Bloggang.com : i'm not superman : ถอยกลับไปหนึ่งก้าว ~

ถอยกลับไปหนึ่งก้าว ~

ทุ่มเศษแล้วค่ะ เมื่อเสียง sms จาก "ใครบางคน" ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน~

อิชั้นมอง..ชื่อของผู้ส่ง ที่กระพริบวิบ ๆ อยู่หน้าจอ ด้วยความรู้สึกเหมือน..น้ำตาพร้อมจะไหล..

หรือจะมีข้อความอธิบาย..ทุกอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจมากับถ้อยคำของคุณคราวนี้

"...ทานข้าวเย็นยังครับ..."

ผิดคาดค่ะ..เพราะข้อความที่เปิดอออกมา กลับเป็นข้อความสั้น ๆ ธรรมดาเหลือแสนข้อความนึงเท่านั้น..

แต่ไอ้ข้อความสั้น ๆ ข้อความนี้นี่แหละ ที่ทำให้ใจอิชั้นว้าวุ่นหนักข้อขึ้นไปอีก..(แหงะ)

..ความเข้มแข็งของแต่ละคนมันมีจุดจำกัดไม่เหมือนกันนะคะ..

และมันยิ่งมีน้อยเอามาก ๆ..สำหรับคนที่หัวใจไหวอ่อนอย่างอิชั้น..

"คิดถึงใครบางคน..ทานไม่ลงหรอกค่ะ"

อิชั้นน้ำตาซึม...ขณะส่งข้อความตอบกลับไป...เพียงเพื่อจะพบว่ามันเงียบหายไปกับสายลมซะอย่างนั้น..

.................

สามทุ่มห้าสิบห้านาที.....เสียง "ปี๊บบ" จากโทรศัพย์มือถือก็ดังขึ้นอีกหนค่ะ..

อิชั้นเคยบอกเค้าไว้เมื่อวันก่อนว่า อิชั้นมักจะนอนราว 4 ทุ่มอ่ะนะคะ คราวนี้ เค้าก็เลยเหมือนจะเลือกช่วงเวลาก่อนเข้านอนของอิชั้น..

สองข้อความส่งเข้ามาติด ๆ กัน

และเช่นเคย..คุณไม่ยอมอธิบายอะไรให้กระจ่างขึ้นเลยแม้สักนิด..(มันลำบากมากหรือคะ กับการทำอะไรต่อมิอะไรให้กระจ่าง..หรือคุณสนุกที่ได้ปั่นหัวผู้หญิงคนนึงให้กระวนกระวายอยู่อย่างนี้)

"ทานข้าวซะนะครับ..เดี๋ยวผอมแย่เลย.."

"ได้เวลานอนแล้วนะครับ..ฝันดีครับ ส่วนผมคงต้องทำงานต่อ"

.........................

หกโมงเช้า อิชั้นตื่นขึ้นมาด้วยอาการนอนไม่เต็มตาอิ่มค่ะ..

เมื่อคืน กว่าจะข่มตาหลับก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนอ่ะนะคะ และแน่นอนว่าเมื่อเผอิญเป็นคนที่ค่อนข้างตื่นเช้า รวมถึงภาระเรื่องงานอันหนักหน่วงที่ยังต้องดำเนินต่อไป อิชั้นก็คงจะนอนพลิกคว่ำพลิกหงายรอให้ตาสว่างเองมิได้อ่ะนะคะ..

ทานกาแฟเสร็จแล้ว อัพบล้อกเสร็จแล้ว..อิชั้นก็เตรียมตัวจะออกไปทำงานตามปกติค่ะ..

แต่เสียง "ปิ๊บบ"ของข้อความ ก็ดังเตือนขึ้นมาอีก..

คราวนี้ข้อความของคุณ............สั้นจุ๊ด หนักข้อขึ้นไปกันใหญ่...

"ลาป่วย"

อิชั้นมองข้อความนั้นอย่างเงียบ ๆ..ป่วยจริง หรือป่วยการเมืองกันแน่คะ..

กับแค่ไม่อยากมาพบเจอหน้าอิชั้น ถึงกับต้อง sms มาดักคอ แจ้งให้ทราบกันอย่างนี้เลยหรือ..

เอาเถอะค่ะ..ไม่ว่าคุณจะป่วยจริงหรือไม่ก็ตาม ภูมิใจไว้หน่อยเป็นไรคะ..ว่าคุณทำให้ผู้หญิงทางปลายสาย ต้องร้อนรนใจ ด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง..

"หาอะไรทานรองท้อง แล้วทานยาซะนะคะ พักผ่อนเยอะ ๆ ค่ะ...เป็นห่วง..."

อิชั้นตอบกลับไปว่าอย่างนั้น ก่อนจะกัดฟันออกไปทำงานที่หน้าไซด์งานตามปกติ

.................

เที่ยงเศษ..

ไม่มีแม้แต่เงาของ "คนป่วย"

แต่ได้ความว่า วันนี้ที่ไซด์งานอีกที่นึงจะทำการเทปูนพื้นชั้นสอง..ซึ่งแน่นอนว่า..เค้าคงหลีกเลี่ยงที่จะไม่ไปคุมไม่ได้..

เพราะอย่างนี้กระมัง......อิชั้นจึงไม่เห็นรถของเขาจอดอยู่ในบ้านเหมือนทุกครั้ง....(แอบมองหารถของเค้าตอนขับรถผ่านอีกแล้วอ่ะ งือออออ~)

อย่างนี้จะเรียกว่า "ป่วย" จริงหรือเปล่าคะ..

