|
|
สิ่งที่เหลืออยู่
เด็กที่รอคอย ไม่ได้พบกับชีวิตที่ดีนักในการกลับมากรุงเทพครั้งนี้ บางครั้งต้องทำใจคิดซะว่าเป็นกรรมเก่าที่เราทำมา หรือพ่อแม่เคยทำ แล้วจึงมาตกที่เรา
แรกๆก้อทำใจลำบาก
แต่หลังๆ ก้อรู้สึกว่าจะปลงได้...ไม่มากก้อน้อย อันที่จริงแล้วมันก้อผ่านมาไม่นานนักหรอก... เพิ่งจะตั้งแต่เมื่อคืนนี้นี่เอง ที่รู้สึกว่าโลกนี้ไม่ได้น่าอยู่สักเท่าไหร่สำหรับคนอ่อนแอเช่นตัวเอง
เพียงแต่อดคิดไม่ได้ว่า
การที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ไม่น่าจะหมายความว่าเราจะต้องเข้มแข็ง โหดร้ายให้เท่ากับคนที่เคยร้ายต่อเรา เพื่อที่เราจะมีภูมิคุ้มกันที่แข็งแรงเพียงเพื่อจะนำไปฆ่าคนอื่นต่อโดยไม่รู้ตัว เพราะการที่ทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว หรือมาพูดอ้างทีหลังว่า คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นแบบนี้ ... มันก้อนำชีวิตที่คุณฆ่าไปแล้วกลับมาไม่ได้
คนเราอาจไม่มีความจำเป็นที่จะต้องดีกับคนทุกคน เพราะคงไม่ใช่ทุกๆคนที่จะปรารถนาดีกับเรา ถ้าเราอ่อนแอ เราจะโดนทำร้ายโดยไม่รู้ตัว ยอมรับความโหดร้ายในโลกแห่งความเป็นจริงไม่ได้
เด็กที่รอคอยคิดว่า มันคงเป็นแบบนั้น
เพื่อนดีๆสักคน เป็นสิ่งที่หายากสำหรับคนบางประเภท หรือ คนบางประเภทที่มองตัวเองว่าเป็นคนใจกว้างมองโลกในแง่ดี ก้อคงจะคิดว่า เพื่อนดีๆน่ะเรอะที่จะมีกันได้จริง และมีกันได้หลายคน?
น่าขำ...
เด็กที่รอคอยเข้าใจและยอมรับได้ ว่าคนเรามีสิทธิ์ที่จะเป็นตัวของตัวเอง ไม่ได้จำเป็นต้องเป็นคนดีที่หนึ่งในโลกเพื่อใคร
แต่มันเป็นความยากเย็นเหลือแสน หรือ ถ้าจะให้ถูก แทบจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะพยายามทำความเข้าใจและยอมรับได้ กับคนที่ไม่มีสำนึกพอที่จะกลับใจ
มนุษย์นี่ ใจร้ายนะคะ...?
และคนใจร้อนอย่างเด็กที่รอคอย ก้อได้พยายามเย็นให้คนใจร้ายแล้วเป็นอย่างมาก เย็นจนไม่อยากเชื่อว่าจะทำได้ ถ้าคนรู้จักมาเห็นเข้า คงแทบไปไหว้พระทั่วประเทศขอสักการะเสียหน่อย ว่าปาฏิหาริย์มันมีจริงเสียด้วย
แต่เอาเถิด ... เมื่อบอกว่า อโหสิ ก้อหมายความว่า อโหสิให้ตามที่พูดไว้ ถ้าเราเจ็บ ก้อคงจะมีแต่เราที่ต้องทรมาน ใครอื่นเค้าทรมานเจ็บปวดกับเราหรือ? ก้อเปล่า ...
