|
|
วัดป่า...มหาสนุก 66
วัดป่า...มหาสนุก 66
( เล่าจากเรื่องจริง แต่ให้อ่านเป็นนิยาย...อย่าอ่านเอาเรื่อง นะครับ )
ชอบใส่บาตร กันมั้ยครับ
สมัยวัยรุ่นแต่ก่อนโน้น ผมไม่ค่อยได้ใส่บาตรเท่าไหร่
ด้วยเหตุผลนานาประการ
โดยเฉพาะ ไม่ค่อยชอบพระที่บุคลิกไม่น่าเลื่อมใส เดินไม่สงบ ไม่สง่างาม หรือพวกที่จีวร มอม ๆ แมม ๆ ไม่เรียบร้อย
อีกอย่างในอดีต ผมเคยมีความเกี่ยวพันกับ...พะ...ที่ไม่ค่อยดี
ตามประสาคนบาปอย่างผม
เรื่องที่กำลังจะเล่าต่อไปนี้ ค่อนข้างล่อแหลม
พ่อ แม่ ผู้ปกครอง ควรใช้วิจารณญาณ ในการรับฟัง
เนื่องจากเป็นเรื่องจริง แต่ผมกลัวถูกเหยียบ จึงขอใช้นามสมมุติ และสถานที่สมมุตินะครับ
อ้อ....เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเกือบ 30 ปี สิ่งต่างๆ ที่เกิดในสถานที่นั้น ก็คงจะเปลี่ยนแปลงไปแล้ว
สิ่งชั่วร้ายต่างๆ ก็น่าจะหมดไปแล้วนะ.....หรือ ยัง ก็ ไม่ รู้
อย่างที่เคยเล่าในตอนก่อนๆ นี้แล้วว่า
ผมได้เข้าไปอยู่ในวังวนของคนชั่วเลว และความชั่วร้าย
คนเลว ก็ชอบคบกับคนเลว คุยกันถูกคอ หนีกันไม่ค่อยพ้น
เหมือนที่ หลวงพ่อเตี้ย...ท่านพูดเสมอว่า
ดี ดูดดี ...ชั่ว ดูดชั่ว
เมื่อผมยังเป็นวัยรุ่น ทำงานอยู่กับเถ้าแก่เต็นท์ขายรถแห่งหนึ่ง
แกชื่อ เฮียเฮง ซึ่งท่านที่ติดตามจะทราบว่า มีคุณสมบัติอย่างไร
ตัวเฮียเฮง มีนิสัยแปลกอยู่อีกอย่าง ( ความจริงมีหลายอย่าง )
คือชอบไปวัดภาชี แถวถนนเอกมัย...อะไร จำได้แต่มันใกล้ บขส.
แกมักจะแวะเมื่อผ่านเสมอ ๆ ไปหา พระ ซึ่งดูน่าจะเป็น .....พะ ซะมากกว่า
ไปหาหลวงพี่จวบ (นามสมมุติ) ซึ่งอายุประมาณ 25 - 30
มักจะไปคุยกันนาน ๆ ส่วนใหญ่ก็เรื่องเครื่องรางของขลัง ของวิเศษสารพัด
หรือไม่ก็เรื่องพลังจิตพิสดาร
ในกุฏิที่ดูเหมือนห้องเช่านี้ จะมีโต๊ะหมู่บูชา อันมีพระพุทธรูปจมฝุ่น ประมาณไม่เกิน 2-3 องค์
แต่จะมี ฤาษี เทพฮินดู เทพจีน และเทพเทวา อีกหลายประเทศ
ซึ่งเฮียเฮงแกจะรู้สึกทึ่งในการบูชา แบบ...อินเตอร์เนชั่นแนล นี้มาก
พะพี่จวบ ก็จะสอนเฮียแกให้รู้จักคุณสมบัติเฉพาะของแต่ละเทพ แต่ละองค์
รวมถึงอิทธิฤทธิ์ในการดลบันดาลที่ต่าง ๆ กันไป โดยเฉพาะ ทรัพย์สิน เงินทอง ความร่ำรวย อย่างไม่มีเหตุผล
คุยกันไป แล้วก็กินข้าวที่ได้จากการ บิณฑบาต หรือที่คนเขาใส่บาตรมา
ผมเคยถามเฮียว่า ทำไมต้องมากินที่นี่
แกบอก มันไม่เสียตังค์ว่ะ กับข้าวก็ของดี ๆ ทั้งนั้น เลือกเอาเลย
ขอบอกนะครับ ในแต่ละวันของกินที่รับบิณฑบาตมา เยอะมาก..ก..