อิชั้นรู้สึกทั้งห่วงทั้งค้างคาใจอ่ะค่ะ..เกือบบ่ายสองแน่ะ ถึงได้ตัดสินใจ ส่งข้อความถึงเขาอีกครั้ง

"ทานยารึยังคะ"

..........เงียบไปนาน............เฮ่าะ

"ไม่มียา ตอนบ่ายว่าจะออกไปซื้อ"

คำตอบนั้นทั้งสั้น ทั้งห้วน ..นี่อิชั้นทำให้คุณเริ่มรำคาญใจรึเปล่าก็ไม่รู้ T_T

.......................

"มันหมายความว่าไงอ่ะบี................."

ที่สุด..เพื่อนสนิทของอิชั้นก็โทร.มาสอบถามอาการของคนที่ใกล้จะตายอยู่ท่ามกลางพายุความเศร้าโศกเฮ่าะ..

"เรื่องมันไม่เคลียส์เลย..จะจบ ก็ดูเหมือนจะยังไม่จบ..ทำไมเค้ายังต้องส่งข้อความมาหาชั้นอีก(ฟระ) ถ้าไม่คิดไม่แคร์ถึงกัน ก็น่าจะเงียบ ๆ ไปซะก็หมดเรื่อง.."

..โว้ววว เก่งจริ๊งงง....ก็เพราะไอ้ที่เงียบ ๆ ไม่มีข้อความเข้ามาเลยตั้งครึ่งค่อนวันเมื่อวานนี้น่ะสิคะ ที่ทำให้อิชั้นเหมือนคนจะลงแดงตายเพราะความว้าวุ่นใจอยู่รอมร่อแบบนั้น..

"โธ่..แกนี่..จริง ๆ เลย ก็เค้าเคยส่ง เค้าก็แค่ส่งมาเป็นพิธีเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรมาก ความเคยชินน่ะ เคยชินเข้าใจป่ะ คนเรามันก็ต้องค่อย ๆ หายไปว้อย ไม่ใช่หายแว้บบบไปเลย ไม่งั้นจะทำงานร่วมกันได้ไงเล่า..แกทำใจซะเถอะ เค้าไม่ได้คิดอะไรกับแกหรอก.."

ฮือออออ~~เหยอ ๆ..~~ขอบใจมากเพื่อน ที่ช่วยเป่าเทียนวันเกิด เอ๊ย..เป่าเทียนแห่งความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ของช้านให้ดับวูบ~T_T

"อือ..............ชั้นก็...เตรียมทำใจไว้แล้วแหละนะ คือ..มันก็อยู่ในระดับที่ชั้นพอรับมือไหวอ่ะบี..ไอ้เศร้าน่ะ มันก็เศร้าหรอก แต่มันก็ไม่ได้เศร้าจนถึงขนาด...จะเป็นจะตายขนาดนั้น..โชคดีใช่มั้ยบี ที่ชั้นปฏิเสธ ไม่ไปกินข้าวกับเค้าอ่ะ เพราะถ้าขืนไป ยิ่งนานวัน พอเริ่มคุ้นเคยรู้จักกันและกันมากขึ้น....มันจะยิ่งตัดใจยากกว่านี้..ใช่มั้ย(ฟระ)"

"เออ..แกคิดถูกไง..อย่าคิดมากนะเพื่อน..มีไรก็โทร.มาละกัน"

อิชั้นวางสายจากเพื่อนแบบใจคอห่อเหี่ยว..

คิดอะไรไม่ออก..จะเดินหน้าก็ไม่เป็น จะถอยหลังก็ไม่ได้..ได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างมันคลี่คลายลงด้วยตัวของมันเองอยู่อย่างนี้.....

คุณเอง ก็อาจจะรู้สึกสนุกสิ้นดี ที่เห็นอิชั้นเป็นอย่างนี้รึเปล่าก็ไม่รู้~~

.......................

Create Date : 21 กรกฎาคม 2549

Last Update : 21 กรกฎาคม 2549 17:57:25 น.

4 comments

Counter : 1437 Pageviews.

ส

โดย: ส IP: 58.64.81.144 วันที่: 21 กรกฎาคม 2549 เวลา:21:17:59 น.

อ่ะ..สะงั้น คุณ ส...

วันเวลาจะเป็นเครื่องเยียวยาหัวใจคับ...

อยากจะร้องให้ก้อร้องไป...ร้องออกมาให้หมด ...ร้องจนน้ำตาแห้งหมดหัวใจ....แล้วบาดแผลหัวใจจึงจะได้เยียวยา.....

โดย: spirit (pooktoon

) วันที่: 21 กรกฎาคม 2549 เวลา:23:31:31 น.

แห่ะ ๆ เห็นวันนี้ไม่มี comment เลยลองพิมพ์ ส เฉย ๆ หนะ

โดย: ส ประกอบ IP: 58.64.102.181 วันที่: 21 กรกฎาคม 2549 เวลา:23:50:31 น.

ฟ้ามาแล้น.......

จะเชื่อมั้ยเนี่ยว่าเข้าใจเลยล่ะค่ะว่ามันเศร้ายังไง

เคยเป็นอยู่เหมือนกัน
มันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
ไม่รู้ตอนนั้นมันเป็นอะไรไป
แต่ก็ต้องอดทนอ่านหนังสือสอบต่อไป...

ไม่ง่ายนะคะแต่ก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด
(ไม่อยากได้คะแนนน่าเกลียดมากด้วยอ่ะค่ะ)

สรุปคือไม่ว่าจะยังไง
ขอให้พี่แหม่มเข้มแข็งนะคะ
อดทนและดำรงชีวิตต่อไป
เพราะไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร...เราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปน่ะค่ะพี่
สู้ๆนะคะ
..........

โดย: อมยิ้มสีฟ้า

วันที่: 22 กรกฎาคม 2549 เวลา:1:22:53 น.