เด็กที่รอคอย จะหยุดยืน หยุดดูการกระทำของคนสักพัก กี่หมื่นล้านคำพูด สู้ไม่ได้กับการกระทำ เด็กที่รอคอยคิดอย่างนั้น
เพราะว่ามันเหนื่อยเสียแล้ว ... แทบจะสิ้นศรัทธากับมนุษย์แล้วจริงๆ อย่าอ้างว่ามนุษย์ทั้งโลกก้อกระทำสิ่งที่คล้ายกัน ถ้าคิดอยากจะ "คิด" จริงๆ เด็กที่รอคอยว่าไม่ใช่ใครอื่นที่เราควรจะต้องเอาชนะเลย
แต่เราต้องพยายามเอาชนะตัวเราเองให้ได้ ตัวเราเองต่างหากที่ต่อสู้ด้วยยากที่สุด
ต่อไป เด็กที่รอคอย อาจจะกลับมาเปลี่ยนชื่อ ... กลายเป็นคนที่ไม่รอคอยใคร...ก้อเป็นได้
Tomorrow is another day
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
และในวันที่คิดว่าเป็นวันอันแสนจะหดหู่นี้ เด็กที่รอคอยก้อได้พบกับแสงสว่างเล็กๆ จากใครคนนึงซึ่งบังเอิญไปพบเขา จากข้อความที่เขาเขียนเอาไว้ร่วมปี
แต่ไม่เคยมีโอหาสได้ไปอ่านพบ... เพราะละครชีวิตของเราก้อดำเนินอยู่อย่างยุ่งเหยิง
คุณคะ...
เด็กที่รอคอย ไม่ทราบว่า คุณเป็นใคร ไม่สามารถตามหาตัวคุณได้แน่
แต่ก้อเพียงอยากจะบอกว่า ถ้าวันนึงคุณได้มีโอกาสมาอ่านที่บล๊อคนี้ ได้เห็นข้อความนี เด็กที่รอคอย จะดีใจมากๆ และสิ่งเดียวที่อาจจะแสนธรรมดา แต่อยากให้คุณจดจำและรับไว้ก้อคือ
"เด็กที่รอคอย ขอขอบคุณ ที่นึกถึงกันค่ะ"
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ระลึกถึงคนเขียนงานณ บนถนนนักเขียนแห่งนี้
ดิฉันเป็นคนอ่าน (ที่มิเคยเอ่ยสิ่งใดให้ผู้เขียนที่ไป(แอบ)อ่านงานของเขาได้ดีใจ...ขออภัยจริงๆค่ะ) ที่ผ่านมาถี่บ้างห่างบ้าง บางช่วงเป็นคนอ่านประจำ บางช่วงนานๆผ่านมาให้ผ่านตา แล้วก็ผ่านออกไป
มีงานเขียนที่ดีหลายเรื่องที่ไม่สามารถจบลงได้ แต่ก็ยังอยากเห็นบทจบนั้น แม้ว่าผู้เขียนเหล่านั้นก็มีบทบาทของชีวิตที่ต้องดำเนินไปบนละครชีวิตของตนเอง
"ปลายฟ้า" เป็นเรื่องที่ดิฉันนึกถึงบ่อยครั้งเมื่อแวะเวียนมาที่นี่ แต่ณ วันนี้ "ปลายฟ้า" เป็นนิยายที่อวสานลงไปแล้ว แม้ว่าตอนจบจะไม่ได้ปรากฎที่นี่ก็ตาม แต่ลิงค์ที่ "นายนิรันดร์" มาชี้ทางให้ ก็ทำให้ผู้ติดตามเรื่องนี้มานาน(จนถึงนานมาก)ได้รู้สึกเติมเต็ม อิ่มเอมกันไป
สำหรับดิฉันแล้ว "ห่าฝนในเปลวเพลิง" ของคุณ "เด็กที่รอคอย" เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ดิฉันระลึกถึงเสมอ พร้อมกันนั้นก็จะนึกถึงตัวผู้เขียนด้วยเสมอๆ โดยไม่รู้จักตัวกันจริงๆสักนิด เพียงแต่รู้จักเธอผ่านเรื่องราวที่เป็นตัวหนังสือของเธอเพียงฝ่ายเดียว
การติดตามอ่านงานเขียนของใครสักคนเป็นระยะเวลายาวนาน เราก็จะรู้สึกผูกพันกับคนเขียนนั้นโดยไม่ทันรู้ตัว ความเป็นไปเพียงเล็กน้อยที่แม้นว่าจะไม่ได้ปรากฎออกมาในรูปของกระทู้ เป็นเพียงแค่ความคิดเห็นสั้นๆณ ตรงไหนสักแห่ง ก็ยังตามไปอ่านเพียงแค่เห็นชื่อนักเขียนของเรา (ขี้ตู่จัง!!) บางครั้งยังตามอ่านความคิดเห็นของคนแสดงความคิดเห็นบ่อยๆ...อีกต่างหาก ....เพราะผูกพันจริงๆ
วันนี้เพียงแค่จะบอกว่า ... นักเขียนเขียนงานให้คนอ่าน บางทีคุณไม่รู้หรอกว่างานเขียนของคุณมีค่าทางใจให้กับใครหลายคนมากกว่าที่คุณคิด เหมือนกับที่คุณก็จะไม่รู้หรอกว่าทีใครบ้างที่แอบชอบคุณอยู่.... เกี่ยวกันไหมคะนี่ :D นอกจากนั้นแล้วก็ยังมีใครสักคนหนึ่งที่คุณไม่เคยรู้จักและเราไม่รู้จักกัน แอบส่งกำลังใจไปให้คุณๆในช่วงเวลาที่คุณดูเหมือนจะเป็นทุกข์ ในทางกลับกันก็แอบส่งรอยยี้มเมื่อรู้ว่าคุณเป็นสุข และได้รับความสำเร็จในงานเขียน
เอาหล่ะคะ ไหนๆก็ไหน ก็ขอขอบคุณนักเขียนที่ไปแอบอ่านงานของคุณๆมาสะพร้อมกันตรงนี้เลยหล่ะกัน ขอขอบคุณ "นายนิรันดร์" "เด็กที่รอคอย" ClearICe O-HO เด็กทะเล ninaM โตมิโต กูโชว์ดะ เปียร์รุส ArtFullY วลีวิไล ฯลฯ ..... และท่านทั้งหลายที่เขียนงานบนถนนนักเขียนแห่งนี้ ซึ่งไม่สามารถเอ่ยนามได้หมด ขอได้รับความขอบคุณจากดิฉันนะคะ และยังคงเป็นกำลังใจให้ในมุมลับๆแห่งนี้ต่อไป.
เมื่อแรกที่ตั้งใจจะเขียนก็เพราะนึกถึงนักเขียนที่ยังอยากอ่านตอนจบของงานเขียนของเขา แต่เขียนไปเขียนไป เลยรู้สึกละอายที่เป็นเพียงคนอ่านในมุมมืดมาตลอด เลยมาจบลงที่ตรง...ก็ระลึกถึงนักเขียนที่ส่งผลงานจนจบ และสร้างความอิ่มเอมใจให้กับคนอ่านอย่างดิฉัน.
สวัสดีค่ะ.
จากคุณ : srm - [ 21 พ.ค. 48 17:24:15 A:127.0.0.1 X:203.130.158.179 ]
| Create Date : 07 เมษายน 2549 |
| Last Update : 15 เมษายน 2549 3:45:10 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 1017 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: gris555  วันที่: 8 เมษายน 2549 เวลา:21:13:09 น. |
|
|
|
| โดย: เอริ...จัง IP: 24.63.175.159 วันที่: 9 เมษายน 2549 เวลา:10:14:43 น. |
|
|
|
| โดย: เอริ...จัง IP: 24.63.175.159 วันที่: 9 เมษายน 2549 เวลา:11:14:35 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Australia
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]
|
จะเป็นกรวดหรือเพชร ถ้าไปนึกรักมันเข้าแล้วหายไปเมื่อไรก็เสียดาย ยิ่งรักมากก็ยิ่งเสียดายมาก บางคนถึงกับเสียคนไปก็มี
"ถ้าเราไม่อยากทุกข์มากไม่อยากเสียคน ก็อย่าไปรักอะไรให้มากนัก ถึงจะรักก็ต้องรู้กำพืดว่ามันเป็นเพชร หรือเป็นกรวด"
ถ้ารู้ราคาจริงๆของมันเสียแล้วถึงมันจะหายไป เราก็จะไม่เสียดายมากนัก
(จาก "สี่แผ่นดิน" โดย ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช)
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539
ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง
ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ
ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้เพื่อการค้า
โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร
ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดี
ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