กินไม่หมด ต้องเลือกเอาที่ดี ๆ อร่อย ๆ ห่อไหนน่าตาไม่ดี หรือดูไร้สกุลหน่อย
หลวงพี่แกก็โยนออกนอกหน้าต่าง ลงคูน้ำข้างกุฏิ
อ้อ...ลืมบอกไป กุฏิแกอยู่ชั้น 2 แบ่งเป็นห้อง ๆ คล้าย ๆ ห้องเช่า
แต่หลวงพี่แกอยู่ห้องริม ติดกับคูระบายน้ำ
ซึ่งแกก็โยนมันทั้งห่อ ทั้งถุงพลาสติกทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้แกะนั่นแหละ
ผมเคยถามว่า .... ของที่เหลือ เราไม่เอาแล้ว ทำไมไม่เอาไปให้คนจน ๆ ล่ะ
แกบอก วุ่นวาย แล้วไอ้พวกนี้มันก็เรื่องมากเหมือนกัน โยนทิ้งไปดีกว่า
ผมว่า อย่างนี้มันก็คูคลองมันก็ตันนะซิ
แกบอก โยนทั้งถุง มันจะลอยน้ำไปเอง อย่าถามมาก....
มีอีกอย่างที่คุยกันได้นาน ๆ จนผมนอนหลับไป 2 ตื่นแล้วยังไม่จบ
ก็เรื่องพระเครื่อง พระห้อยคอ พระบูชา เครื่องรางต่าง ๆ
แต่จะออกแนวว่า ตอนนี้รุ่นนี้ดัง รุ่นนี้กำลังจะดัง รุ่นนี้อีกเดี๋ยวก็จะเริ่มดัง
ประมาณการกะเก็งประเมินคุณค่า จะเป็นการประเมิน ราคา ซะมากกว่า
ซึ่งหลังๆ เฮียเฮงแกพัฒนา สามารถหาพระเครื่องที่กำลังดัง
กำลังมีราคาหลายๆ องค์มาอวด อ้อ...ขายด้วย
อีกคนหนึ่ง ที่เจอเป็นประจำ ชื่อเฮียแดง
เป็นช่างซ่อมทีวี วิทยุ มีร้านอยู่แถวหน้าวัด อาชีพเสริมให้ พะ เนร เช่า วีดีโอ
ทั้งหนังธรรมดา และหนังโป๊ หนังอาร์ เอ็กซ์ วาย แซดดดด
มีบริการส่งถึงกุฏิ ด้วย..........
ในตอนนั้น ผมก็ได้แต่สงสัยว่า ไอ้พวกนี้มัน คน หรือเปล่าวะ ที่กล้าทำเรื่องแบบนี้.......
เคยแอบถาม ว่าท่านเจ้าอาละวาด เจ้าสำนักไม่ว่าอะไรเหรอ
แกก็ว่า ธุรกิจใคร ธุรกิจมัน ท่านเองก็มีบิสิเนสแบบเจ้าสำนัก
ประเภทอสังหาริมทรัพย์ เรียลเอสเตท.....อย่าลืมล่ะแถวนั้น ราคาที่ดิน ตารางวาละเท่าไหร่
อีกกิจกรรมหนึ่งที่ พะหลวงพี่จวบ กับเฮียเฮงและพวก
ชอบไปรวมหัวกันคือ วัดโพรงอวกาศ วัดดัง จ.ฉะเชิงเทรา ไปปรึกษาหารือเรื่องทำเหรียญ วัตถุมงคล
วางแผนการตลาดโดยการ ลงหนังสือแนวอิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์
ประมาณว่า ....ถูกยิงพรุน แต่ไม่เข้า หรือรถคว่ำแปดตลบ ยังพังประตูออกมายืนจังก้า บนฝากระโปรงได้
แล้วให้สัมภาษณ์บอกทั้งตัว ห้อยเหรียญนี้องค์เดียว
แต่ต้องให้มีหลากหลายเคส หลายตัวละคร หลายๆ เหตุการณ์
หรือ ลงทุนระยะยาวหน่อย เอาฝังไว้ใต้เจดีย์ ซักปี สองปี กรุแตกออกมาโดยบังเอิญ รับรองว่าราคาพุ่งปรี๊ดดด
ขอให้หนักโฆษณา ประชาสัมพันธ์เข้าไว้
ซึ่งเรื่องพวกนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเจ้าอาละวาดที่นี่จะรู้มั๊ย
กลับมาเรื่องของเราดีกว่า.....
คุณพ่อตาผม พอ.ลิขิต สว่างวรรณ อาจารย์ ร.ร.นายร้อย จปร.
ท่านชอบใส่บาตร ใส่แทบทุกวัน วันละ 3 รูป
ผมเคยถามว่าทำไมชอบใส่บาตร
ท่านบอก ใส่บาตร...แล้วจะมีกิน
ก็คงจะจริงนะ ท่านเป็นนักกิน นักชิม ชอบเดินทางไปหาของกินต่างจังหวัดประจำ
ผมก็เลยหัดใส่บาตรบ้าง ปัจจุบันนี้บางช่วงถ้าไม่ค่อยได้กินของอร่อยๆ
ก็ต้องมาคิดดู.......สงสัยพักนี้เราไม่ค่อยได้ใส่บาตร
แต่ผมมีข้อเสียอยู่อย่าง คือใส่แต่ของที่ตัวเองชอบ
พวกหมูทอด หมูผัดพริก หมูปิ้ง แซนวิช หรือปลาทูน่าในน้ำเกลือ ฯลฯ
ภรรยาผมมักจะบ่นว่า เรื่องมาก ทำไมไม่ซื้อข้าวแกงที่ตลาดเอาล่ะ ง่ายดี
ผมก็ว่า คิดดูนะเธอ......ถ้าตายไป เจอแต่ข้าวแกงเต็มไปหมด ไม่แย่เหรอ
ยังไงก็ขอเจอแต่ของชอบ ๆ แล้วกัน.
นิสัยเสียมากอีกอย่าง คือ เลือกพระที่จะใส่บาตรมาก
รูปไหน ท่าทางไม่ค่อยน่าเลื่อมใสก็ไม่ใส่ หรือรูปไหนของเยอะแล้ว ยังบ้าหอบอีกก็ไม่ใส่
เลยทำให้ใช้เวลามากในแต่ละครั้ง
และแต่ก่อนนั้น จะอธิษฐาน.... ขอร่ำรวย โชคลาภ ความสำเร็จ.....ฯลฯ มากมายก่ายกอง
ทว่าต่อมาพอเริ่มปฏิบัติฯ ก็เพิ่งจะเข้าใจว่า ...การขอแบบนั้น จะพาไปตกนรก มากกว่า
เพราะจิต มันมีแต่ความ... โลภ ความอยากได้ไม่สิ้นสุด
หลวงตามหา และหลวงพ่อเตี้ย ท่านสอนเสมอว่า....จิตที่ว่าง ที่วางทั้ง ดี ชั่ว ต่างหาก ถึงจะเป็น จิตที่บริสุทธิ์ มีพลัง
แต่ผมก็ยังอดอธิษฐานไม่ได้ เลยมานั่งคิดว่า...เราจะอธิษฐานยังไงดี ที่จะไม่ต้องตกนรก
ภายหลังผมจะใช้คำอธิษฐาน ว่า...ขอจรรโลง พระศาสนา ให้ยั่งยืนต่อไป
อีกสิ่งหนึ่งที่ผมชอบทำมาก.ก..ก. แต่เป็นที่แปลกประหลาดของคนอื่น คือ
บางทีผมไม่ใส่เอง แต่ให้คนอื่นช่วยใส่ให้แทน
คืออย่างนี้.....แถวบ้านผม สี่แยกบ้านแขก
จะมีคนบางคนที่นิสัยดี แต่เขาน่าสงสาร เช่น คนที่ชื่อ พี่เบิร์ด
แกพิการ คล้ายๆ คนเป็นโปลิโอ เดินกะย่องกะแย่ง ซึ่งแกก็จนมากนะ
อยู่ได้เพราะเงินยังชีพคนพิการ ชีวิตลำบากเชียว
เคยคุยกัน แกบอกอุบัติเหตุ มอเตอร์ไซค์คว่ำ ผ่าตัดสมองหลายครั้ง สุดท้ายเป็นอย่างนี้
ทุกเช้า แกจะเดินออกกำลัง กะโผลก กะเผลกไป ยอมรับในชะตาอาภัพของตัวเอง
เค้าอยากทำบุญใส่ตัวเหมือนกัน แต่สติปัญญาที่มีก็รู้แต่เพียงว่า....การทำบุญมันต้องใช้เงิน
ลังพังกินอยู่แต่ละวัน ก็ยากลำบากสุดแสน ไม่ต้องพูดถึงการทำบุญ ทำทาน
อยากใส่บาตร นะ....แต่หาใส่ปากใส่ท้องตัวเอง ก็ยังยากแล้ว
ผมก็จะคอยดักแก แล้วชวนแกมาใส่บาตรด้วยกัน แล้วให้แกเป็นคนใส่
แกจะมือไม้สั่นไปหมด น้ำตาคลอทุกครั้ง ดีใจมากที่ได้ใส่บาตร สุขใจที่ได้ทำบุญกับเค้าบ้าง
ได้รู้สึกถึง..ความสุขอันเป็นทิพย์ของ บุญ กุศล
ผมแอบมองแล้วก็น้ำตาซึม เหมือนกัน.
