เรื่องเล่าจากทริปบางกอก บ่นมาหลายบล๊อคแล้ว เบื่อ ... แม้แต่ตัวเองยังเบื่อตัวเอง ทำไมมันมีแต่ความเศร้าโศกแบบนี้ฟะ โดยส่วนตัวแล้วไม่ชอบเศร้า แล้วก้อไม่ชอบพิรี้พิไรเท่าไหร่เหมือนกัน ... ขอหลุดจากความหดหู่หน่อยเหอะ กลับมาที่โหมดธรรมดากันดีกว่า @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ตอนนี้หนังสือเต็มเอี๊ยดในห้องไปหมดเลย ... ก้อไม่ใช่ว่ามีแต่การ์ตูนหรอกนะมีหนังสือวิชาการด้วย นิยายด้วย พ๊อคเก็ตบุ๊คด้วย หนังสือทำอาหาร ทำเค้กด้วย แต่ ... เอิ่ม ...majority ก้อคือ การ์ตูนนั่นแหละ งวดนี้กวาด ตะวันรักที่ปลายฟ้า ครบชุด เรียกว่าทั้งชุดนั่นก้อแทบจะเต็มเอี้ยดกระเป๋าเดินทางใบเล็กแล้วล่ะ ได้วิญญาณทะเล้น ของชิโนฮาระ จิเอะ ที่ SICs เอามาออกใหม่ ครบชุด แล้วก้อพวกเรื่องสั้นสะสมของ ไซโต้ จิโฮ ... อยากได้ไอ้มงกุฏรักมาดอนน่าเหมือนกันแต่คิดว่า เคยลองอ่านแล้ว ...ไม่เวิร์คเท่าไหร่เลยอ่ะ ขนาดว่าเด็กที่รอคอยชอบการ์ตูนพีเรียดนะ เท่านั้นแหละมั้ง ก้อเต็มกระเป๋าที่จุน้ำหนักได้ร่วมสิบโลของเราแล้ว ... กว่าจะเดินฝ่าฝูงชนออกมาจากงานหนังสือนั่นได้ก้อแทบเลือดตากระเด็นกันล่ะ! นอกนั้นก้อมีเก็บตกเล็กๆน้อยๆ อย่างพวกงานเก่าๆที่ตามอ่านค้างอยู่ แล้วก้อเรื่องใหม่ๆที่คิดว่าอาจจะยอมร่วมหัวจมท้ายตามอ่านมันไปจนกว่าจะจบ มีภาพปลากรอบจ้ะ @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ กลับมางวดนี้ ทำอะไรแปลกใหม่? เอ่อ ดัดผมจ้ะ ... ซึ่งก้อไม่ได้เข้ากับหน้าเอาซะเลยล่ะ แต่อยากลองดูเผื่อจะสนุกดี ไว้ผมตรงมานานแล้วเบื่อจัด นี่ก้อว่าจะสาดสีใส่หัวกบาลอยู่เหมือนกัน กำลังอยู่ในขั้นตอนเลือกสีอยู่ หัวแค่นี้ของเด็กที่รอคอย สามารถมีราคาค่าหัวถึงสองพันกว่าบาทเพราะผมเส้นใหญ่ ยาว ดำจัด เรียกว่าช่างทำผมกี่คนๆมาเห็น ก้อบอกว่า "หัวนี้ มีไว้ปราบเซียนโดยแท้!" ... ตรูจะภูมิใจดีมั้ยเนี่ย...? ทำให้ต้องเสียค่าน้ำยาไปโข ... ทำเองที่บ้านก้อไม่เคยได้สีติดมาเลย ดำยังไง ดำยังงั้น เป็นคนมั่นคงกับอะไรๆมาก แค่ดัดผมยังต้องดัดสองรอบเลย มันเอาไม่อยู่ แป๊บเดียวลอนมันคลาย ... นี่ก้อว่าจะไปดัดรอบสามก่อนกลับบ้าน คือถ้าทำเนี่ย ... ขอบอกเลยว่าทั้งหัว ดัดสามที แล้วถ้าทำไฮไลท์อีกล่ะก้อ ... ค่าหัวจะอยู่ที่ราวๆ เอ่อ... หมื่นห้าได้ ... มีใครคิดว่าตัวเองมีค่าหัวสูงกว่าเด็กที่รอคอยมั้ย ยกมือประมูลกันได้เลย! ภาพปลากรอบฮ่ะ เด็กที่รอคอยผมหยิก ... คิก คิก คิก @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ อ้อ! สิ่งที่ชอบที่สุดนี่ ลืมกล่าวถึง ฟักแม้ว หรือยอดมะระหวานไปเลย ช๊อบชอบ ผักอะไรก้อไม่รู้ กินแล้วเพลินดี ถ้าอยู่ที่โน่นก้อไม่มีได้กินหรอก มีมากสุดก้อ ยอดถั่วลันเตา ... อยู่นี่ได่ตื่นเต้นกับผักหลายอย่าง อย่างผักแขนง หรืออีกชื่อนึงเด็กที่รอคอยเรียกมันว่า ... เบบี้คะน้า นั่นน่ะ ผัดกับหมูกรอบ กับกุ้ง ก้ออร่อยออก กินได้กินดี เห็ดฟางก้อหย่อย ต้มยำกุ้งมาทีไร เด็กที่รอคอยกวาดเห็ดเรียบเป็นหน้ากลอง ส่วนกุ้ง... ถ้าหากว่ามีก้อกิน ไม่มีก้อไม่เดือดร้อน ให้ไม่มีกุ้งเลยสักตัวมีแต่เห็ดก้อยินดีจะกิน ข้าวโพดอ่อนก้อหย่อย ถั่วพูก้อหย่อย อาหย่อยไปโม๊ดดดดด ... แต่หาคนทำกับข้าวอาหย่อยๆน่ะสิ ดันไม่เจอ ... ทำไมคนไทยไม่ค่อยจะตื่นเต้นกะพวกมันก้อไม่รู้ อะโวคาโด้มันอร่อยตรงไหนกันนะ แล้วผลไม้ไทยก้ออร่อยออก ลิ้นจี่ ทุเรียน เงาะ ลำไย ส้มโอ ... ไหงเห็นมีคนดี๊ด๊าอยากกินเมล่อน สตรอว์เบอร์รี่ กีวี่กันให้ควั่ก เวลาเพื่อนชวนกินสเต๊ก สปาเก็ตตี้ พิซซ่า อาหารญี่ปุ่นฟูจิ เซ็น ... เค้าจะรู้มั้ยน๊า... เด็กที่รอคอยแทบนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น เพราะความเบื่อเต็มกำลัง ก้ออยากกินอาหารไทยแบบไทยๆนี่นา อยู่โน่นมันไม่มีกิน(โว้ย!) อยู่นี่เห็นคนกินอาหารเช้าแบบไข่ดาวหนมปังหมูแฮมแล้วนึกอึดอัดใจ เพราะเด็กที่รอคอยใฝ่ฝันหาโจ๊กหมูร้อนๆขิงเยอะๆ โรยหมี่กรอบใส่ไข่ แถมปาท่องโก๋ให้อีกซักสองตัวล่ะก้อ กำลังงามเชียว ... ไม่มี ก้อข้าวต้มกุ้งข้าวต้มกระดูกหมูร้อนๆก้อได้นะ หรือต้มจืดใบตำลึงหมูสับร้อนๆมาซด เอ่อ ...หรือจะ หนมครก อร่อยๆไม่ต้องโรยหน้าอะไรก้อได้ รับรองว่า กระเดือกลงโดยไม่คิดอยากจะเรียกร้องหา โรตีบอย ...แต่ไม่ว่าจะใฝ่หาอะไร เด็กที่รอคอยก้อไม่ได้กินทั้งนั้นแหละ ... แค่นึกฝัน ก้อยังไม่ได้เลย ไม่มีคนทำให้กิน ... อยู่โรงแรมมันสะดวก แต่มันไม่สบาย จริงๆนะ คนเราก้อคงชอบต่างๆกันไป จริงๆล่ะเนอะ ... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ที่เมืองไทยมีสิ่งที่ค่อนข้างแปลกอยู่เหมือนกัน คือ คำพูดว่า ขอบคุณ และ ขอโทษ นั้น เอ่ยออกมาจากปากกันน้อยมาก ... ไม่ทราบว่าเป็นคำพูดที่ยากเย็นขนาดนั้นเลยรึเปล่า เพราะเวลาอยู่ที่นู่น Excuse me กับ Thank you เป็นคำพูดติดปากของเด็กที่รอคอย พอมาอยู่ที่นี่แล้วเห็นคนแต่งตัวสวยเช้งกระเด๊ะทั้งหน้าทั้งตัว บางคนก้อรูปไม่หล่อแต่ท่าทางเฮ้วเร้าใจอย่างสดใสสมเป็นวัย(กวน)ทีนส์ แต่เวลาพูด กลับไม่มีคำนั้นหลุดออกจากปากเลย ... ก้อรู้สึกแปลกๆ ทำให้คิดว่าเออ...เนอะ หรือว่านี่เป็น culture ของเมืองไทยหว่า ... คือไม่ได้มีเจตนาจะประชดหรือแดกดันใครเลยนะเนี่ย แต่สงสัยเพราะสงสัยเท่านั้นเอง ใครจะเป็นยังไง ร้อนหนาวดีเลวแค่ไหน เด็กที่รอคอยลด ละ เลิก การสนใจ แล้วล่ะ สนใจแต่ตัวเอง มองแต่ตัวเอง ถึงแม้จะมองคนอื่น แต่ก้อจะเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น เราชอบที่จะพูด เราก้อจะพูด ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นแม่ค้าขายผลไม้ในตลาด คนขายไก่ย่างข้าวเหนียวปิ้งข้างทาง เด็กเคาน์เตอร์ที่เซเว่นหรือท๊อปส์ ยามเฝ้าประตูโรงแรมหรือห้างที่มาเปิดประตูให้ พ่อค้าขายชายสี่หมี่เกี๊ยว คนขับรถแท๊กซี่ ...เด็กที่รอคอยก้อจะพูดว่า "ขอโทษค่ะ...ขอบคุณค่ะ" บางทียิ้มหวานชนิดละลายใจคนให้เป็นการแถมอีกด้วย แต่ถ้าเจอ B.A. ตามเคาน์เตอร์เครื่องสำอางแพงๆอย่าง MAC Shu SKII ... พนักงานฟร็อนท์ของโรงแรม ... หรือใครก้อตามที่รู้สึกว่าเราขวางหูขวางตา อย่าว่าแต่แค่ไม่ยิ้มให้เลย เด็กที่รอคอยก้อฟาดงวงฟาดงาแหลกค่ะ! มีคุณป้าคนนึงโดนมาแล้วที่เคาน์เตอร์ลังโคมที่เซ็นทรัลลาดพร้าว วันแรกที่กลับมาถึงเมืองไทยเลยแหละ เล่นเอาเพื่อนสนิทตั้งกะก่อนเกิด ซึ่งก้อคือ แม่ช้อยเนี่ย ... อึ้งรับประทาน ได้แต่ยืนมอง ไม่สามารถช่วยคุณป้าคนนั้นไว้ได้ แถมยังลงท้ายให้อีกว่า "อ้อน... มึงยังแรงดีไม่มีตก เหมือนเดิมเลยว่ะ!" อ้าว แหงเส่ะ! เจอคนไม่ดี เราจะไปดีด้วยทำไมล่ะ ใคร๊... ใครว่าเด็กที่รอคอยแรง? ไม่จริงหรอกจ้ะ อย่าไปเชื่อนะ เป็นคนดี ใจดี และมีเมตตาซำเหมอตะหาก ดูรอยยิ้มสิ! อ่า ... ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ ผิดพลาดทางเท๊คกะนิก ดูอีกที ยิ้มสยามของเด็กที่รอคอย ... เห็นมะ จะไปร้ายเหมือนเค้ากล่าวหาได้ไง เนอะ? @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ เหลือเวลาอีกไม่มากที่จะอยู่บางกอก เด็กที่รอคอยจะรีบๆจัดการอะไรที่ต้องซื้อต้องทำให้เสร็จ แล้วจะได้มีเวลาเที่ยวพระนครสักเล็กน้อย ... ตั้งใจไว้ว่าจะไปวิมานเมฆ วัดพระแก้ว เอ... จะว่าไป วังอื่นๆก้ออยากลองไปดูเหมือนกันแต่ไปไม่เป็น ได้แต่ดูหนังสือเอา แล้วก้อ... จะไปไหนอีกก้อไม่รู้เหมือนกัน แล้วแต่เวลาจะอำนวย เอาไว้งวดหน้าได้นิราศ ไปเที่ยวยุโรปบ้างก้อคงจะเฮฮากว่านี้ล่ะจ้ะ เพราะว่าอยากไปเต็มแก่แล้ว มาช่วยกันภาวนาให้เก็บตังค์ได้เยอะๆน๊า   Create Date : 11 เมษายน 2549 10 comments Last Update : 11 เมษายน 2549 3:46:37 น. Counter : 978 Pageviews. Share Tweet

ดีใจที่กลับมาเบิกบานนนนนนนนนน นะจ๊ะ   โดย: เอริ...จัง (เอริ...จัง ) 12 เมษายน 2549 3:21:15 น.

หวัดดีน้องอ้อน.. จำพี่ได้หรือเปล่า จำไม่ได้แน่ๆเลย เพราะพี่เปลี่ยน log in พี่ปุ้ม SweetHoney อยู่ไกลบ้านสมัยนู้น...นานมากแล้ว จำได้หรือยัง หรือยังงงอยู่   โดย: ลูกแม่ดอกบัว 12 เมษายน 2549 7:32:27 น.

เอริจัง <<< ขอบคุณหลายๆจ้า อุตส่าห์นึกถึงกัน ตอนนี้ก้อวุ่นๆอยู่ พอดีมีฑุระด่วนปานสายฟ้าฟาด เด๋วไว้จะเล่าให้ฟังถ้ามีโอกาส เอ่อ ...พี่ปุ้ม ผู้ตกเป็นข่าว <<< น้องอ้อนจำพี่ปุ้มมิได้ค่ะ ... แน่ใจนะว่ารู้จักกัน? มันมีอ้อนอีกคนนะคะ คนนั้นเป้นหมออ่ะ   โดย: เด็กที่รอคอย 13 เมษายน 2549 20:06:03 น.

ฮึกๆ เราจำได้ว่า มีนัดกินข้าวที่ crape&co ในกลางวันวันศุกร์ ... ที่เราทำงานและไม่สามารถปลีกตัวไปได้ เลยอดเจอพี่อ้อนเลย แต่โห...ได้หนังสือมาพียบเลยเน้อออ ปล. จินตนาการรูปพี่อ้อนแล้ว ดูเหมาะกะผมทรงใหม่ดีจ้า   โดย: bowbow (thingummy ) 13 เมษายน 2549 22:10:53 น.

โบ่โบ๊ คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อ้อนเอาหนมไปเผื่อโบ่โบ๊ด้วยอ่ะวันนั้นแต่ไม่เจอกัน เสียดายจัง ไม่ได้เป็นหนมเลิศเลออะไรหรอกแต่เอาไว้ให้ไปกินเล่นที่ทำงานได้ง่ะ ขอให้งวดหน้าได้เจอกันด้วยเถิ๊ดดด พูดยากเนอะ ถ้าทำงานแล้วเนี่ยมัน...หาเวลาตรงกันยากอ่ะ อ้อนก้อเข้าใจอยู่ล่ะ เศร้า... ป.ล. ตอนนี้ลอนผมมันเริ่มคลายแล้วอ่ะ กำลังจะเป็นอาซิ้มซะแล้ว จันทร์นี้ได้เสียตังค์ดัดถาวรซะแล้วล่ะมั้ง... ผมอ้อนจะเหลือดีมั่งรึเปล่าก้อไม่รู้ งืออออ   โดย: เด็กที่รอคอย 13 เมษายน 2549 23:54:11 น.

อ้าว..มีสองอ้อนเหรอคะ ว๊าย..หน้าแตกมากเลยค่ะ   โดย: ลูกแม่ดอกบัว 14 เมษายน 2549 11:01:57 น.

กร๊ากกกกก~~~~~ ว่าแล้วว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล หมออ้อนเค้าก้อยังอยู่มั้งคะ ไม่ได้พบมานานแล้วเหมือนกัน   โดย: เด็กที่รอคอย 15 เมษายน 2549 0:49:34 น.

อ้าวกลับซะแล้วเหรอครับ...แล้วทิ่มตำผมลาะครับ....แง๊ว ปล พยายามเพ่งรูปแล้วไม่เห็นงวงเห็นงานี่ครับ ต้องเปลี่ยนเป็นฟาดคิ้วฟาดหนวดแทนตะหาก   โดย: ทำไม ปล มันยาวกว่า content ล่ะเหนี่ย (เซียวเปียกลี้ ) 15 เมษายน 2549 18:12:39 น.

เอ๊ยยยยยยย คุณเซียว เอาป่าวทิ่มตำ ยังมีในกรุไว้แจกอีก ซื้อมาจากซุปเปอร์ที่นั่นมันลดราคาเยอะเลยอ่ะ(ที่จริงแจกไม่หมดเพราะเพิ่งจะรู้ว่า ที่เมืองไทยมันก้อขยันขนมาจากที่นั่นเหมือนกัน ทุกรสเลย )   โดย: เด็กที่รอคอย 16 เมษายน 2549 15:20:54 น.

Happy Easter Sunday!   โดย: Tinglish 17 เมษายน 2549 0:30:07 น.