เมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นในหนึ่งอึดใจเดียว
วันนี้ขอบ่นนะ ไม่มีเรื่องฮาเลยแม้แต่น้อย (รีบเตือนก่อนจะทุ่มเทใจกันให้มากไปกว่านี้ ก๊ากกก)
ปีนี้เป็นปีที่กราฟชีวิตพุ่งขึ้นสูงสุดและดิ่งลงต่ำสุดอย่างที่พี่ปุ๋ยว่าไว้จริงๆ... ในทุกเรื่องเลยล่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องอารมณ์ความรู้สึกเท่านั้นหรอกนะ ทำให้รู้สึกหนักใจอยู่มากจนแทบจะตั้งตัวไม่ติดเอาซะเลย
คือว่า ... ประกาศผลสัมภาษณ์แล้วเรียบร้อยจ้ะ ผลก้อคือว่า...
...........
"ผ่านการสัมภาษณ์"
มันผ่านฉลุยซะจนตั้งตัวไม่ติดว่า นี่เราทำอะไรลงไปเค้าจึงคิดเอาเราเข้าร่วมงาน แล้วที่ผ่านๆมากับที่อื่นๆเป็นสิบๆที่นั่นล่ะ ... เออหนอ บทจะผ่านก้อผ่านซะงั้น
แต่เรื่องราวก้อยังไม่เคลียร์ เพราะว่าความฉลุยมันทำเหตุ จากนี้ไปยังมีเรื่องราวและเอกสารให้ต้องจัดการอีกมากและยังต้องมีเทรนที่ต่างประเทศและฝึกงานด้วย เรียกว่าเด็กที่รอคอยโดนเข้าไปตูมใหญ่ ยังไม่ถือว่าได้งานแล้วซะทีเดียว เพียงแค่ผ่านสัมภาษณ์เท่านั้น
... แล้วคนในเมืองไทยก้อช่างไม่เหมือนเมืองนอกเอาซะเลยด้วย seniority สูง และแรง และช่างไม่ยอมอธิบายอะไรให้ผู้ที่ไม่รู้เสียบ้างเลย
เด็กที่รอคอยเคยคุ้นกับการเอ่ยปากถามในสิ่งที่ไม่รู้ เพราะถ้าเรายังไม่รู้แล้วปล่อยให้มันเป็นไปโดย HOPE FOR THE BEST ... เราเองนั่นแหละคือผู้ที่สูญโอกาสในการได้รู้ และอาจจะไม่แฟร์ทั้งเค้าและเราที่ปล่อยให้มันเป็นไปทั้งๆที่เรื่องมันนิดเดียว แค่เอ่ยปากถามก้อจบ
แต่คนไทยเห็นว่า เรื่องมันแค่นิดเดียว ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากถามให้มันมากความนักหรอก เห็นอยู่แล้วว่ามันต้องมีอะไรทำบ้างก้อทำๆไปก้อจบ ... เออ เป็นงั้นไป ... ตั้งแต่จำความได้ เด็กที่รอคอยโตมากับสังคมฝรั่งมากกว่า น้อยครั้งที่เราจะพูดอย่างคนไทยพูด ว่า "มันเป็นคำถามง่ายๆที่ใช้ common sense ก้อรู้แล้ว ไม่น่าจะต้องมีปัญหาอะไรเลยนะ"
เพราะมีคำถาม จึงนำมาถาม เพื่อให้ได้คำตอบ
แต่เมื่อได้รับคำตอบแบบนั้น เด็กที่รอคอยก้อจำเป็นต้องน้อมรับว่า เรามันช่างไม่ได้ดั่งใจเค้าซะจริงๆ ดูซิ...ขนาดจะนินทาเรา เค้ายังไม่ดูเลยว่าเรายังไปไม่ทันลับหลังเค้าไปไกล ก้องี้ล่ะเนอะ ... สังคมไทย คิดมากไปทำไม เอาให้มันผ่านวันนี้ไปก่อน วันหน้าอาจจะไม่เจอเค้าอีกก้อได้
ไว้วันไหนเรายิ่งใหญ่... เราค่อยกลับมาถล่มเค้าให้ราบเป็นหน้ากลอง! ถ้าหมั่นไส้บริษัท ก้อถล่มบริษัทไปเลยด้วย แง่งๆๆๆ!! (ขนาดทำท่าว่าจะเป้นคนดี ยังมีแอบโหดอีกนะยัยนี่...)
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
สรุปก้อคือว่า คงต้องอยู่ที่นี่อีกซักพัก ให้เรื่องราวมันเคลียร์ทีละเรื่องแล้วค่อยจรลีกลับไปเคลียร์เรื่องที่นู่นต่อ ...ก้อ ริหาเรื่องเองแท้ๆ ไม่สมัครงานซะก้อได้แต่เจือกหาเรื่องสมัคร แล้วจะโทษใครได้ ต่อไปก้อคงต้องกลับมาอยู่ที่นี่อีกพักใหญ่
ไม่รู้เหมือนกันว่า ได้ตามความฝันของตัวเองแล้วหรือยัง เพราะที่ผ่านมาก้อพยายามไขว่คว้ามันมาตลอด และเมื่อถึงจุดนี้แล้ว ... ก้อคงบอกได้แค่ว่า เด็กที่รอคอยจะพยายามทำให้ดีที่สุด จนกว่าจะหมดวาระ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้เสมอมาจากหลายๆท่าน เด็กที่รอคอยซาบซึ้งมากค่ะ ขอบคุณพี่ปุ๋ยที่เตือนสติและมีคำพูดดีๆให้คิดเสมอ นับตั้งแต่รู้จักกันจนถึงวันนี้ พี่ปุ๋ยเป็นพี่สาวที่ดีสำหรับอ้อนมาก และยินดีทุกครั้งที่ได้เจอ แม้ว่าโดยส่วนใหญ่แล้วเราจะแย่งคุยกันเอง
ขอบคุณคุณเซียวเปียกลี้สำหรับมิตรภาพและความปรารถนาดี ถึงจะรู้จักกันไม่นานแต่ก้อขอขอบคุณมาก
ขอบคุณวี่ น้อย กบ ตู่ คุณมุ๋ม โบ่โบ๊ สำหรับน้ำใจและความหวังดีตลอดมา ดีใจมากที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ
ขอบคุณคุณ KenzaKi และคุณ เจิน จากบล๊อคที่แล้ว ที่ให้กำลังใจ แล้วแวะมาอ่านอีกนะคะ เด็กที่รอคอยไม่ค่อยมีเวลาเข้าเน็ตเหมือนแต่ก่อน ถ้ายังไงเจอกันในนี้ก้อทักทายกันนะ
ขอบคุณฟ้าที่ให้พบเจอคนดีๆในชีวิตทุกคน ส่วนคนที่ไม่ดี ก้อยังขอบคุณฟ้าที่ทำให้เราได้เจอเค้าแล้วรู้ว่า คนที่ดีกับเรา รักเราจริงๆ ไม่ทิ้งเราคือใครบ้าง
ขอบคุณค่ะ...
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
I do not love you as if you were salt-rose, or topaz, or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved, in secret, between the shadow and the soul.
I love you as the plant that never blooms but carries in itself the light of hidden flowers; thanks to your love a certain solid fragrance, risen from the earth, lives darkly in my body.
I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way
than this: where I does not exist, nor you, so close that your hand on my chest is my hand, so close that your eyes close as I fall asleep.
Pablo Neruda 1904-1973
Create Date : 22 เมษายน 2549 |
Last Update : 23 เมษายน 2549 22:19:04 น. |
|
18 comments
|
Counter : 927 Pageviews. |
|
|
|
จะได้เจออ้อนได้บ่อยๆ หรือต้องบินไปบินมาอีกง่า