หรือคนที่กวาดถนน เขามากวาดกันแต่เช้า ผมก็จะซื้อของใส่บาตรไปให้เขาช่วยใส่ให้
และมีขนมนมเนยฝากเขาส่วนตัวด้วย อยากขอบคุณเขาที่ช่วยกวาดถนนให้
พวกเค้าจะดีใจ ที่ได้ใส่บาตร ได้ทำบุญ แช่มชื่นจิตใจ
คุณหม่อง..ภรรยาบอกว่า ผมนี่ พิลึกคน ทำอะไรแปลกประหลาด......
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนช่วงปีใหม่ อากาศหนาวมากกว่าปรกติ
ครอบครัวผมตัดสินใจไปเที่ยวเชียงใหม่กัน ปรกติเราจะเดินทางตอนกลางวัน
แต่ครั้งนี้ ผมบอกว่า อยากไปใส่บาตร บนภูเขา ที่กันดาร ๆ ระหว่างทาง
น่าจะได้อารมณ์ ดีนะ......
ทุกคนเห็นด้วย เที่ยวนั้นเลยออกเดินทางตอนสี่ทุ่ม กะว่าไปถึงเชียงใหม่เช้ามืดพอดี
ระหว่างทางขับรถกันไป มี 6 คน ผมกับลูกสาวผลัดกันขับ
เดินทางเที่ยวนั้น หนาว..ว..มาก
จำได้ว่า ประมาณ ตี 4 ขับมาเหนื่อยแล้ว ประกอบกับหมอกเริ่มลงจัดมาก ยิ่งใกล้สว่างหมอกยิ่งหนาขึ้นทุกที
หมอกมันหนามาก....ขนาดมองไปได้ไม่เกินช่วง 1 เสาไฟฟ้า
ระยะทางที่อยู่ตอนนั้น ห่างเชียงใหม่พอควร รู้แต่กำลังขึ้นเขาลงเขาแทบตลอดทาง
หมอกหนามาก มองไม่ชัด เลยต้องหาที่จอด
ได้ที่จอดริมทางบริเวณหน้าสำนักงานทางหลวงอะไรซักแห่ง มีแสงไฟไม่มืดเท่าไหร่
เป็นลานสนามหญ้า สวยเชียวแหละ
เมื่อจอดได้ที่แล้ว ภรรยาผมก็เลยบอกให้รื้อของที่เตรียมมาซิ เดี๋ยวเจอหมู่บ้าน น่าจะได้ใส่บาตรกัน
ก็ช่วยกันปูเสื่อ เอาของลงมา
ผมก็ตั้งใจอธิษฐาน ขอให้เจอ..พระ ดี ๆ ที่ควรแก่การเป็น สรณะที่พึ่งที่ระลึกของเราได้
หมอก.....หนาขึ้นเรื่อย ๆ มองไปมีแต่หมอกขาว..ว...ไปหมด อากาศเย็น.น..น
จู่ ลูกสาวชี้บอกดูซิ นั่น พระ ....ท่านออกบิณฑบาต
หันไปดูกัน เห็นสีจีวรเลือนลางในม่านหมอก ถึงได้รู้ว่าเป็น พระ
พวกเราเลยวิ่งไปปูเสื่อรอริมถนน นั่งรอกันเป็นแถว 6 คน สลอนเลย
ก็นั่งพับเพียบ ยกมือพนมคอยท่านแต่ไกล ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย
ทุกคน หันหน้าไปทาง พระ ที่เดินมา....นั่งคอยท่านอย่างสงบ เย็นนน..น
ภาพที่ติดตาอยู่ทุกวันนี้ คือ.... ภาพที่พระอุ้มบาตร เดินออกมาจากกลุ่มหมอกหนา
จากเลือนลาง วับแวมอยู่ไกล ๆ แล้วค่อย ๆ ใกล้เข้ามามากขึ้น เห็นชัดขึ้น
ท่านมาองค์เดียว ก้าวเดินอย่างสงบ สบาย ๆ
เดินมาเรื่อย ๆ ไม่วอกแวก
จับตามองท่านออกจากม่านหมอกมา .....
จนมาถึง เราใส่บาตรกันอย่างสงบเสงี่ยม เพราะบุคลิกอันน่าเลื่อมใสของท่านสะกดพวกเราอยู่เลย
ดูท่านสว่าง สงบ องอาจ แล้วท่านก็ให้พรเบา ๆ สั้น ๆ ....แต่กังวานใสชัด ชุ่มชื่นหัวใจ
พวกเราก้มลงกราบท่าน...นิ่ง...นาน...
เงยหน้าขึ้นมา เห็นท่านค่อย ๆ เดินห่างไป....ห่างไป....ค่อย ๆ หายลับไปในสายหมอกหนา
เราทั้ง 6 คน นั่งพนมมือมองตามท่านหายเข้าไปในม่านหมอกจนลับตา
ภายหลังมาฝึกหัด...ปฏิบัติธรรม ทางอีสาน
เป็นลูกศิษย์วัด เดินตาม หลวงพ่อ และครูบา ยิ่งได้เห็นวัฒนธรรม การใส่บาตรที่สนใจอีกหลายอย่าง
พ่อแม่ คนเฒ่าคนแก่ ก็จะพาลูกหลานออกมายืนหน้าบ้านกันเกือบทุกบ้าน
มีกระติ๊บใส่ข้าวเหนียว แต่ไม่ค่อยเห็นมีกับข้าวอื่น
เมื่อพระมาถึงเค้าก็ใส่กันคนละนิดละหน่อย ข้าวเหนียวแค่ก้อนเท่าหัวแม่มือ เท่านั้น
ส่วนกับข้าว ขนม ผลไม้ จะเอาไปถวายที่วัดทีหลัง เรียกว่า....จังหัน
หมู่บ้านนี้มี 100 กว่าหลัง แต่จะมีคนออกมาใส่บาตรกันประมาณ 40 - 50 กว่าครอบครัวในวันธรรมดา
ถ้าวันหยุด จะมีเพิ่มมาอีกเยอะ แค่ว่าใส่แต่ข้าวเหนียวเท่าหัวแม่มือ ก็ยังต้องถ่ายของออกจาก บาตร 2 – 3 รอบ
สิ่งที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ... ความศรัทธา ความเชื่อมั่น ในพระพุทธศาสนา
พวกเค้าเชื่ออย่างสนิทใจว่า สิ่งที่พวกเค้ากำลังกระทำ มันคือ.... บุญ
สิ่งที่เค้าทำ มันไม่สูญหายไปไหน แต่จะกลับมาตอบแทนพวกเค้าในชาตินี้ หรือภพหน้า เท่านั้น
สิ่งที่ฉายชัดออกมาจากแววตา คือ... ความสุข ความอิ่มเอิบ
สิ่งที่ คนเฒ่าคนแก่ พ่อ แม่ ทำให้เห็นอยู่ทุกวัน.... มันติดแน่นในความทรงจำส่วนลึกของ เด็ก ๆ ลูก ๆ หลาน ๆ
เด็กน้อยพวกนี้ เค้าเห็น เค้าได้ช่วยพ่อแม่ใส่บาตร...ทู้กกก วัน
จิตใจพวกเค้า ก็จะถูกซักฟอกให้ขาวสะอาด ทุกวัน
การทำความดี การยึดมั่นในศาสนา การเสพสุขจากการทำบุญ มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเด็กพวกนี้
พอโตขึ้น พวกเค้าจะมีภูมิต้านทาน...ความชั่ว มากกว่าคนในเมืองหลวง เมืองใหญ่
เด็กพวกนี้ โตขึ้นจะฉลาดเฉลียว เชี่ยวชาญ การเรียน การหาเงิน เท่าพวกคนในเมืองมั้ย ก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ ๆ พวกเค้าเป็น.... คนดี ในเนื้อแท้มากกว่า
พวกชาวบ้าน เค้าตื่นแต่เช้ามืด เอาสิ่งที่ดีที่สุด ที่เค้ามีมา....ใส่บาตร
ยกขึ้นเหนือหัว ตั้งจิตอธิษฐาน...
...... นิพพานะ สัพพะโส นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ
ขอให้ได้ถึงซึ่ง.... พ ร ะ นิ พ พ า น เทอญ.
อนณ นิศารัตน์
โทร. - ไลน์
093-149-9564
| Create Date : 20 พฤศจิกายน 2562 |
| Last Update : 20 พฤศจิกายน 2562 18:42:59 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1210 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [