|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
อย่ามาเอานิยายอะไรกับอิชั้นเล้ย 12~
ประกาศ ๆ..ขณะนี้ได้เกิดเหตุฉุกเฉินเฉพาะด้านขึ้นกับอีเมล์ของอิชั้น ทำให้มิสามารถเข้าใช้งานเมล์ + msn ได้ตามปกติ sign in ก็บ่ได้ (มันฟ้องว่า เครื่องอื่น sign in ในแอคเค้าท์นี้อยู่แล้วน่ะ ไรฟระ ??!!)..คาดว่าเมล์เดิมของอิชั้นน่าจะโดนแฮ้กไปแย้ว.. มีวิธีแก้ไขมั้ยคะ ?
ดังนั้น...ใครที่มีเมล์เก่าของอิชั้นและ "ยังอยากคุย" กั๋นอยู่ กรุณาช่วยหลังไมค์มาบอกเพื่อแอดเอ็ม..มาที่เมล์ใหม่ด้วยนะคะ โอ่ย...เศร้า T_T ..............
อย่ามาเอานิยายอะไรกับอิชั้นเล้ย 12~
หลังหย่อนเสื้อผ้าที่จะซักลงเครื่องและตั้งโปรแกรมแล้วเสร็จ พิรดาก็หอบกระดาษปากกามานั่งรับลมอยู่ที่ระเบีัยงมุมเดิมเพื่อเริ่มต้น "เขียน" อะไรสักอย่างที่ตัวเองตั้งใจไว้ แต่ดูเหมือน"อะไร ๆ "ที่หล่อนตั้งใจ จะไม่ง่ายดายขนาดนั้น เพราะแม้แต่จะจรดปากกาเขียนคำ ๆ แรกซึ่งเป็นเหมือนการเปิดประตูสู่โลกแห่งความคิด หล่อนก็ยังแงะไม่ออก
สงสัยหล่อนจะเรื้อเวทีมานานจริง ๆ หญิงสาวครุ่นคิด หรือว่าหล่อนยึดติดอยู่กับความฝันเสียจนลืมที่จะอยู่ในโลกของความเป็นจริงอย่างที่ยัยนกเคยว่า
"..แกเนี่ยนะจะไปเขียนหนังสือขาย..เฮ้อ..เพื่อนชั้น แทนที่จะอกหักตาย จะกลายเป็นอดข้าวตายก่อนซะล่ะมั้ง"
พิรดาถอนหายใจยาว ๆ พลางนั่งจ้องมองกระดาษขาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว
"อ้าว..คุณ คุณมานั่งตรงนี้เอง ป้าว่าจะไปตลาดน่ะค่ะคุณจะฝากซื้ออะไรมั่งมั้ย"
"ไม่อ่ะค่ะป้า...ดายังไม่ขาดอะไร ขอบคุณนะคะ แล้วนี่..คุณรตีไปด้วยรึเปล่าคะเนี่ย"
"อ๋อ เปล่าหรอกค่า คุณหนูแกออกไปดูแลแขกกลุ่มใหม่ที่บ้านพักท้ายสวนน่ะ แขกเพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี้เอง หูย..งวดนี้มากันหลายคนเชียว" ป้าสายหัวเราะร่วนด้วยท่าทางดีใจ "แต่.. เอ..ป้าว่าดูท่าทางคุณจะเบื่อ ๆ นะคะ จะลองเอาจักรยานไปขี่เล่นแถวนี้ดูมั้ย เผื่อจะหายเบื่อได้มั่ง"
"ที่นี่มีจักรยานด้วยเหรอคะป้า" ความรู้สึกห่อเหี่ยวแตกโพล๊ะขึ้นมาในทันใด เพราะถึงยังไง มันก็ยังดีกว่าต้องมานั่งแกร่ว หน้าแห้งเหี่ยวอยู่กับกองกระดาษที่ไร้ตัวอักษรสักตัวนี่แหละน่า
"ค่า ก็จักรยานของเด็กอ้อยนั่นล่ะ..."ป้าสายพยักเพยิดไปข้างบ้าน"... ปกติเสาว์อาทิตย์มันก็ใช้ขี่ตะลอน ๆ ไปนู่นไปนี่ทั่วสวนอยู่แล้ว แต่วันธรรมดาที่ไปโรงเรียนก็จอดทิ้งเอาไว้เฉย ๆ ถ้าคุณเบื่้อ ก็ลองเอาไปขี่เที่ยวเล่นแถว ๆ นี้ดูก็ได้นะคะ...ไม่มีใครว่าหรอก" ป้าสายแนะ นึกเห็นใจหญิงสาวขึ้นมาครามครัน..ก็คนกรุงฯ นี่น๊า จะมาทนอยู่เงียบ ๆ เหงา ๆ กับบรรยากาศบ้านนอกแบบนี้ได้สักแค่ไหน
"...อ้อ..แต่ถ้าคุณอยากไปหาคุณหนูที่ท้ายสวน ก็ขี่เลาะถนนแดงหน้าบ้านเรานี่ไปเรื่อย ๆ นะคะ บ้านพักแขกอยู่ไม่ไกลหรอก ขอนิดเดียวค่ะ อย่าขี่เลี้ยวออกไปทางถนนเส้นเล็กโน่นละกัน แถวโน้นน่ะ มีแต่เรือนพักคนงานทั้งนั้น"
พิรดาเริ่มยิ้มออกเมื่อนึกถึงการได้ออกไปยืดเส้นยืดสาย เปิดหูเปิดตาตรงอื่นบ้าง หลังจากนั่งแกร่ว นอนแกร่วมาเกือบอาทิตย์
"ดีเหมือนกันนะคะป้า เดี๋ยวดาจะลองขี่ไปหาคุณรตีที่โน่นดู เผื่อจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง"
ไม่นานนัก หล่อนก็พาจักรยานมาขี่ปร๋อ รับลมเลาะริมน้ำไปเรื่อย ๆ อย่างมีความสุข
บ้านสวนแห่งนี้ช่างเหมาะเจาะสำหรับการปรับปรุงเป็นโฮมสเตย์เพื่อรองรับการท่องเที่ยวซะจริง ๆ เพราะนอกจากจะใกล้ชิดกับธรรมชาติสุด ๆ แล้ว บรรยกาศโดยรวมยังเหมาะสำหรับการเรียนรู้ที่จะอยู่ให้ใกล้เคียงกับวิถีชาวบ้านอีกด้วย
"..ที่นี่นอกจากเราจะมีบ้านพักให้แขกเช่าพักแล้ว เรายังจัดกิจกรรมให้แขกทำหลายอย่างเลยเชียวค่ะคุณดา..."
รตีเคยเล่าให้ฟังในเย็นวันหนึ่ง หลังจากที่สะสางงานเสร็จเรียบร้อยและมีเวลาได้นั่งคุยกันสบาย ๆ แล้ว
"..มีทั้งการพาแขกพายเรือชมสวนผลไม้ที่เรามีอยู่ ซึ่งเราก็ปลูกไว้หลายอย่างเลยนะคะ มีทั้ง มะปราง มะม่วง มะพร้าวน้ำหอม ไหนยังจะมีพวกผักปลอดสารพิษที่ปลูกเอาไว้กินเองอีกตั้งหลายอย่าง..แล้วผักพวกนี้เนี่ย รตีก็ให้คนครัวใช้เป็นวัตถุดิบทำกับข้าวให้แขกด้วย รับรองค่ะ ว่ากลับไปจากที่นี่แล้ว แข็งแรงทั้งกายและใจกันเลยทีเดียว.."
พิรดาหัวเราะ "..คุณรตีนี่เก่งจัง ดานึกไม่ออกเลย ว่าถ้าเป็นดาจะทำได้สักหนึ่งในสิบของคุณมั้ย"
"ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้นี่คะคุณดา อีกอย่างช่วงแรก ๆ รตีก็อาศัยลองผิดลองถูกเอาเหมือนกันแหละ โชคดีที่ธีร์เค้าพอจะมีเวลาลงมาช่วยปลุกปล้ำกับงานอยู่บ้าง แต่ก็ลงมาอยู่แค่ไม่กี่วันหรอกค่ะ แป้บ ๆ ก็คิดถึงเด็กดอย ตะกายกลับขึ้นไปสอนหนังสืออีกแระ..นี่ถ้ารตีไม่รู้จักนิสัยเค้าดีนะ รตีต้องนึกว่าเค้าไปติดสาวข้างบนโน้นอยู่แหง ๆ"
แค่เห็นสายตาชื่นชมวิบวับของหญิงสาวร่างบอบบางตรงหน้า เมื่อเอ่ยถึงชายหนุ่มผู้เป็นเหมือน..เพื่อนสุดที่รัก คนนั้นแล้ว..พิรดาก็พอจะมองออก ว่าคนตรงหน้า "รู้สึก" อย่างไรกับคนที่เอ่ยถึง
มันคงจะดีถ้าอีกฝ่ายรู้สึกเช่นเดียวกับหญิงสาวอ่ะนะ พิรดาพยายามตัดอคติที่มีต่อตานั่นออก แล้วนึกเอาใจช่วย
กำลังปั่นจักรยานเพลิน ๆ สบายอกสบายใจกับต้นไม้เขียว ๆ สองฟากทางอยู่ทีเดียว จู่ ๆ พิรดาก็ต้องส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างตกใจ เมื่อมีรถมอเตอร์ไซค์อีกคันพุ่งพรวดออกมาจากถนนเส้นเล็กด้านข้าง..
"โอ๊ะ...." สิ้นเสียงโอ๊ะสั้น ๆ....จักรยานคันเล็กของหล่อนเสียหลักล้มพรวดลงกับกอหญ้าข้างทางอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นที่แตะเบรคซะจนคนขี่หัวแทบทิ่ม
"อู้ยยยย......" พิรดาล้มเค้เก้ลงไปกองอยู่บนพื้นหญ้า เดชะบุญที่รถมอเตอร์ไซค์คันนั้นเบรคทัน หากแต่ก็เฉียดฉิวกันชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด
"โอ้ย..คุณครับ..ผม..ผมขอโทษครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า" เด็กหนุ่มที่เป็นคนขี่มอเตอร์ไซค์รีบจอดรถมอเตอร์ไซค์คันก่อเหตุ แล้วกุลีกุจรลงมาช่วยดึงรถจักรยานที่ทับขาหล่อนอยู่ออกทันที "..เจ็บมากมั้ยครับเนี่ย..ผมไม่เห็นจริง ๆนะครับ"
พิรดานึกฉิวอยู่เล็กน้อย ขี่รถภาษาอะไรกันล่ะเนี่ย ถึงได้พรวดพราดออกมาจากข้างทางจนแทบจะชนหล่อนเข้าให้แบบนี้
"..ทำไมขี่รถเร็วอย่างนี้ล่ะ ออกมาจากข้างทางก็ควรดูรถคันอื่นหน่อยสิ.." พิรดาหน้านิ่วคิ้วขมวด คลำข้อศอกตัวเองปร้อย ๆ..
"ผมขอโทษครับ ปกติทางเส้นนี้ไม่ค่อยมีรถอื่นผ่านมาน่ะ แล้วผมก็กำลังรีบจะไปหาคุณรตีที่เรือนพักแขก"
"อ้าว..งั้นเหรอ" พอรู้ว่าไอ้ที่รีบร้อนน่ะ เพราะเรื่องงาน ความโกรธของพิรดาก็บรรเทาลง อ้อ..เด็กหนุ่มคนนี้นี่เอง ที่วันก่อนขี่รถมอเตอร์ไซค์เอาถังน้ำมันใบเล็กมาให้นายหน้าดุนั่น
"งั้นนายก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวคุณรตีเค้าจะรอนานน่ะ.." หญิงสาวพยายามลุกขึ้นยืน แต่พอขยับขาเท่านั้นก็ต้องร้องโอ้ย.....ข้อเท้าข้างเก่าที่เคยเจ็บตอนถูกกระชากสัมภาระเมื่อขามา..ออกฤทธิ์อีกแล้ว
"เจ็บขาเหรอครับคุณ"
พิรดาพยักหน้า "..สงสัยข้อเท้าจะเคล็ดน่ะ"
"งั้น...เอางี้ดีมั้ยครับ เดี๋ยวผมซ้อนคุณไปหาคุณรตีด้วย จะได้กลับรถปิคอัพพร้อมกันเลย ส่วนจักรยาน เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วผมจะวนกลับมาเอาไปส่งคืนป้าสายแกเอง มาครับ..ผมช่วย" ทดยื่นมือให้หญิงสาวจับ เห็นอาการลังเลของอีกฝ่ายนิดหน่อย ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะจนใจยื่นมือมาจับแขนเขาเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกยืนขึ้น
พิรดาไม่ทันเห็นเลย..ถึงรอยยิ้มสมใจของเด็กหนุ่มที่ซ่อนไว้ใต้ท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตัวนั่น
..................
"อ้าว..นั่น ทดมาแล้ว ธีร์คะธีร์ ทดมาแล้วค่ะ....เอ๊ะ แล้วซ้อนใครมาด้วยล่ะนั่น"
รตีพยายามเขม้นมองมาจากระเบียงของเรือนพักแขก ก่อนจะอุทานอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหน้าของคนที่ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ลูกน้องตัวเองมาอย่างชัด ๆ "...อ้าว คุณดา"
"ชื่อ" ของคนที่หลุดออกมาจากปากหญิงสาว ทำเอาชายหนุ่มที่มัวก้มหน้าก้มตาดูความชำรุดของเตียงไม้สักภายในห้องพัก ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ยัยนั่น" ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์คนงานมาที่นี่เนี่ยนะ
จู่ ๆ ชายหนุ่มก็รู้สึกขุ่น ๆ ขึ้นมาในใจอย่างไม่มีเหตุผล
"คุณดาคะ..อุ๊ย เป็นอะไรคะนั่น"
ธีร์ออกมาทันได้เห็นอาการเดินแบบกระโผลกกระเผลกของหญิงสาวพอดี ท่าทางกัดฟันกรอด ๆ นั่น บ่งอาการว่าเจ้าตัวคงเจ็บมากโขอยู่หรอก แต่ทำไมจะต้องเกาะแขนนายทดเดินแบบหน้าตาเฉยขนาดนั้นด้วย
"ขอโทษครับคุณรตี ผมผิดเองครับ" ทดรีบบอก ก่อนจะพยุงหญิงสาวมานั่งที่เก้าอี้ไม้หน้าเรือนพักแขก "..ผมขี่มอเตอร์ไซค์ออกมาจากข้างทางแล้วเกือบชนคุณเค้าเข้า รถจักรยานก็เลยล้ม"
"โอ้ย ตายจริง แล้วเป็นไงบ้างคะเนี่ย"
ธีร์ออกมาพิงเสาระเบียงมองดูหญิงสาวที่นั่งคลำข้อเท้าตัวเองปร้อย ๆ
"ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ คิดว่าแค่ข้อเท้าแพลงเท่านั้นเอง เดี๋ยวก็หายค่ะ"
"โห...แย่เลยค่ะ งั้นเดี๋ยวกลับไปบ้านแล้ว รตีจะให้ป้าสายหายาแก้ปวดให้ทานนะคะ ส่วนยาแก้ฟกช้ำก็น่าจะมีอยู่ คุณดารอหน่อยนะคะ เดี๋ยวรตีสั่งงานทดก่อน พอดีเตียงของแขกบ้านนี้ขามันไม่ค่อยดีน่ะค่ะ คงต้องซ่อมกันหน่อย..."
รตีเรียกทดให้ตามขึ้นไปบนบ้าน ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มที่ยืนมองอาการของหญิงสาวด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
"เจ็บมากเหรอ"
พิรดาเงยหน้าขึ้นมองคนถาม นึกแปลกใจ ที่วันนี้อิ่ตาเคราเขียวนี่เป็นฝ่ายพูดกับหล่อนก่อน
"ก็..เจ็บแหละ"
"สม หาเรื่องดีนัก"
อ้าว....เป็นความผิดของหล่อนงั้นสิ
"นี่..พูดอะไรน่ะ หัดนึกถึงคนฟังบ้างนะ ชั้นไม่ได้เป็นคนหาเรื่อง มันเป็นอุบัติเหตุ"
"อ้อ..เถียงได้แล้วนี่ แบบนี้คงไม่เป็นอะไรมาก คงหายได้ไวอยู่ำหรอก" ธีร์กระตุกยิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านหน้าตาเฉย ทิ้งให้คนได้ฟังต้องเป็นฝ่ายหน้าหงิก ตาเขียวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่กับลมกับแล้งอยู่คนเดียวแบบนั้นแหละ
..ตาบ้าเอ๊ย..มันน่าแช่งให้ลองไปล้มเค้เก้แข้งขาหักให้หนักกว่าหล่อนสักสิบเท่านัก..
.................
แปะไว้ก่อนนะคะ
..............
เดี๋ยวแวะไปหาค่ะ
i'm not superman
Create Date : 11 มีนาคม 2554 |
|
34 comments |
Last Update : 11 มีนาคม 2554 10:02:08 น. |
Counter : 2268 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: d__d (มัชชาร ) 11 มีนาคม 2554 9:32:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 11 มีนาคม 2554 10:39:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 11 มีนาคม 2554 10:50:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: น้องผิง 11 มีนาคม 2554 11:10:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: 9A 11 มีนาคม 2554 11:18:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: ซซ 11 มีนาคม 2554 11:53:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: TheKPP 11 มีนาคม 2554 11:58:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: รักดี09 11 มีนาคม 2554 12:02:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: เนินน้ำ 11 มีนาคม 2554 14:10:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปันฝัน 11 มีนาคม 2554 14:46:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปันฝัน 12 มีนาคม 2554 11:01:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 12 มีนาคม 2554 13:22:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: มนุษย์ต่างดาว..ผมยาว..ปากหวาน.. (เป็ดสวรรค์ ) 12 มีนาคม 2554 21:19:47 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?]
|
ผู้ใหญ่ไซส์ S ที่พยายามจะทำให้ชีวิตมีความสุขไซส์ L เสมอ~
...................
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ.๒๕๓๘ ห้ามผู้ใดละเมิด ไม่ว่าการลอกเลียน หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของข้อความใน Blog แห่งนี้ไปใช้ ทั้งโดยเผยแพร่และโดยอ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ผู้ใดฝ่าฝืน จะถูกดำเนินคดีตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
..................................
ถ้าอยากมีความสุขหนึ่งปี ก็แค่ถูกหวย แต่ถ้าอยากมีความสุขตลอดชีวิต ก็จงรักงานที่ทำ~
|
|
|
|
|
|
|
ขอให้เป้นวันที่สดใสสดชื่นตลอดไปนะค่ะ
อย่าเพิ่งเครียดนัก..เดี๋ยวไม่สวยนา...