว่าเนื้อแท้กลับหน้าไหว้หลังหลอก ต่ำช้าถึงที่สุด
คอยหาโอกาสเหยียบย่ำ ‘ลั่วปิงเหอ’ พระเอกของเรื่องในทุกทาง ซ้ำยังวางแผนปลิดชีพอย่างเลือดเย็น
แต่เขาไม่ต้องการเป็นคนชั่วช้า ที่สุดท้ายต้องมาถูกพระเอกฆ่าตายอย่างอเนจอนาถตามบท
แล้วเขาจะเอาตัวรอดยังไงดี? ทว่านึกไม่ถึง...ตัวร้ายกากๆ อย่างเขาที่ต้องหนีเอาชีวิตรอด
กลับต้องคอยเอาตัวมาขวางดาบรับมีดแทนพระเอกตลอด
บทที่เป็นของพวกนางเอกในฮาเร็มก็ดันมาตกอยู่ที่เขาหมด
ทั้งไม่รู้ว่าบุพเพเล่นกลหรือนรกอเวจีเป็นใจ
พระเอกที่เขาสอนมา กลับหาเรื่องให้เขาต้องคอยดุอยู่เรื่อย
“ลั่วปิงเหอ คุกเข่าดีๆ รู้หรือไม่ว่าทำไมถึงให้เจ้าคุกเข่า”
ลั่วปิงเหอนั่งคุกเข่าตัวตรงแหน่ว กล่าวว่า “ในฐานะที่เป็นศิษย์ แต่กลับล่วงละเมิดซือจุนขอรับ...”
คุยกันหลังอ่าน
ช่วงนี้แนวที่ตัวละครทะลุเข้าไปในโลกนิยายมีให้เลือกอ่านมากมาย เรื่องนี้ก็เช่นกัน แต่เรื่องนี้จะแปลกหน่อยคือมีระบบเข้ามาควบคุมด้วย เหมือนรวมแนวทะลุเข้าไปนิยายบวกกับเกม ซึ่งตรงนี้ทำให้เรื่องนี้น่าติดตามอย่างมาก
ก่อนตายเสิ่นหยวนด่ากราดนิยายที่เขาติดตามอ่านว่า “นักเขียนเฮงซวย นิยายเฮงซวย” ซึ่งเป็นคีย์เวิร์ดในการล็อกอินเข้าสู่ระบบ ตื่นขึ้นมาก็ จ๊ะเอ๋ กลายเป็นตัวละครในนิยายที่ด่าเรียบร้อยจ้า ใครมีความคับแค้นใจกับนักเขียนคนไหน นิยายเรื่องใด ลองกลับไปตะโกนที่บ้านได้นะ เผื่อตื่นขึ้นมาได้กลายเป็นตัวละครในนิยายบ้าง
แต่ตัวละครที่เสิ่นหยวนเป็นนั้นไม่ใช่ตัวเอก หรือตัวดีงามอะไร หากแต่เป็นตัวร้ายที่น่าตายตัวหนึ่ง ไม่มีความดีงามใด ๆ ให้คู่ควรคำชม เขากลายเป็นเสิ่นชิงชิว อาจารย์ของพระเอกในนิยาย
ตามเนื้อเรื่อง เสิ่นชิงชิวอิจฉาพระเอกที่มากพรสวรรค์ อายุน้อย อนาคตไกล จึงใช้บทบาทของอาจารย์กลั่นแกล้ง สั่งลงโทษต่าง ๆ นานา พระเอกที่อายุยังน้อย ไร้เดียงสา ก็ทำตามคำสั่งอาจารย์งก ๆ จนเติบโตขึ้น ถูกเสิ่นชิงชิวผลักตกไปในภพมาร ได้รู้ความเป็นมาว่าตนคือลูกครึ่งมารกับมนุษย์ ได้พลังกลับคืน แล้วก็กลับมาชำระหนี้แค้น ทรมานอาจารย์ตนให้อยู่ไม่สู้ตาย
เสิ่นหยวนที่กลายเป็นเสิ่นชิงชิวนั้นรู้อนาคตตัวละครนี้อย่างดี จึงตั้งใจจะทำดีกับลู่ปิงเหอ พระเอกนิยาย เพื่อให้ในอนาคตตนมีความดีงามในสายตาพระเอกบ้าง
แต่ระบบไม่ยอมค่า ระบบบอกว่านี่เป็นการฉีกคาแรกเตอร์ไม่ตรงตามบทประพันธ์ดั้งเดิม หรือ OCC (out of charactor) ซึ่งละเมิดกฎอย่างร้ายแรง จะต้องถูกหักคะแนน เมื่อค่าคะแนนใดคะแนนหนึ่งต่ำกว่าศูนย์ ระบบจะส่งกลับโลกเดิม ซึ่งเสิ่นหยวนในคราบเสิ่นชิงชิวก็กลับไม่ได้ เพราะในโลกนั้นตนตายไปแล้ว กลับไปก็เท่ากับตายลูกเดียว แต่ก็ไม่ใช่ว่า OCC ไม่ได้ตลอดไป ระบบมีข้อยกเว้นว่า จนกว่าจะทำภารกิจหนึ่งสำเร็จ จึงจะปลดล็อกการ OCC ได้
จนกว่าจะทำภารกิจนั้นสำเร็จ เสิ่นชิงชิวเก๊ก็ต้องทำตัวเป็นอาจารย์ผู้ชั่วร้ายในสายตาศิษย์ทุกคน สงสารเห็นใจก็เก็บไว้ในใจ วางมาดเย่อหยิ่ง มองคนด้วยหางตา เก๊กมาดเท่เข้าไว้ ตามแบบฉบับเสิ่นชิงชิวตัวออริจินัล
อันที่จริง ‘เทพมารอหังการ’ นิยายที่เขากลายเป็นตัวละครในเรื่องนั้น เป็นแนวฮาเร็มสายดาร์กเรื่องหนึ่ง ตัวละครในเรื่องส่วนใหญ่เป็นเซียนและมาร จุดมุ่งหมายของผู้เขียนนิยายนั้นชัดเจนมาตลอดคือ ‘ฟิน’ ฟินกับการเอาคืนของพระเอก ฟินกับการที่พระเอกล้ำเลิศเหนือคนอื่น ฟินกับฮาเร็มนับพัน ฟินกับฉากเซ็กซ์เร่าร้อนโลดโผน เป็นนิยายที่คนด่ามากที่สุด แต่ก็พูดถึงมากเช่นเดียวกัน แต่ที่เสิ่นหยวนด่ามากที่สุดไม่ใช่เนื้อเรื่อง แต่เป็นหลุมที่คนแต่งขยันขุด แต่ไม่ขยันกลบ นิยายเต็มไปด้วยปริศนาและหลุมบ่อ ซึ่งเมื่อกลายเป็นเสิ่นชิงชิว จุดประสงค์สำคัญของระบบคือต้องการให้เขากลบหลุมพวกนั้น ...เป็นคนอ่านไม่พอ ต้องมาช่วยนักเขียนงี่เง่ากลบหลุมอีก เสิ่นชิงชิวเก๊ได้แต่ด่าในใจ
ระบบจะโผล่มาแจ้งภารกิจ แจ้งค่าคะแนน เพิ่มค่าคะแนน และหักคะแนนเมื่อเขาทำไม่เหมาะสม หรือทำภารกิจล้มเหลว ซึ่งเป็นการงัดข้อกันระหว่างเสิ่นชิงชิวกับระบบนี่เป็นอะไรที่สนุกสนานเฮฮามาก
เรื่องก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ ทำตามที่ระบบตั้งแนวทางไว้ ใช้ชีวิตสบาย ๆ บนยอดเขาดุจเทพเซียน ปล่อยให้วันเวลาในนิยายไหลผ่านไป เผลอแป๊บเดียวลั่วปิงเหอก็เติบโตขึ้น ฮาเร็มหญิงงามของพระเอกหายไปไหนหมดไม่ทราบ เหลือแต่ลู่ปิงเหอที่ร้องหาแต่ “ซือจุน (อาจารย์)” โดนเสิ่นชิงชิวดุหน่อยก็น้ำตาคลอ เผลอทำร้ายจิตใจนิดก็น้ำตาพราก จากนิยายฮาเร็มสายดาร์กก็กลายเป็นนิยายวายเลี้ยงต้อยซะได้
+++
สิ่งที่โอชอบที่สุดในเรื่องคือระบบค่ะ จริง ๆ โอเป็นคนที่ชอบให้นิยายมีกฎบางอย่างครอบไว้ แล้วชอบการที่ตัวละครหาทางเอาชนะกฎพวกนั้น ชอบเห็นการดิ้นรนเอาชนะ หรือแนวคิดแปลก ๆ เห็นไหวพริบของตัวละคร และเรื่องนี้ก็มี แม้จะมาแบบตลก ๆ ปล่อยมุกซะเป็นหลัก แต่ก็สนุกดี
รองลงมาคือมุกเสียดสีการเขียนนิยาย ลงนิยายในเน็ต เสียดสีตัวละครและนักเขียน นักเขียนก็เขียนตามกระแส เรื่องไหนคนหวีดก็เทไปทางนั้น ด้านไหนคนไม่ชอบก็ไม่เอ่ยถึง (นี่คือที่มาของหลุมบ่อพวกนั้นนี่เองสินะ...)
สำหรับตัวพระนาย
เริ่มที่นายเอก เสิ่นชิงชิว โอค่อนข้างชอบเสิ่นชิงชิวนะคะ เขาเป็นนายเอกแนวสบาย ๆ เรื่อยเปื่อย ไม่ค่อยคิดอะไรหนักหัวมาก แล้วก็เอ็นดูลั่วปิงเหอมากพอสมควร แต่เดิมเขาเป็นผู้ชายธรรมดา ไม่ได้คิดกับลั่วปิงเหอในแง่ของคนรักแม้แต่น้อย แต่พอเห็นลั่วปิงเหอทุ่มเท เทิดทูนบูชา ทำทุกอย่างเพื่ออาจารย์อย่างเขา แรกเริ่มก็คงสงสาร เห็นใจ ต่อมาก็พัฒนามาเป็นความรัก
ส่วนพระเอก ลั่วปิงเหอ เป็นพระเอกประเภทบูชาและคลั่งรัก รักใครก็จะทุ่มเทให้คนนั้น ไม่เหลือใจให้คนอื่นหรือแม้แต่กับตนเอง สามารถเทิดทูนเอาไว้บนหิ้งเสมือนของล้ำค่า ต่อเมื่อรู้ว่าไม่ได้ครอบครอง ความผิดหวังก็จะทบทวีเช่นกัน เป็นพระเอกแนวที่โอไม่ค่อยชอบนัก บทของเขาจะมีมาในแง่ของการหึงหวงหรือออดอ้อนค่อนข้างมาก เห็นในมุมอื่นน้อย
ความรักของคู่นี้สำหรับโอไม่ค่อยน่าลุ้นเท่าไร และในเรื่องก็เขียนถึงความรักได้ไม่ค่อยเข้าถึงโอนัก แล้วก็ค่อนข้างยืดเยื้อ พอใกล้จะพัฒนา คนเขียนก็จะตัดฉับ แล้วเรื่องก็วกไปในแง่อื่น ต่อเมื่อตั้งใจจะจบเรื่อง ความรักของคู่นี้จึงเริ่มต้นเช่นกัน เรียกว่ารู้ว่ารักกันแล้วก็จบทันที จบตั้งแต่ช่วงต้นเล่มสาม ที่เหลือคือตอนพิเศษทั้งหมด ตอนพิเศษจึงกินความหนาเกือบทั้งเล่มสามเลยทีเดียว
แต่โอชอบเรื่องของตัวละครอื่น มีเรื่องของคู่อื่นมาบาง ๆ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง เจ้านายลูกน้อง หรือเพื่อน โอจะชอบและคิดว่าโอสามารถเข้าถึงได้มากกว่า ซึ่งมีอยู่ในเรื่องและในตอนพิเศษท้ายเล่ม มีตอนของเสิ่นชิงชิวตัวจริงด้วย ซึ่งโอแอบชอบมากกว่าเรื่องหลักด้วยซ้ำ
ในด้านความน่าติดตาม โอรู้สึกว่าตัวเองต้องใช้ความพยายามในการอ่านอยู่พอสมควร คืออ่านแล้วก็วาง แล้วก็ไม่รู้สึกอยากหยิบมาอ่านต่อ ใช้เวลาเรื่องนี้ถือว่านานสำหรับโอเลยค่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ดี หรือออกทะเล จะว่ายืดเยื้อก็ไม่ได้เป็นถึงขนาดนั้น (ส่วนที่โอว่ายืดจริง ๆ มีแค่ตอนพิเศษตอนสุดท้ายตอนเดียวเท่านั้น) โอลองหาเหตุผลให้ตัวเอง น่าจะเป็นเพราะจังหวะของเรื่องไม่ค่อยดี มุกที่ควรจะฮา บางทีมันก็ไม่ฮาเท่าที่ควร หลายครั้งการแซวของผู้เขียนที่โผล่มาในวงเล็บดันมาเบรกตัวมุกของตัวเองไปด้วย บวกกับในแง่ของตัวละครพระนายทีไม่ใช่แนวที่โอชอบเท่าไรนักด้วย อีกอย่าง โอไม่ค่อยชอบการทับศัพท์เรียกเท่าไร เรื่องนี้มีการใช้ทับศัพท์พอสมควร เช่น ซือจุน (หมายถึงอาจารย์ ใช้ตอนที่ศิษย์เรียกอาจารย์) เหวยซือ (หมายถึงอาจารย์เช่นเดียวกัน แต่เป็นการที่อาจารย์แทนตัวเอง) พวกนี้ทำให้การประมวลของสมองเราจะช้าไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง เพราะเราอ่านแล้วไม่เข้าใจทันที แต่ต้องแปลซ้ำอีกครั้ง เสี้ยววิหนึ่งดูไม่มาก แต่มีผลต่ออารมณ์ฉับพลันที่เกิดต่อเหตุการณ์นั้น ๆ มากพอสมควรเลย แต่โอชอบในด้านเชิงอรรถ ดูตั้งใจค้น ตั้งใจสื่อสารให้คนอ่านเข้าใจจริง ๆ การเรียบเรียงสำนวนที่เหลือดี เข้าใจง่าย โอชอบการเลือกใช้คำหลาย ๆ ครั้ง เห็นภาพ หลากหลาย และเข้าใจคิดดี เช่น เล่ม 1 หน้า 119 เสียงหวีดร้องอ้อยส้อย (โอขำคำว่าอ้อยส้อยนานมาก อิ๊อ๊างมาเลย) เล่ม 2 หน้า 15 ร้องไห้หงิงหงิง เล่ม 3 หน้า 304 รถเข็นงอดแงดอยู่บนทางสายน้อย
ในด้านเนื้อหา โอยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ยังมีจุดที่เหมือนกับหลุด ๆ หรือไม่ครอบคลุมถึงเท่าไรอยู่ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับเป็นประเด็นสำคัญอะไร
ในด้านรูปเล่ม ดูตั้งใจทำ ภาพสี มีทั้งหน้าและหลัง (ซูมอิน ซูมเอาต์) โปสการ์ดกับที่คั่น ก็มีทั้งหน้าและหลังเช่นกัน ปกสวยดี คำผิดมีเล็กน้อย เล่ม1-2 ค่อนข้างดีกว่าเล่ม 3 ที่หลุดมากกว่า นี่อยากให้ชื่อเรื่อง ชื่อผู้เขียน ชื่อผู้แปล หมายเลขหน้า ให้ใหญ่และเด่นกว่านี้หน่อย โออ่านแทบไม่ออก ต้องเพ่งแล้วเพ่งอีก
3.5 ดาว สำหรับโอ โอก็อ่านได้นะคะ ชอบในหลาย ๆ ด้าน ชอบเล่มเปิดมากที่สุด ถึงจะไม่ได้น่าติดตามตลอดเวลา แต่โดยรวมจัดว่าทำได้ดี ค่อนข้างรักษามาตรฐานการเขียนทุกเล่มให้เท่า ๆ กันดี
จริง ๆ โอจดพวกคำผิดคำหลุดด้วย แต่คอมฯ โอค้างมาสักพักละ ตัดจบแค่นี้ดีกว่าหายไปทั้งหมด ประณาม สะกดอย่างนี้ (ตามราชบัณฑิต) กงเกวียนกำเกวียน สะกดอย่างนี้ ละล่ำละลัก สะกดอย่างนี้ จ้อกแจ้ก สะกดอย่างนี้ พวกเสียงต่าง ๆ เช่น ปั้บ ๆ ลั้นลา สะกดตรงตามมาตราเลยค่ะ ไม่ได้มาจากภาษาต่างประเทศแต่อย่างใด เป็นแค่เสียงธรรมดา
ขอบคุณคุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณtoor36, คุณnewyorknurse สำหรับโหวตค่ะ
โดย: ออโอ วันที่: 24 พฤศจิกายน 2563 เวลา:14:48:29 น.
|
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
Friends Blog |