*โบกมือเย้วๆ* ยังมีน้อยอยู่อีกคนตรงนี้
แม้ว่าจะนอนสลบเหมือด โฮมซิก อยู่ที่ภูเก็ตนี่เหมือนกัน
อยากกลับบ้านแล้วว้อยยย แต่ภาระกิจยังมีอยู่ ฮือ

ปล.เมื่อคืนก็ไปดู ดาวินชี่ แล้วจ้ะ หนุกดี ชอบๆ ถ้าอ้อนอยู่ตรงนี้คงได้เจอน้อยเมาส์กระจายเรื่องนี้ แต่น่าเสียดายน้อยเป็นคนไม่ชอบเมาส์ทางโทรศัพท์ง่า ยังงี้ต้องตัวๆ เอ้ยย

ปล.2 รักษาสุขภาพด้วยน่อ เป็นห่วง ขนาดอ้อนเดินๆ กับน้อย อ้อนยังวูบๆ หน้ามืดเลย ส่วนน้อยก็พอกัน มั่วๆ หลงๆ มึนๆ ก๊ากก

ยาวจัง
(แต่ก็ยังอ่านจนจบนะเรา)
ยังไงก็สู้ๆ นะจ๊ะ
จากที่อ่านมาก็คิดว่าน่าจะสู้ได้อยู่แล้วน๊ะ

แบ่งความเข้มแข็งมาให้เราบ้างสิ

โหยอ้อน... โลกที่ข้าพเจ้าไม่รู้จัก(นอกจากเคยอ่านหนังสือหรือการ์ตูนญี่ปุ่น) มีความคิดว่าเสียดายเงินอ้ะ แบบของมันก็รู้อยู่แล้วว่า fake เนี่ย แต่อย่างว่าเนาะหยวนๆ อ่ะ ความสุขคนเราไม่เหมือนกัน ก็ไอ้การที่เราดูหนัง บ้าการ์ตูนเนี่ย มันก็ escape อีกทางหนึ่งเหมือนกันละน้า...

ส่วน"รักใครไม่ได้..."นี่ ก็ยังไงก็ขอให้"รักตัวเอง"ไว้ก่อนนะจ๊ะ

น้อย >> อิจฉาง่ะ ดูดาวินชี่แล้ว กว่าเราจะได้ดูคงอีกน้านนานอ้ะ อยากดูพี่พอลเป็น Silas

โว้ว... วันนี้สามสาวเรียงหน้าเข้ามาเยี่ยมเยรยนเลย ดีใจจัง เพิ่งกลับจากดู ดาวินชี่ ที่ SF มาบุญครองซักพักนี่เอง ดูรอบสามทุ่มสี่สิบห้าน่ะแล้วก้อนั่งแท๊กซี่กลับมาอย่างราบรื่น สนุกดี แต่... คนไทยแบบไทยแท้ๆที่จะชินกับหนังญี่ปุ่น เกาหลี ฮ่องกง หรือละครไทยหลังข่าว คงจะทำใจกับหนังเรื่องนี้ลำบากล่ะมั้ง

เพราะเห็นเดินออกจากโรงหนังไปเป็นแถวเลย ... ไม่ต่ำกว่า 10 ชีวิตน่ะ ซึ่งตอนนั้นหนังมันผ่านมาได้ สองช.มเอง น่าเห็นใจ มันคงจะน่าเบื่อจริงๆ แต่สำหรับเราแล้วมันชวนติดตามน่ะ โม้ได้มันส์ได้ใจมากๆ ลุ้นไปด้วยตลอด แต่ก้อเดาพอได้เหมือนกันนะว่าใครเป็นตัวไม่ดี แต่อุ๊บไว้ก่อนเผื่อคนไม่เคยดูหลุดผ่านมาเห็น

แต่ขอติอย่างเดียวเลยค่ะ ขอหน่อยเถอะ... คือว่า ...



...


ป๊อบคอร์น มันเค็มเหลือเกินน่ะ!! SF เอ๊ย..... ช่วยทำอะไรให้มันดีหน่อยเถอะ เก้าอี้นั่งไม่ค่อยสบายแล้วนะ แคบด้วย ข้าวโพดยังจะเค็มอีก เดี๊ยววววได้มีกริ้วววววว!!! ไอ้เราก้อไม่รู้จะเค็มปานนั้นเลยซื้อโค๊กแก้วเล็กเข้าไป เป็นไงล่ะ... เหอะๆๆ คอแห้งซะไม่มี นี่เป็นครั้งแรกในประวัติการณ์เลยที่ซื้อโค๊กเข้าไปกินในโรงแล้วเกลี้ยงแก้ว แถมเกือบจะตัดใจออกไปซื้อมาอีกแก้วด้วย แต่ยังดีที่ติดหนังมากเลยไม่ได้ออก แต่พอกลับมาถึงบ้านได้ เธอฟาดน้ำซะยังกะอูฐ ....อนิจจา


เด็กที่รอคอย กลายเป็น อูฐที่รอคอยไปซะแล้ว ...

วี่ <<< โลกแบบนั้น อ้อนก้อไม่ค่อยมีโอกาสสัมผัสเหมือนกัน แต่ถ้ามีโอกาสก้อมักจะกระโดดเข้าไปดูเค้าอยู่เรื่อยจ้ะ ... เรื่องอับปรีย์อันใดขอให้บอก เด็กที่รอคอยมักมีคำตอบให้คุณซำเหมอ!


ที่จริงไม่อยากเล่าเลยเพราะจะคิดว่าก๋ากั่น ... แต่อ้อนก้อคงปฏิเสธความจริงอันนั้นไม่ได้อยู่ดี (ก๊ากกกก) ปีที่เลิกกับแฟนเก่าจนประสาทเสียซมซานกลับมาเมืองไทย เพื่อนก้อแสนดีเหลือหลาย พาไปบาร์ที่มีโชว์ผู้หญิงซะงั้นน่ะ ...

สารพัดโชว์ทั้งหลายที่เค้าร่ำลือกัน อ้อนน้อยทัศนามาแล้วพอสมควร ไอ้พวกปาลูกดอก อัดบุหรี่ หรือโชว์หลอดไฟ ... เทือกๆนั้นน่ะ....ได้ผ่านการชมโดยใช้วิจารณญาณของเราไปแล้วเรียบโร้ยโรงเรียนเด็กที่รอคอย ไม่ค่อยมีอะไรเข้ามาในหัวหรอกนะตอนนั้นเพราะดูไปร้องไห้ไป ... แต่พอถึงตอนนี้ ... ซึ่งผ่านไปแล้ว เท่าไหร่หว่า ... ห้าปีแล้วมั้ง


เออ ...มันก้อ ขำๆดี กึ่งฮา กึ่งซาบซึ้งน้ำใจเพื่อน กึ่งอยากตบกะโหลกเพื่อนไปด้วย ... หาทางให้กรู บันเทิงแบบอื่นมิได้หรืออย่างไรฟะ


อ้อนรักตัวเองแล้วล่ะวี่ แต่อาจจะไม่ได้มากพอ ก้อเลยว่าจะพยายามรักให้มากขึ้นอย่างที่น่าจะเป็น จะทำให้ตัวเองมีความสุขมากๆ แต่รักตัวกลัวตายเนี่ย...มันไม่บังเกิดจริงๆอ่ะวี่จ๋า อายุขัยอ้อนมันสั้นอยู่แล้วด้วยล่ะมั้ง ถ้าหากว่าวันหน้าจะมาบอกว่า ไปเป็นตากล้องอิสระในประเทศสงครามตะวันออกกลาง ไปโดดร่มจากเครื่องบินโดยเสี่ยงสวมชูชีพที่ไม่แน่ใจว่าจะกางออกรึเปล่า ก้อจงอย่าได้แปลกใจไปเลย ถึงจะขี้กลัว แต่ยัยบ๊องนี่มันบ้าระห่ำเพราะไม่มีใครให้เป็นที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ ปล่อยไปเห๊อะ


แต่ถ้าให้ดี วี่มาเลี้ยงเค้กอ้อนซักมื้อสิจ๊ะ เราจะได้ๆพบหน้ากันสักครั้งในชีวิตไง (ทำตา ปิ๊งๆๆๆ) (จะล่อวี่ออกมาสำเร็จก้องานนี้ล่ะมั้ง! )



คุณ Someone like me <<< เห เราเคยเจอกันมาก่อนในบล๊อคเด็กที่รอคอยรึเปล่าน๊า คลับคล้ายคลับคลาจังเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาเยี่ยมเยียนและสำหรับกำลังใจ เด็กที่รอคอยก้ออยากจะแบ่งความเข้มแข็งให้ค่ะแต่ว่า จนใจน่ะ...เพราะ เด็กที่รอคอยเองก้อไม่มีเหมือนกัน ^^' แต่ว่านะ ถ้าหากว่าต้องการกำลังใจล่ะก้อแวะมาหาเรานะคะเราจะพยายามมอบให้เท่าที่จะสามารถทำได้เลยล่ะ เพราะกำลังใจก้อคือศรัทธาในตัวบุคคลคนนั้น เหมือนที่คุณคิดว่าเด็กที่รอคอยเข้มแข็ง เด็กที่รอคอยก้อจะศรัทธาว่า คุณเองก้อจะผ่านพ้นอุปสรรคไปได้

เคย มีคนพูดกับเราไว้ว่า


สิ่งที่เค้าต้องการมากที่สุด จากคนที่เค้าแคร์ คือ ศรัทธา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหนักหนาแค่ไหนจนไม่มั่นใจว่าจะทำได้ตลอดรอดฝั่ง แต่ศรัทธาจากคนรอบข้างที่เค้ารักจะส่งให้เค้าทำได้สำเร็จในที่สุดแทบทุกครั้ง ... เด็กที่รอคอยก้อคิดเช่นนั้นนะคะ แต่ว่า ...ก้อไม่รู้ว่าเค้าจะเข้าใจเรารึเปล่า ว่า

จริงอยู่ที่เราเองเคยทิ้งศรัทธาในตัวเค้าไปแล้ว และไม่คิดเลยว่าจะมีให้เค้าได้อีก ความเสียใจ และผิดหวังมันถาโถมเข้ามาจนตั้งตัวไม่ทันเพราะรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก ถูกหักหลังมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว


หลายครั้งที่ต้องปลอบใจตัวเองว่า พระเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงจะกำลังทดสอบอะไรเรา... ถึงแม้ว่าคนเราจะพยายามทำความดี แต่ก้อไม่ใช่ว่ามันดีไปหมดในสายตาของคนทุกคน เราเองเราก้อไม่รู้ตัวว่าดีแบบเรา มันดีสำหรับคนอื่นรึเปล่า ...แต่ ณ วันที่เราทำดี เราก้อต้องเข้าใจว่านั่นแหละดีที่สุดแล้ว ทำไมพระเจ้าจึงมองไม่เห็นและมอบความเจ็บให้เราอย่างนี้

บางครั้งมันอดน้อยใจไม่ได้ แม้กระทั่งกับพระเจ้า

แต่สุดท้ายแล้ว ศรัทธาในตัวคนๆนั้นก้อกลับมาค่ะ ถึงมันจะเป็นสิ่งที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นก้อตามที ... ไม่ใช่เพราะหวังว่าซักวันการยึดมั่นนี้จะทำให้เค้ามาเป็นคนของเราได้ ...

แต่อาจจะเพราะว่า มันเกิดขึ้นจากความรัก ศรัทธาตัวนี้ก้อเลยได้ชื่อว่าเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่และไม่เคยหมดไปจากใจ .. เค้าจะรับรู้มั้ย คิดว่ารับรู้ ... ส่วนที่ว่าเค้าจะต้องการจากเรามั้ย เด็กที่รอคอยไม่อยากคิดหรอกค่ะ

เพราะคำตอบอาจไม่ใช่อย่างที่เราคิดหรอก ...

ชีวิตคนเรามันจะตลกในสายตาของเบื้องบนบ้างมั้ยนะ บางทีก้ออยากจะรู้จังเลยน่ะ ...


น้อย <<< เจอะปัญหาเดียวกันเลยอ่ะ อยากไปจากตรงนี้แต่ไปไม่ได้ เห็นใจๆๆ แต่ น้อยจมกองการ์ตูนเช่านี่หว่า ... ยังงี้มันก้อต้อง อิจฉาๆๆ อ่ะสิ!


ขอบคุณจ้ะน้อยที่เป็นห่วง คิดถึงน้อยนะ หวังว่างวดหน้าจะได้เจออีกรอบ

คราวนี้ไปกินส้มตำไก่ย่างกันเลยละกัน!

เท่าที่ฟัง ก็เป็นโลกที่เราไม่รู้จักเหมือนกัน

แต่เอาใจช่วยให้ผ่านพ้นมันไปด้วยดีค่ะ เอ...นี่แปลว่าจะปักหลักเมืองไทยถาวรแล้วใช่มั้ย งั้นเอาไว้ว่างๆมากินหนมกินเค้กด้วยกันอีกเน้อ

cheers up ka!!

ก้อึงต้องปักหลักง่ะโบ่โบ๊จ๋า ... ไม่ค่อยอยากเลยล่ะ


อ้อนยังค่อนข้างว่างนะโบ...

แต่โบล่ะ...


ว่าง หรือ ยัง .... หื๊มมมมมม??? o_O

เบื่อกับชีวิต ที่เราต้องเจอ กับการที่เรารักใครสักคนแต่คนนั้นเค้าไม่รักเรา แต่คนที่เราไม่ได้รักดันโทรมาบอกรักเรา เบื่อจริงๆๆๆ จะทำยังไง ดีคร้าบบบบบ

แอบรักผู้ชายคนหนึ่งแต่ไม่รู้ว่าจะไว้ใจได้หรือเปล่าน่ะ
ความรู้สึกว่ามันเครียดๆๆๆๆๆๆๆๆที่สุดเลย ทรมานใจมากๆๆๆๆ

ผมอยากเล่าเรื่องของผมป่างแต่ไม่รู้จะรบกวนหรอปล่าวอีกอย่างผมใช้คอมไม่เก่ง แต่ผมไม่รู้จะคุยกับใคร ครับ

เบื่อกับชีวิตเบื่อกับสิ่งที่ต้องหลอกตัวเองหลอกทุกคนโดยเฉพาะหลอกคนที่รักเรามากที่สุดมันทรมานมากนะอยากจะบอกความจริงกับคนๆๆนั้นแต่มันก้อทำไม่ได้ คนๆนั้นของฉันเองไม่ใช่คัยที่ไหน เทอคนนั้นคือแม่ของฉันเองฉันได้ไปคบกับชายคนหนึ่งเขาดีมากสำหรับฉันถึงแม้บางครั้งเขาจะดูไม่ดีในสายตาของคนอื่นแต่สำหรับฉันเขาคือคนที่แก้เหงาได้ทุกเรื่องเขาเปนได้ทุกอย่างในเวลาเดียวกันเค้าเปนทั้งตลกที่คอยทำให้ฉันหัวเราะเมื่อเวลาฉันเครียด เค้าทำให้ฉันดีจึ้นเมื่อฉันร้องไห้ แต่ที่สำคัญแม่ไม่ปลื้ม ไม่ปลื้มเอาซะมากและตอนนี้ฉันต้องโกหกแม่ไปวันๆๆเพื่อที่จะได้พบกับเขาอยู่บ่อยๆตอนนี้ฉันเครียดมากพูดตรงๆๆเลยนะ อยากตายเพื่อไปชดใช้เวรกรรมที่ทำมาในนรกดีกว่าไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอย่างนี้ เรารู้นะว่าแม่รักเรามาก เรายอมทำทุกอย่างเพื่อความสุขของแม่ และแม่ก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อความสุขของเรา แต่แม่เคยบอกฉันว่าสิ่งที่ทำให้แม่เสียใจที่สุดคือการที่ฉันยังไม่เลิกยุ่งกับผู้ชายคนนี้ และสิ่งนี้เองที่ทำหัยฉันเคลียดที่สุดคือ ฉันกำลังทำให้แม่เสียใจอยู่นั่นเอง มีใครบอกฉันได้บางว่าเวลานี้ฉันควรจะตัดสินใจบอกแม่ดีรึป่าวเพราะว่าฉันคิดว่า ชีวิตของคนเรานั้นมันสั้นเอามากฉันไม่รู้ว่าฉันจะอยู่กับแม่ถึงเมื่อไหร่และแม่จะอยู่กับฉันถึงเมื่อไหร่ ฉันคิดเสมอว่าสิ่งที่ทำให้ฉันลืมผู้ชายคนนี้ไม่ได้ก็เพราะชาติที่แล้วเราสองคนอาจทำเวรทำกรรมมาด้วยกันก็ได้นะ ตราบใดที่เราหมดเวรกรรมต่อกันแล้ววันนั้นจะเป็นวันที่ ใจฉันไม่จำเปนเลยว่าจะต้องลืม มันจะมีบางสิ่งบางอย่างเท่านั้น ที่ทำให้ฉันลืมได้แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเมื่อวันนั้นมาถึงจริงๆๆสิ่งนั้นที่ฉันเรียกมันควรจะเรียกว่าอะไร สิ่งนั้นอาจจะเรียกว่า ชีววิตใหม่ของฉันก็ได้นะ

เบื่อจังเลย เบื่อกับชีวิต อยากจะเจอใครคนหนึ่งก็ไม่เคยได้เจอเขาซักที รอมานานแสนนานรอจนเบื่อคิดถึงเขามากจนใจจะขาด อยากจะบอกเขา ว่าคิดถึงเขาเสมอ แม้เวาลจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังคิกถึงเขาอยู่เสมอ